Diana | Voormijnkleintje.nl

Kleutergeklets

Naast een eerder besproken puber met “pubertaal”, welke niet veel woorden bevat, hebben we hier natuurlijk ook nog een kleuter rondstruinen. Deze lekkere kletskous is zijn woordenschat aan het ontdekken en vooral aan het uitbreiden. Ik kan met een gerust hart zeggen, hij is goed bij de tijd en flink op weg. Hij leert woorden van zijn zus, televisie, van ons en hier en daar een medische term schuwt hij niet.

Ik zelf kan zeggen dat ik aardig kan ouwehoeren. Zoals mijn vriendin het schetst, praat ik tegen iedere stoeptegel. Ik heb natuurlijk mijn schaarse stille momenten maar op een feestje of met vriendinnen klets ik 5 kwartier in een uur. Door mijn turbulente drukke bestaan heb ik altijd wel wat te vertellen en meestal vol enthousiasme. Zo niet dan trekken we gewoon iets uit de oude doos, daar zit nog genoeg gesprekstof in voor een avondvullend programma, of tig. Het zit denk ik de genen, want ik heb lekker kletsende ouders en mijn opa was een ware kampioen in ouwehoeren.

Blijkbaar is dit iets wat in een bepaalde lijn voortzet, want wat mijn puber te weinig heeft zet mijn kleuter gewillig door. Ik betrap me er soms zelfs op dat, wanneer hij zoveel praat, mijn gedachten soms even wegglijden… Mama! Oeps. Een reeks van vragen stormen op me af. Zo ongeveer 300 keer per dag roept hij mama, daar hoor ik overigens maar een kwart van. Wat doe je? Wat staat daar op tv? Hoe laat is het nu? Waarom doe je dat? Is het nu ochtend of nog nacht. Wat betekent dat? Hoe moet dit? En bij iedere reclame op tv hoor ik dat hij dat ook wil hebben, wat bijna onmogelijk lijkt. En als ik er zelf een woord uitfloep dat hem geleerd is niet te gebruiken, word ik gecorrigeerd door mijn eigen 5 jarige. Oei!

Dit praten begint overigens al in de ochtend wanneer mijn prinsje binnen loopt met een “goede morgen, ik ben wakker mama” en vervolgens vraagt of ik zijn dekentje om wil doen, zijn drinken kom brengen en een tekenfilmpje op wil zetten. Dit alles in één adem. En zo geschiedde, iedere ochtend. De momenten dat hij naar school gaat zijn schaars, dus alles kan bij hem in de relax modus. Op dat moment is hij wel even rustig. Dan laadt hij zijn batterij op om vervolgens zijn stembanden een goede voorbereiding te geven voor de rest van de dag. Dit gaat door tot bedtijd zich aan dient, want dan wil hij eigenlijk nog wel even “rustig” spelen met zijn Playmobil boot of gooit hij snel nog even zijn bak met hotwheels om, krijgt hij trek of dorst, ja ook deze truc gebruikt hij voor zijn momentje rust. Maar ook dan ben ik de beroerdste niet.

Maar hoe heerlijk is het om dat kleine stemmetje te horen kletsen, honderduit. Want uiteindelijk is het ’s avonds, wanneer hij slaapt, toch best behoorlijk STIL.

Dan verlang ik weer naar “goede morgen mama, ik ben wakker, mag ik mijn dekentje, drinken en een tekenfilmpje?” YES!

Liefs,
Diana

Liefs Diana

Bye bye Sint hello Santa

Diana

Yes! Sinterklaas is voorbij. Up coming Santa Claus! Nee joh! ik heb geen “hekel” aan de Sint maar ik vind het gewoon een hoog gehalte onnodige stress die mijns inziens veel te lang duurt. Zowel bij de kinderen als bij mij. Ik kijk toch meer uit naar de sfeervolle Kerstdagen.

Even los van mijn eerder genoemde “favoriete” shoppen. Waarbij ik weer allerlei cadeautjes mag verzinnen en met klotsende oksels mezelf overal tussen wurm, omdat ik altijd als een speer van winkel naar winkel sjees. En waarbij dan uiteindelijk toch echt de bodem van de bankrekening is bereikt.

Onze Kersttraditie is bij mijn ouders. Het is ieder jaar hetzelfde liedje, maar I love it. Een door mijn mams versierde Kersttafel voor een heerlijke brunch met tussendoor het uitpakken van de cadeautjes. En zolang ik mij herinner staat de grijs gedraaide Kerstcd van The Carpenters op. Er waren jaren dat ik bij het horen van die muziek een onbestemd weeïg gevoel in mijn maag kreeg, maar ergens kwam een keerpunt en ben ik het gaan waarderen.

Nadat de cadeautjes zijn uitgepakt en we volgepropt zitten van de uitgebreide brunch volgt kort daarna het ene na het ander schaaltje met hapjes. Mijn mams heeft altijd sterk het gevoel dat mensen snel uitgehongerd raken of dat er heel misschien een lintworm in je huist en rekent minstens op een weeshuis. En ergens tussen het eten door, praten we een beetje bij, soms een leuke film of een spelletje en wanneer we dan alles gehad hebben, verschijnen die onvermijdelijke tablets, iPhones en laptop voor de nodige tijdverdrijf. Het zijn van die dagen die je voor geen goud zou willen missen.

Kerst is altijd snel voorbij, twee dagen is voor mij echt meer dan genoeg. Die donkere dagen vullen met gezelligheid van kaarsen, lichtjes en in mijn geval, centrale verwarming, heeft altijd wel wat. Een klein nadeel is dat ik die kaarsjes en gezelligheid vaak associeer met wijn en hapjes en minder snel van de bank af kom. Dan dreigt het gevaar dicht te groeien.

Het allergrootste voordeel van deze lange donkere dagen is dat mijn lieve kinderen zo heerlijk uitslapen, daar hou ik van!

Ok, nu eerst die cadeaus nog.

liefs, Diana

Kinderen, Liefs Diana

Even terug in de tijd

Diana

Een jaar geleden, precies deze week een jaar geleden leek de wereld onder onze voeten verdwenen. Die week gebeurde er zoveel dat ik achteraf kan zeggen dat ik in een roes alles heb beleefd. Zo zaten we bij de huisarts en zo lag mijn kleine prinsje een volledige werkdag onder narcose voor een MRI en een spannende operatie. Operatie geslaagd, even ademhalen. Vanaf dan is ieder moment kostbaar. Hoe komt hij uit zijn kunstmatige slaap, de uitslagen, wel of geen uitzaaiingen, wat gaat er gebeuren! Is hij er volgende week nog?! 100.000 vragen en de ene klap na de andere te verwerken. Dat arme, arme, vrolijke, grappige, ondernemende, stoere, prachtige kleine kereltje vol met levenslust, moet dit allemaal ondergaan. Waarom? Op die vraag krijg je nooit een antwoord, dus probeer dat ook niet te krijgen. Eerlijk? Nee, kinderen met kanker is niet eerlijk. En dan terugkijkend op dit afgelopen jaar. Jeetje het is al een jaar en wat is er allemaal gebeurd! 30 bestralingen, chemo kuren, de prikken niet geteld, koorts, opnames, goede dagen, slechte dagen, maar klagen? Nooit. Ik heb nog nooit eerder zo een sterk kind ontmoet. Wat een kracht. Mijn kleine kanjer haalt veel kracht uit superhelden en superhelden huilen niet, mijn prins huilt bijzonder weinig. Het komt zelden voor dat een kind die onder behandeling is geen sonde draagt, want eten op eigen kracht is lastig. Prinsje zegt soms dat zijn buikje zegt dat het vol zit. Maar op eigen kracht, soms op het randje, eet hij zich naar het streefgewicht. Wat een wilskracht.

Het leven nu, want dat gaat door. Soms wil ik het niet, dan wil ik terug naar de tijd dat iedereen nog gezond was. Want wat brengt de toekomst? Soms slaat de angst toe, maar ik blijf proberen met een positieve blik vooruit te kijken. Mijn kleine prinsje is zo positief die trekt ons daar in mee. En het gaat ook niet om mij, ik hoef er alleen maar voor hem te zijn. En dat probeer ik met alle macht en waar ik kan. Samen met mijn gezin, want geloof me, iedere stap die ik buiten de deur zet, knaagt er schuldgevoel. Maar het moet soms. En wat er nog meer is gebeurd? Ik ben bijna volwaardig verpleegkundige, heb mensen verloren en bewust losgelaten en andere bijzonder leuke mensen daar weer voor teruggekregen. Ik heb uiteraard mijn te gekke ouders en wat schoonfamilie die er “gewoon” altijd zijn, mijn eigen vriendinnen en nichtje hebben wederom bewezen dat het echte toppers zijn. Zij trekken mij met regelmaat een restaurant in of naar de kroeg of gewoon een gezellige avond thuis. Mijn hele stoere, sterke dochter die gewoon lekker door pubert en haar broertje soms toch echt gewoon nog lastig vindt. Ik heb geluk met een werkgever die het allemaal begrijpt en een aantal lieve collega’s. Ik krijg met regelmaat hele lieve gedichten, berichten, etentjes, cadeautjes, bloemen en heb onlangs zelfs een tattoo cadeau gekregen. En natuurlijk deze kans om iedere week een column te schrijven op deze te leuke website wat zelfs redelijk succesvol lijkt. Ik heb geleerd dat het leven iets is om van te genieten, en heel veel liefde te geven aan een ieder waar je van houdt, iedere dag en doe mijn best, met mijn dierbaren.

Er zit een knoop in mijn maag en een brok in mijn keel deze week. Ben mixed in emotions, alles komt soms even terug. Een lach, een traan, een knuffel met intense liefde, soms angst maar veel hoop, soms boos maar vaak blij. En ongelooflijk veel bewondering voor mijn kleine prinsje. Als iemand een prijs verdient van moed, waardering en respect is hij het wel.

Op naar beterschap!

Liefs Diana

tattoe

Liefs Diana

Sinterklaas stress

Diana

Ik voel een soort van stress, noem het voor gemak, Sinterklaas stress. Altijd rond deze periode heb ik het gevoel dat de tijd nog sneller gaat dan normaal. In eens sta je bij een Sint intocht, zingen we liedjes bij het schoen zetten en prikken we een datum voor pakjes avond. Tussendoor die schoen natuurlijk niet vergeten en flink de schijn op houden. Ik vind het leuk hoor want emoties alom als mijn schatjes samen liedjes zingen smachtend naar een cadeautje. Zelfs mijn puber doet flink haar best om haar kleine broertje te overtuigen.

Maar dan die cadeaus, die moeten nog gekocht worden maar wanneer! Normaal heb ik al moeite met dat soort dingen te plannen maar in deze tijd van het jaar krijg ik een soort paniek gevoel. Vooral omdat de dagen dat ik niet werk, veelal in het ziekenhuis verblijf met mijn kleine Prins, en andersom, wordt shoppen op mijn gemakkie, niet eenvoudig gemaakt.

Sint vieren wij altijd samen met mijn ouders. Mijn moeder doet altijd veel moeite en is weken van te voren al klaar met inkopen. Ik spreek meer van dit soort moeders die ruim van te voren al klaar zijn en dan ben ik echt jaloers. Hoe doen ze dat toch! en wat knap dat zij weken van te voren al cadeautjes apart leggen.

Hier in huis zijn twee opties:

1. ik geef het alvast omdat ik mezelf niet kan beheersen.

2. iemand hier in huis heeft ogen op stelen en vindt een cadeau.

Optie 1 zal een zwakte zijn.

Dan de keuze van cadeaus. Mijn prinsje kijkt veel tv en ziet daardoor veel reclame. Die reclames zijn magisch want hij vindt alles leuk, de prijs maakt hem ook niet uit. En omdat Prinsje ziek is en al een jaar lang verwend wordt met cadeaus denk ik dat we zelf binnenkort een vestiging van Bart Smit kunnen openen. En dan, wat te halen voor puberdochter. Want met minder dat een Fashion Check, een mascara of een bon van de parfumerie is het lastig aankomen nog. En een vulling voor de bekende zak is dat al helemaal niet. Dus met bloed, zweet en tranen de hysterie in de winkels bezoeken en het liefst in een ruk alles aanschaffen dat is ideaal.

Maar deze pakjesavond wordt best speciaal. We vieren het dit jaar thuis in plaats van in het ziekenhuis. En als alle cadeautjes eenmaal binnen zijn geniet ik dubbel en dwars van de blije gezichtjes. Dan laat ik het even los, heel even…

Op naar de Kerst stress.

Liefs,
Diana

Kinderen, Liefs Diana

I love Rock ’n Roll

Diana

Een ieder die mij kent weet dat ik een voorliefde heb voor Rock. Of moet ik zeggen Rock ‘n’ Roll. Iedereen die mij niet kent… nu ook.

Mijn eerste lp’s waren van KISS (je weet wel, die mannen met te veel make-up, die een statement wilden maken, misschien wel de Marlyn Manson van toen) en van de Golden Earring. Ik was toen 8 jaar oud (ik heb het even opgezocht). Zo een schattig verlegen meisje met lange blonde haren en te grote scheve voortanden, wat net niet bij m’n gezicht paste.

Terwijl zij zongen van een “long blond animal” en “I was made for loving you” had ik geen idee waar dat over ging. Mijn kinderhartje ging sneller kloppen van gillende gitaren en geram op een drumstel en het rauwe randje in de stem van mannen in te strakke broeken met foute make-up, getoupeerde haren en oorbellen. Soms maakte ik een uitstapje naar de reguliere hippe muziek.

Tijdens mijn pubertijd heb ik mijn muzieksmaak iets aangepast, nog harder. Guns ‘n’ Roses, Metallica, Faith no More, Nirvana, Aerosmith, INXS, en een toefje Pearl Jam om de pijn te verzachten. De pijn bij mijn ouders wel te verstaan. Ik kreeg hiervoor een regel thuis, één uurtje per dag knallen zo hard ik wilde en dan volumeknop terug naar “ouders vriendelijk” niveau. Goeie regel weet ik nu.

Zoon lief vraagt zo nu en dan om een “breakdance” nummer en dan krijgen we een showtje. Dat duurt maar even en is redelijk verdraagbaar. Maar dochter lief duikt haar kamer in en heeft inmiddels ook uitgevonden dat vooral harde muziek het lekkerste luisteren is. Zij luistert naar de hits van nu, met af en toe een uitstapje naar… al sla je me dood welke muziekstijl dat is. Ik hoor iets brabbelen in onverstaanbaar Nederlands en dat is zo monotoon dat het lijkt alsof die gast niet weet hoe hij er een fatsoenlijk deuntje uit moet persen.

Zou mijn moeder zich ook zo hebben gevoeld? Nee toch?! Mijn muziek was minstens verstaanbaar en soms hoorde ik m’n mams stiekem “sweet child of mine” mee blèren. Nu versta ik niet eens wat er gebrabbeld wordt, laat staan dat ik mee kan eeeh… Ik weet dus nog steeds het soort muziek niet. Wel knap hoor, want mijn dochter brabbelt ook mee, maar zelfs haar versta ik niet. Wanneer het me te lang duurt, vraag ik dochterlief of er alsjeblieft normale muziek op mag. En mijn puber zou mijn puber niet zijn als ik een reactie krijg dat het normale muziek is. Een Déjà vu! Tuurlijk ik kon het weten.

Maar soms hebben we een “meiden avond”. Er logeert zo nu en dan een vriendin. Dan draaien we “normale” verstaanbare muziek, meestal de hits van nu. Lekker hard, een klein uurtje om lekker mee te kunnen blèren.

Liefs
Diana

Kinderen, Liefs Diana

Pubertaal

Diana

Ooit was ik een puber, en wat voor een. Ik heb mijn ouders extra rimpels en grijze haren bezorgd.

Als je praat over “mother’s worst nightmare” zit je er niet ver naast. Nu kan ik veel columns wijten aan de pubertijd, wat ook zal gebeuren, maar eerst wil ik wat kwijt over de “pubertaal”. Bestaat dat eigenlijk?

Ik heb het dan over de communicatie tussen “pubers VS ouders”. Voor zover je over communicatie kan spreken. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik me nog veel herinner van mijn eigen pubertijd, maar nauwelijks iets over de pubertaal.

Tegenwoordig praten pubers namelijk niet zoveel. Althans, mijn puber niet. Als ik iets vraag aan mijn schatje van 13 jaar krijg ik vaak in eerste instantie géén reactie. Na het roepen van haar naam kijkt ze op vanuit haar iPhone op een manier van, Ohw jij ook hier….

Maar soms, heb ik haar aandacht. Dan vertel ik haar iets en kijkt ze me aan. Heel soms. Niet zo heel lang hoor, want bij een signaal van Mr. iPhone is mevrouw weer afgeleid. Het communiceren met een iPhone blijkt erg interessant.

Wat ik me afvraag: is er ook een puberwoordenboek? Er is een Nederlands woordenboek en het straattaalwoordenboek, maar is er ook een woordenboek speciaal voor pubertaal? Het schijnt namelijk dat je ze moet begrijpen met enkele woorden. Ik heb het opgezocht maar het is er niet. Niet officieel. Als ik het ga schrijven vrees ik dat het niet veel inhoud zal hebben.

Na lang denken zijn dit vooralsnog de meest gebruikte woorden: ja en? Nee! Dusss? Serieus? Tssss, Zucht.… en irritant. Hebben jullie pubers ook leuke antwoorden?

Er is ook nog een “maniertje” voor ja en nee. Dan ligt de nadruk op de klemtoon. Ja en nee klinken hier anders: Jaahaa en neehee is voor het geval ik het niet meteen begrijp.

Wisten jullie dat Pubers onderling trouwens heel véél te vertellen hebben? Ze kletsen op school tijdens de lessen, tussen de lessen door en uit school gaan de gesprekken eindeloos door. Ik weet niet of dat ook met die paar woorden is, maar dan zijn het vast heel interessante verhalen. En eenmaal thuis? Dan zijn Mr. iPhone en tablet weer helemaal de focus. Wederom in “gesprek” en nog steeds vraag ik me af of dat ook in diezelfde taal is.

Maar Gelukkig heeft mijn puber, Apps. Apps waar ze alleen maar een foto hoeft te plaatsen. Hoe cool is dat! Dan Hoef je helemaal niets meer te zeggen! Alleen maar dubbel tikken voor een “like”! Dat is DE uitkomst voor mijn puber.

Hoe dat omschreven moet worden in dat “Pubertaalwoordenboek ” weet ik nog niet. Maar wellicht heeft mijn prachtige puber dochter daar een gepast “antwoord” op.

Liefs Diana

Liefs Diana, Overige

De man met de hamer

Diana

Na mijn introductie van vorige week, waren de reacties en likes overweldigend. Ik had niet verwacht dat zoveel mensen zo enthousiast zouden reageren. Een oplettende kennis zag dat ik in mijn intro mezelf had vergist in mijn leeftijd. Want laten we eerlijk zijn, wanneer vertel je nu eigenlijk je leeftijd?! Daarover nadenkend, zelden. Een geboortejaar opgeven onder een formeel stuk is het ergste wat je kan gebeuren.

De schade op het net was snel hersteld dus het viel men niet op. Maar die leeftijd! Het liet me niet los, hoe kan mij dit nu gebeuren? Ik! Ik, die altijd haar verhalen dubbel controleert en dan nog eens…… Ahum… toch proberen los te laten. Grappig is dat ik een dag later meteen geconfronteerd werd met dezelfde leeftijd. Ik ging met mijn puberdochter, mijn vriendin en haar puberdochter een hapje en een drankje halen. Gezellig! Lekker proosten en heerlijk een avondje vullen met alles waar we van genieten. Na deze gezelligheid zijn we nog even een afzakkertje gaan halen bij vriendin thuis. Praten tot in de kleine uurtjes en dan voel je dat ergens die vermoeidheid toe slaat. Zucht… daar waar ik een aantal jaar geleden nooit bij stil stond, herinnert de man met de hamer mij er nu regelmatig aan.

Dochterlief bleef bij vriendin overnachten en een paar uur later ben ik naar huis gegaan. Eenmaal thuis nog even acclimatiseren, heerlijk op mijn geweldige hoekbank die ik op dat moment het allerliefst tot bed bombardeerde. Daar waar de klok een uur achteruit ging en ik mezelf met moeite uit diezelfde geweldige bank hees om mijn bed in te duiken. Toen ik een laatste keer op de klok keek, bleek dat de tijd dat ik naar bed ging dezelfde tijd was dat ik thuis kwam.

Een paar uur later moest partner naar zijn werk, zodat mijn kleine Prinsje, die dezelfde bank als “troon” gebruikt, binnen braaf zijn filmpje zat te kijken en vroeg of mama bij hem kwam zitten. Dat gevoel, ja echt, dan word ik eraan herinnerd dat ik echt 43 jaar ben. Ik heb mezelf uit mijn bed gehesen en vervolgens rijkelijk gevuld met cafeïne om mezelf wakker te krijgen en nog belangrijker, te houden. Er is die dag niet veel activiteit in huis geweest, lang leve samen spelen op de WII.

Dit weerhoudt mij er overigens niet van om een volgende keer weer aanwezig te zijn op een feestje, etentje of willekeurig gezellig avondje. Alleen de dag erna is leeftijd voelbaar.

Ik zou graag eens een goed gesprek willen voeren met “de man met de hamer”.

Liefs, Diana

Liefs Diana, Overige

Even voorstellen: Dit is Diana!

Diana

Een leuke introductie… ja dat is in eens best lastig als je er een moet schrijven!

Ik begin natuurlijk met mezelf. Ik ben Diana, 43 jaar. Moeder van dochter Robin van 13 jaar, een levenslustige, vrolijke meid(lees: puber). En zoon Mace van 5 jaar, een opgewekte kleuter, die uiteraard alles van puberzus over neemt (lees: Prinsje). Ik woon samen met partner Maik, vader van Mace, en laten we hond Summer vooral niet vergeten. Helaas, haar haren en springveer zorgen ervoor dat dat ook niet gebeurt.

Ik werk 4 dagen per week, sport een beetje en probeer vooral ook tussendoor te genieten met wat vriendinnen. Zoon Mace is ernstig ziek, zodat ons leven op dit moment vooral in het teken staat van ziekenhuisbezoeken. Tussen alle ziektedagen en opnames door proberen we vooral ook te genieten!

In mijn column wil ik vooral schrijven over de leuke dingen in het leven, mijn bezigheden maar ook gewoon de dagelijkse dingen die iedereen in het leven bezig houdt.

Laten we zeggen dat ik beslist geen saai leven heb en wel van een dosis humor houd en vooral wil uitdragen dat, hoeveel tegenslag het leven ook kan brengen, je nooit moet vergeten te genieten en optimistisch te blijven!

Liefs Diana