Diana | Voormijnkleintje.nl

Lieve mams,

Er spoken vragen door m’n hoofd. Ik heb namelijk te maken met een 13 jarige puber die ontzettend veel op mij lijkt. Ja ja, zeg het maar, “Karma is a bitch” and she’s here.

Hoe heb jij het (samen met stepdad) toch geflikt? En nee, nu niet gaan lachen want dit is wat je ooit geroepen hebt, wacht jij maar! Nou, het is zo ver.

Was ik ook dwars, rommelig, slordig, opstandig, op en onderweg, brutaal, vergeetachtig en lui? Nam ik non-stop vrienden en vriendinnen mee naar huis, zuchtte, kreunde en steunde ik bij ieder verzoek van jou? Kwakte ik ook al mijn kleding op een hoop en bij de vraag om mijn kamer op te ruimen, pakte ik toen alleen maar een grote berg kleding van de grond om dit vervolgens in de wasmand te gooien? Moest jij mij ’s ochtends ook tig keer roepen voor ik overeind kwam? En at ik ook altijd de ijskast leeg? Moest jij wel eens op school komen voor een gesprek? Ik namelijk wel.

Heb je misschien nog tips, tricks of goede adviezen? Zat jij ook wel eens met de handen in het haar? Ja ik weet het, het is jullie enige kleindochter en de liefste van de wereld. Maar echt, ze lijkt op mij.

Ik klaag verder niet hoor want ze is ook sterk, stoer, mooi, vaak ook heel lief en heeft een hart van goud.
Bij deze bied ik mijn oprechte excuses voor mijn zware pubertijd inclusief gedrag aan. Want als er iemand mij is blijven steunen door dik en dun, waren jullie dat. Ik heb mazzel, want ik heb een geweldige moeder en wel twee stuks top vaders.

Voor nu nog even doorbijten, maar ik heb van jullie geleerd om je kind altijd bij te blijven staan, hoe opstandig ook.

Met de nodige “irritante” gesprekken van mijn stievie aan de eettafel, de goede verzorging en het luisterend oor van mijn mams en de wijze levenslessen van mijn paps.

Dank jullie wel.

Liefs, Diana

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Liefs Diana

Puber en pesterijen

Diana

Ben jij of heb jij wel eens gepest? Een groot aantal zal, helaas, met ja antwoorden. Uit onschuld, meeloperij, onder dwang of was je gewoon een pestkop of de pispaal. Om hier niet met statistieken te smijten en alleen een idee te geven: Ruim een kwart van de scholieren pest “af en toe” en ruim 6% van de scholieren pest “vaak”.

Pesten wat varieert van een plagerij tot fysiek geweld en, wat er de laatste jaren zeker niet onder doet, het cyberpesten. Ook een serieus probleem. En om ook hier niet met statistieken te strooien maar alleen een idee te geven: 1 op de 10 wordt gepest via het het net. Variërend van schelden tot het verspreiden van foto’s en valse profielen.

Met regelmaat check ik mijn Facebook en Twitter. Laatst werd daar een schokkend filmpje van ruziënde pubers getoond, topic van de twee opvolgende dagen. Het filmpje liet zien dat een opgefokte puber een andere ruziënde puber een behoorlijke klets in haar gezicht gaf, dit toegejuicht door een andere opgefokte puber die dit nota bene stond te filmen, het gebeurt.

Bij het zien van de beelden geven we een OEH! En een AH! En levert dit de nodige boze reacties en de nodige adrenaline op bij heel veel mensen. Het is afschuwelijk.

Bij mij komen er meteen vragen naar boven. Hoe gaat het met die arme puber die de ontiegelijke dreun kreeg? Waarom laat de meppende puber haar zo opfokken? Waarom filmt de filmer dit? Wat zullen de ouders van de opgefokte pubers hiervan vinden? Worden die kids hiervoor gestraft? Zo ja, hoe dan? En zullen ze berouw tonen? Ik vrees dat deze vragen voor ons onbeantwoord blijven.

Dit waren niet de eerste beelden van zo een zwaar incident en ik vrees ook niet de laatste, helaas komt het voor velen wel heel dichtbij.

Vorige week zat ik zelf met mijn 13 jarige puber op het politie bureau om een getuigenverklaring af te leggen, omdat ze bij twee vechtende pubermeisjes stond te kijken op school. In eerste instantie een “eerlijk” gevecht. Totdat een van de vechtende pubers haar vader had gebeld, deze blind varend op zijn dochter, kwam direct opdagen en vloog vervolgens de andere puber aan. Zo jammer dat er ook ouders zijn die zich hierin mengen op een agressieve manier, dat lijkt mij niet het juiste voorbeeld.

Een ouderwets potje vechten tussen twee pubers lijkt ver weg. Dreigementen zijn aan de orde van de dag, want als… dan! Filmpjes met schokkende beelden van vechtende pubers of meisjes en jongens die lastiggevallen worden door hele groepen tegelijk. Laf, dat is het.

Wat kunnen we er aan doen? Ook ik merk dat pubers soms tussen je vingers wegglippen en je niet altijd grip hebt op wat ze op school of buiten doen, maar ik blijf mijn puber wel met mogelijke consequenties confronteren. Hopend dat het indruk maakt en vooral hopen dat ze nooit slachtoffer wordt van dergelijke pesterijen of hieraan deelneemt.

Geen column zoals jullie deze van mij gewend zijn, maar dit is iets wat de gemoederen wel bezig houdt. Ik ben ook heel erg benieuwd naar jullie reacties en of ervaringen.

Soms, heel soms ben ik wel eens serieus 😉

Liefs, Diana

Kinderen, Liefs Diana

Gewoonlijke chaos

Diana

Is het bij jullie wel eens rustig? Bij mij thuis niet. Een gewone rustige werkweek in mijn gezinsleven lijkt niet te lukken, mijn leven is een gewoonlijke chaos. En terwijl ik dit schrijf bedenk ik dat dit voor een groot deel aan mezelf ligt.

Ik schets een “gewone” werk- schooldag. Het begint op het moment dat de wekker gaat, 7 uur, een lastig moment maar oké. Ik hijs mezelf uit bed en loop als eerste naar de kamer van mijn puber, hier volgt een hele klus om haar wakker te krijgen. Na het eindeloos irritante geluid van haar eigen wekker die ze nooit hoort, roep ik en probeer haar wakker te schudden. Het laatste middel is de dekens van haar af trekken, eindelijk een teken van leven. Bij de kleuter is het iedere dag anders, soms wordt hij wakker van de geluiden van de puber, soms uit zichzelf. Maar als ik hem wakker moet maken, is het geen vrolijke noot.

Na het langzaam wakker worden volgt medicatie, ontbijt, douchen, aankleden, stress, make-uppen, haren, chaos en lunchpakketten. Denk hierbij aan een kleuter die zichzelf nog niet aankleedt en een puber die een kast vol kleding heeft, maar dagelijks zuchtend en stampvoetend door het huis loopt, omdat ze “niets” heeft om aan te trekken. Het standaard rijtje lukt niet dagelijks. Mijn puber bedenkt ’s ochtends ook wel eens dat ze haar schooltas nog moet inpakken en tussen alle haast door roepen natuurlijk Instagram en de nodige chat apps.

Met een beetje geluk gaan we op tijd de deur uit. Iedere dag is het weer een strijd tegen de klok.

Kids op school, ik race naar mijn werk. Op tijd? Op het nippertje of net niet. Eindelijk, computer aan, cappuccino erbij. Mijn werkdag kan beginnen en duurt tot 5 uur. Einde werkdag, richting huis maar eerst langs de plaatselijke supermarkt voor de dagelijkse boodschappen. Ik ben zeer goed in plannen, maar zeer slecht in het bedenken wat we morgen gaan eten. Eenmaal thuis is de kleuter op stuiterbal niveau, de partner op zijn vaste stek, dochter op haar kamer of nog niet thuis. Maar het koken kan beginnen en met een beetje mazzel heb ik gehaald wat iedereen graag wil.

Diner time! Sinds mijn kleuter ziek is geweest, is de structuur in dit gezin ver te zoeken, voor zover het er was. Maar we doen ons best dit terug te vinden. Gezamenlijk eten is iedere dag een uitdaging. In dit gezin eet niet iedereen altijd wat de pot schaft, maar ik probeer een ieder te geven wat ze lekker vinden. Ook dit is een lering die ik heb getrokken tijdens de ziekte van mijn kleuter. Na het eten is iedere dag anders. Doordeweeks volgen 2 dansavonden van de puber inclusief ik als taxi, heeft de partner 2 clubavonden, heeft de kleuter (thank God) nog niets en heb ik minstens 1 vriendinnenavond en probeer ik 1 sportavond te hebben.

Ergens is er rust, na de gewoonlijke chaos. Dan plof ook ik op de bank, ligt de kleuter op bed en zit de puber op haar kamer series te kijken of op haar chat apps.

Balans is mijn manier van leven, maar chaos houdt mijn motor draaiend.

Terwijl ik op de bank zit probeer ik de Zenmodus te vinden. Ik schrijf aan mijn column, of lees wat, ik app met wat vriendinnen, kijk tv en check mijn Facebook.

Ik kijk naar de klok, het is tijd en moet vroeg op. Ik zet de wekker en weet nu al dat ik baal van dat geluid.

Weer een dag met de gewoonlijke chaos.

Liefs, Diana

Kinderen, Liefs Diana

Puberfeestje

Diana

Mijn dochter heeft een feestje, op school. En daar zit ik dan, half in te storten en intussen mezelf bezig, maar vooral wakker te houden. Aan mijn column schrijven en tussendoor 20 keer Facebook checken en ik speel een spelletje. Ik bezoek nog eens een blog site en lees wat, ik krijg en stuur wat appjes heen en weer en luister naar muziek. Nu wordt het toch wel heel erg laat, maar ik moet nog even wachten. In de regel kan ik mezelf prima vermaken, ik houd van de avond, ik ben tenslotte een avondmens. Maar ook ik word ergens moe. Mijn puber niet. Die gaat vol gas, althans op feestjes. Ik ook, maar ik zit nu thuis, wachtend op mijn feestvierende puber.

Zo rond half elf gaat de telefoon, een moeder van een pubervriendin die ook aan het feestvieren is, op diezelfde school. Ze vraagt hoe laat het feestje is afgelopen. Ik zeg, 12 uur, middernacht, dus we wachten nog even. Deze moeder heeft ook een puber, zij zit in de brugklas dus dit is de moeder haar eerste ervaring van een feestvierende puber. Welkom bij de club van de “wachtende en bezorgde” moeders. De moeder haalt hun op, dat is alweer een zorg minder.

Uitgaande van een schoolfeest denk ik aan mijn puber die alleen maar staat de dansen en te giechelen met vrienden en vriendinnen. Ze schenken daar geen alcohol en roken mag natuurlijk niet. Dus geen zorg, want dat doet mijn puber niet. Dat roept iedere ouder, dus ik ook.

Ik vraag mezelf af, wat ik deed toen ik 13 jaar was. Ik zat toen, net als dochterlief, ook in de 2^e klas. Schoolfeestjes had ik niet, althans dat denk ik. Ik had wel feestjes, maar niet op school. Had mijn moeder dezelfde zorgen? Helaas, ik weet het antwoord al, mijn moeder had zorgen voor 10 moeders tegelijk, arme moeder.

Ik lees nog wat, het is bijna 12 uur, middernacht, het feestje is bijna voorbij dus dochterlief komt straks weer thuis. Ik heb mezelf al een aantal keer in mijn heerlijke bedje gewaand, maar ik houd nog even vol. Uiteindelijk om half 1 gaat de sleutel in het slot en komt er een doodvermoeide puberdochter binnen. Ha! Eindelijk, gezellig en vertel! “Mam, moet dat echt, ik ben moe ik ga naar bed”. En daar zit ik dan, achterblijvend op de bank, weer kipfit en puber ligt op bed.

Ik wacht met smart op het volgende feestje.

Liefs, Diana

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Liefs Diana

Werkende moeders, het mooie ervan

Diana

Er wordt een hoop gezeurd en geklaagd over en door werkende moeders. Hoe zwaar het allemaal is om de hele dag te werken en dat je er toch zelf voor kiest of soms geen keuze hebt, maar niet zo zeuren moet. Jaja, we weten het wel. Maar vandaag, terwijl ik naar het zonnetje met mijn cappuccino, achter het raam naar buiten zit te kijken, vandaag vertel ik je over het mooie ervan. Het mooie van een werkende moeder zijn.

Want als je werkende moeder bent en je kleintje onverwachts ziek wordt, dan voel je je oermoeder en probeert de gradatie van de ziekte te beoordelen. Aan de hand daarvan ga je jezelf in allerlei bochten wringen om iemand (opa’s en oma’s) vragen om je eigen zieke kleintje te verzorgen. Of je vraagt gewoon een verlofdag aan.

Je zorgt als werkende moeder voor het inkomen of een goede aanvulling daarop. Dat betekent dat je soms ingewikkelde, maar vooral ook hele leuke en gezellige gesprekken op je werk hebt. Bovendien is het ook goed voor je sociale leven.

Als alle kleintjes op school zitten, kun je met een gerust hart denken dat ze leerzaam goed bezig zijn, er goede opvang is en lekker aan het spelen zijn met vriendjes en vriendinnetjes. Het scheelt ook veel geld voor de opvang ten opzichte van het eerdere kinderdagverblijf. Yeah!

Als de zon schijnt, zoals vandaag, kan je bedenken terwijl je naar buiten kijkt met je kopje cappuccino, dat je kleintje, terwijl hij op school zit, thuis of bij de opvang, heerlijk aan het (buiten)spelen is. Overigens is naschoolse opvang een goede gelegenheid voor het spelen met vriendjes en vriendinnetjes zonder dat je eigen huis een kolere zooi wordt.

Ik moet er overigens niet aan denken, de hele dag in een joggingbroek te lopen.

Soms is een wandelingetje naar een andere afdeling of kantoor ook leuk voor de broodnodige social talk. En met heel lekker weer ga ik een kleine wandeling maken met leuke collega’s tijdens de lunchpauze. Lekker op eigen niveau.

Als het schoolvakantie is, heb ik ook vakantie, althans dat is hoogstens maar voor een paar weken. In de praktijk is dat één week of misschien wel twee. Maar het idee van 12 weken vakantie in het jaar klinkt mooi toch? Heerlijk voor die kids om bij te komen. Ik geniet van mijn vrije dagen met mijn kids, extra quality time.

En weet je hoe leuk en bijzonder het is als je één of twee keer per week je kleintje van school mag halen? Dat gevoel als het meest blije kindje uit de klas bijna uit de rij rent omdat de werkende mama het kleintje komt ophalen.

Maar het allermooiste aan een werkende moeder zijn, is dat je altijd, 24/7, en tot in den treuren aan toe, er bent voor je kleintjes. Dat is toch best een voorrecht. Want indien nodig en bij nood, sta ik met 10 minuten bij mijn kroost.

Dat lieve mensen en nog veel meer, is het mooie van een werkende moeder.

Ps. En nee dit is geen aanval op de thuisblijfmoeder, maar puur een gelukzalig momentje van een werkende moeder, uit het raam kijkend met haar cappuccino op kantoor.

Liefs, Diana

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Liefs Diana

Make-A-Wish

Diana

Wie wil dat niet. Ik zou het wel weten als mij wordt gevraagd: “wat is je grootste wens”. En omdat gezondheid en geld niet te regelen valt, wens ik een bezoek bij Johnny Depp voor op de koffie (grapje, wijn natuurlijk) of een chirurgische Make over. Een geweldige stichting en geweldig initiatief van Make a Wish. Zij vervullen wensen van kinderen met een levensbedreigende ziekte. En zo was mijn kleine held ook hiervoor aangemeld.

Wenshalers kwamen bij ons thuis en hebben bij mijn 5 jarige achterhaald wat zijn grootste wens was. Dat was al snel duidelijk. Na enige tijd en zoveel nachtjes slapen was het dan zover. Een grandioze dag die niet met woorden is over te brengen. Omdat bij mijn kleine Prins alles in het teken staat van superhelden lag daar de focus op. ’s Ochtends werden we opgehaald door een grote witte limo, beplakt met grote rode “Spider thema” stickers met de tekst SpiderMace en Spiderman. In de limo lagen nog verrassingen, drink en snaaiwerk met het thema superhelden.

De eerste bestemming was zijn favoriete speelplek, Linneaushof. Nadat mijn Prins de eer kreeg de attracties te openen en er eigenlijk ook weer snel klaar mee was (want hij komt daar toch om te spelen!) volgde een paar uur lekker los gaan in de speeltuin. Meer dan een jaar heeft hij niet kunnen rondrennen in de mega grote speeltuin vanwege zijn zware ziektetijd. Maar dan nu eindelijk! In de ochtend die werd gevuld met spelen, taart, drinken, cadeaus en onder begeleiding van zijn persoonlijke superhelden “Batman” en “Superman” (wil ik ook wel), werd het hele gezin in thema aangekleed en geëntertaind. Echt op mijn gemak voelde ik mij niet in een “te strak” Catwoman pakkie, maar je hebt alles over voor je kind.

Na de favoriete lunch van SpiderMace, die bestond uit patat en een snack naar keuze, moesten we helaas het park verlaten. Een lange rit met de limo volgde. Op naar Lelystad. Twee prachtige auto’s stonden klaar op het circuit. En omdat de zwarte het meeste leek op “Batmobiel” werd het een makkelijke keuze om daarmee te Racen op het circuit, met als chauffeur Batman. Ikzelf ging mee met Prins op schoot en zat met samengeknepen billen in mijn, nog steeds te strakke, Catwoman pakkie, in spanning. Ik hield mijn ene arm om mijn Prins en mijn andere hand stevig aan de stoel vast, alsof dat helpt.

Omdat het avontuur in de speeltuin begon met het vangen van een boef, werd dat daar vervolgd. Met 3 auto’s racend over het circuit heeft mijn eigen kleine SpiderMace, de boef gevangen. Met loeiende sirenes kwam er een politiebus om de boef in te rekenen en mee te nemen. Met een aanwijzing gingen we op zoek naar de verdwenen superheld, zijn grote favoriet “Spiderman” zat vastgeketend in een container. Nadat Mace hem had los gemaakt en na het ontvangen en openen van de nodige cadeaus, hoorde we een hels kabaal. Motoren, zoveel! Een schatting van 150 stuks is niet overdreven. Het was enorm en overweldigend. Mensen, motoren, het geluid, de emoties en zelfs de nodige mensen die waren verkleed als superhelden, kwamen allemaal speciaal voor mijn kleine, 5 jarige, sterke SpiderMace. Wauw…

De weg terug, om de dag te beëindigen in een restaurant met nog een intiem gezelschap, reden we in de limo onder begeleiding van een politie escorte met loeiende sirenes en werden we gevolgd door ontelbaar veel motoren. Wegen werden afgezet, alleen maar omdat mijn kleine SpiderMace voor één dag een ECHTE nationale superheld was.

Eenmaal thuis dan moet het landen, de emoties, indrukken, vrijwilligers, mensen die belangeloos hebben deelgenomen, cadeaus, moeite, liefde, pret, adrenaline, fotografen, cameraploeg, motoren, geluk, auto’s, politie, limo, donaties en doodop. Wat een dag.

En Mace wat was het leukste van de dag? “de speeltuin” En Mace wat is je allermooiste cadeau? “mijn Spiderman paraplu”

Welterusten

Liefs Diana

Kinderen, Liefs Diana

Het leven met een Superheld

Diana

Het leven met een superheld gaat niet altijd over rozen. Daar zitten nog heel wat haken en ogen aan. Zo weet ik nooit in welke rol hij zich bevindt. Soms zie ik het aan zijn outfit, maar tegenwoordig weet hij dat, als hij zijn vestje over zijn pak heen doet, hij incognito werkt. En een kniesoor die op zijn felgekleurde broek let, maar dit terzijde. In zijn favoriete Spiderman pak springt hij zonder pardon boven op de tafel en van de tafel op de bank. En als ik hem niet behoed voor gevaarlijke capriolen, zou hij over de rand van de bank zijn weg vervolgen, volledig in zijn rol.

Tegenwoordig krijg ik ook briefjes van een superheld. Ik weet niet van welke held, want ik krijg deze briefjes van een jongetje dat met een vreemde lage stem “ik heb een boodschap voor je” zegt en vervolgens in de mist naar het onbekende verdwijnt. Wat er op het briefje staat? Dat mag ik zelf bedenken, maar als de woorden webschieter, webslinger en Spiderman erin voorkomen, maakt dat zijn verhaal goed.

mace1

Deze superheld houdt ook van verstoppen, dus de kans dat er ineens een gedaante achter een deur vandaan komt of dat hij verstopt zit achter een kastje, is vrij groot. Ik schrik me regelmatig een rolberoerte, maar juist dan kan zijn dag niet meer stuk. Als de superheld ineens bedenkt dat hij de meest interessante posities moet aannemen en in aanvalshouding gaat staan, heb ik regelmatig te kampen met een onverwachtse stomp in mijn buik of een rechtse op mijn kaak. De geluiden die vrijkomen bij zijn superheldenacties zijn dusdanig ingewikkeld dat ik deze niet kan verwoorden. Eigen fantasie is soms noodzakelijk.

Dit lijkt misschien op één van de zoveelste Superheld verhalen. Maar niets is minder waar. Ik heb een ECHTE superheld in huis, ook zonder pakkie aan. Mijn superheld heeft zijn krachten opgebouwd tijdens zijn bestralingen en chemokuren. En bij iedere prik voelde hij die superkracht. Superhelden zijn sterk en nooit ziek. Superhelden komen op voor mensen in nood of onmogelijke situaties. Superhelden huilen nooit. En Superhelden hebben krachten die gewone mensen niet hebben en iedere Superheld heeft zijn eigen kracht.

MIJN eigen superheld heeft van alle helden een beetje, zo is hij nog specialer dan ieder andere Superheld.
Spiderman, Thor, Hulk, Batman, en Ironman, eat your heart out!

I am pleased to introduce my Superhero MACE!

Liefs, Diana

Kinderen, Liefs Diana

Make-up Wake-up

Diana

Tegenwoordig moet ik mijn Make-up delen met mijn puber. Dit gebeurde deels al een paar jaar, maar nu is het serieuzer. Het houdt nu niet op bij die ene mascara, de mascara is niet meer aan te slepen. Zo heb ik ook een wimper kruller, heel lullig want deze is voor mij noodzakelijk. Voor dochterlief niet, haar veel te lange wimpers staan van nature naar boven gekruld en toch gebruikt ze hem en is hij regelmatig zoek. Dan voel ik stress. We delen ook lipgloss, lipsticks, wenkbrauw penceel en de finishing powder voor over de foundation inclusief de grote kwast. Zelfs sommige parfums worden rijkelijk gebruikt door moeder en dochter. Zo delen we ook dezelfde spiegel, haarföhn en stijltang. De laatstgenoemde niet in de minste plaats. Deze is ook erg populair bij pubervriendinnen en dus ook regelmatig zoek. Ik voel nog meer stress.

Het is officieel, mijn dochter is ijdel en houdt net zoveel van Make-up en hairstyling als ik. Ik hoor jullie denken, “is dat erg en vanwaar die stress”. Ik leg uit. Als ik namelijk ’s ochtends opsta en in de spiegel kijk, zie ik een vrouw van 43 jaar met de nodige kreukels, rimpels en een bleek gezicht. Een koude plens water werkt niet meer voor het wegtrekken van wallen en verkrijgen van de blosjes. Wat dus moet gebeuren kost me dagelijks zo een 20 minuten. Mijn gezicht schreeuwt om make-up.

Men zegt: “hoe ouder je wordt, hoe langer de tijd voor de spiegel”. Jawel, ik kan het helaas beamen. Ik neem die tijd voor de spiegel. En deze tijd wordt echt steeds langer. Tot ergernis van mijn puber. Dezelfde spiegel, dezelfde haast in de chaotische ochtend. En als er iets van Make-up ontbreekt van wat bij mijn dagelijkse plamuursessie hoort, voel ik de nodige stress. Wimperkruller zoek? Dan is het onmogelijk die, te korte rechte wimpers, met een mooie krul naar boven te krijgen en kost het weer extra mascara en tijd voor enigszins hetzelfde effect. Dus ik bewaak mijn vaste schilderstas, met mijn leven.

Los van de dagelijkse plamuur ben ik gehecht geraakt aan de stijltang. Als ik namelijk mijn haar gewassen heb en het op laat drogen, lijkt het soms of er een ontplofte mol op mijn hoofd zit. Dan is het allerergste wat je kan overkomen dat op dat moment de, o zo populaire, ook onder pubervriendinnen stijltang, is uitgeleend! HOE moet ik dan de deur uit?! Weer stress.

Wat je al geen stress hebt en over hebt voor een stralende look. Ik heb het nodig, mijn puber niet. En toch vind ik het stiekem leuk dat ze zoveel tijd en aandacht besteedt aan haar “looks”.

Sjonge wat is ze mooi.

Liefs, Diana

Tiener

Een brief aan mijn Puberdochter

Diana

Lieve Puberdochter,

Als ik vraag of je je kamer wilt opruimen dan bedoel ik dat voor vandaag of uiterlijk morgen en niet voor volgende week. En als we dan toch eindelijk in de opruim modus zijn en ik de stofzuiger voor je klaarzet, ga dan niet nadat je de kleding hebt opgeruimd, tussendoor nog 3 uur lang op je bed series zitten kijken op je iPhone, zodat ik 200 keer mijn nek breek over dat zuigapparaat, we wonen namelijk al zo krap.

En lieve schat, hoe kan het toch dat als jij eten klaar maakt of snacks pakt voor jezelf dat ik de sporen in de keuken terug vind, bestek, boter, verpakkingen en restanten en je vervolgens als klein duimpje je sporen achterlaat naar je bestemming?

Wist je trouwens dat als je slaapt je je ogen dicht hebt? Waarom staan jouw tv en lampje dan altijd aan als ik even om het hoekje kijk voor ik ga slapen?

Wil je mij eens uitleggen hoe het komt dat jij meer hebt geleerd in die 13 jaar dan ik in mijn hele leven? En dat terwijl je pas in de 2e klas zit. Als ik je namelijk iets vertel of uitleg, weet jij het altijd beter.

Zoek voor mij ook eens het woord “ongerust” op in het woordenboek, wacht ik help je, ik heb het voor je opgezocht en dit is wat er staat: “on·ge·rust (bijvoeglijk naamwoord) 1. bezorgd, bekommerd”.

Dat was ik laatst namelijk toen je met het genereuze idee kwam om samen met een vriendin van 14 jaar, met de bus en trein naar de Efteling af te reizen. Jullie hadden zelfs al een hele route uitgestippeld. Stom! Wat vond je dat stom, dat je niet mocht. Thank God! heb ik je kunnen overtuigen en is het feest niet doorgegaan.

Mag ik je er trouwens aan herinneren dat die elastiekjes voor je beugel IN je mond horen en niet als confetti dienen als versiering door het hele huis? Toen laatst de ortho mij vertelde dat je al 30 maanden je beugel draagt in plaats van de afgesproken 24, kreeg ik een spontane flashback naar de huiselijke vloer en jouw bed en de versiering aldaar. Graag nog een paar maanden “doorbijten” en deze in je mond plaatsen.

Toch ben ik enorm trots op je lieve schat, want in deze hormonale verwarrende tijd weet je jezelf maar al te goed te redden. Sta je sterk op je benen en ben je de aller-leukste en liefste grote zus die er bestaat.

Liefs,
mama (Diana)

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Liefs Diana

Avondmens!

Diana

wekker

Iedere ochtend voel ik het weer. Dan heb ik weer spijt van gisteravond. Niet van wat ik heb gedaan, maar van het tijdstip waarop ik ben gaan slapen. En iedere ochtend, als die irritante wekker gaat, neem ik het mezelf weer voor: “vanavond ga ik vroeg naar bed”.

Het lukt niet, het gaat gewoon echt niet. Na eindeloos snoozen kom ik weer gebroken mijn bed uit. Ik ben gewoon echt geen ochtendmens. Mijn ochtenden zijn gevuld, ik denk net als in ieder ander huishouden, met de nodige afspraken en de ochtendchaos met het naar school krijgen of naar oma brengen van mijn kinderen. Het is iedere ochtend weer een race tegen de klok om op tijd te komen op mijn werk, ondanks dat ik op dit moment wat later mag beginnen.

Uit het werk volgt het riedeltje van de kleuter ophalen bij de oma’s, boodschappen doen, eten koken (ja daar is ie weer!), taxiën voor dansles van de puber en de rest als ieder ander druk huishouden met wederom chaos. En als dan ergens de rust is weergekeerd en mijn Prins op bed ligt, dan is er niets lekkerder dan lang uit op de bank met de voetjes omhoog met een heerlijk glaasje wijn. Een serie kijken of een filmpje, mijn social media checken, columns schrijven, vriendinnen en sociale contacten onderhouden via de bekende appjes, heerlijk.

Minstens één of twee avonden besteed ik aan een gezellige avond met vriendinnen of andere sociale bezigheden. Dat staat hoog op mijn “to do” list iedere week, voor de broodnodige ontspanning. Eigenlijk heb ik iedere avond wel een excuus om lekker de avond door te brengen.

De avonden vliegen voorbij en wanneer ik dan op de klok kijk, betrap ik mezelf er op dat het weer niet is gelukt. Is het alweer zo laat?! Met moeite hijs ik mezelf van de bank om naar mijn bed te gaan. HEERLIJK! Wat heb ik toch een geweldig bed, waarom lig ik hier niet eerder in?

Morgen! Morgen ga ik vroeg naar bed.

Liefs,
Diana