Arno

Columns, Ja papa, Voor papa

Genieten van de illusie

Stel je bent een vader met drie kleine kinderen. Al snel kom je er achter dat je regelmatig al je vindingrijkheid nodig hebt om je kinderen allemaal tevreden te houden. Want hoe vaak willen ze niet tegelijkertijd met hetzelfde speelgoed spelen, willen ze allemaal tegelijkertijd in de buggy zitten of kunnen ze het niet eens worden over de dvd die ze willen kijken?

Als vader heb je de afgelopen jaren hard gewerkt om een aantal standaard trucjes en afleidingstechnieken onder de knie te krijgen, speciaal voor zulk soort gevallen. Maar wat als je kinderen doorkrijgen dat je als een soort Hans Klok probeert ze in de maling te nemen? Wat als je trucjes niet meer werken?

Vorige week was het zo ver.

Lees meer

Ja papa, Kinderen

De wasstraat

Vond jij het als kind ook zo geweldig om door de wasstraat te gaan? Met je neus tegen het raam gedrukt, zag je hoe het schuimende water langzaam de auto bedekte. Dan was het wachten op de borstels. Als die dan eindelijk langzaam begonnen te draaien en bulderend op de auto afkwamen, dan werd het toch ook wel een beetje spannend…

We waren met z’n allen onderweg naar huis en kwamen praktisch langs de wasstraat. Het was echt weer eens tijd om de auto te wassen en omdat ik dacht de kinderen er een plezier mee te doen, besloot ik de kleine omweg even te maken.

wasstraat auto

Daar was de kleuter het niet mee eens, terwijl we al in de wasstraat stonden, met drie auto’s achter ons, gaf ze aan dat ze echt niet de auto wilde wassen. “Nee, daar moest ze zo van plassen”, was het argument dat vanaf de derde zitrij naar voren geworpen werd. Maar we konden geen kant meer op, dus haar argument mocht niet baten.

Terwijl de auto onder een laag schuim bedekt werd, begon het gezicht van de kleuter steeds meer te betrekken. Toen ze in huilen uitbarstte, lieten we haar door de auto over de tweede zitrij naar voren klimmen, waar ze tussen haar broertje en zusje in weer langzaam bedaarde.

Nu was het de beurt aan de peuter. Ondertussen was de auto al omringd door borstels en zagen we hoe hij een steeds bedenkelijker gezicht trok. Hij durfde niet meer uit het raam te kijken, maar hield vanuit zijn ooghoeken de borstels gespannen in de gaten. Die kwamen steeds dichterbij en we konden de angst van zijn gezicht aflezen. Dit vond hij helemaal niet leuk. Uiteindelijk barstte ook hij in huilen uit.

Terwijl we hem troostten, keek de dreumes wat argwanend en verward uit het raam. Waarom moesten broer en zus zo huilen om die borstels? Moest ze hierin meegaan, of was dit wel leuk? Ze wist het niet zo goed. Voor ze haar beslissing kon nemen, waren we aan het einde van de wasstraat, waar de “dansende zemen” de auto afdroogden en vrolijk uit leken te zwaaien.

Ik had mijn beslissing ondertussen wèl genomen: volgende keer weer lekker alleen door de wasstraat!

Afbeelding: Shutterstock
Columns, Ja papa, Kind, Voor papa

Een bullebak in de ballenbak

Ik heb gemerkt dat ik me over mijn dochters toch wat meer zorgen maak dan over mijn zoon. Het liefst zou ik de hele dag een bodyguard met ze mee sturen om ze te beschermen tegen alle schurken, bandieten en gladjakkers die hun maar lastig zouden kunnen vallen in de grote boze buitenwereld.

Gelukkig heb ik ook een zoon die de taak van bodyguard op zich kan nemen. Hij heeft het als jochie van vier niet altijd even gemakkelijk met een oudere en jongere zus om zich heen. Zijn grote zus wint het fysiek nog gemakkelijk van hem. Zijn kleine zus laat zich de kaas niet van het brood eten, ze heeft als jongste geleerd goed van zich af te bijten. Toch merk je nu al dat hij, als het nodig is, voor zijn zussen door het vuur gaat.

Laatst waren we in een warenhuis met een aparte speelruimte voor de kinderen. De vrouw wilde graag even ongestoord shoppen, dus ik nam de kinderen mee naar de speelruimte, waar ze alle drie de ballenbak in gingen. Zelf installeerde ik me in een hoekje op een stoel en hield een oogje in het zeil.

Er waren nog een paar kinderen in de ballenbak aan het spelen, waaronder een irritante jongeman die met een psychopatisch plezier zijn broertje en zusje terroriseerde. Toen zijn broertje en zusje op zoek naar hun ouders gingen om hun beklag te doen, zocht de jongen meteen een nieuw slachtoffer. Zodra hij de kans kreeg duwde hij mijn oudste dochter hardhandig van een speeltoestel af. Mijn dochter begon zich snikkend een weg naar de uitgang van de ballenbak te banen en ik wilde al overeind komen om het vervelende jongetje vermanend toe te spreken en mijn dochter bij de uitgang op te vangen. Maar dat eerste bleek niet nodig, want mijn zoon was al in aktie gekomen.

Hij stapte resoluut op de bullebak af. Die was zo’n twee koppen groter, dus ik was benieuwd wat er zou gebeuren en besloot het even af te wachten. Van twee meter zie ik mijn peuter een ballenbakbal midden tussen de ogen van de bullebak gooien. De jongen had dit niet aan zien komen en keek verdwaasd om zich heen. Pats! Meteen nog een bal midden in zijn gezicht. Nu sprongen de tranen in zijn ogen. Ik besloot mijn zoon terug te fluiten: “Bodhi, niet met ballen naar andere kinderen gooien, dat is niet leuk!”. Hij keek me vol verbazing aan en mompelde: “Maar papa, hij ging Fenne pijn doen!?”.

Nu ben ik niet voor gewelddadige oplossingen, maar stiekem ben ik toch wel trots op mijn kleine man, die de confrontatie niet uit de weg gaat. Want wat is het heerlijk om te weten dat ik een bodyguard voor mijn kleine meiden in huis heb!
Columns, Ja papa, Voor papa

Je moet niet boos worden

Ken je de film “Gremlins” uit de jaren 80 nog? Een man geeft zijn zoon een Mogwai, een lief klein beestje, cadeau. Mogwais mogen alleen geen water, geen eten na middernacht en geen fel licht. Als zijn zoon zich niet aan deze regels houdt, verandert het beestje in een verschrikkelijke Gremlin en breekt de hel los.

Jouw kinderen, je eigen vlees en bloed, je trots. Die lieve schattige kleine kinderen kunnen soms van het ene op het andere moment veranderen in verschrikkelijke Gremlins die precies weten op welk knopje ze moeten drukken om jou als een bom op scherp te zetten. Meestal is dat je eigen schuld, want je hebt je waarschijnlijk niet aan de belangrijkste regels gehouden. Dit zijn bijna dezelfde regels als voor Mogwais: Je moet ze geen cola geven, ze moeten op tijd naar bed (zeker vóór middernacht), en je moet ze niet aan al te veel heftige impulsen bloodstellen.

Maar goed, je hebt weer eens niet goed opgelet en je Gremlins hebben je weer eens tot het uiterste gedreven. Als je geluk hebt, laten ze je nu meteen ‘ontploffen’. Maar soms willen ze met je spelen, en laten je een eeuwigheid op het randje van waanzin balanceren. In teamverband drukken ze ombeurten steeds weer even op je knopjes, maar net niet zo hard dat je zal ontploffen. Toch is er geen ontkomen aan. Uiteindelijk plof je toch een keer, want als deze bom op scherp gezet is, valt hij met geen mogelijkheid meer te ontmantelen.

Maar… er is een eenvoudig trucje. Het ligt zo voor de hand dat je je af zal vragen waarom je er niet eerder aan gedacht hebt. Of misschien kende je het trucje al, maar was je het door de tijd heen weer vergeten. Je zal het misschien moeten oefenen, maar dan kun je het echt onder de knie krijgen. Halen je kinderen weer eens het bloed onder je nagels vandaan en kun je dit niet op een opvoedkundig goedgekeurde manier oplossen?

Denk hieraan: Word vooral niet boos, laat je niet op scherp zetten. Wat er ook gebeurt, blijf kalm!

recepten
Ja papa, Voor papa

Ja-papa en een barbecue…

Ik ben gek op barbecuen! Thuis gaat de barbecue zodra het weer het toelaat aan. Eerst lekker een fikkie stoken, dan die fijne barbecue geuren, en als kers op de taart al dat lekkere vlees. Een week niet gebarbecued is een week niet geleefd!

Maar toch, als wij op vakantie gaan, laat ik de barbecue liever thuis. Want het geeft ook wel een hoop rommel, de resten van de kooltjes en de vettige gril. Ik heb nu eenmaal een bloedhekel aan afwassen en opruimen… En op de camping vind ik dat helemaal een gedoe.

Dit jaar waren we gelukkig met vrienden op vakantie, die wel hun barbecue mee hadden genomen, maar we kunnen natuurlijk niet elk jaar meeliften op het barbecuegeluk van anderen. Misschien moest ik dan, voor een volgende vakantie, toch maar op zoek gaan naar een compacte barbecue… en toen kwam ‘de vrouw’ aanzetten met een Cobb.

De Cobb is een compacte barbecue, die gemakkelijk in een draagtas is mee te nemen. Deze barbecue werkt op briketten of een zogenaamde Cobble stone. Die laatste is eenvoudig aan te steken en geeft geen rommel. Het schoonmaken is ook een eitje, want de rvs delen zijn eenvoudig af te wassen. En als klap op de vuurpijl, de Cobb wordt aan de buitenkant niet heet, waardoor je ‘m op tafel kan zetten en zelfs wanneer deze in gebruik is nog eenvoudig kunt verplaatsen.

cobb

Natuurlijk hebben we de Cobb al even getest. Op een warme vrijdagavond zijn we met vrienden gaan barbecuen in het plaatselijke recreatiebos. We vonden een mooi plekje met een boomstronk waarop de Cobb helemaal tot zijn recht kwam. Het aansteken van de Cobblestone bleek inderdaad heel eenvoudig en na vijf minuten lagen de eerste stukje vlees op de barbecue… Aan het eind van de avond ging de Cobb weer in zijn tas mee naar huis, waar alle delen los de vaatwasser in gingen…

Ik kan niet wachten op de volgende vakantie. Er staat nog wel het een en ander op het wensenlijstje, maar het eerste kunnen we weer afvinken.

√ barbecue

Wat gaan wij lekker Cobben!
Columns, Ja papa, Voor papa

Moe van het opvoeden

Ik ben moe, want dat opvoeden valt niet mee.

Wij hebben de laatste jaren al heel wat meegemaakt met onze drie kleintjes. Toen we er nog maar één hadden, vonden we het al een ramp als zij een griepje had. Maar nu, met drie kleintjes en de medische geschiedenis die we het afgelopen jaar opgebouwd hebben, zijn we door de wol geverfd. We zijn een lopende medische encyclopedie en kennen alle huis-, tuin- en keukenmiddeltjes voor de heersende ziektes. Wij draaien ons hand niet met meer om voor een griepje of de waterpokken. Spuugt een van de kleintjes ’s nachts ons bed onder, dan kan er gewoon ’s nachts gedoucht worden, maken we het bed opnieuw op en wachten we rustig af tot het bed opnieuw onder gespuugd wordt. Dan maar een nachtje wat minder slaap, morgen is er weer een nacht. Nee, op medisch gebied behoren wij tot de top van de amateurs… We raken niet zo snel in de stress. We volgen de standaard routines en als het nodig is, hebben we een goede huisarts en onze contacten op de kinderafdeling in het ziekenhuis…

Maar de rest van dat opvoeden, hoe moet dat dan?

Waarom zijn kinderen het nooit eens met het eten dat geserveerd wordt? Waarom springen ze door het hele huis, als je zelf geen sprankje energie hebt? Waarom zijn ze niet vooruit te branden als je met ze weg wilt? Waarom doen ze altijd het tegenovergestelde van wat je vraagt? Waarom willen ze een konijn als jij een hond wilt? Waarom willen ze niet luisteren als jij praat? Waarom praten ze als jij niet wilt luisteren? Waarom drinken ze hun drinken niet gewoon op, maar gieten het standaard elke dag wel een keer in hun t-shirt? Waarom stoppen ze hun eten nooit gewoon in hun mond, maar verspreiden het op de vloer rond hun plek aan tafel? Waarom vragen kinderen de hele dag om snoep? Waarom slapen ze nooit eens een keer de hele nacht in hun eigen bed? Waarom willen ze altijd op rubber laarsjes lopen? Waarom willen ze nooit hun jas aan als het koud is, en juist wel een jas aan als het bloedheet is?

Het moet haast wel aan de ouders liggen. Want bij anderen gedragen onze kleine monstertjes zich altijd voorbeeldig… natuurlijk…

Ja papa, Kinderen

De transvoeter

Mijn kinderen zijn transvoeters. Ze zijn geboren met hun linkervoet aan de rechterbeen en de rechtervoet aan de linkerbeen, denken ze. Even voor de duidelijkheid en de beeldvorming, in werkelijkheid zit de linkervoet gewoon aan de linkerbeen vast en de rechtervoet gewoon aan de rechterbeen. Het zijn benen en voeten zoals je ze bij veel kinderen ziet, maar leg dat maar eens aan ze uit.

In het dagelijks leven is dit overigens niet zo’n probleem. Meestal helpen wij de kleintjes met schoenen aantrekken, wij gaan dan niet mee in hun transvoeterschap. Gewoon de juiste schoen aan de juiste voet en lopen maar.

Maar nu is het zo dat kaplaarzen hier in de familie nogal populair schoeisel is. De kleintjes kunnen dat helemaal zelf aan en uit trekken. Op zich heel handig natuurlijk, behalve dat de transvoeters dan in hen naar boven komen. En als het mooie weer straks eindelijk tevoorschijn komt, hebben ze ook geen hulp nodig met het aantrekken van de slippertjes… Althans, als ik het loslaten kan. En het transvoeterschap van mijn kleintjes durf te accepteren.

transvoeter-550x244

Ach, je leert er mee leven…
Ja papa, Kind, Voor papa

Vijf paar voeten en het sokkensysteem

Vijf paar voeten hebben we hier in huis. Mannenvoeten, vrouwenvoeten, meisjesvoeten, jongensvoetjes en meisjesvoetjes. Ik weet niet precies hoeveel paar sokken we samen hebben, maar ik weet wel dat het er te veel zijn.

sokken

Daarom hebben wij een sokkensysteem bedacht. Als bij ons thuis de sokken gewassen zijn, dan verzamelen we ze in een grote mand. Naast de grote mand hebben we voor iedereen een eigen mandje. Eens in de zoveel tijd zoeken we de sokken die we in de grote mand verzameld hebben uit. We maken er weer paren van en die komen in een van de kleine mandjes terecht. Afhankelijk van de kleur en grootte weten we in welk mandje we de sokken moeten doen.

Klinkt best georganiseerd toch? In theorie is het ook best georganiseerd, maar in de praktijk niet. In de praktijk verzamelen wij de gewassen sokken namelijk in een grote mand. In deze grote mand zitten zoveel sokken dat het praktisch onmogelijk is om er twee dezelfde sokken in terug te vinden. Sorteren is een klusje geworden waar we liever niet meer aan beginnen. De kleine mandjes blijven dus leeg.

Ondertussen wordt de grote mand steeds voller en het bij elkaar zoeken van een paar sokken wordt steeds moeilijker. We zijn nu op het punt aangekomen dat je niet gek meer moet opkijken als bij ons thuis iemand uit wanhoop maar twee verschillende sokken heeft aangetrokken.

De kinderen kan dat trouwens niet veel schelen. Zodra ze de kans krijgen, trekken ze hun sokken toch weer uit…

Ja papa, Kinderen

Geluidsoverlast

Mijn kinderen zijn gek op muziek en dat wil ik graag stimuleren. Muziek is leuk toch? De twee oudste hebben allebei een radio met cd-speler op hun kamer en die worden veel gebruikt. Er worden in hun kamertjes heel wat cd’s grijs gedraaid, zeg maar.

Ondertussen hebben ze ook ontdekt dat ze op de computer in de woonkamer muziek kunnen afspelen. Spotify, iTunes of gewoon een cd-tje erin, ze weten precies hoe het allemaal werkt. Dat de blu-ray speler ook gewone cd’s kan afspelen, hadden ze al snel door. En dat een iPad muziek kan afspelen ook. En dat een laptop dat ook kan, vinden ze niet meer dan logisch.

Ik vind het hartstikke leuk dat mijn kinderen zo gek op muziek zijn en ik verbaas me er telkens weer over hoe goed ze, zonder te kunnen lezen, alle apparatuur in huis weten te bedienen. Leuk hoor!

Maar soms word ik er helemaal knetterdeknetterde-knettergek van. Want waarom? „Waarom?”, vraag ik me af. Waarom staan er altijd drie apparaten tegelijkertijd aan? En waarom staat dan ook nog eens van al deze apparaten het volume helemaal voluit? „Anders kan ik het niet horen”, is het standaard antwoord van mijn oudste. Leuk hoor, K3, Dirk Scheele, Kinderen voor Kinderen en de sprookjes van de Efteling allemaal door elkaar heen!

Af en toe voel ik me net de volume-politie, op jacht naar bronnen van geluidsoverlast. Dan loop ik door het huis, overal apparaten uit of zachter te zetten en vraag mezelf af waarom ik eigenlijk de moeite neem. Want een minuut later staat er wel weer een ander muziekje aan. Misschien op een ander apparaat, maar gegarandeerd op het hoogste volume…

Ja papa, Kinderen

Drie kinderen binnen vier jaar. Over vier jaar…

Vroeger, lang geleden, toen ik nog onwetend was, dacht ik dat ik over vier jaar wel aan kinderen toe zou zijn. Die gedachte veranderde door de jaren heen niet. Jarenlang dacht ik dus over vier jaar aan kinderen toe te zijn. Op een dag kwam het besef dat ik nooit iets anders zou denken. Hoewel de jaren voorbij vlogen, zou het nooit ‘over vier jaar’ worden. Ik zou er nooit aan toe zijn, het perfecte moment zou nooit komen. Toen ik dat besefte, zo rond mijn dertigste verjaardag in 2007, was het ineens ‘over vier jaar’.

In 2008 werd mijn eerste dochter geboren en er gebeurde iets bijzonders. Het ‘over vier jaar’ kwam terug als ‘binnen vier jaar’. Want meer kinderen? Ik moest er niet aan denken dat we als we uit de luiers en slapeloze nachten zouden zijn, hier weer opnieuw aan moesten beginnen. Daar voelde ik me veel te oud voor. Nee, dan hadden we vier jaar eerder aan kinderen moeten beginnen. Meer kinderen? Dat moet dan binnen vier jaar gebeuren.

En zo gebeurde het. Zoals ik al zei, werd in 2008 mijn eerste dochter geboren. Binnen vier jaar kwamen daar in 2011 een zoon en in 2012 nog een dochter bij. Sindsdien puilt onze kliko regelmatig uit van de luiers, is het begrip nachtouders ons niet vreemd, worden we regelmatig gillend gek van onze zesjarige, kleuter en peuter, is ons huis nooit opgeruimd en bestaan de woorden ‘snel’ en ‘even’ niet meer in onze vocabulaire.

Ja, achteraf denk ik wel eens dat de fase ‘over vier jaar’ een stuk gemakkelijker was dan de fase ‘binnen vier jaar’, want met drie kleintjes is ons leven meestal een complete chaos. Toch heb ik er geen spijt van. Hoewel soms wat slaperig, genieten we van ons gezin en het gezinsleven. En ook het “binnen vier jaar” loont, want wat is het fijn om te zien hoe de kinderen samen groot worden en ik weet zeker dat ze nu binnen vier jaar uit de luiers zullen zijn!