ouderschap | Voormijnkleintje.nl

Ik geef toe, ik maak me schuldig aan veel van de onderstaande dingen. Maar ik zou het graag willen veranderen. Vanwege de energie die het me kost en voor de verstandhouding met mijn kinderen. Maar vooral omdat het leven al veel te kort is om je druk te maken over dit soort onzin.

En aangezien ik niet de enige ouder ben die hiermee stoppen moet, spreek ik ook jou erop aan. Kap hiermee! Nou ja, zo dwingend bedoelde ik het niet. Je kunt er ook lekker mee doorgaan, het is tenslotte je eigen energie die je verspilt. Lees meer

Kinderen, Voor mama

Hoe het slappe ouderschap een sterk staaltje vakwerk wordt

Pauline

In mijn carrière als moeder heb ik vele dingen niet helemaal goed gedaan. Zeurende kinderen, ruzies onderling, gehuil en gejammer, het werd me weleens teveel en het slappe ouderschap nam vaak de overhand. De ‘moeder van het jaar’ award kon ik dikwijls wel vergeten. Ach, lekker belangrijk.

Ik doe mijn best en wanneer ik alle truken uit de trukendoos getrokken heb, alle opvoedadviezen geprobeerd, dan rest mij enkel en alleen nog het slappe ouderschap.

En weet je, het werkt. Op korte termijn, en ik kwam er vandaag achter, ook op lange termijn. Mijn kinderen zijn mijn product en het is een sterk staaltje vakwerk geworden, al zeg ik het zelf. Lees meer

Kinderen, Voor mama

Ouderschap versus Puberteit

Pauline

pubers

Zodra je ouder wordt, ga je eigenlijk weer een beetje terug naar je puberteit. Je zou het misschien niet verwachten, maar er zijn zoveel overeenkomsten tussen het ouderschap en de puberteit.

Die magische jaren van de puberteit beleef je als ware opnieuw tijdens je ouderschap. Ik weet alleen niet of dit nou de dingen zijn die je wílt herbeleven…

– Het nachtleven. Tijdens de puberteit zijn er heel wat korte nachtjes gemaakt. Al snapte ik zelf nooit waarom dat uitgaan nou de hele nacht moest duren. Tijdens het ouderschap beleef je het nachtleven weer helemaal opnieuw, wel in een geheel andere dimensie. Maar je snapt nog steeds niet waarom het de hele nacht moet duren. Lees meer

Baby, Kinderen

Nee, ik maak geen grapje… Even voorstellen!

Xandra

“Heeft iemand nog een mededeling?” vraagt een van mijn vriendinnen tijdens een weekend weg.

“Ja, ik ben zwanger” roep ik neutraal.

“Ja, ik dacht al toen je een alternatief voor Ibiza aandroeg” zei mijn vriendin droog. Dus ik uitleggen dat me dit inderdaad niet handig leek! Maar, enkele minuten later landde het bommetje dan toch en realiseerde mijn vriendinnen dat ik voor een keer GEEN grapje maakte.

Op kantoor duurde het nog wat langer… “Ben je zwanger, dat je appeltaart hebt meegenomen?”, “Ja” antwoordde ik. Pas 4 uur later toen we de taart aansneden dat een andere collega toch bedenkelijk vroeg: “Wat is nu de echte reden voor de appeltaart?”. “Ik ben echt zwanger” probeerde ik nog. Maar het was pas bij het tonen van de echo foto’s dat ook mijn collega’s het begonnen te geloven… een klein beetje dan! Lees meer

Kinderen, Wat je niet wist

De stem van het ouderschap

Pauline

Soms word ik gewoon moe van mijn eigen stem. Het is niet mijn normale stem, het is mijn serieuze, diepe stem op een zo laag mogelijke toon met een randje gemeenheid om wat extra overtuiging toe te brengen.

De stem van het ouderschap, met vrijwel altijd dezelfde woorden.

‘Ruim je kamer op!’
‘Haal die vinger uit je neus’
‘Gooi dat in de prullenbak’
‘Schiet nu even op’
‘Je gaat nu slapen’
‘Nee dat mag niet’
‘Haal die hand uit je broek’
‘Kijk uit wat je doet’
‘Neem nu een hap van je eten’

Enzovoorts, enzovoorts…

En omdat die stem van het ouderschap meestal gepaard gaat met een veel te serieuze, tikkie chagrijnige gezichtsuitdrukking, probeer ik mijzelf er regelmatig op te wijzen dat mijn kleintjes van zo een hoofd niet vrolijk worden. En al helemaal niet gaan doen wat ik ze beveel. Lees meer

De maand van, Kinderen, Voor mama

De maand van… Irene

Pauline

Mijn naam is Irene Wing Easton. Ik ben home-manager van beroep (oftewel heb een gezin met vier kinderen) en daarnaast ben ik schrijfster. Misschien kennen jullie mij van het boek ‘Moe is Moe maar voldaan’. Het boek gaat over de stress die moeders zichzelf en elkaar aandoen. En dan niet op een belerende manier maar vanuit mijn ervaring als Gewone Moeder. Ik schrijf niet hoe moeders het moeten doen maar laat mijn blunders (ja echt) zien en toon verschillende mogelijkheden. Ik pleit ervoor dat moeders zelf hun eigen keuzes maken in de manier waarop zij hun moederschap willen invullen. Bovendien hoop ik te bereiken dat moeders elkaars keuzes respecteren (want wat kunnen vrouwen elkaar toch steken onder/boven water geven!). Lang leve de solidariteit tussen moeders! Onderwerpen als peuterpuberteit, zindelijkheid, seksualiteit, ándere moeders en ga zo maar door, komen vrolijk aan bod.

Ik schreef expres korte verhalen (die elk over een apart stressje of taboe gaan) want moeders kunnen immers nooit lang ongestoord lezen. Het mooiste compliment dat ik kreeg was: ‘Ik heb hardop zitten lachen maar ook gehuild bij jouw boek. Ik dacht dat ik de énige was die tegen dit soort dingen aanliep.’

Ik geef ook lezingen en workshops en daarom steken er allemaal briefjes uit mijn exemplaar.

Een van de onderwerpen is ‘Tijd voor jezelf, waar haal je dat vandaan?’ Aan de hand van mijn gestuntel lees je het antwoord. Wanneer ik eindelijk tijd voor mezelf heb dan wandel ik graag, lees andersmans boek of drink koffie.

moe-2

Ik werk al een aantal jaren aan een roman die ik nu voor de zoveelste keer (maar dat hoort erbij) aan het herschrijven ben. Tussendoor schrijf ik ook wel eens een artikel. Afgelopen maand werd mijn ‘Ikje’ in de NRC geplaatst.

Een vriendin van me moest onverwacht op reis en nu hebben we dus tijdelijk een Logeerhond. Eerst was het beestje heel schuw maar nu ligt ze gezellig onder mijn werktafel.

Als ervaringsdeskundige ben ik verbonden aan uitgeverij Rheia. Onlangs hadden ze een speciale dag georganiseerd maar ik kon er niet bij zijn. Ik had weer eens een aanval van mijn hersenstam (dat is ook de reden dat ik een ooglapje draag). Ik kreeg naderhand een leuk blocnote toegestuurd met een mooie quote. Overigens gaat het in ‘Moe is Moe maar voldaan’ niet over mijn oog/hersenproblematiek hoor, maar er zit wel een hoofdstuk bij dat heet ‘Moeders kunnen niet ziek zijn’. Dat is denk ik een onderwerp dat jullie ook zullen herkennen. Ik heb er een aantal hilarische verhalen over geschreven waar je naast herkenning ook wat tips uit kunt halen.

moe-3

In ‘Moe is Moe maar voldaan’ schrijf ik over moederschap met kinderen in de leeftijd van 0-12. Inmiddels heb ik vier pubers (nee, ze wilden niet op de foto) en werk ik ook al aan Moe is Moe deel 2 want ik krijg dagelijks toch zo véél inspiratie. 😉

Mensen die bij ons eten moeten altijd lachen om mijn soeppan. Ik gebruik hem elke dag voor alle maaltijden want ja pubers groeien en eten veel.

Ook dit jaar ging één van mijn kinderen voor het eerst naar de middelbare school. Dus naast een pan met piepers hebben we ook een brugpieper in huis. De afgelopen maand was ik veel bezig om te helpen met het huiswerk en dus ook het aanleren van hoe maak je een samenvatting of mindmap.

Het leuke met pubers is dat ze toch ook veel dingen van toen ze klein waren nog steeds leuk vinden. ‘Mam, je maakt toch wel weer een seizoenstafel hè?’ wordt er telkens gevraagd. Toen het laatst zo regende kwam ik al echt in herfst-stemming en heb ik alles weer veranderd. Deze poppetjes heb ik jaren geleden gemaakt toen ik beter kon zien dan nu.

moe-4

In ‘Moe is Moe maar voldaan’ staan ook een aantal hoofdstukken over Moe en haar Man. En over het onderwerp ‘communiceren met elkaar…’ Het is soms best lastig om dat te doen en vooral om er tijd voor te maken. Afgelopen maand ging ik met Man een weekeindje naar Vlissingen naar het filmfestival ‘Film by the Sea. Genoten van mooie films maar ook van elkaar, eindelijk eens rustig kunnen bijpraten. Natuurlijk heb ik ook even mijn ‘rode-loper-momentje’ gepakt.

Afgelopen maand heeft mijn boek bij de Hema in Wijchen extra aandacht gekregen. Pontificaal op de toonbank stond een inkijk-exemplaar en erboven hing een banner. Inmiddels heb ik alle reclame-materiaal weer opgehaald. Ik heb een speciale vierwielfiets en die bakken komen dan goed uit!

Als je het leuk vindt kun je hier de boektrailer bekijken:

De inhoudsopgave en 3 (van de ruim 60) hoofdstukken kun je hier lezen. ‘Moe is Moe maar voldaan’ is voor 18,80 euro verkrijgbaar via je boekhandel of bol. Maar je kunt ook een gesigneerd exemplaar bij mij bestellen of cadeau doen aan iemand (ik zet graag een persoonlijke boodschap voorin). Doe dit door een mail te sturen en als je er dan ‘Voor mijn kleintje’ bij zet dan krijg je de hele maand oktober 5 euro korting. Let op: die 5 euro korting in oktober 2015 geldt alleen voor bestellingen via mijn emailadres (exclusief verzendkosten).

Ik wens jullie allemaal een mooie komende maand toe.

Irene Wing Easton.

Kind, Lijstjes, Wat je niet wist

5 irritante feitjes voor elke (jonge) ouder

Pauline

Voor je aan kinderen begon hoorde je wel het één en ander over het ouderschap, maar eigenlijk drong dat nooit echt door. Je natuurlijke oerinstinct negeerde al het negatieve en alleen de rozengeur en maneschijn was wat je voor je zag. Maar als dat kleintje er eenmaal is, dan is er geen weg meer terug. Dan zijn daar toch bepaalde dingen die je irriteren. Bijvoorbeeld dat slaapgebrek. Dat is irritant. Of die jaarlijks terugkerende Pieten discussie. Ook behoorlijk irritant. Het zijn welbekende irritante feitjes. Maar er zijn nog meer irritante feitjes die elke ouder leert kennen dankzij het ouderschap…

Feitje 1. De wereld draait door als je kleintje (eindelijk) een middagdutje doet.
Waarom, oh waarom komt de pakketbezorger toch altijd op het moment dat je kleintje net (na een hevige strijd) in slaap gevallen is? Het lijkt zelfs wel alsof het volume van de bel twintig keer zo hard staat als hij erop drukt. En waarom hebben de vliegtuigen, altijd op het moment van het middagdutje, opeens een koers, zo laag mogelijk over jouw dak? Om nog maar te zwijgen over alle hulpdiensten die plots een route langs jouw huis lijken te hebben.

Feitje 2. Je krijgt altijd ongevraagde adviezen.
Ik weet het, de adviezen zijn allemaal goed bedoeld. Maar dat maakt ze niet minder irritant. Voorbeeldje: ‘Zorg goed voor jezelf! Want hoe kun je voor een kleintje zorgen als je niet goed voor jezelf zorgt?’. Leuk en aardig allemaal, maar maak ondertussen dan maar even het avondeten, doe mijn kleintje maar even in bad, geef het meteen even de borst en zorg dat het in zijn eigen bedje slaapt. Dan zorg ik wel even voor mezelf…

Feitje 3. Je kleintje heeft een eigen mening.
Ja ik weet het, dat is een zéér goede eigenschap. Maar niet als jij even snel een boodschap wil doen en je kleintje niet. Of als je je kleintje ’s morgens wil aankleden met je nieuw gekochte leuke jurkje, maar zij liever dat spuuglelijke Hello Kitty shirt aan trekt.

Feitje 4. Het is noodzakelijk om áltijd alert te zijn op plastic speelgoed dat over de vloer slingert.
En het maakt niet uit hoe oud ze zijn, er ligt altijd wel ergens een lego blokje, een Barbie schoentje of een ander godvergeten plastic stuk speelgoed dat jouw blote voetzool (midden in de nacht) weet te vinden.

Feitje 5. Er komt een dag dat je wenst dat je je kleintje nooit had leren praten.
Is het niet omdat je kleintje aan één stuk door ratelt en geen moment z’n kwebbel meer kan houden, dan is het wel om de meest genante opmerkingen die een kleintje maakt waar andere mensen bij zijn. Bijvoorbeeld als je kleintje op het (openbare) toilet opmerkt dat zijn vader een staart aan de voorkant heeft. Of als je kleintje in de supermarkt opmerkt dat die ene mevrouw een baby krijgt… Not! Of als je met je kleintje in de lift staat en je kleintje zich hardop afvraagt wie die gekke enge meneer is? Of als… Nou ja, er komt een dag dat je wenst dat je je kleintje nooit had leren praten.

Afbeelding jong gezin: Shutterstock

Kinderen, Wat je niet wist

Monsterlijke peuters… van een ander

Pauline

We zitten weer lekker in het ritme. Kleintjes naar school, peuter haar rust weer terug, de hond kan weer normaal rondlopen zonder dat er elke meter aan haar poot getrokken wordt, voor een dikke (voor haar onplezierige) goedbedoelde knuffel weliswaar, maar toch denk ik dat ze dat niet héél erg mist en ik kan mezelf zo nu en dan weer eens horen denken.

Ook de, bij mijn peuter, nogal populaire knutselclub is weer van start gegaan. Voor wie denkt ‘oh my god, een knutselclub, serieus?’, ja die gedachte klopt wel een beetje. Een hok vol met iets te hard pratende, over elkaar heen vallende, maar oh zo lieve peutertjes, met als één doel: knutselen oftewel wat door kinderhandjes gesmeten glitter- en verf opvangen op een blaadje. En dat vervolgens een vogel noemen. Of een zon.

Anyway. Peuters dus. Onderdeel van mijn ‘guilty pleasure’.

Want iedereen heeft dat, een guilty pleasure. Voor de één is het het foute uur op de radio. Voor de ander is het een enorm stuk cheesecake tijdens een quinoa dieet. Voor mij? Voor mij is dat het kijken naar andermans peuter die zichzelf even volledig verliest in zijn eigen krankzinnigheid. En er is geen betere plek om dat te doen op de knutselclub.

Nu kun je twee dingen denken.
1. Wat een rotmens! Maar stiekem heeft ze wel een beetje gelijk.
2. Inderdaad! Hoe fijn is het dat als je aan winkelen bent en je een krijsende peuter hoort, je niet hoeft in te grijpen. Wat een ongepast en onaardig gevoel, maar wat een vreugde komt er direct als een wervelstorm overheen. Je hoeft er niks mee! Alleen toekijken en eventueel wat troostende blikken toewerpen. Verder nada, niks, helemaal niets!

En zo gebeuren dat soort taferelen ook regelmatig bij de glansrijke knutselclub. Peuters van een ander met doodnormale, of soms een tikkie overdreven, peutertrekjes. En als die trekjes dan uit de hand lopen, geeft het je gewoon een lekker goed moedergevoel, want het gebeurd ook bij een ander. Ook al heeft je eigen krijskuiken nog geen 5 minuten eerder een soort gelijke instorting gehad, welke je met omkoping hebt weten te sussen.

Ja die guilty pleasure van mij. Ik zou er bijna notities van maken. Want wat kunnen sommige moeders, ondanks de hoge decibellen, toch creatief nadenken om hun kleintje te temmen. Daar kan ik wat van leren. Maar het allermooiste aan mijn guilty pleasure is dat je weer bewust wordt dat je niet de enige moeder bent met een lief klein mensje dat zich binnen no-time kan ontpoppen tot een monsterlijk wezen.

Prikbord

Als moeders eten zoals hun kinderen eten…

Pauline

Soms kom je iets tegen wat gewoon te leuk is om niet te volgen. Via Moeders.nu kwam ik The Break Womb tegen. Ik kende ze nog niet, maar wat een verademing zijn de filmpjes van deze komische moeders!

Moeders die aan comedy doen, of komieken die aan het moederschap doen…

Ouderschap zonder humor is als een wiskundeleraar die slecht is met getallen. Bij dit hilarische filmpje gaan de moeders eten zoals hun kinderen eten. Iedere moeder kan zich wel inbeelden hoe dat eruit zal zien, maar hoe ziet het eruit als volwassenen het nadoen?

Heerlijk vermaak!

Kinderen, Liefs Diana

Puberfeestje

Diana

Mijn dochter heeft een feestje, op school. En daar zit ik dan, half in te storten en intussen mezelf bezig, maar vooral wakker te houden. Aan mijn column schrijven en tussendoor 20 keer Facebook checken en ik speel een spelletje. Ik bezoek nog eens een blog site en lees wat, ik krijg en stuur wat appjes heen en weer en luister naar muziek. Nu wordt het toch wel heel erg laat, maar ik moet nog even wachten. In de regel kan ik mezelf prima vermaken, ik houd van de avond, ik ben tenslotte een avondmens. Maar ook ik word ergens moe. Mijn puber niet. Die gaat vol gas, althans op feestjes. Ik ook, maar ik zit nu thuis, wachtend op mijn feestvierende puber.

Zo rond half elf gaat de telefoon, een moeder van een pubervriendin die ook aan het feestvieren is, op diezelfde school. Ze vraagt hoe laat het feestje is afgelopen. Ik zeg, 12 uur, middernacht, dus we wachten nog even. Deze moeder heeft ook een puber, zij zit in de brugklas dus dit is de moeder haar eerste ervaring van een feestvierende puber. Welkom bij de club van de “wachtende en bezorgde” moeders. De moeder haalt hun op, dat is alweer een zorg minder.

Uitgaande van een schoolfeest denk ik aan mijn puber die alleen maar staat de dansen en te giechelen met vrienden en vriendinnen. Ze schenken daar geen alcohol en roken mag natuurlijk niet. Dus geen zorg, want dat doet mijn puber niet. Dat roept iedere ouder, dus ik ook.

Ik vraag mezelf af, wat ik deed toen ik 13 jaar was. Ik zat toen, net als dochterlief, ook in de 2^e klas. Schoolfeestjes had ik niet, althans dat denk ik. Ik had wel feestjes, maar niet op school. Had mijn moeder dezelfde zorgen? Helaas, ik weet het antwoord al, mijn moeder had zorgen voor 10 moeders tegelijk, arme moeder.

Ik lees nog wat, het is bijna 12 uur, middernacht, het feestje is bijna voorbij dus dochterlief komt straks weer thuis. Ik heb mezelf al een aantal keer in mijn heerlijke bedje gewaand, maar ik houd nog even vol. Uiteindelijk om half 1 gaat de sleutel in het slot en komt er een doodvermoeide puberdochter binnen. Ha! Eindelijk, gezellig en vertel! “Mam, moet dat echt, ik ben moe ik ga naar bed”. En daar zit ik dan, achterblijvend op de bank, weer kipfit en puber ligt op bed.

Ik wacht met smart op het volgende feestje.

Liefs, Diana

Afbeelding: Shutterstock