Er ging een scheut door mijn hart toen ik mijn zoon met tranen in zijn ogen uit school zag komen. Wat was dit hard om te zien. Ik voelde de woede in mij opkomen, maar ik voelde me ook zo machteloos, want ik weet wie dit verdriet bij mijn zoon veroorzaakt had. Kinderen zijn hard. En terwijl ik naar hem probeerde te luisteren, dwong ik met moeite mijn tranen terug en haalde ik diep adem. Lees meer
Deze gebeurtenis is alweer even geleden. Maar ik ben nog steeds zo blij met de keuze (sterilisatie) die we destijds gemaakt hebben, dat ik nog precies weet wat ik in de wachtkamer dacht. Het was een kleine emotionele achtbaan (oké voor de man een grote, maar hij dacht hele andere dingen). Nooit meer een baby uit mijn lichaam persen, joe! Maar wacht even, nooit meer een baby? Ja hallo, ik heb ook gevoelens (en een zwak voor baby’s). Nou ja, dat soort dingen dus. Hier zijn ze: Lees meer
De ene dag is de andere niet. Er zijn dagen dat ik emotioneel zo uitgeput raak, dat ik in een nogal kwetsbare toestand terecht kom. Vandaag was zo’n dag.
Emotioneel kwetsbaar zijn. Het is niet iets waar ik me comfortabel bij voel. Ik houd mijn emoties liever in bedwang. Ik ga nog liever in de tandartsstoel liggen dan dat ik mijn tranen ongecontroleerd laat stromen. Lees meer
Het duurt nog een aantal maanden en dan breng ik al mijn kinderen naar school. Geen ééntje die nog thuis bij mama zit, tenzij ze ziek zijn natuurlijk. Het meeste van de tijd zitten ze dan op school. Nu krijg ik wel eens de sociale vraag wat ik dan ga doen? Ga ik weer ‘een baantje’ zoeken? Ik heb immers genoeg tijd om te werken toch? Heel eerlijk, ik voel me nooit zo prettig bij deze vraag. Het geeft me een rotgevoel, het gevoel alsof ik niet thuis mág zitten terwijl mijn kinderen naar school gaan. Lees meer
Als je ons gezin zou zien, zou je misschien niet denken dat wij arm zijn. Dat zijn we ook niet, laat ik dat even voorop stellen. We hebben een mooi huis, we hebben een auto en we hebben kleding aan ons lijf. En om er ook maar even een cliche tegenaan te gooien, de grootste rijkdom zijn de mensen om mij heen. Toch zijn we altijd blut. Terwijl ik deze blog tik, staan we ruim €100 in de min omdat ik zojuist een rekening betalen moest. Ik moet het betalen van andere rekeningen nog een paar dagen uitstellen, tot onze lonen weer gestort worden. Maar in mijn achterhoofd word ik achtervolgt met de wetenschap dat ik eigenlijk tanken moet. Voel je een beetje hoe het is om altijd blut te zijn? Lees meer
Wanneer een kind op de wereld wordt gezet, ben je als ouder verantwoordelijk voor wat je je kind leert. Het is een vrij logische reactie van moeder natuur. Je zingt, je koestert, je praat… Net zo lang totdat je kindje zijn eerste woordje gezegd heeft. Het maakt niet uit hoe lang die twee kleine kleffe handjes aan je vingers hangen. Je hebt het allemaal voor je kindje over, zodat hij zijn eerste stapjes zetten kan. Je steekt zoveel tijd en zoveel energie in het opvoeden, allemaal om je kind klaar te stomen voor de kleuterschool. Lees meer
Nee ik bedoel niet dat hij het zwaar heeft, of achter de feiten aan loopt. Mijn zoon loopt letterlijk op z’n tenen. Een tenenloper noem je het ook wel. Het begon toen hij als dreumes leerde lopen. De meeste dreumesen beginnen rond de salontafel ook op de tenen. Maar al snel wordt de hele voet plat op de grond geplaatst. Maar niet bij mijn dreumes. Hij bleef rond de tafel op zijn tenen staan alsof de vloer onder zijn hielen lava was.
Lees meer
Ik herinner me dat ik in een groot wit licht lag te staren en ik kon niks behalve afwachten. Ik probeerde mezelf af te leiden, maar ik was te zwak. Ik sloot mijn ogen, ik hoorde machines piepen, dokters praten en zo nu en dan vervaagde het geluid naar de achtergrond. Ik was aan het wachten op dat ene geluidje. Het geluid van het gehuil van een pasgeboren baby. Mijn baby. Ik kon niet wachten op ons eerste huid op huidcontact. Opeens schrok ik op uit een verre gedachte. Daar was het geluid, het gehuil, mijn hart sloeg ervan over. Zo bijzonder, zo mooi. Na die lange, lange strijd was ze dan eindelijk daar. Ik wilde opspringen, haar in mijn armen nemen en naar huis gaan. Maar ik lag daar hopeloos en volledig overgegeven aan anderen. Ik kon niks. Lees meer
Twee van de drie keren dat ik zwanger was, was ik hoogzwanger in de zomer. Nu zie ik vooral voordelen van bevallen in de zomer, want tijdens de verjaardagen zitten we meestal in de tuin. Maar hoogzwanger zijn in de zomer is niet echt heel comfortabel. Voor zover hoogzwanger comfortabel kan zijn. Als ik nu tijdens deze warme dagen een vrouw met een hoogzwangere buik zie lopen, krijg ik toch wel een beetje medelijden. En hoop ik maar dat iedereen om haar heen heel geduldig en vredelievend is. Lees meer
Ik heb een groot kind. Zeer gemiddeld geboren. Als peuter de lucht in geschoten. Op vierjarige leeftijd droeg hij al maat 116/122. En inmiddels steekt hij een kop boven zijn klasgenootjes uit en daarmee is hij bovengemiddeld groot. Niet te verwarren met ‘niet normaal’, maar gewoon bovengemiddeld zodat het samen met ondergemiddeld er een mooi gemiddelde kan zijn. Lees meer