Voor mama | Voormijnkleintje.nl

Ik zit met mijn peuter in een speeltuintje. Ik moet van haar in het speeltoestel wat een vliegtuig moet voorstellen gaan zitten. Ze geeft duidelijke instructies. Braaf en gedachteloos volg ik ze op.

Mijn telefoon heb ik (vrijwel standaard) in mijn hand. Ik check mijn mail. Mijn Twitter en tik Instagram nog een keer aan. Niks veranderd sinds 3 minuten geleden, wat een teleurstelling. Facebook nog maar een keer dan.

“Mama. Mama. Mama. Kijk door het raampje. Mama. MAM-MA.”

‘Huh?’ Oh het raampje. ‘Waar dan?’

‘Hier mama, kijk door het raampje, we zijn in Azië.’

Ik neem het vaag in me op. Azië galmt het ergens in mijn achterhoofd. Wacht…. Zei mijn peuter nou ‘we zijn in Azië’? Tjonge, ze blijft me verwonderen. Een Facebookbericht over Justin Bieber zijn piemel overigens ook. Die klik ik toch even aan. Al grinnikend zit ik naar mijn beeldschermpje te staren, terwijl mijn peuter haar grootste fantasieverhalen op me afvuurt.

‘We gaan héééél ver vliegen. MAma, blijf uit het raampje kijken, mama, mama, mamaaaaa…’

O ja, we zitten in het vliegtuig en we gaan naar Azië. Azië, hoe komt ze daar toch bij bedenk ik me terwijl ik mijn telefoon vergrendel.

‘Mama, je moet nu hier zitten.’ Beveelt mijn peuter.

‘Hmmm, daar is het nat, vind je het goed als ik hier blijf zitten?’ Vraag ik haar.

‘O, okay’ Soms is ze zo lekker makkelijk die peuter van mij.

Ze gaat weer door met haar vliegtuigfantasie. En ongemerkt zit ik weer door mijn Instagram tijdlijn te scrollen, wederom met weinig vernieuwende plaatjes.

Shit hey, wat zit ik nou toch de hele tijd op dat beeldschermpje te kijken, denk ik bij de laatste teleurstelling van weinig nieuws. Nu doe ik dat ding in mijn broekzak en speel ik even mee in de fantasie van mijn peuter.

Yep, zo een moeder ben ik. Zo een moeder die meer naar haar beeldschermpje kijkt dan naar haar spelende kleintjes in de speeltuin.

Maar weet je, ik hoef ook niet elk sprongetje, draaitje, dansje, lachje te zien. En ik wil ook niet in elk fantasietje meespelen. Ik heb namelijk de hele ochtend al gekeken wat mijn kleintjes deden.

Ik heb gekeken hoe ze wakker werden terwijl ik ‘wakker worden, wakker worden’ voor ze zong, om vervolgens een ‘laat me slapen!’ toegesnauwd te krijgen. Ik heb gekeken hoe ze hun kleding binnenstebuiten en achterstevoren aantrokken en hoe ze in gevecht waren om hun eigen sokken aan te trekken. Ik heb met verwondering gekeken hoe ze hun ontbijt naar binnen werkten en hoe de helft van het beleg op hun wangen eindigde. Ik heb gekeken hoe ze nog een dansje deden voordat ik honderd keer beval om schoenen aan te trekken. Ik heb gekeken hoe ze hun klasje binnen wandelden en hoe ze hun vriendjes begroetten. Ik heb mijn peuter geduwd op de schommel tijdens ons wandelingetje terug naar huis. Ik heb gekeken hoe ze al kletsend terug naar huis liep. Ik heb gekeken hoe ze met de poppetjes van de PLAYMOBIL hele verhalen uit het echte leven naspeelden. Ik heb gekeken hoe ze een puzzel van 50 stukjes maakten. Ik heb gekeken…

En soms kijk ik even naar mijn telefoon. Want stel je voor dat je de piemel van Justin Bieber zou mislopen… 😉

Columns, Voor mama

De kleine lettertjes: Moeders kunnen niet ziek zijn

Pauline

Er is een onaangename gast hier in huis binnen gedrongen. Genaamd griep. Al een paar dagen heb ik koude rillingen en toen ik gisteravond mijn tanden aan het poetsen was, stond de 7-jarige plots achter mij met de mededeling dat ze moest ‘kotsen’. Wat heerlijk dat een 7-jarige dat netjes in het toilet doet! Het is al ranzig genoeg. Ondanks dat ik zelf ook bijna over mijn nek ga, probeer ik mezelf staande te houden.

Ergens in het boek der moederschap staat namelijk met kleine lettertjes geschreven:

Moeders kunnen niet ziek zijn.

Als (fulltime) moeder ben ik weleens strontjaloers op de man als hij ziek is. Hij stuurt zijn collega’s een berichtje dat hij niet komt en duikt zijn bed weer in (wat overigens ook volkomen terecht is), om ‘lekker’ uit te zieken. Voor een moeder is dat over het algemeen genomen een onhaalbare zaak. De kleintjes moeten ontbijten en naar school gebracht worden. De peuter wil aandacht en een avondmaal komt vrijwel nooit aangewaaid.

Nee het beste wat een moeder kan doen, is ontkennen. Blijven ontkennen. We weten allemaal dat het uiteindelijk onhaalbaar is, maar wat moet ik anders?

Want al zou ik even onder de wol duiken, dan komen de kleintjes om de vijf minuten vragen of ik me weer wat beter voel, ze willen namelijk wat te drinken. Ze zijn hun sokken weer eens kwijt. Of ze kunnen opeens een kunstje wat ik écht moet zien.

Daarbij, wie maakt er een lekker bouillonnetje voor me klaar?

Soms, heel soms wil ik zelf weer even kind zijn. Met een moeder die mij in de watten legt. Een appeltje voor me schilt, paracetamol voor me klaar legt, me instopt onder een dekentje en ondertussen de boel even draaiende houdt.

Maar ja… ergens in het boek der moederschap staat nou eenmaal met kleine lettertjes geschreven: moeders kunnen niet ziek zijn.

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Voor mama, Wat je niet wist

Hier zeg ik geen nee tegen

Pauline

Wij, moeders in het algemeen, zeggen vaak nee. Niet alleen tegen onze kinderen, maar ook tegen hulp. En vooral voor ongevraagde adviezen keren wij graag onze rug toe. We vinden dat we het allemaal zelf (moeten) kunnen en we willen ons vooral niet laten kennen. Eigenlijk is dat best jammer, want een beetje hulp hier en daar kan het leven een stuk soepeler en misschien ook wel leuker maken.

Vanaf nu ga ik, áls het me aangeboden wordt, tegen het volgende geen nee (meer) zeggen.

Ik zeg geen nee tegen iemand anders die de beslissing neemt. Het leven van een moeder bestaat 75% uit beslissingen nemen. Welke naam gaan we het kleintje geven? Blijven we werken? Gaan we thuis zitten? Heeft het honger? Heeft het een schone luier nodig? Welke kinderopvang? Welke school? Wat eten we vanavond? Mogen mijn kleintjes alleen buiten spelen? Mogen ze zonder jas buiten spelen? Mag mijn kleintje dat speeltje afpakken van dat andere kleintje? Mag mijn kleintje dat vervelende ventje een mep verkopen? Mag ze bij een vriendinnetje spelen? Mag ze op gitaarles? Of op blokfluit? Of op drummen? Vinden de buren dat leuk? Keuzes, keuzes, keuzes. Wil iemand anders aub af en toe even een beslissing nemen?

Ik zeg geen nee tegen iemand die aanbiedt om mijn kleintjes een middagje mee te nemen, gewoon zomaar, zodat ik even rustig Netflix kijken kan. Of iets anders waar ik zin in heb. In ieder geval niet het huishouden.

Ik zeg overigens ook geen nee tegen iemand die aanbiedt om even het huishouden te doen.

Ik zeg geen nee tegen iemand die aanbiedt om een poging te doen om een krijsende peuter even te kalmeren.

Ik zeg geen nee tegen iemand die ’s nachts de kleintjes weer terug naar hun eigen bed brengt. In dit geval is de enige aangewezen persoon die ik me voor deze taak bedenken kan, de man.

Ik zeg geen nee tegen een wijnavond met mijn vriendinnen.

Ik zeg geen nee tegen een onbeperkt lange, warme douchebeurt. Zónder kinderen welteverstaan.

Ik zeg geen nee tegen warme koffie.

Ik zeg geen nee tegen iemand die de auto wil voltanken. Ik heb nu geen auto meer, maar man wat had ik daar toch altijd een hekel aan. Alsof het uren tijd in beslag nam.

En ik zeg geen nee tegen een ‘mute-knop’. Als er ooit iemand is die deze knop uitvindt, is diegene mijn held! Gewoon even voor 20 minuten die mute-knop indrukken, waarin iedereen even geen geluid kan produceren. Desnoods een freeze-knop, waar iedereen voor een uurtje, of twee even bevriest. Hoe fijn zou dat zijn! Never gonna happen.

Afbeelding wijn: Shutterstock

Baby, Voor mama

Co-sleeper in het ziekenhuis, het zou verplicht moeten worden…

Pauline

Ik weet nog zo goed mijn allereerste nacht als moeder. Ik was alleen. In het ziekenhuis. Mijn dochter in een plastic schaaltje naast me, wat me nogal aan een Ikea SAMLA opbergbak deed denken. Perfect voor sportuitrusting, tuingereedschap of was- en schoonmaakattributen, maar nu lag mijn pasgeboren baby erin.

Durf niet te bewegen

Ik durfde mijn benen nog niet te bewegen, bang voor de ravage die ik eventueel zou voelen. Ik lag aan een infuus. En nog één. Eigenlijk lag ik gewoon compleet in de knoop met al die draden die uit mijn polsen kwamen.

Ik wist niet wat me was overkomen. Ik was bevallen. Ik was moeder geworden. En ik was moe. Héél moe.

Mijn newborn wist ook niet wat haar was overkomen. En daarom brulde ze nogal. Midden in de nacht. Ik wilde haar troosten, maar door mijn angst voor elke beweging die mijn lichaam maakte en alle draden waarmee ik in de knoop lag lukte het mij niet om haar uit het schaaltje te pakken en bij me te nemen.

Even zelf leren

Ik drukte op het rode knopje en de verpleegster kwam er aan gehobbeld. Blij was ze niet met mijn vraag om mijn kersverse dochter even aan te geven. Dat moest ik toch zeker wel even zelf gaan leren. Ze bood me nog wél aan om mijn baby even mee te nemen, zodat ik het gehuil niet aan hoefde te horen.

Achteraf heb ik allerlei scherpzinnige reacties zitten bedenken, waarmee ik had kúnnen reageren. Maar ja, dat is altijd achteraf.

Nu zag ik deze foto op Facebook voorbij komen en wat had ik deze co-sleeper toch graag die allereerste nacht als nieuwbakken moeder aan mijn ziekenhuisbed gehad.

bron: Facebook

Maar goed, ik denk ook graag aan de medemens en zou het niet fantastisch zijn als deze co-sleepers standaard in het ziekenhuis komen? Want of je nou een keizersnede hebt gehad of het gevoel van ‘ik kan nooit meer lopen, want er hangt een bowlingbal tussen mijn benen’, dit is natuurlijk wat we allemaal willen, ons baby’tje zo dichtbij mogelijk.

Uitgelichte afbeelding: Shutterstock

Liefs Diana, Overige, Voor mama

Mama’s night out

Diana

Haarlem Jazz, een jaarlijks terugkerend evenement. Voor velen, dus ook voor mij een jaarlijkse traditie. Bijna iedere Haarlemmer, ook niet meer in Haarlem woonachtig, is ieder jaar op dit evenement rondom de grote markt te vinden. Rondjes lopen, bandjes en muziek luisteren, mensen kijken, slap lullen en wijntjes drinken. Dat laatste in mijn geval beperkt, helaas.

Dit jaar was het anders. Mijn vriendinnetje had spontaan een B&B geboekt in hartje Haarlem. Gewoon lekker samen zijn, genieten met volle teugen van “onze” stad. Een hapje, drankje en die fantastische sfeer zonder na te hoeven denken bij ieder glas wijn dat je achterover slaat, voor je weer de auto in stapt. Want iedereen weet, alcoholcontrole is er zodra je de P uitrijdt en terecht. Als je ziet wat daar naar binnen wordt geklapt vraag je je überhaupt af hoe men thuis komt.

Bepakt en bezakt reed ik op de bewuste vrijdagmiddag richting Haarlem. Om niet blut te raken op de P kosten, parkeerde ik mijn auto in mijn favoriete oude woonwijk op loopafstand van het centrum. Terwijl ik m’n auto uitstapte begon voor mij het genieten. Die heerlijke buurt waar de tijd lijkt stil te staan. De “niet te betalen” mega panden, de straten nooit veranderd, de auto’s die variëren van een lelijke oude eend tot de allerdikste auto’s. Rijen dik staan er fietsen tegen de hekken en heggen en de scheef gegroeide oude bomen maken de buurt tot wat het is en je voelt daar ook die heerlijke rust.

Op weg, te voet richting centrum. Tijdens mijn wandeling in het zonnetje voel ik me al helemaal in de sfeer. Terwijl ik het centrum nader, ruik ik de geuren van alle verschillende soorten winkels en stalletjes die ik tegenkom en geef mijn ogen de kost. De heerlijke lucht, de kleuren, diverse soorten mensen en de oude prachtige panden geven de stad de charme die het voor mij compleet maken.

Aangekomen bij de B&B, waar het overigens goed vertoeven was, stond mijn vriendin klaar met een heerlijk glas wijn, Cheers! Op een te gekke avond en dat werd het. Na een bodem te hebben gelegd bij onze bekende Thai zijn we richting drukte gegaan. Zoveel mensen, mijn lieve vriendin, leuke muziek, veel oude bekenden, slap gelul, veel wijn, leuk kroegje, grote markt, gezelligheid, top sfeer, heerlijke temperatuur, alle ingrediënten voor een super leuke avond. En dan een acceptabele loopafstand om je bed in te duiken met in mijn geval, te veel wijn.

Een paar uur later, want zo voelt dat soms bij deze 40+er, na een heerlijk uitgebreid ontbijt en douche hebben we onze weg terug door het centrum naar huis gemaakt. Onderweg hebben we genoten van “onze” stad en alles wat de stad zo kleurig maakt. Dit alles afgesloten met een verrukkelijke veel te royale lunch in een verrassende lunchroom onderweg.

Ik zeg, het medicijn voor ontspanning, plezier en geluk zo af en toe noodzakelijk, voor iedere moeder.

Haarlem, I love this city.

Liefs, Diana

Kinderen, Voor mama, Wat je niet wist

Ik wil de zomer terug

Pauline

Maandagochtend. Ondanks de afschuw voor mijn wekker breng ik mijn kleintjes, toch met een beetje innerlijke vreugde, weer naar school. De zomervakantie is weer voorbij en langzaamaan vervaagt het mooie weer. Of eigenlijk, zoals dat in Nederland gaat, het weer slaat om en het lijkt acuut herfst te zijn. Mijn puike plan om met een bakkie koffie in het zonnetje te zitten, gaat mooi niet door. Gelukkig smaakt de koffie binnen op de bank net zo lekker. Ik geniet van de rust. Van maar één peuter die apegapend naar Netflix aan het kijken is.

Ik realiseer me dat het schooljaar toch echt weer begonnen is en ik beeld me, dankzij de schoolkalender, in wat er allemaal komen gaat. Nog even en het is herfstvakantie. Sinterklaas, Kerst, Studiedagen. Vriendjes en vriendinnetjes willen weer afspreken, sportclubjes gaan weer van start. En ook het ondenkbare gaat het komende schooljaar gebeuren. Mijn peuter, mijn kleintje, mijn baby gaat dit schooljaar naar school. NAAR SCHOOL!

Dinsdagochtend. Alweer die verrekte wekker. Aan die schooltijden moeten we echt wat gaan doen. Dit is te vroeg. Ik voel ook opeens een stuk minder innerlijke vreugde om de kleintjes weer naar school te brengen. Moet ik ze nu weer de hele dag missen? Het is lekker hoor, maar ook best saai zonder het geschreeuw, het laveloze gedrag zonder een druppel alcohol en het eeuwige jubelende gekibbel tussen de kleintjes.

Toen ik net moeder geworden was, kon ik mijn kleintje wel groot kijken. Hoe zou ze zijn als ze 3-5 of 7 zou zijn? Hoe zou het leven er dan uitzien? Mensen zeiden: ‘Geniet er maar van. Voor je het weet zijn ze groot. Je knippert met je ogen en ze gaan niet meer mee op vakantie’ . En oh ja, wat heb ik afgelopen zomer regelmatig gedacht ‘hoe lang gaan ze nog mee?’. Maar opeens lijkt de band vooruit gespoeld en zijn daar al een aantal zomers verstreken. En er zijn er steeds minder in het verschiet.

Ik mis de zomervakantie. Nu al. De tweede schooldag. En nee, ik mis niet de hysterische huilbuien omdat er iemand nat gespoten werd met een waterpistool of de verwende koppen omdat ze geen euro kregen voor in een prutautomaat. Ik mis de zomer omdat ik opeens voel hoe snel het gaat. Ik mis de zomer omdat ik mij realiseer dat ik niet altijd die attente en die betrokken moeder ben, die ik eigenlijk had willen zijn. Ik mis de zomer omdat ik weet dat die koppies van mijn kleintjes er volgend jaar weer een jaar ouder uitzien. Ik mis de zomer omdat de tijd door mijn vingers glipt.

Ik mis de zomer, omdat ik weet dat mijn laatste, mijn kleintje dit schooljaar naar school gaat.

Ik wil de zomer terug!

Afbeelding: Shutterstock / Maria Sbytova

Kind, Lijstjes, Voor mama

De eerste schooldag en de andere moeders

Pauline

Het ‘echte leven’ gaat weer beginnen, de kleintjes gaan weer naar school. Niet alleen de kleintjes, ook wij mama’s (en papa’s) moeten weer wennen aan het schoolleven. Simpelweg omdat, ook al neem ik mezelf al een week voor om alvast weer in het schoolritme te komen, ik tot de laatste vakantiedag in de vakantiemodus sta. Ik heb wel zo een ideaal beeld voor me om mijn kleintjes in alle rust op hun eerste schooldag naar school te brengen, maar helaas…

En ook al breng ik nu mijn kleintjes al een paar jaartjes naar school, ik blijf mezelf telkens weer een nieuweling voelen. Het moment waarop ik weer voor die eerste keer van het schooljaar op het schoolplein stap, is gewoon een beetje ongemakkelijk. Toch weet ik inmiddels wel een beetje wat ik verwachten kan en dat zijn een aantal verschillende ‘soorten moeders’.

1. De fotografen

‘Kijk eens naar mij! Zeg KAAAAAAS!’ De moeder met haar telefoon of camera in haar hand omdat ze van plan is om van elke stap een foto te maken. Ze duwt de andere mensen een beetje opzij omdat haar kroost wel volledig op ’the picture’ moet. Een foto bij het hek, een foto bij de deur, een foto bij de luizenzak, een foto van het wegzetten van de beker, een foto van het gedag zeggen met de juf, een foto bij het tafeltje, een foto van het zwaaien. 10 Minuten later zijn de foto’s te bekijken op Facebook.
Zeer confronterend overigens, omdat ik me, bij het bekijken van de foto’s op Facebook, realiseer dat ik ook wel even een fotootje had kunnen maken…

2. De huilies

Op deze moeders ben ik eigenlijk wel een beetje jaloers. Ze zijn namelijk zó verdrietig dat de leuke zomervakantie voorbij is, dat ze het niet droog kunnen houden.

3. De klassemoeder

Deze moeders zijn schaars, maar als er eentje is, dan staat ze daar met een brede glimlach en met een lijst in haar hand om vrijwilligers te werven voor de luizenpluis, de schoonmaak-ochtenden en andere vervelende klusjes.
Door mijn gebrek aan assertiviteit en ‘nee’ kunnen zeggen, probeer ik deze moeder zoveel mogelijk te ontwijken.

4. De Popiejopies, oftewel de ‘op de vroege ochtend er gelikt uitziende moeders’

Ja, het lijkt de middelbare school wel, maar ze bestaan nog steeds! Van die groepjes die ‘het’ gewoon hebben. Er op maandagochtend uitzien alsof ze zo bij de styliste vandaan komen. En dan zien ze er ook nog altijd zo gelukkig uit. Of schijn bedriegt? Daar kom je nooit achter, je komt er bij zo een groepje namelijk niet tussen.

5. De afzetter

Deze moeder zie je niet, of in ieder geval zie je haar enkel zwaaiend vanuit de auto. Ze zet haar kinderen namelijk alleen maar af en scheurt vervolgens zo snel mogelijk naar haar werk om daar waarschijnlijk een vreugdedansje te doen en de champagne te laten ploppen omdat de schoolvakantie weer voorbij is.

6. De wanhopige moeder die eruit ziet alsof ze wel een weekje vakantie gebruiken kan

Deze moeder heeft een leger aan kinderen (allemaal in een andere klas) en het lukt haar maar niet om de kleintjes op een normale manier, rustig en op tijd op de eerste schooldag in de klas te krijgen. Ze is blij dat de vakantie weer voorbij is, zodat de kinderen weer vermaakt en ‘opgevoed’ worden op school, maar heeft er daarentegen ook zo de pest in dat elke ochtend weer een race tegen de klok is.

Yep, that’s me…

Afbeelding: Shutterstock

Koken en bakken, Lekkers voor je kleintje, Overige, Voor mama

Die Crock-Pot gaat mee!

Pauline

Afgelopen week kwamen twee dames van het het PR bureau House of Rebels mij verrassen met een fijn gerecht gemaakt in de Crock-Pot. De wát? De Crock-Pot!

De Crock-Pot is een slowcooker en slowcooking is de nieuwe trend in de keuken. Wie mij een klein beetje kent, weet dat ik niet helemaal met alle trends in de keuken meedoe. Sterker nog, mijn gezin moet blij zijn als er überhaupt ’s avonds iets op tafel staat. Maar waarom ben ik dan de uitgelezen persoon voor de Crock-Pot? Nou, het gebruik van de Crock-Pot is heel gemakkelijk, praktisch en tijdbesparend!

Toen de man ’s avonds na zijn werk thuis kwam, stond daar een lekker kippetje voor hem klaar. En nee, dit keer was ik het niet, maar het was het kippetje dat de twee dames van het het PR bureau hadden klaargemaakt. Aangezien hij het meestal moet doen met aangebrande gehaktballen, was hij blij verrast en meteen fan van de Crock-Pot. Ook de kleintjes waren druk aan het smullen van de kip en vroegen naar meer en meer.

Het is bijna jammer dat we nu bijna op vakantie gaan, ik zit namelijk vol met ideeën en energie om de Crock-Pot in gebruik te nemen. En waarom ook wachten? Een genieuze ingeving vertelt mij dat we die slowcooker gewoon lekker mee moeten nemen en dan maken we er een BBQ VS CROCK-POT op de camping van!

Stay tuned, we komen hierop terug! 🙂

Voor mama

Thuisblijfmoeder zijn is géén baan

Pauline

De komende zes weken hebben mijn kleintjes weer zomervakantie. En terwijl zij vakantie hebben, is het voor mij zes weken extra hard aanpoten. Want in plaats van één peutertje de dag door loodsen, heb ik nu ook nog een groot kind met veel volume uit haar mond en een kleuter, wat op zich al genoeg zegt, die de hele dag om mij heen hangen.

En ook al is dat best weleens zwaar en ja, ondanks de kleintjes om je heen ook best eenzaam, toch vind ik het heerlijk. Ik houd ervan. Het is het mooiste werk en resultaat wat er ooit uit mijn ‘handen’ is voortgekomen.

En toch heb ik de onpopulaire mening: thuisblijfmoeder zijn is géén baan.

Ik zou namelijk op staande voet ontslagen worden.

Natuurlijk begrijp ik dat een thuisblijfmoeder graag wil horen dat wat ze aan het doen is onder het kopje ‘hard werken’ of ‘waardevol werk’ valt. Het is natuurlijk niet voor niets dat thuisblijfmoeders constant het gevoel hebben zich te moeten verdedigen en zich te verantwoorden. Waarom hebben ze de keuze gemaakt om thuis te blijven bij de kinderen en niet aan het werk te gaan en een bijdrage te leveren aan de maatschappij? Logisch dat thuisblijfmoeders gaan roepen: dit is ook een baan!

En ja, het moederschap is hard werken, maar een tent opzetten om vakantie te kunnen vieren is ook behoorlijk hard werken. Noem ik dat ook een baan? En ook al zijn er veel arbeidsintensieve taken die het moederschap met zich meebrengt – huishouden, schoonmaken, koken – het zijn taken die elke ouder, dus ook een werkende ouder, moet volbrengen (of tegen betaling laat volbrengen).

Nee, zoals ik al zei, als thuisblijfmoeder een beroep zou zijn, zou ik op op staande voet ontslagen worden. Ten eerste, ik voldoe nooit aan de eisen van mijn veeleisende baasjes, om nog maar te zwijgen over de veeleisende maatschappij die zeer hoge verwachtingen heeft van het moederschap.
Daarbij, welke werknemer kan er tijdens een zware dag om 16.00 besluiten dat het tijd voor een wijntje is? En welke werknemer kan tijdens de drukste weken van het jaar (schoolvakanties) besluiten om ’s morgens vroeg de tv aan te zetten voor haar baasjes en zelf nog even verder te dutten? En welke werknemer kan er beslissen dat het vandaag niet haar dag is en vervolgens de boel de boel laten? Welke werknemer kan er tijdens een hittegolf te pas en te onpas in een badje duiken? Welke werknemer gaat er tijdens werktijd op vakantie?

En welke werknemer zou er zoveel werk verrichten voor helemaal niets, nada, noppes euro’s?

Een thuisblijfmoeder kiest ervoor om thuis te blijven bij haar kleintjes. Het is tijdrovend, soms geestdodend en gekmakend. Noem het een zegen of een voorrecht, maar bovenal een keuze. Een keuze waar iemand anders niet de rekening voor hoeft te betalen.

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Voor mama, Wat je niet wist

Borstvoeding ‘in your face’

Pauline

Ik heb er in mijn carrière als moeder al heel wat tieten uit gegooid. Ik gaf borstvoeding. En in één geval zelfs best lang. Heel erg lang eigenlijk, vind ik dan. Een ander zal twee jaar borstvoeding geven ook erg lang vinden. En weer een ander vindt dat erg kort. Het kan en mag allemaal. Het maakt je geen betere of slechtere moeder. Het maakt je overigens wel erg moe, maar dat is weer een ander verhaal.

Nee, de discussie wel of geen borstvoeding ga ik niet aan. Maar ik wil de borstenmoeders wel een paar adviesjes meegeven. Want of je nu twee maanden of acht jaar borstvoeding geeft, we voelen allemaal weleens zo een blik. Misschien worden sommige blikken wat versterkt door je rondvliegende hormonen, maar er zijn ook werkelijk blikken bij die boekdelen spreken. En een enkeling durfde zelfs zijn scheur open te trekken om een opmerking te geven over het openbaar voeden met je borsten. En zoals zo vaak in onverwachte situaties, zit je met je bek vol tanden.

Had ik toen maar de opmerkingen als ‘Vind je dit onsmakelijk? Een placenta is pas onsmakelijk! Wil je de foto’s zien?’ of ‘Bedekken? Wat een goed idee! Hier is mijn hydrofiel om je hoofd te bedekken.’ en ‘Geloof me, ik ben net zo geschokt als jij over deze gigantische tieten.’ klaar staan om terug te kaatsen.

Je begrijpt, ik ben pro borstvoeding in het openbaar, net zoals ik pro flesvoeding in het openbaar ben. En nee, liever niet met je lekkende tieten in de rondte gaan schudden, net zoals ik liever niet heb dat je je fles zonder dop in de rondte schudt.