Toen ik acht jaar geleden voor een kinderwagen aan het shoppen was, viel mijn oog op de Bugaboo met een knalgele kap. Zo tof, lekker gewaagd vond ik het ook! Maar veilig als ik ben, koos ik toch voor de zandkleurige.
Dat het ouderschap je eigen veilige comfortzone laat verbreden is een feit, want nu, acht jaar later zou ik mooi voor die knalgele gegaan zijn. Of misschien wel voor de full color combi-buggy van Oilily? Want hoe gaaf is die!
Ooit riep ik heel hard: “Mijn kleintjes gaan eerst hun zwemdiploma halen en dan zien we wel verder.” Dat zwemdiploma vond ik gewoon het belangrijkste, dat was een must. Dat vind ik overigens nog steeds, maar het woordje eerst is komen te vervallen.
Inmiddels heeft mijn oudste kind haar zwemdiploma, maar er ook al een aantal clubjes op zitten. De kleuter is nog bezig met het halen van zijn zwemdiploma en gaat naar KungFu les, en ik denk dat voor de peuter balletles wel erg leuk zal zijn…
Nee, aan het regeltje ‘eerst zwemdiploma’ kon ik me niet houden. Ik ben blijkbaar niet zo een volhouder. En mijn 7-jarige heeft dat trekje een beetje van mij overgenomen. Ook zij is niet zo een volhouder.
Ze zat op blokfluitles en ze stopte er mee. Ze snapte er, naar eigen zeggen, geen bal van! Ze zat op KungFu en ze stopte ermee. Ze houdt namelijk niet van ‘vechten’. Ze zit op turnen en het liefst stopt ze er mee, ze wordt er namelijk zo moe van.
En ik liet het gebeuren, ik liet haar stoppen met haar clubjes. De maatschappij zal het misschien bestempelen als ‘slap ouderschap’, maar het kan mij vrij weinig schelen wat de maatschappij ervan denkt, ik heb er mijn redenen voor.
Ik zie het meer als proberen, mijn kinderen proberen iets om te kijken of ze het leuk vinden en of ze er misschien een beetje talent voor hebben. Ze verkennen de mogelijkheden van zichzelf en van de wereld. Ze gaan op onderzoek uit, ze ondernemen, ze proeven van allerlei smaken totdat ze de juiste smaak te pakken hebben. Of zo.
En ja, daar hoort opgeven en loslaten wat niet gelukkig maakt ook bij. Niets mis mee. Denk ik.
En hoezeer ik ook graag ‘geef nooit op’ stimuleer, ben ik ook heel makkelijk in het zeggen ‘oké, stop er maar mee’. Want uiteindelijk, als ze iets echt niet leuk vinden, vinden ze het ook echt niet leuk.
En zo is het, nu stop ik.
Afbeelding: Shutterstock
Werd jij vanmorgen ook wakker met een to-do lijstje met dingen die je vandaag echt gedaan moest hebben? Bij het wakker worden wist je eigenlijk al dat het een erg ambitieus lijstje zou zijn. Afspraken verzetten, rekeningen betalen, badkamer schoonmaken, de was bijwerken, boodschappen doen, telefoontje plegen, kinderen naar school brengen en ophalen, tussendoor hulpmoeder spelen, eten bereiden, de trap opruimen en schoonmaken, lege flessen wegbrengen en dan nog ergens koffie drinken (ja ook dat staat op het lijstje, kun je in ieder geval iets afstrepen).
O ja, en dan hebben we ook het kleintje nog die ergens aandacht vraagt. En verdient.
Zoals ik al zei, bij het opstaan wist je al dat je ambitieus zou zijn. Maar beste moeder die van alles ‘moet’, niets moet! Lees meer
Mamabloggers, ze springen als paddenstoeltjes uit de grond. Is het een hype? Is het een hobby? Of is het een beroep? Dat is voor elke mamablogger anders, maar ze hebben in ieder geval één ding gemeen: kinderen! Een mamablogger schrijft over haar kinderen en de opvoeding, over het leven met haar kinderen en gezin, over uitjes en activiteiten (de zogeheten DIY) en hier en daar mag er ook geklaagd worden, want het leven van een moeder gaat niet altijd over rozen.
Maar hoe ontstaat nu zoiets en wat is het doel? Zijn het moeders van een baby, zijn het moeders van een groot gezin? Het hebben van een mamablog kent geen regels, het is ieders eigen domein, een eigen klein stukje internet wat de mamablogger zelf invult en waar andere moeders van mee kunnen genieten en soms kunnen leren.
Ik pikte vijf mamabloggers uit het mamabloggersland om ze een beetje beter te leren kennen. Lees meer
Eigenlijk is het best jammer dat we onze kleintjes opvoeden, want soms is opvoeden ook een beetje africhten. Bepaald gedrag willen we uit die kleine tere zieltjes halen omdat het niet gewenst gedrag is; brutaliteit, drammerigheid, egoïsme en soms zelfs ook creativiteit.
Als ik nu naar mijzelf kijk, als ‘volwassene’ (wat dat ook inhouden mag) zou ik willen dat ik soms wat meer brutaliteit, drammerigheid, egoïsme en ja ook creativiteit zou hebben. Nu beland ik af en toe in situaties waar ik (tenzij ik een paar wijntjes teveel op heb), beleefd en sociaal ben terwijl ik ondertussen op mijn tong moet bijten van frustratie.
Een peuter houdt over het algemeen geen rekening met gewenst gedrag, een peuter doet gewoon schaamteloos waar hij zin in heeft zonder zich ook maar druk te maken over wat zijn omgeving ervan denkt.
Bijvoorbeeld als een peuter zichzelf aankleedt. Waar wij (de meesten van ons) ‘volwassenen’ ons druk maken over mode, trends en wat anderen ervan vinden, trekt een peuter aan wat hij mooi vindt of lekker vindt zitten. Oké, voor mezelf lukt het niet altijd om een beetje toonbaar het huis te verlaten, denk aan een haastige maandagmorgen, maar dan ben ik me ervan bewust dat ik er als een Godzilla uitzie en probeer ik zoveel mogelijk bekende gezichten te ontwijken. Lees meer
Afbeelding: Shutterstock
Dat mijn 7-jarige moeite heeft met hoofdrekenen en de tafels is geen groot wonder, dat heeft ze waarschijnlijk van haar moeder. Want als die haar hersenen moet loslaten op rondzwevende cijfertjes, grijpt ze acuut naar een fles wijn.
Nee, hogere wiskunde was voor mij niet weggelegd, maar in de hogere moeder-wiskunde blinken mijn talenten uit als nooit tevoren.
Doe hier de eerste hogere moeder-wiskunde test >>
Nu blijk ik over meerdere talenten te beschikken. Ik ben namelijk ook een ster in hogere moeder-huishoudkunde. En ik weet toevallig dat niet alle moeders hier een talent voor hebben. Sommige snappen deze module simpelweg niet.
Ik heb het vermoeden dat er wel meerdere factoren meespelen. Heb je bijvoorbeeld één baby, dan is het inderdaad niet heel begrijpelijk, tenzij je zeer getalenteerd bent. Heb je een peuter en een baby of misschien een kleuter, peuter en baby, dan zul je merken dat het wel degelijk uitmaakt voor je huishoudkunde.
Ben je benieuwd hoever jouw hogere moeder-huishoudkunde is ontwikkeld? Doe dan hier de test. Lees meer
Mijn oudste dochter is niet erg ‘outgoing’, ja thuis wel, thuis laat ze zichzelf volledig gaan. Maar zodra ze een stap buiten de voordeur zet lijkt het alsof ze een masker opdoet en zich voordoet als dat ‘verlegen, stille, introverte meisje’.
Toen zij net naar school ging, moest ik daar heel erg aan wennen, zeker omdat ik zelf als kind wel behoorlijk ‘outgoing’ was. Het liefste wilde ik haar even een zetje geven en ik dacht dikwijls bij mijzelf, ‘kom op! een beetje peper in je reet, ga er gewoon voor!’
Maar nee, zij was dat ‘verlegen, stille, introverte meisje’. Ze bleef stilletjes op een afstandje kijken hoe de andere kleutertjes in de klas zich gedroegen, of misdroegen. Ze praatte amper en de juf moest van alles uit de kast trekken om haar een beetje normaal mee te laten draaien in de klas.
Inmiddels weet ik ‘zij is zij en ik ben ik’ en hoe lastig dat soms ook is om aan te zien, ze mag wezen zoals ze is. (Jeetje, ik zou er bijna een teiltje bijpakken.) Maar om deze vijf feitjes kan een ouder van een introvert kind, simpelweg niet heen.
We weten inmiddels allemaal dat ‘moeder zijn’ geen appeltje-eitje is. Nee, je wordt dagelijks op de proef gesteld door bepaalde opmerkingen, bepaalde mensen en bepaalde situaties. En er valt simpelweg niets aan te veranderen. Het enige wat je kunt doen, is heel hard in je hoofd denken ‘FOK OFF’, wat dat ook betekenen mag…
Nu ben ik inmiddels een aantal jaartjes aan het moederen en heb ik dus behoorlijk wat keren ‘Fok off!’ gedacht.
Dit zijn de meest voorkomende.
– ‘Geniet er maar van, want het gaat zo snel…’ En dat na een nacht van 3 uurtjes slaap, koffie die koud is geworden, een kolere krijsbui van jouw nageslacht en een poepluier die langs een spekbeentje leegloopt… Mag het aub allemaal wat sneller gaan?
– ‘Waarom ga je niet naar de sportschool?’ Heb je mij vandaag niet 20 keer de trap op zien gaan met die tonnen wasgoed terwijl ik een peuter op mijn nek had zitten?
– Degene die je kleintje klei of, erger nog, glitters cadeau geeft…
‘Fok off!’
Lees meerCliché, I know… Maar jemig wat gaat de tijd snel. Het lijkt elk jaar wel sneller te gaan.
Het is als de dag van gisteren dat ik dacht; ‘Haal dat kind eruit!! Het kan mij niet schelen hoe!’ En nu vijf jaar later denk ik; ‘Stop dat kind terug, het gaat me veel te snel!’
Ja, vijf jaren vliegen voorbij. Bij het middelste kleintje gaat dat zeer onopgemerkt kan ik je vertellen. Voor de oudste is alles nieuw, en dus voor mama ook. Bij de jongste is alles voor de laatste keer, vooral voor mama. En de middelste? Die fladdert overal tussendoor.
Het is niet dat het niet belangrijk is wat hij allemaal doet, maar hij doet het gewoon alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Hij gaat naar school, hij gaat naar zwemles, hij gaat spelen met zijn vriendjes, hij gaat naar zijn sportclubje, hij doet het allemaal. Lees meer
Ik had, tot vorige week, nog nooit zoveel tijd gestoken in het organiseren van een kinderfeestje. Niet dat ik zoveel ervaring heb in het organiseren van kinderfeestjes, ik bedoel dit was het eerst echte feestje voor de kleuter. Voorheen heb ik voor mijn oudste dochter wel wat feestjes georganiseerd, maar geen Ninjago kinderfeestje. Bovendien was zij niet zo veeleisend… Een bordje schilderen, verkleden en buiten schooltje spelen waren haar wensen. Allemaal te overzien.
De kleuter wenste een Ninjago feestje voor zijn verjaardag, niet echt doorgaans. Het thema Spiderman of Frozen had het organiseren een stuk makkelijker gemaakt, althans qua aankleding en feestattributen.
Maar de kleuter was vastbesloten. Het moest een Ninjago feestje worden. Punt. Lees meer
