Diana | Voormijnkleintje.nl

De herfst en de winter komen eraan en dat betekent, shoppen! Althans zoveel mogelijk online. Dit met name voor de kleuter, want de puber regelt veel zelf. Dat is nog best lastig dat herfst/winter shoppen. Los van de temperatuur ook omdat de kleuren me vaak minder aanspreken, alles wat sober lijkt en de felle kleuren ineens ook ver te zoeken zijn.

Daar waar de fel blauw/geel gekleurde sneakers en een paar pittige blauw leren teenslippertjes een paar maanden geleden mijn ogen deden verblinden en blij maakten, moesten deze nu echt vervangen worden omdat de koele, koude en natte maanden in aantocht zijn.

Lastig,… dacht ik. Maar niets is minder waar, want wauw! Al online shoppend en een aantal schoenenwinkels verder, zoekend en speurend naar een stoer, no nonsens, ruig, makkelijk maar vooral met goede pasvorm schoentje voor mijn kleuter, kwamen deze mega coole Develab schoen op mijn pad.

Want voorwaarde van mij is, buiten draagcomfort, dat mijn prins er een beetje pittig en stoer bij loopt natuurlijk. Mijn kleuter deed ze aan, rende een rondje en wilde er meteen mee voetballen, klimmen en door de plassen stampen. Dit met nieuwe schoenen? Ja, zeer zeker! want met deze stoere, ruige schoenen hoeft niets netjes. Deze najaar/wintercollectie van Develab is perfect voor alle stoere cowboys, indianen, voetballers, klimmers en regenplasstampfans, oké natuurlijk ook voor kinderen die dit niet willen. 😉

Typisch een gevalletje “hoe meer ze worden gedragen hoe cooler ze worden”. Dus eindelijk schoenen waar ik me niet druk om maak.

Ik ben fan! Maar belangrijker nog, mijn graag spelende kleuter is fan. Deze winter kan niet meer stuk. Tenminste als het aan zijn schoenen ligt, kom maar op met die koele, koude en natte maanden!

Kijk voor meer gave schoenen uit de wintercollectie en verkooppunten op www.develab.nl

Liefs Diana, Overige, Voor mama

Mama’s night out

Diana

Haarlem Jazz, een jaarlijks terugkerend evenement. Voor velen, dus ook voor mij een jaarlijkse traditie. Bijna iedere Haarlemmer, ook niet meer in Haarlem woonachtig, is ieder jaar op dit evenement rondom de grote markt te vinden. Rondjes lopen, bandjes en muziek luisteren, mensen kijken, slap lullen en wijntjes drinken. Dat laatste in mijn geval beperkt, helaas.

Dit jaar was het anders. Mijn vriendinnetje had spontaan een B&B geboekt in hartje Haarlem. Gewoon lekker samen zijn, genieten met volle teugen van “onze” stad. Een hapje, drankje en die fantastische sfeer zonder na te hoeven denken bij ieder glas wijn dat je achterover slaat, voor je weer de auto in stapt. Want iedereen weet, alcoholcontrole is er zodra je de P uitrijdt en terecht. Als je ziet wat daar naar binnen wordt geklapt vraag je je überhaupt af hoe men thuis komt.

Bepakt en bezakt reed ik op de bewuste vrijdagmiddag richting Haarlem. Om niet blut te raken op de P kosten, parkeerde ik mijn auto in mijn favoriete oude woonwijk op loopafstand van het centrum. Terwijl ik m’n auto uitstapte begon voor mij het genieten. Die heerlijke buurt waar de tijd lijkt stil te staan. De “niet te betalen” mega panden, de straten nooit veranderd, de auto’s die variëren van een lelijke oude eend tot de allerdikste auto’s. Rijen dik staan er fietsen tegen de hekken en heggen en de scheef gegroeide oude bomen maken de buurt tot wat het is en je voelt daar ook die heerlijke rust.

Op weg, te voet richting centrum. Tijdens mijn wandeling in het zonnetje voel ik me al helemaal in de sfeer. Terwijl ik het centrum nader, ruik ik de geuren van alle verschillende soorten winkels en stalletjes die ik tegenkom en geef mijn ogen de kost. De heerlijke lucht, de kleuren, diverse soorten mensen en de oude prachtige panden geven de stad de charme die het voor mij compleet maken.

Aangekomen bij de B&B, waar het overigens goed vertoeven was, stond mijn vriendin klaar met een heerlijk glas wijn, Cheers! Op een te gekke avond en dat werd het. Na een bodem te hebben gelegd bij onze bekende Thai zijn we richting drukte gegaan. Zoveel mensen, mijn lieve vriendin, leuke muziek, veel oude bekenden, slap gelul, veel wijn, leuk kroegje, grote markt, gezelligheid, top sfeer, heerlijke temperatuur, alle ingrediënten voor een super leuke avond. En dan een acceptabele loopafstand om je bed in te duiken met in mijn geval, te veel wijn.

Een paar uur later, want zo voelt dat soms bij deze 40+er, na een heerlijk uitgebreid ontbijt en douche hebben we onze weg terug door het centrum naar huis gemaakt. Onderweg hebben we genoten van “onze” stad en alles wat de stad zo kleurig maakt. Dit alles afgesloten met een verrukkelijke veel te royale lunch in een verrassende lunchroom onderweg.

Ik zeg, het medicijn voor ontspanning, plezier en geluk zo af en toe noodzakelijk, voor iedere moeder.

Haarlem, I love this city.

Liefs, Diana

Kinderen, Liefs Diana

Slaapvriendje

Diana

Ik sta op het balkon, de zon schijnt. Puber dochter komt naar me toe. “Mama…? “ De manier waarop zegt genoeg en ik kijk haar aan. “Mama, mag mijn vriendje een keer blijven slapen?”, vraagt ze. Ik blijf haar aan kijken, weet niet goed wat ik moet zeggen. De laatste keer, een aantal weken geleden, vroeg ik haar nog of ze al gezoend had met vriendje en was het antwoord nee. “Nee?”, vroeg ik nog. “Nee mam, als ik dat had gedaan had ik daar eerlijk antwoord op gegeven”. Nu staat ze voor me en vraagt of haar vriendje mag blijven slapen.

Voor mijn gevoel slaan we dus een stukje over of heb ik iets gemist. Om de stilte te doorbreken kom ik met een onnozele “waar dan?” (weet ik veel, dit is voor mij ook nieuw) en ze grapt, blijkbaar, en zegt “ja, op de bank” en lacht. Ik blijf haar aankijken en vraag me af wat deze lach betekent, ik weet nog steeds niet wat ze bedoelt. Ik stel haar voor dat ze ook bij mij in bed mag slapen en vriendje in haar bed, ze lacht nog steeds of alweer en zegt: “Mahaaam, natuurlijk niet, gewoon bij mij in bed”. Ik kijk haar aan en slik. Een flashback naar mijn eigen hysterische pubertijd waar moeders zeurden en overbezorgd waren en (stief)vaders streng. Niet zo zeer die van mij, maar daar kwam ik later pas achter. Hoe ging dat bij mij eigenlijk? Daar over nadenkend, krijg ik een knoop in mijn maag en schreeuw van binnen “nog even wachten lieve “kleine” puber van me”!

Ik vraag haar of ze mij iets moet vertellen of misschien moeten we praten? En weer krijgt ze een grijns op haar gezicht en zegt ze “nee mama, daar ben ik nog niet aan toe”. Ik moet haar geloven, net zoals ze mij moet geloven. En ik vertel haar dat ze wel met mij moet blijven praten en dat ze, als ze ook maar enigszins aan extra gevoelens moet toegeven, dit met mij bespreekt voor de nodige actie. Mijn 14 jarige weet inmiddels wel dat baby’s niet door de ooievaar worden gebracht en heb ik haar bewust gemaakt van de overige gevaren. Omdat er blijkbaar nog geen extra gevoelens zijn, vraag ik haar nog waarom dat slapen nodig is. “Gewoon voor de gezelligheid”, zegt ze. Sjah dat is eigenlijk wel het meest logische antwoord en dat geloof ik ook. Maar toch, ik moet het even laten bezinken en erover nadenken. Dat laatste wordt me niet in dank afgenomen. Natuurlijk weet ik, die dag zal komen, eerder vroeg dan laat.

Voor nu houd ik het nog even bij een slaapvriendinnetje.

Liefs, Diana

Kinderen, Liefs Diana

Ik ga naar het strand en neem mee…..

Diana

Ik ga naar het strand en neem mee.……

Ik zou Diaan niet zijn als deze vraag beantwoord wordt met een simpele ja of nee maar met een ingewikkelde: “dat is afhankelijk van”.

Dus ik heb twee versies:

-met kinderen

-zonder kinderen

Met kinderen: genoeg eten, snoep, chips, drinken, koeltas, zwemkleding, badhanddoeken, extra setje kleding voor kleuter, petje, emmertje, schepje, rest van het strandspeelgoed, opblaas krokodil, zwembandjes, zonnebrand, i-phones, powerbank voor i-Phones, bankpas.

En omdat ik heel de tijd achter mijn Prins aan moet rennen graag een oversized t-shirt voor mezelf omdat rennen in bikini alles behalve charming is.

Zonder kinderen: Bikini, olie, badhanddoek, bankpas.

Ik heb er nu al zin in!

Enjoy!

Liefs, Diana

Kinderen, Liefs Diana, Speelgoed, Spelen met je kleintje

Prins en de wit, blauw, rode, gele dinosaurus

Diana

In Jurassic World keren ze 22 jaar ná Jurassic Parc, terug naar het eiland Nublar waar het dinopark kampt met dalende bezoekcijfers. Men besluit met behulp van genetische manupulatie een slimme superdino te creëren. Dat kan natuurlijk niet goed gaan…

Yes! De film Jurassic World draait, leuk! Waarschijnlijk wordt het geen bios voor mij, dus ik wacht geduldig op de dvd of Netflix. Het allerliefste zou ik met mijn kleine Prins gaan, hij vindt dino’s wel heeeeel spannend. Dochter is geïnteresseerd in andere genres. Dacht ik. Helaas geeft de kijkwijzer vanaf 12 jaar en is dus niet geschikt voor kleuterkijkers. Kanniewachten tot ik met mijn kleine Prins een première van zo’n super spannende film kan bezoeken.

Om hem toch mee te laten genieten van de nieuwe dino film heeft hij nu een speciale “Jurassic Hero Mashers” dinosaurus. Met deze fantastische reeks van Hasbro kan mijn kleine vriendje zijn eigen creatie in elkaar flansen met de manipulatie van een kleuterbrein en een eigen naam aan deze geweldige creatie geven. Het lijf van een Triceratops, een voet van een Stegosaurus en de gevaarlijke kop van de Velociraptor, het kan allemaal! En hoe cool is het dat dit alles te combineren is met zijn eigen enige echte “Hero Mashers”! Want voor mijn held is niets compleet zonder zijn superhelden in zijn wereld van goederiken en slechteriken.

dino

Voor de kleine dino fans is er een super coole serie gekleurde dinosaurussen van Playskool met beweegbare lichaamsdelen. Ook hier keuze genoeg voor uitbreiding met voertuigpakketten en gevechtsvoertuigen met afneembare kooi of helikopter. De kleintjes kunnen hun eigen, nog wat kleinere, fantasie, werkelijkheid laten worden. Nog spannender wordt het met de grote T-REX en de Chompers-serie met echte geluids- en lichteffecten. De kleine uk in zijn eigen Jurassic World.

Ik wacht op de dag dat ik met mijn Prins in de bios zit tussen de dinosaurussen, levensgroot!

Last but not least kwam puber dochter van de week thuis. “Mam, vriendin en ik hadden zin in een film, iets met dino’s. Was echt vet mooi, moet je echt zien!”

Shit…

Kinderen, Liefs Diana

Van 13 naar 14 jarige dochter

Diana

Mijn dochter werd op 11 juni jl. een 14- jarige. Het lijkt niet veel maar op die leeftijd is dat een ware overgang. Je voelt je als 14-jarige nog stoerder, groter, belangrijker, beter, soms onzekerder, mooier, lelijker maar vaak ook verward. Het is niet niks, 14 jaar! Je groeit de pan uit, hormonen gieren door je lijf, die lastige school, inclusief moeder, zeikt dagelijks aan je kop! Maar ondertussen verwacht je dat alles voor je gedaan wordt. En inderdaad, dat gebeurt ook.

Omdat ik een “gescheiden moeder” ben, moet je soms het feestje later vieren. In dit geval was het zo een anderhalve week later. Dochterlief is hieraan gewend en dit gaat gelukkig in goed overleg. Zoals het een hippe mams betaamt, maak ik tegenwoordig een uitnodiging met foto en deze gaat digitaal de rondte in. Uit ervaring van vorig jaar heb ik geleerd dat zo’n feestje gevierd wordt in 2 verschillende kamers. De puberkamer en de woonkamer, dit tot groot ongenoegen van mijzelf.

Omdat ik wat klein behuisd ben en in de regel de pubers toch niet in zicht zijn, heb ik dit jaar besloten het feestje klein te houden. Aan dochter het verzoek hetzelfde te doen met het uitnodigen van de pubers. Vorig jaar vond ik namelijk overal pubers terug, zelfs in mijn koelkast en dat exemplaar had ik nooit eerder gezien. Toen ik vroeg wat hij zocht, en dat de Cola bleek, ging ik hem subtiel voor en vertelde hem dat ik die wel wist te vinden. Get lost kid!

Eerlijk is eerlijk, het was dit jaar bescheiden, zelfs het aantal pubers. Maar nog steeds liep ik tegen het feit aan dat ze richting “puberkamer” gingen en je de pubers zelfs nauwelijks terugziet in de woonkamer. Dus de hapjes en drankjes werden in tweeën gesplitst.

Af en toe bij binnenkomst van visite is het, vind ik, noodzakelijk dat ze toch haar gezicht laat zien. Helaas is dat voor korte duur. Daar waar ik van dacht dat ik het nooit zou accepteren, moest ik met lede ogen toezien. Waarom? Omdat er geen enkele puber zit te wachten op “volwassen” praat. Ze willen zitten, hangen, liggen, in hun eigen muziek met hun eigen vrienden en vriendinnen met hun eigen eten en drinken. Praten doen ze nauwelijks en als ze dat doen alleen wanneer ze willen, of tegen en in hun Phone, hun levensader. En vraag je ze of het gezellig was? JA! Super! Met verbazing kijk ik ze dan aan of ze het menen, maar ook dat zie je terug bij een 14-jarige.

Niet snel maar toch wel, tevreden.

Nog vele vele jaren van gezondheid lieve Ro!

Liefs,
Mama Diana

Kinderen, Liefs Diana

De keuzes van een puber

Diana

Bij het bedenken en inspiratie opdoen voor mijn columns schrijf ik vaak tussendoor iets bij mijn notities of ik kijk wat om me heen. Er gebeurt iets of er valt iets op wat mogelijk een column maakt. Ik ben een denker, wat er ook gebeurt, ik denk er over na. En wat opvallend is, bij alles wat ik doe, waar ik ben, wat ik eet, alles bestaat uit het maken van keuzes. Best vermoeiend, soms heb ik gewoon helemaal geen zin om na te denken. Ok, er zijn zaken in het leven die je moet doen, anders heb je geen poen of ga je dood. Dus werken moet, eten en drinken moet, maar blijf vooral ademhalen (zelfs dat is nog een keuze). Werk je niet, “soms” ook een keuze, dan moet je het met minder poen doen, maar nogmaals blijf vooral ademhalen.

Maar waar wij volwassenen soms niet kunnen kiezen of we nu spinazie moeten eten of pizza, hebben pubers hun andere “soms” moeilijke keuzes te maken.

Wat ideeën:

Iedere ochtend weer het dilemma met kleding. Skinny jeans of geen skinny jeans. En dan; wat draag ik er boven? Denk intussen even aan de bekende berg kleding… We weten inmiddels dat de keuze reuze is.
Puberlief doet aan wedstrijd dansen. Ga ik weer auditie doen? Het heeft tot 5 dagen voor de audities geduurd om hierover na te denken en ze heeft toen na veel twijfelen een keuze gemaakt. Gelukkig heeft ze het gedaan. Dansen vindt ze geweldig! En ze is inmiddels vergroeid met de dansschool. Ik-zit-soms-dwars-met-mezelf keuze.
Skype is “hot” vanaf de bank of bed. Hoe-wil-ik-hangen keuze. Dit gaat gepaard met veel geluid. Boxjes worden gekoppeld aan de iPhone of laptop. Geluidskeuze en comfortzone keuze.
Blijf ik thuis met vrienden of gaan we buiten chillen op het veldje? Dit is een gezamenlijke keuze.
Maak ik huiswerk of niet? Gemak, geen-zin-in keuze.
Bel ik op tijd naar mijn moeder als ik thuis verwacht word of niet en stel ik het zo lang mogelijk uit. Te-leuk-om-met-vrienden/dinnen-te-zijn keuze.
Vriendjes keuze
Vriendinnen keuze
Schoenen keuze
Schoolvakken keuze
Beroepskeuze
Eten/drinken keuze
Ram-ik-mijn-maandgeld-er-in-een-keer-doorheen keuze

Wat voor keuzes maken jullie pubers? Hier in huis wordt vooral veel gezucht bij het maken van, herstel, nadenken over iets. Het is ook vast een zware belasting om over sommige dingen een beslissing te moeten nemen en dit op puberale leeftijd. Als liefhebbende moeder kies ik er voor om te werken, te sporten, te schrijven, sociaal bewogen te zijn, zoveel mogelijk te genieten van het leven, mijn leven met eten en drinken in balans te houden, te veel hooi op mijn vork te nemen waardoor ik soms te weinig heb aan 24 uur in een dag en het mezelf dus niet altijd even makkelijk maak. Maar, ik blijf vooral rustig ademhalen.

Liefs,
Diana

Kinderen, Liefs Diana

Van kankerpatiëntje naar fotomodel

Diana

Op een goede dag op mijn werk, ging de telefoon. Make-A-Wish aan de andere kant van de lijn, of het gelegen kwam. Waarop ik antwoordde dat ik op mijn werk zat en mijn batterij bijna leeg was (bij intimi reeds een bekend fenomeen). Ze wilde mij toch even spreken dus gaf ik ze vervolgens het directe nummer van mijn werk. De dame die mij belde vertelde dat ze mij op luidspreker had gezet voor mee luisterende collega’s. Er was een vraag. Ik zelf was helemaal in de veronderstelling dat ik gebeld werd voor vragen omtrent Mace zijn wensdag, dus niet. Er werd uitgelegd dat de Stichting bezig was met een volledig nieuwe corporate uitstraling. En Mace was daarvoor het uitgekozen kind, dit samen met nog een prachtig (puber)meisje. Jeetje,… eigenlijk niet helemaal het besef maar wist meteen dat we hieraan mee wilde werken. Waarom? Het is toch wel bijzonder dat precies mijn kind hiervoor gevraagd wordt en dit in combinatie met een fantastische Stichting waar een ieder het warm van krijgt. Er volgde wat “denk” dagen maar ook thuis was er weinig bedenktijd nodig. Wat een eer.

Tijdens Mace zijn wensdag *lees het hier* liep er ook een team van mensen mee waaronder een professionele fotograaf en cameraploeg. Eeeeeeven wennen dat je eigen kind volop in de picture staat. Alles voor de nieuwe campagne maar vooral voor het goede doel. Uiteindelijk volgde er nog een foto- en film shoot.

Na enige tijd volgde er een officiële onthulling, voor ons heel bijzonder. Je eigen kind is normaal al zo bijzonder maar voor nu is hij dat ook voor al deze hardwerkende mensen, die Mace dag in dag uit onder de neus kregen en zijn naam gedurende de werkdagen noemde en hoorden. Volgens een “insider” was Mace al een “bekende” voor hen, zonder hem ooit te hebben ontmoet.

>> Lees hier het verhaal van Claudia, zij kreeg baarmoederhalskanker

Mace

En dan, weer zoveel weken later, na stilte maar trots wordt de campagne gelanceerd. Foto’s, diverse materiaal, video, tv, internet, radio en weet ik waar nog meer. Mijn eigen kleine, kwetsbare, lieve, sociale maar ook sterke, knappe en stoere superheld is gewoon een “nationale” held. Het gezicht van Make-A-Wish maar ook het gezicht van een zoon om trots op te zijn. Het gezicht voor een Stichting die zoveel betekent voor kinderen met een levensbedreigende ziekte en waar kinderen voor een dag hun wens vervuld krijgen en even NIET ziek zijn. Met alle liefde, ook namens Mace, zie hier het resultaat.

https://www.youtube.com/watch?v=ovUatkaND74

Liefs, Diana

Kinderen, Liefs Diana

Zomer en de kriebels

Diana

Ben jij al klaar voor de zomer? Of heb jij, net als ik, nog overtollig, bobbelig vet rondom de bekende frustratie plekken? Lijk je, net als ik, op de zus van Sneeuwwitje? Of zit je gewoon lekker in je vel, op welke manier dan ook.

Ik heb mezelf voorgenomen om deze zomer een aantal dagen op een zonovergoten strand te bivakkeren. Volledig in de hang, lig, vreet en zuip modus, dat dan weer wel. Het is er vorig jaar niet van gekomen terwijl ik er zo ontzettend veel van houd. Ik wil genieten, dubbel op. Alleen op het moment dat ik mezelf in bikini in het openbaar vertoon komen er diverse gevaren en krijg ik al de kriebels. Een daarvan is dat mijn lichaam zich de rambam schrikt van het zonlicht, want die heeft al twee jaar geen openlucht gezien. Het gevoel dat mijn lijf naar adem snakt. Maar ook degene die mij als eerste op het strand treffen, krijgen een verblindend effect van mijn huid, zonder zonnebril kun je mijn kleur niet verdragen. Dus het zijn niet alleen de hobbels en de vetrollen het is ook nog eens de kleur van mijn huid. Kortom, ik ben er nog niet klaar voor.

Tijd voor actie! Een week of zes geleden zag ik zelf wel “het licht”. Ik was het zat, het luie en onregelmatige, makkelijke vreet- en “niet” beweeg patroon. Na 15 maanden intensief ziekenhuis leven van mijn kleuter, wat blijkbaar niet bevorderlijk is voor je eigen gezondheid en gewicht, ben ik weer die HOGE drempel van de sportschool in gedoken, ik had tenslotte nog een abonnementje lopen. Vrije tijd gezocht, gemaakt en gevonden. Eten in balans, de wijn reduceren en gaan met die banaan.

Ooit, lang lang geleden, was “the gym” mijn tweede verblijfplaats. Helaas moet ik het nu met minder doen. Aan de eisen die ik mezelf nu heb gesteld en me laat martelen door de trainer inclusief schema, laat mij voelen dat ik echt geen 20 meer ben. Confronterend en met trillende beentjes moet ik soms toegeven dat ik gewoon niet in top conditie ben. Maar zoveel mogelijk voor een gezond en fit lijf en natuurlijk het allerbelangrijkste, dat ik mezelf weer goed voel.

Hoe dan ook, klaar of niet, ik kijk uit naar een heerlijke, lange, warme, zonovergoten zomer. Niet alleen voor een paar dagen strand maar zeer zeker ook om samen met mijn beide kinderen aan het plaatselijke meertje te neer te ploffen. Fit of niet, ik heb de kriebels en ik ga genieten.

Liefs, Diana

Kinderen, Liefs Diana, Wat je niet wist

Angstvallige overeenkomsten tussen een tattoo en een kleintje – deel 2

Diana

In het verleden, eigenlijk al vanaf mijn pubertijd, heb ik er vaak over nagedacht. Ik wist het, ik wil het! Het volgende moment besefte ik mij dat ik er de rest van mijn leven aan vast zou zitten en veranderde nooit meer van gedachten.

80% van de mensen met een tattoo krijgt spijt.

Ik ben nog steeds blij dat ik het gedaan heb. Zoals ik mezelf nu zie, past het helemaal bij mij.

Eigenlijk kun je het nemen van een tattoo prima vergelijken met het krijgen van een kleintje. Er komt een dag dat je besluit en voelt, ik ga ervoor, of niet.

Hier zijn 9 angstvallige overeenkomsten tussen het nemen van een tatoeage en het krijgen van een kleintje.

– Een tatoeage is voor altijd. Een kleintje ook. Behalve dat je een tatoeage weg kan laten halen. Is voor mij geen denken aan. Ik hou zo van allebei!

– Zien mensen zo’n rijkelijk gevulde sleeve? Dan behoor je tot de groep “ASO”. Zien mensen je borstvoeding geven, dan zal je wel tot de borstvoeding- en bakfietsmaffia behoren. Mensen zullen hun oordeel klaar hebben. Ik zelf vind dat een erg “ouderwetse” gedachten. Beide heeft de volledige vrijheid in mening en is terug te vinden onder alle niveaus.

– Als je er eenmaal één hebt, is het banen-aanbod een stuk beperkter geworden. Helaas gebeurt dit nog steeds. Nooit geweten dat intelligentie iets te maken heeft met de liefde voor de kunst van het tatoeëren. Nu nog personeelszaken overtuigen.

– Een tatoeage versiert je lichaam. Een baby ook. Tenzij je het ziet als ruïneren.

– Het is altijd duurder dan je in gedachte had. Maar een hele leuke reden om te sparen. Need I say more?

– Wil je er zelf echt één, of wil je er misschien één omdat iedereen er één heeft? Ik mag hopen dat je er in beide gevallen heel goed over nagedacht hebt!

– Je weet dat het, als je er eentje neemt (of krijgt), hoe je het ook went of keert, pijn gaat doen. De pijn verdwijnt en het plezier blijft.

– Je denkt te weten dat je er één wilt, en als je er eenmaal aan gewent bent, wil je er meer. komt er ooit een einde aan? Helaas is het krijgen van kinderen beperkt en is het verlangen naar meer, mijn wens waren er vijf maar ben gelukkig en dankbaar met twee. Dus dan maar verder met tatoeëren.

– Op het moment dat je ze hebt ben je laaiend enthousiast, maar denk je er 15 jaar later nog steeds zo over? Zeker weten! Mijn oudste dochter is inmiddels 13 jaar en mijn eerste tattoo 24 jaar. I will always love them.

P.s. Dit is een contradictie op: Angstvallige overeenkomsten tussen een tattoo en een kleintje – deel 1

Liefs,
Diana