kinderen | Voormijnkleintje.nl

Een ieder die mij kent weet dat ik een voorliefde heb voor Rock. Of moet ik zeggen Rock ‘n’ Roll. Iedereen die mij niet kent… nu ook.

Mijn eerste lp’s waren van KISS (je weet wel, die mannen met te veel make-up, die een statement wilden maken, misschien wel de Marlyn Manson van toen) en van de Golden Earring. Ik was toen 8 jaar oud (ik heb het even opgezocht). Zo een schattig verlegen meisje met lange blonde haren en te grote scheve voortanden, wat net niet bij m’n gezicht paste.

Terwijl zij zongen van een “long blond animal” en “I was made for loving you” had ik geen idee waar dat over ging. Mijn kinderhartje ging sneller kloppen van gillende gitaren en geram op een drumstel en het rauwe randje in de stem van mannen in te strakke broeken met foute make-up, getoupeerde haren en oorbellen. Soms maakte ik een uitstapje naar de reguliere hippe muziek.

Tijdens mijn pubertijd heb ik mijn muzieksmaak iets aangepast, nog harder. Guns ‘n’ Roses, Metallica, Faith no More, Nirvana, Aerosmith, INXS, en een toefje Pearl Jam om de pijn te verzachten. De pijn bij mijn ouders wel te verstaan. Ik kreeg hiervoor een regel thuis, één uurtje per dag knallen zo hard ik wilde en dan volumeknop terug naar “ouders vriendelijk” niveau. Goeie regel weet ik nu.

Zoon lief vraagt zo nu en dan om een “breakdance” nummer en dan krijgen we een showtje. Dat duurt maar even en is redelijk verdraagbaar. Maar dochter lief duikt haar kamer in en heeft inmiddels ook uitgevonden dat vooral harde muziek het lekkerste luisteren is. Zij luistert naar de hits van nu, met af en toe een uitstapje naar… al sla je me dood welke muziekstijl dat is. Ik hoor iets brabbelen in onverstaanbaar Nederlands en dat is zo monotoon dat het lijkt alsof die gast niet weet hoe hij er een fatsoenlijk deuntje uit moet persen.

Zou mijn moeder zich ook zo hebben gevoeld? Nee toch?! Mijn muziek was minstens verstaanbaar en soms hoorde ik m’n mams stiekem “sweet child of mine” mee blèren. Nu versta ik niet eens wat er gebrabbeld wordt, laat staan dat ik mee kan eeeh… Ik weet dus nog steeds het soort muziek niet. Wel knap hoor, want mijn dochter brabbelt ook mee, maar zelfs haar versta ik niet. Wanneer het me te lang duurt, vraag ik dochterlief of er alsjeblieft normale muziek op mag. En mijn puber zou mijn puber niet zijn als ik een reactie krijg dat het normale muziek is. Een Déjà vu! Tuurlijk ik kon het weten.

Maar soms hebben we een “meiden avond”. Er logeert zo nu en dan een vriendin. Dan draaien we “normale” verstaanbare muziek, meestal de hits van nu. Lekker hard, een klein uurtje om lekker mee te kunnen blèren.

Liefs
Diana

Kinderen

Kleintjes en kattenkwaad

Pauline

‘Silence is golden unless you have a toddler’. Een welbekende quote waar iedere ouder minimaal één keer mee te maken krijgt. Sommige meerdere keren en als je echt een beetje pech hebt, zelfs elke dag.

Maar, zijn jouw kleintjes vandaag helemaal schoon gebleven en hebben ze niks gesloopt? Dan heb ik hier de leukste ‘feel good foto’s’ voor je…

Deze kleintjes dachten een schaap te redden uit de kussenhoes.

Koop nooit, maar dan ook nooit een kussen met een inhoud van piepschuimballetjes! NOOIT!

Deze twee knaapjes dachten zelf wel even koekjes te bakken…

Mooi groen is niet lelijk. Een kale muur wel. Toch mama?

Dit kleintje kon de juiste kleur niet vinden voor bij haar outfit.

Is dit kindje in protest tegen of voor Zwarte Piet?

Thank GOD, het is ‘maar’ pindakaas.

Dit kleintje had wat moeite met het vinden van zijn tanden.

Kan het nog erger? Volgens mij is het nog verf ook!

Ook dit kleintje had wat moeite met het vinden van haar mond.

Leek jouw kleintje vandaag op één van deze bovenstaande boefjes? Dan willen we natuurlijk graag de foto zien!

Columns, Kind

Grote mensen ingewikkeldheid

Pauline

Ik zat vanmorgen aan de ontbijttafel met mijn kleintjes. Zoals altijd lurk ik, voor me uit starend, aan mijn bakkie koffie en hoop ik maar dat mijn kleintjes rustig hun ontbijtje eten, zonder geschreeuw en zonder geknoei. En het allerlaatste waar ik op zit te wachten, zijn ingewikkelde vragen. Eigenlijk komt het erop neer dat ze niet al te ingewikkeld moeten doen, zo vroeg op de ochtend. Gewoon even lekker simpel.

Maar vanmorgen realiseerde ik mij dat kleintjes helemaal niet zo ingewikkeld zijn. Het zijn de ‘volwassenen’ die altijd zo ingewikkeld doen. Deze realisatie kwam na een opmerking van mijn zesjarige.

Sinds gisteren is de Sinterklaas-gekte hier in huis begonnen. Met verkleedkleren, Sinterklaasliedjes, boekjes en ook het Sinterklaasjournaal. Eigenlijk had ik er dit jaar niet zo heel veel zin in door al die stomme discussies. Gelukkig hebben mijn kleintjes daar helemaal niks van meegekregen en ik hoop ook dat dat zo blijft. Want bewapende Pieten tijdens de intocht baren mij toch wat zorgen. Nee, waarom kan het niet gewoon simpel?

Maar goed, we zaten dus vanmorgen aan de ontbijttafel en mijn kleintjes zitten ‘gezellig’ (naar mijn idee net even te hard) Sinterklaasliedjes te zingen. En opeens vraagt mijn zesjarige waar de Pieten naartoe zijn gegaan? Want deze vertrokken in het Sinterklaasjournaal.

“Ja, de Pieten gingen van de boot af”, antwoord ik haar. (Klopt dat? Ik zou het eigenlijk niet weten, want zo goed let ik niet op.)
“O Nee! De Pieten kunnen helemaal niet zwemmen, dan worden het Witte Pieten!! Nou ja, ook leuk” was haar reactie.

En Voila! Daar hebben we de oplossing van ons Zwarte Pieten ‘probleem’. Laat ze lekker zwemmen, dan worden ze wit.

Dus grote mensen. Kunnen we nu ophouden met al die ingewikkeldheid en wat meer luisteren naar de eenvoud van kinderen en waar het werkelijk om gaat. Lekker simpel.

Ja papa, Overige

De tandenfee

Arno

Onze tandenfee is heel hard op haar achterhoofd gevallen. Dat denk ik tenminste. Kreeg ik vroeger van haar een kwartje voor een tand, mijn kleintje kreeg laatst een cadeau waar Sinterklaas zich niet eens aan waagt. Er lag nota bene een heel groot spel onder haar kussen. Je zou toch zeggen dat die tandenfee gek geworden is? De kleine vindt dit natuurlijk helemaal geweldig en hoewel ze al fan van de tandenfee was, is ze nu écht fan.

Nu moet ik zeggen dat de inzet van mijn kleine meid ook prijzenswaardig is. Zij geniet met volle teugen van haar losse tanden. Voelt zij een klein beetje speling in een tand, dan begint ze er met twee handen aan te trekken. Begint ze gewoonlijk keihard te krijsen bij een druppeltje bloed uit een schrammetje, als haar loszittende tand een paar druppeltjes bloed geeft, is het juist een aanmoediging om vooral nog even door te wrikken. Als de tand uiteindelijk geen krakende geluiden meer geeft, maar leuk rondjes draait in haar mond. Speelt ze er nog een uurtje mee, en als dat begint te vervelen, trekt ze tand koelbloedig uit haar mond en komt ons triomfantelijk melden dat we wel even “Hoera!” mogen roepen.

Ikzelf kan dit nauwelijks aanzien, de krakende geluiden en de tanden scheef in haar mond, het continue aan de tanden zitten. Het geeft mij koude rillingen. Ik kijk nog liever een horrorfilm waarin mensen met kettingzagen achterna gezeten worden.

Maar de kleine is nu de allergrootste fan van de tandenfee en haar inzet is ruim beloond. Een volgende keer wordt het ritueel er dus vast niet beter op, daarom tref ik mijn eigen voorbereidingen voor een volgende losse tand. Ik ga niet meer hulpeloos toekijken, hoe mijn kleine meid haar gebit verbouwd. Zit er weer een tand los, dan staat mijn vluchtkoffer klaar en ga ik een weekje op mijn werk logeren. Ik meld me dan pas weer thuis als ik een ontvangstbevestiging van de tandenfee gehad heb…

Kinderen

Ik geloof

Pauline

Gisteren plaatste ik het volgende blog al op de site van onze KleineKanjer. Vandaag plaats ik het ook maar al te graag hier, want mijn gevoel is onbeschrijfelijk!

Tijdens de behandeling van onze minipeuter leefden we met de dag. Elke dag begon er een nieuwe dag. Met een beetje geluk kwamen we de dag door en konden we ’s avonds gaan slapen in ons eigen bed, maar het had ook zomaar gekund dat die dag in een ziekenhuisbed eindigde. Leven met de dag en het beste ervan maken. Dat was het beste wat we konden doen.

Toen was daar het einde van die behandeling. En begonnen we weer aan iets nieuws. Namelijk het jaar ná de behandeling. Een jaar waar we niet verder keken dan dat jaar. Een jaar waar we onze draai weer moesten vinden in het ‘gewone leven’ met op de achtergrond die angst, want ‘wat als’…

Dat jaar is voorbij. En na vandaag geloof ik er in.

Vanaf nu kijken we vooruit en genieten van de dag. We genieten van de dag waarin onze kleintjes plezier en ruzie maken. En kijken naar een toekomst waarin ze met elkaar zullen opgroeien. Als broer en zussen met ruzie en plezier. We zien ons meisje die woorden omzet in zinnen en uiteindelijk hele verhalen vertellen zal. Die gaat fietsen, rennen en spelen met lange vlechten in het haar. Die vriendinnen mee naar huis neemt, leert lezen en haar A-diploma halen zal en misschien ook haar B. Die languit op de grond gaat liggen in de supermarkt en straks stiekem het raam uit sniekt om te gaan stappen met haar vriendinnetjes. Die in haar K3-jurkje de meest langdradige shows weggeeft. We zien haar ’s nachts in ons bed kruipen omdat ze troost zoekt na een nare droom. En we horen hoe ze ’s morgens haar mooie dromen in geuren en kleuren vertelt. En wij vertellen haar, dat alles, maar dan ook alles mogelijk is. We zien haar naar de middelbare school gaan en misschien zien we haar wel studeren. Maar het aller belangrijkste, we zien haar haar dromen volgen en leven.

En niemand weet wat de toekomst zal brengen, maar wij geloven erin.

Kinderen, Wat je niet wist

Wat je niet wist… Een opvoed-onderzoek!?

Pauline

Er zijn héél veel dingen die je van te voren niet weet als je ergens aan begint. Maar goed ook, want dan zou je er ook niet aan beginnen… Of toch wel?

Op Mama en Zo lees ik over het grote opvoedonderzoek. Ze hebben een onderzoek uitgevoerd onder 2600 ouders die hun mening en ervaring deelden. Wil ik het weten? Ja, dat wil ik! Interessant natuurlijk, want het is altijd leuk en handig om te weten hoe andere ouders het doen en interessanter nog, hoe andere ouders ook zo nu en dan falen (dat doet jezelf weer een beetje goed dan he). Er zijn verschillende resultaten uit het onderzoek gekomen. Over opvoedcultuur, andermans kinderen, consequent zijn, corrigeren(de tik) en schreeuwen.

26% vindt onze opvoedcultuur veel te soft. Ja blegh, die kinderen mogen tegenwoordig overal maar een mening over hebben.
76% vindt dat het wel mee valt, maar geeft aan dat sommige kinderen wel wat regels en grenzen missen. Klopt, het zijn altijd die kinderen van een ander.
Meer dan 70% vindt dat ouders steken laten vallen in de opvoeding. Oh ja tuurlijk, doe maar 100%, nobody is perfect…
En 20% stoort zich continu aan het gedrag van andermans kinderen. Daar kan ik me iets bij voorstellen! Oh… het zijn mijn kinderen?

80% lukt het niet altijd om consequent te zijn. Niet altijd consequent zijn, betekent dat dan niet gewoon dat je niet consequent bent?
Slechts 2% laat regelmatig over zich heen lopen. Whahaha! 2%… Dat schort aan zelfkennis.

Om het gedrag van hun kind te corrigeren, gebruikt 62% een time-out. Oh bah, die ouderwetse time-out! Time-in is veel hipper! Oh maar wacht, daar krijgen we zeer brutale kinderen met weinig respect van.
12% negeert zijn kind. HALLO, *zwaait* hij is er echt hoor!
En 17% ontzegt zijn kind bepaalde dingen. Dat doe ik de hele dag door.
Ruim 40% denkt dat rustig uitleggen waarom je boos bent effectiever is dan echt straffen. Rustig uitleggen terwijl ik boos ben? Wil iemand mij uitleggen hoe ik dat moet doen?

15% geeft eerlijk toe elke week wel een keer een corrigerende tik uit te delen. Nee, die tikken deel ik alleen in gedachte uit.
Meer dan de helft (53%) schreeuwt soms, maar heeft daarna al snel spijt. Yup *vinger in de lucht steekt*
31% vindt dat je er niks mee bereikt en schreeuwt dan ook nooit tegen zijn kind. Yup *steekt weer vinger in de lucht voor het eerste deel van de zin*

Wil je het opvoedonderzoek even serieus doornemen? Je leest het hier: Het Grote Opvoedonderzoek

Uit met je kleintje, Uitstapjes, Vakantie

Naar de haaien?

Arno

In eerste instantie wist ik niet zo goed wat ik van deze voorstelling van Oorkaan moest verwachten. Zou de zesjarige dit wel leuk vinden? Maar wie niet waagt, die niet wint. Dus wij gingen samen naar de haaien.

Afgelopen zondag vonden wij ons plekje in het concertgebouw. Amsterdam. Dochterlief wist, net als ik, niet zo goed wat ze moest verwachten. Nieuwsgierig keek ze naar de instrumenten die al op het podium stonden.

Muzikanten Ro Krauss, Willem van Baarsen, Rogier Bosman, Sanne van Delft en Jon Bittman zijn de Wëreldbänd en samen bespelen ze meer dan 100 instrumenten. In naar de haaien vertellen ze het verhaal van vijf broers die wel een vader, maar geen liefde hebben. Maar ze hebben elkaar en ze vertellen elkaar verhalen over koning zijn, ontdekkingsreiziger, prinses, of zeerover.

Zodra de voorstelling begint, zie ik hoe dochterlief gegrepen wordt door de muziek en het spel. Dit is een voorstelling waar haar fantasie geprikkeld wordt. Waar ze het verhaal niet begrijpt, vult ze het gewoon zelf in. Humor, interactie en spanning houden het, ook als ze het even niet volgt, leuk voor haar. En voor mij. Samen snuiven we cultuur! Oh, en wist ik vooraf niet zo goed of ze dit wel leuk zou vinden, een volgende keer neem ik haar gerust weer mee naar een voorstelling van de Wëreldbänd.

Heb je ook zin om samen met je kleintje uit te gaan. Naar de haaien speelt tot 23 april op verschillende plaatsen in het land. Let wel op: dit is, terecht, een voorstelling voor kinderen vanaf 5 jaar.

Foto: Boy Hazes

Speelgoed, Spelen met je kleintje, Spelletjes, Winactie

Muizenval (met winactie)

Pauline

Omdat een spelletje spelen met mijn kleintjes een onbegonnen wedstrijd is, dacht ik ‘ach een nieuw spel, waarom ook niet?’ Misschien zijn de regels zo, dat er gewoon echt niets aan te veranderen valt. Dus laten we het spel Muizenval maar met alle liefde testen.

Als we het spel uit de verpakking halen is het nogal een bouwwerk wat je voorgeschoteld krijgt. En aangezien de zesjarige op school zit en de bouwinzichten van mijn kleintjes niet veel verder komen dan het opstapelen van een aantal duploblokjes, ben ik gedoemd om het speelbord in elkaar te zetten. Met een uitgebreide instructie lukt dat wonder boven wonder ook nog.

Het spel is opgebouwd, de muizenval is er klaar voor. De peuter en de minipeuter ook. Het is de bedoeling dat je de muis van de tegenstander vangt met de ‘muizenvalmachine’. En laat die muizenvalmachine nu zeer interessant zijn voor de twee peutertjes. Veel interessanter dan de rondrennende muisjes. Met als gevolg dat deze muizenvalmachine op volle toeren draait, alleen mist de muizenval wel constant het doel; het vangen van de muizen…
Maar hé, lol hebben ze wel.

Diezelfde middag wil de zesjarige uiteraard ook het nieuwe spel een keertje spelen. Met als voorwaarde, je raadt het al, dat zij het spelletje wint. Maar zo makkelijk gaat dat niet. De muisjes staan er klaar voor en we draaien om beurten aan de schijf. Het spel lijkt volledig volgens de regels te verlopen en dan opeens staat haar muisje onder de val en mag ik de almachtige muizenvalmachine laten draaien.

Ik vang haar muisje! En dat betekent dat ik een keer heb gewonnen! Maar net op het laatste moment roept de zesjarige: “Wie in de val zit, heeft gewonnen!”… Zoals ik al zei: een onbegonnen wedstrijdje.

Winnen
Ook zin om een spelletje Muizenval te spelen met je kleintje? Ik geef een exemplaar weg. Volg Voormijnkleintje.nl op Facebook, Twitter en/of Instagram en laat mij op het winformulier weten dat je graag kans maakt op dit spel.

© Review

Liefs Diana, Overige

De man met de hamer

Diana

Na mijn introductie van vorige week, waren de reacties en likes overweldigend. Ik had niet verwacht dat zoveel mensen zo enthousiast zouden reageren. Een oplettende kennis zag dat ik in mijn intro mezelf had vergist in mijn leeftijd. Want laten we eerlijk zijn, wanneer vertel je nu eigenlijk je leeftijd?! Daarover nadenkend, zelden. Een geboortejaar opgeven onder een formeel stuk is het ergste wat je kan gebeuren.

De schade op het net was snel hersteld dus het viel men niet op. Maar die leeftijd! Het liet me niet los, hoe kan mij dit nu gebeuren? Ik! Ik, die altijd haar verhalen dubbel controleert en dan nog eens…… Ahum… toch proberen los te laten. Grappig is dat ik een dag later meteen geconfronteerd werd met dezelfde leeftijd. Ik ging met mijn puberdochter, mijn vriendin en haar puberdochter een hapje en een drankje halen. Gezellig! Lekker proosten en heerlijk een avondje vullen met alles waar we van genieten. Na deze gezelligheid zijn we nog even een afzakkertje gaan halen bij vriendin thuis. Praten tot in de kleine uurtjes en dan voel je dat ergens die vermoeidheid toe slaat. Zucht… daar waar ik een aantal jaar geleden nooit bij stil stond, herinnert de man met de hamer mij er nu regelmatig aan.

Dochterlief bleef bij vriendin overnachten en een paar uur later ben ik naar huis gegaan. Eenmaal thuis nog even acclimatiseren, heerlijk op mijn geweldige hoekbank die ik op dat moment het allerliefst tot bed bombardeerde. Daar waar de klok een uur achteruit ging en ik mezelf met moeite uit diezelfde geweldige bank hees om mijn bed in te duiken. Toen ik een laatste keer op de klok keek, bleek dat de tijd dat ik naar bed ging dezelfde tijd was dat ik thuis kwam.

Een paar uur later moest partner naar zijn werk, zodat mijn kleine Prinsje, die dezelfde bank als “troon” gebruikt, binnen braaf zijn filmpje zat te kijken en vroeg of mama bij hem kwam zitten. Dat gevoel, ja echt, dan word ik eraan herinnerd dat ik echt 43 jaar ben. Ik heb mezelf uit mijn bed gehesen en vervolgens rijkelijk gevuld met cafeïne om mezelf wakker te krijgen en nog belangrijker, te houden. Er is die dag niet veel activiteit in huis geweest, lang leve samen spelen op de WII.

Dit weerhoudt mij er overigens niet van om een volgende keer weer aanwezig te zijn op een feestje, etentje of willekeurig gezellig avondje. Alleen de dag erna is leeftijd voelbaar.

Ik zou graag eens een goed gesprek willen voeren met “de man met de hamer”.

Liefs, Diana

Kinderen, Wat je niet wist

Wat je niet wist… De middelste

Pauline

Ik wist van tevoren niet dat mijn tweede kleintje uiteindelijk het middelste kleintje zou worden. Je weet tenslotte nooit hoe het leven loopt. Maar toch werd hij, sneller dan ooit gedacht, een ‘middelste’.

Het krijgen van een tweede kleintje is al een wereld van verschil met het krijgen van een eerste kleintje. Hoe je het wiel bij de eerste moest uitvinden, denk je het bij een tweede kleintje allemaal wel te weten. Maar toch valt dat zo vies tegen. Bij je eerste kleintje had je namelijk niet nog een kleintje rondbanjeren en kon je in alle rust uitvinden hoe dat wiel werkte. Een tweede is van het begin af aan gewend om zijn aandacht te moeten delen. Ook zijn alle eerste gebeurtenissen net even minder bijzonder en in een enkele geval komt het gevoel ‘been there, done that’ heel sterk opspelen.

Maar een middelste is ook niet de laatste. Dus het gevoel van ‘de laatste keer’ komt niet echt opspelen. Eigenlijk heeft het middelste kind, ook wel sandwich kind genoemd een soort onbestemde positie, hij floept zo overal tussendoor. Dat heb ik wel gemerkt toen mijn middelste kleintje zomaar ‘opeens’ 3 jaar werd… HUH! 3 jaar! Nu al? Waar was hij en wat heeft hij gedaan dan in die 3 jaar? Nou, hij floepte er tussendoor…

Nu klinkt dat eigenlijk best een beetje sneu, gelukkig zijn er uitzonderingen. Zo blijkt een middelste jongen tussen twee meisjes een bijzondere positie te zijn. Het feit dat je anders bent dan de oudste en de jongste, maakt je bijzonder. Maar dat niet alleen. Sowieso is een middelste het vriendelijkst (geliefd is hij zeker), de vredestichter (bemiddelen kan hij als een professionele mediator) en het rustigst (af en toe zo zen dat ik bang ben dat hij erin blijft). Mooie kenmerken die een middelste op zijn of haar naam mag schrijven.

Daarbij gaan middelste kleintjes een zeer mooie carrière tegemoet. Hij heeft een onderhandel-talent waar je U tegen zegt en de creativiteit komt uit zijn tenen. De beste managers, rechters en ja, ook politieagenten zijn vaak middelste kinderen. En als dat hem niet wordt, kun je altijd nog in de voetstappen van Bill Gates treden, ja ook hij is ‘een middelste’.

Kiekeboe! Ik ben er echt hoor!