Ik ben zo blij dat ik op een bakfiets rij en niet met een auto. Nou ja, blij, blij… Bij windkracht acht, hozende regen of afstanden boven de vijf kilometer ben ik minder blij. Oh ja en als ik na het afrekenen van een kar vol boodschappen bij mezelf bedenk dat ik op de bakfiets ben, ook dan ben ik minder blij. Maar verder red ik het prima zonder auto. Ik hoef me niet te irriteren aan andere weggebruikers die op de linkerbaan blijven plakken of om het geringste beginnen te toeteren en het allerfijnste, ik hoef niet meer te tanken. Man, wat had ik daar altijd een hekel aan.
Maar goed, op vakantie naar Zuid-Frankrijk met de bakfiets is niet echt een optie, dat hoef ik verder niet uit te leggen lijkt me. Vliegen is zeker een optie, als de bankrekening het toe zou laten. Niet op vakantie gaan zou ook zeker een optie zijn, maar toch romantiseren we het beeld van een blij gezinnetje op vakantie telkens weer en dus knallen we die bolide van de man telkens weer een kilometer of 1000 weg van ons huis.
Nu las ik gisteren in het nieuws dat er een meisje van drie ‘vergeten’ was langs de Franse snelweg en de ouders er pas na 200 kilometer achter kwamen dat het meisje niet in de auto zat. Op z’n zachts gezegd, vind ik dat nogal opmerkelijk.
Punt 1, (corrigeer me als ik het verkeerd zie) omdat je je kind tijdens een stop langs de snelweg toch niet uit het oog verliest. En al verlies je het voor een seconde uit het oog, dan vliegt de paniek je toch á la minuut aan omdat je je kind voor een seconde uit het oog verloren bent?
En punt 2, dit is waarom…
– Omdat kinderen gemiddeld elke half uur vragen of we er bijna zijn. Als je dan drie kinderen in je auto hebt zitten die kunnen praten en je een afstand aflegt van zo een 1000 kilometer en je er gemiddeld genomen twaalf uur over doet, zo ongeveer 72 keer deze vraag verwachten kunt.
– Omdat een kind, ook als het net ontbeten, geluncht of gedineerd heeft, zegt dat hij honger (in een snoepje) heeft. En anders is er wel de vraag wat het avondeten is.
– Omdat een kind, ook al heeft ze net geplast tijdens de plasstop, op de oprit al zegt dat ze plassen moet.
– Omdat zodra de beat van de muziek een standje hoger gaat, je dat gelijk kan voelen in je rug.
– Omdat je kind ongetwijfeld frustraties zal uiten over een spelletje dat hij verliest op zijn DS, of omdat na de zoveelste keer proberen Netflix het onderweg nog steeds niet doet, of omdat tijdens het spannendste deel van de film de batterijen leeg zijn, of omdat…
– Omdat een kwartier zonder gekibbel op de achterbank al zeer, zéér verdacht is.
– Omdat ze soms gewoon gaan gillen, zonder enige reden, gewoon zomaar uit het niets, Mweeeehhh!
Met andere woorden, het is vrijwel onmogelijk dat je je kleintje twee uur lang niet opmerkt. Maar goed, dat is in ons geval, blijkbaar zijn er ook andere gevallen…
En dan stap ik nu weer lekker op m’n bakfiets.
