Vriendinnen die je nodig hebt

moeder-vriendinnen

Afbeelding: Shutterstock

Vriendinnen zijn belangrijk voor mij. Om mee te lachen, om een wijntje mee te drinken, om eindeloos mee te praten over kinderen, ze maken het leven gewoon leuker. En belangrijker nog, ze zorgen ervoor dat je het volhoudt in dit vermoeiende en soms uitzichtloze leven met kinderen. Oké, dat klinkt dramatisch, maar wat ik zeggen wil, een moeder heeft een aantal verschillende typen ‘mama-vriendinnen’ nodig.

Been there, done that

Als eerste de ervaren ‘been there, done that’ moeder. Deze moeder loopt een fase voor je uit, of beter gezegd, ze vindt het wiel voor je uit. Ze geeft je adviezen waar je echt wat aan hebt, want het zit bij haar ook nog vers in het geheugen. Hoe deed zij dat, die zindelijkheidstraining, de speen afleren of die eerste schooldag?

Been there, done that lang geleden

En dan volgt de ‘been there, done that’ lang geleden moeder. Deze moeder-vriendin kan je vertellen dat het allemaal goed komt en niet altijd zo een gekkenhuis zal blijven. En met een beetje geluk zijn de kinderen van deze moeder op een leeftijd dat ze op je eigen kleintjes kunnen passen als je er een avondje tussenuit wilt.

De ik doe ook maar wat moeder

Nog een heel belangrijke; de ‘ik doe ook maar wat moeder’. Deze kijkt er niet van op dat je kleintje in het weekend drie films achtereen gekeken heeft, of heeft ontbeten met een gevulde koek. Een soort van ‘feel good-moeder’, omdat haar falende opvoed-technieken de jouwe altijd overtreffen. Ze lijkt een beetje op de…

Klaagmoeder

‘Ik kan uren met je klagen over de kinderen – moeder’. Met deze moedervriendin kun je uren klagen over je kids, de ene herkenning na de andere en altijd met als conclusie ‘hoe leuk en lief je kleintjes wel niet zijn’.

Hard werkende moeder

Dan is er nog de hard werkende moeder. Eentje die ervoor zorgt dat je zelf ook ambitieus blijft en niet met ongekamde haren en in een joggingbroek op de bank gaat hangen.

De perfecte match

En als laatste de vriendin – moeder (liefst meerdere) met de liefste en leukste kindertjes die een perfecte match met jouw kleintjes blijken te zijn. En natuurlijk kun je met deze moeder prima een bakkie koffie of een wijntje drinken.

Mis jij nog één van deze vriendin-moeders? Hop hop, naar de speeltuin en ronselen die moeders!

In het vliegtuig

Als ik ga vliegen, wat overigens nog maar sporadisch voorkomt omdat we tegenwoordig gaan kamperen, maar goed als ik dus ga vliegen trek ik het liefst zo comfortabele kleding aan. En als ik over comfi-kleding bij mezelf praat, ziet dat er niet echt flatteus uit. Nikkie Plessen weet dat echter wel voor elkaar te krijgen. Want op Instagram laat ze een afbeelding zien waar ze met haar geliefden, volledig in stijl, onderweg is naar Singapore.

Ambitieus zakenvrouwtje trouwens! Want nog maar vier weken geleden beviel zij van haar zoontje en ze is alweer druk in de weer met zakenreisjes, afspraken en shoots.

http://instagram.com/p/wbaxwZOFIS/?modal=true

Draagmoeder gezocht…?

Ik kan mij een televisieprogramma van een aantal jaar geleden herinneren. Het heette ‘Draagmoeder gezocht‘. In het programma waren vier stellen te die met hulp van een draagmoeder een kind hoopten te krijgen. Bij sommige stellen kreeg ik een nare bijsmaak, maar andere kregen door het programma een hoog gun gehalte. Begrijp me niet verkeerd, ik gun iedereen een kindje, maar over de manier waarop valt te twisten.

Draagmoeder uit India

Zo reisde één stel naar India (in Nederland is commercieel draagmoederschap verboden) om daar een draagmoeder uit te zoeken. In India zaten een aantal moeders te ‘broeden’, voornamelijk met de reden om hun eigen kinderen te kunnen onderhouden. Dat is wat mij onder andere die nare bijsmaak gaf.

Draagmoeder zijn voor je eigen dochter

Er waren ook situaties waar ik een warm gevoel van kreeg. Bijvoorbeeld de moeder die draagmoeder wil zijn voor haar eigen dochter. Helaas is dat uiteindelijk niet gelukt. Of van de vrijwillige draagmoeder Cindy, die het stel Sven en Jeroen een eigen kindje gunde.
Hoe dan ook, de conclusie was duidelijk. Het is in Nederland niet gemakkelijk om aan een draagmoeder te komen. Maar een arts van het VU Medisch Centrum wil dat daar verandering in komt. In Engeland bestaat er een agentschap dat met vrijwillige draagmoeders werkt. De bedoeling van het agentschap is dat het stellen gemakkelijker wordt gemaakt om een draagmoeder te vinden. Deze arts, Roel Schats, vindt dat we moeten kijken of dat ook in Nederland mogelijk is.

Vrijwillig draagmoeder zijn

Om situaties als in India te voorkomen, vind ik het zo een slecht plan nog niet. Als een vrouw vrijwillig draagmoeder wil zijn, ervan uitgaande dat zij volledig achter haar keuze staat, is het toch fantastisch dat de grootste wens van een ongewenst kinderloos stel in vervulling kan gaan?

Wat vinden jullie van de situatie zoals deze nu is in Nederland betreft draagmoeders?

Wat geeft het gelukzalige gevoel?

Het is inmiddels alweer ruim een half jaar geleden dat ik mijn auto inruilde voor een bakfiets. Ooit dacht ik dat ik echt diepongelukkig zou worden zonder auto. Want hoe zou ik dan nog ergens moeten komen? Mijn hele sociale leven zou instorten en mijn shopverslaving zou ook zwaar in de problemen komen. Mijn sociale leven stortte al in bij het krijgen van kinderen en voor mijn shopverslaving is er internet. Thank god.

Nu na een half jaar, waar de zomer in viel, kan ik zeggen dat het prima te doen is zonder auto. Regelmatig zit ik op mijn bakfiets met mijn trots en met een big smile op mijn gezicht. En laatst had ik het ultieme gelukzalige gevoel toen ook nog de puppy zich in de bak bevond.

foto4

Nee, ik heb geen spijt van de keuze. Ik kom nog steeds overal waar ik komen wil. Maar of ik dat na de winter nog steeds kan zeggen? We zullen zien.

Om dat gelukzalige gevoel te krijgen heb ik dus niet perse een auto nodig. Maar als ik langs een aantal autosites surf en deze prachtige auto’s voorbij zie komen, zwijmel ik weg bij de gedachte om in zo een mooie, droge en warme auto te rijden. Maar zal het nou echt geluk toevoegen? Zal ik in zo een auto nog gelukkiger rondrijden? Of zou ik me in een Audi of Mercedes net zo gelukkig voelen als wanneer ik op mijn bakfiets zit?

Er zijn natuurlijk een aantal voordelen aan een bakfiets. Als er een onderdeel vervangen moet worden, kunnen de man en ik dat best samen oplossen. Het zelf repareren van een auto gaat ons iets minder goed af. Handige sites als deze, met onderdelen voor een auto, daar kunnen we voorlopig nog even wegblijven.

Ik denk dat het me (afhankelijk van het weer) om het even zou zijn. Het gaat er niet om hoe ik ze vervoer, maar het gaat erom wie ik vervoeren mag.  En zolang dat mijn schatjes zijn, zul je mij gelukzalig rond zien rijden.

Animal jurkjes On Sale!

Terwijl iedereen in de ban is van Sinterklaas en Kerst, ben ik het meest in de ban van de uitverkoop. Eindelijk weer even lekker losgaan en mooie items scoren. Zo is er hier en daar al 30% korting op kinderkleding en als supertip is er al 35% korting bij Olliewood! Ik zocht de leukste jurkjes in de categorie ‘Animal’ voor jullie uit én ze zijn on sale!

Animal-jurkjes

1. NoNo Panda jurkje uit de collectielijn ‘Just be Cute’, dat moet lukken met dit jurkje!
2. Roarrrr! De Bomba ‘Animal’ dress. Een schot in de roos of to much?
3. Nu we een hond hebben, zie ik ze opeens overal! Zo ook op deze Mexx sweatjurk.
4. Oeh, nog een gevalletje Love it or Hate it!  ‘Flower bugs’ van Molo
5. Daar heb je er weer één, nu van WILD (model Dogs)
6. En als laatste, mijn persoonlijke favoriet: Mim-Pi met poezen-print.

Elsa… Zullen wij een sneeuwpop maken?

Het is hier in huis een hot-item… Het verlanglijstje. Mijn kleintjes hebben veel verlangens, zo ook op hun lijstje. De zesjarige hopt van Lego Friends naar Barbies en van Little Pony’s naar de nieuwe CD van Kinderen voor Kinderen. Het laatste wat ik van haar gehoord heb, is dat ze alles van Pop Pixie wil hebben. Een beetje verwarrend is het wel voor Sinterklaas.

De peuter is iets gerichter. Planes óf Spiderman. Maar wat dan van Planes of Spiderman? Een handdoek, een boek, de film, de vliegtuigen, sticker… En dan ziet hij opeens zijn afstandbestuurbare auto weer staan. Daar wil hij er toch ook nog wel één van hebben… Het aanbod is ook wel gigantisch voor de kleintjes, wat de keuze niet makkelijker maakt.

De minipeuter heeft daar weinig tot geen last van. Zij is heel duidelijk. Als je haar vraagt wat voor speelgoed er op haar verlanglijstje staat, zegt zij zeer resoluut: FROZEN. En nee, niet alles van Frozen. De Elsa pop, dat is genoeg. Je kunt wel stellen dat we een die-hard Frozen-Fan hier in huis hebben. Zodra de melodie van ‘Let it go’ ingezet wordt, galmt de minipeuter het liedje heerlijk mee. En na 2684 keer de film gekeken te hebben, antwoordt ze nog steeds elke keer even enthousiast op de vraag wat zij wil kijken: FROZEN!

elsa

En nu maar hopen dat hun verlangens in vervulling gaan…

gesponserdepost

Tekenen dat je geen baby meer hebt…

Zoals ik vanmorgen al zei. Ik heb geen baby meer, nog wel in de luiers weliswaar, maar een baby ‘mag’ ik het niet meer noemen. Het leven met een newborn is compleet anders en kan ook behoorlijk ingewikkeld zijn zo nu en dan. Later realiseer je je hoe gemakkelijk een baby eigenlijk was. En als ik zo een dotje mens zie, vliegen er 10.000 vlinders door mijn buik en schreeuwt mijn hart om het te knuffelen.

Want dat is wat kleine baby’tjes willen doen. Knuffelen en kroelen. Hoe groter ze worden, hoe minder ze ervan moeten weten. En wat mis ik de stilte van een newborn. Want als kleintjes eenmaal kunnen praten, hoe handig ook, ze houden ook niet meer op. En ze horen ook alles! Echt, pas op wat je zegt *note to myself*.

Kleine baby’s maken ook geen rommel. Kleine peuters wel. En ze ruimen het niet op.

Dat die kleine mensjes groeien, heeft ook zo zijn voordelen. Zo houd ik bijvoorbeeld weer ruimte op mijn computer, fototoestel en telefoon over. Want die ‘ik maak 300 foto’s van hetzelfde moment fase’ is voorbij en beperkt tot ‘ik maak 10 foto’s van hetzelfde moment fase’. Dat scheelt toch.

Ook de luierbak is aan het eind van de dag niet meer tot de nok toe gevuld. De minipeuter krijgt alleen nog een schone luier als die op haar hielen hangt, of als ze gepoept heeft. Hoe vol met hydrofiele doeken, luiers, potjes en flesjes mijn (luier)tas ooit zat, nu heb ik geluk als ik de luier er niet vergeet in te stoppen.

Ook kan ik de boodschappen weer normaal kwijt in de achterbak, want een grote, lompe wandelwagen ligt er niet meer.

Uren heen en weer lopen met een huilend baby’tje op je arm en maar afvragen wat er toch aan de hand is met de kleine. Heeft het krampjes? Heeft het honger? Heeft het gepoept? Ik ben zó blij dat mijn kleintjes nu ‘gewoon’ kunnen vertellen wat er aan de hand is. Helemaal als het om eten gaat.

Dus hoe heerlijk en verleidelijk die kleine dottige mensjes ook zijn, en hoe graag ik er tien zou willen hebben. Ze worden ook groot. Gelukkig realiseer ik me dat ook en kan ik zeggen; Het is genoeg.

 

De maand van… Julia

November is een gekkenhuis! Naast de voorbereidingen voor de feestdagen ben ik ook veel aan het werk. Als freelance redacteur heb ik het deze maand erg druk met een paar extra opdrachten. En het schrijfwerk voor mini MODEBLOG gaat natuurlijk ook gewoon door.
Oh ja, ik heb ook nog twee kinderen. Mini me van bijna 6 en mini man van 3. Inmiddels loop ik rond met een behoorlijke buik want in april verwachten wij onze mini no. 3.

Maar naast druk is november ook een maand vol gezelligheid, etentjes en ontspanning.

minimodeblog

Nu ik zwanger ben, doen die hormonen niet veel goeds voor mijn huid. Al helpen die grote hoeveelheden chips en chocola waarschijnlijk ook niet echt mee.
Een bezoek aan de schoonheidsspecialiste staat tijdens mijn zwangerschap elke 5 weken gepland. Heerlijk om even niets te doen en vertroeteld te worden. Ik zie er weer fris en fruitig uit. De chocola kan weer in het boodschappenmandje!

Een bezoek aan Diergaarde Blijdorp staat bij ons regelmatig op de planning. We hebben een gezinsabonnement en het komt vaak voor dat we maar voor twee uurtjes gaan. Even wandelen, de kinderen mogen een paar dieren kiezen en we gaan weer naar huis. Ideaal!

Sinterklaas is nog niet in het land maar wij gaan naar een Sinterklaasfilm, De Club van Sinterklaas en Het Pratende Paard. Voor de eerste keer zit mini man in een grote bioscoopzaal. Hij vindt het zo spannend en durft bijna niet te kijken. Het is nogal overweldigend dat harde geluid, het grote scherm en dan ook nog in het donker. Mini me geniet vooral. Ze ligt constant in een deuk om het verhaal en is druk met het eten van de grote bak popcorn.

De intocht van Sinterklaas! Dat mogen we natuurlijk niet missen. Vol verwachting zitten mini me en mini man voor de televisie naar de intocht te kijken. ’s Middags gaan we nog de stad in om naar de optocht te kijken. Die gespannen gezichtjes zijn goud waard. Uiteraard mogen ze ’s avonds hun schoen zetten.

Met mijn zus heb ik afgesproken voor een lunch in Rotterdam. Eén van mijn favoriete restaurants is Little V, een Vietnamees restaurant. En aangezien alles op de kaart even lekker is, bestellen we gewoon lekker veel hapjes. Gezellig bij gekletst en met een volle buik ga ik terug naar huis. En daar wacht nog meer eten (help!) en gezelligheid. We krijgen bezoek en de man heeft saoto soep gemaakt.

Met klamme handjes van de zenuwen maar ook met heel veel nieuwsgierigheid ga ik samen met de man naar het ziekenhuis. Het is de dag van de 20-wekenecho. Wat is het weer spannend als ik mij besef dat ze alles, maar dan ook alles gaan controleren. Ons kleintje doet het goed en er is niets vreemds te zien. En ook het geslacht is nu bekend. We krijgen een tweede jongen! Dat valt even niet zo goed bij mini me en de tranen vloeien. Zij had zo graag een zusje gewild. Gelukkig is ze weer snel bijgetrokken. En ik, ik kan gaan kleertjes gaan shoppen!

Het één na laatste weekend van november zit vol met etentjes. Mijn moeder is jarig en dat vieren we elk jaar in een restaurant. Dit jaar heeft mini me het voor het zeggen en aangezien zij gek is op sushi gaan we naar Shabu Shabu. Smullen!
Op zaterdag zijn we uitgenodigd bij vrienden. Terwijl de kinderen spelen, kletsen wij bij en help ik wat in de keuken voor het avondeten. Het is zo gezellig dat we niet in de gaten hebben dat het al zo laat is. Om 21.30 uur stappen we pas in de auto naar huis.
Op zondag viert de zus van de man haar verjaardag. Nog meer gezelligheid, taart en Surinaams eten. Na dit drukke en gezellige weekend ploffen wij zondagavond lekker op de bank.

Op school mag mini me haar schoen zetten en als Rommelpiet in de klas blijkt te zijn geweest, is het een grote chaos met 28 gillende kleuters. En ook tijdens de hockeytraining van mini me wordt Sinterklaas niet vergeten. Er kan een Pietendiploma worden verdiend.

Op 28 november zijn de man en ik 15 jaar samen! Hij komt thuis met een mooie bos bloemen en Bossche Bollen. Ook een weekendje weg naar Breda staat er op de planning. Maar na het gezellige weekend samen is het ook weer erg fijn om de kleintjes op te halen bij opa en oma.

Dag november!

zwanger

Een hondenleven! Week 1

Bijna twee weken geleden kondigde ik aan dat er toch een vierde kwam. We waren in verwachting en deze keer duurde dat slechts een korte week. Vandaag precies een week gelden, verwelkomden wij Lily, onze pup. En vanaf deze week proberen wij elke vrijdag een overzicht van ons hondenleven te geven. Wie weet, vinden jullie dat leuk en interessant. Zo niet, dan niet.

Goed. We hebben Lily nu een week bij ons en het was even wennen. Ogen in mijn rug had ik nodig. Want het was niet alleen achter Lily aan rennen, ook de kleintjes hadden zo hun instructies nodig. Tijd voor een kort overzichtje dus.
De afgelopen week heb ik:
– 35 drollen opgeraapt
– 87 plasjes weggeveegd
– 20 kilo puppyvoer ingekocht
– 4x in de kou buiten gestaan terwijl Lily binnen haar behoefte deed
– 122x de pup van de minipeuter afgehaald
– mijn angst overwonnen door mijn vinger in de bek van de pup te steken om iets uit haar mond te halen
– na het overwinnen van mijn angst, heb ik dat nog 76x herhaald
– 7x gedweild (ja dat is heel bijzonder)
– 111x mijn kleintjes hun speelgoed op laten ruimen
– 1 GB bestand foto’s van de pup gemaakt
– en maar 2x gedacht ‘waar ben ik aan begonnen??’

En hierbij een paar leuke fotootjes van ons hondenleven.
foto1

Lily weet uitstekend te integreren in ons gezin.

foto2

De peuter is zo ontzettend gelukkig met het nieuwe gezinslid.

foto3

Ik heb altijd geroepen dat ik een hond alleen op een boerderij zou willen. Lily voelt dat feilloos aan.

foto8

Nee, ze heeft hier niet aan mijn wijnvoorraad zitten lurken. Puppy’s slapen gewoon veel.

foto4

Voor het eerst in de bakfiets. Man, wat vond Lily dat spannend!

foto5

Ja, zo gaat dat hier weleens. Heb je zomaar opeens een fruitshake over je heen.

foto7

Ook de peuter voelt mijn wens naar het boerenleven aan en heeft zich in een overal gehesen.

Wat je niet wist… Het avondeten

Het avondeten kan bij ons alle kanten op gaan. Het kan super gezellig zijn en iedereen eet goed van zijn eten, dan eten we patat. Of het is één groot drama, een fiasco, een chaos. Dan eten we broccoli, spruitjes, andijvie of bietjes… of een ander soort groente. Op het moment dat we de zesjarige zover hebben om een hap (lees: een ienie-minuscuul hapje) van haar eten te proeven, hangen de andere twee ondersteboven aan hun stoel, of erger nog, liggen ze onder de tafel. Als we ze dan eindelijk allemaal weer op hun plek hebben en eraan toe zijn gekomen om zelf een hap van ons eten te nemen, is het koud geworden.

Nee, het valt niet mee om aan ieders wensen te voldoen. Wat het nog het meest ingewikkeld maakt, is dat iedereen andere wensen heeft. De één wil patat, de ander wil pannenkoeken en als ik de man aan het woord laat, komt er soep of kip tandoori op tafel te staan. Nee, het zijn stuk voor stuk verschillende, en in mijn ogen moeilijke, eters.

De zesjarige
Als de zesjarige in de middag vraagt wat we ’s avonds eten, is eigenlijk geen enkele antwoord het juiste, want alles is vies. Er is voor haar maar één goed antwoord: patat met spinazie à la crème. Bij groene dingetjes gaat ze gillen (behalve bij spinazie à la crème). Bij groene groente gaat ze gillen (behalve bij spinazie à la crème). Bij rode ook. Pannenkoeken moet ze niet, want daar zitten harde randjes aan. Poffertjes mogen daarentegen wel (van hetzelfde beslag) gebakken worden. Het Diva-gedrag is overigens niet terug te vinden in hoe ze haar eten eet. En het bestek kan na het eten weer regelrecht de la in, want eten met je handen gaat haar prima af.

De peuter
Voor de peuter hebben we dubbelzijdig plakband nodig om hem een schrale 5 minuten aan tafel te laten zitten. Nee, hij is meer van het lopend buffet. Een hapje hier, een hapje daar. Proeven is wel één van zijn kwaliteiten, tot rauwe ui en prei aan toe. Inmiddels weet hij wel wat eten met je doet. Hij vertelde me laatst dat ik beter niet meer kon eten, want ik werd wel erg groot… En bedankt!

De minipeuter
De minipeuter is een bodemloze put. Één van de eigenschappen die ze van haar moeder heeft. Haar bord kan niet snel genoeg gevuld worden. Na wat gecommendeer over eten op haar bord en het vlees snijden, begint ze heerlijk aan haar maaltje. Het liefst met macaroni of rijst. En vaak gaat het bordje tot de laatste korrel leeg. Maar er zijn ook zeker gerechten waar ze niks van moet hebben en dan begint ook de minipeuter hierin wat Diva-gedrag te vertonen…