Arno | Voormijnkleintje.nl

Ik ben niet zo’n sprookjespapa. Natuurlijk heb ik als kind de sprookjes wel gelezen en voorgelezen gekregen, maar al dat prinsessengedoe trekt me niet zo.

Sprookjespapa

Toch moest ik er dit weekend aan geloven. Wij hadden twee kaartjes voor de premiere van de Sneeuwwitje musical. Onze zesjarige dochter vond dit natuurlijk helemaal top en omdat haar moeder vorig weekend al met haar broertje naar de voorstelling van Kikker was geweest, stond de kleine meid erop dat ik met haar naar Sneeuwwitje ging. Zoals ik al zei, dat prinsessengedoe trekt me niet zo, maar een avondje met je dochter naar het theater is natuurlijk de ultieme quality time.

We waren een beetje aan de vroege kant, dus er was tijd genoeg voor een hapje en drankje en even gezellig kletsen en al snel begon het theater vol te stromen met enthousiaste kinderen en hun ouders. Al voor de show zat de sfeer er al helemaal in, ook bij mijn date, ze kletste voluit en kon niet wachten tot de show begon.

De show begint

En rond zevenen was het zover. De lichten gingen uit en de show begon. Over het verhaal hoef ik niet veel te vertellen, want dat kennen jullie natuurlijk allemaal: Een gemene koningin besluit sneeuwwitje uit de weg te ruimen als haar toverspiegel zegt dat zij niet lang meer de mooiste van het land zal zijn. Vanaf de eerste minuut, hoorde ik alle kinderen (en de ouders ook) lachen om de grappige koning Kontje en de twee dwergen, werd het stil tijdens de mooie liedjes en kropen de kinderen tegen hun ouders aan als het een beetje spannend werd. Het plezier en enthousiasme van de acteurs was tot achterin de zaal te voelen en het publiek werd echt het verhaal in gezogen. Natuurlijk eindigt dit verhaal zoals alle sprookjes, en toen het licht weer aan ging, zat mijn kleine date dan ook helemaal te glunderen.

In het ritje van drie kwartier naar huis, raakte mijn kleintje niet uitgepraat over de voorstelling, ze kon niet wachten om alles aan haar moeder te vertellen. En ook vanochtend raakte ze er niet over uitgepraat. Ik vermoed dat we voorlopig nog wel even kunnen nagenieten van Sneeuwwitje.

Humor, spanning en een geweldig leuk decor

Sneeuwwitje heeft mijn vooroordelen over al dat prinsessengedoe weggenomen. Wat zet Van Hoorne Junior een geweldige uitvoering van dit verhaal neer. Humor, spanning, een geweldig leuk decor, mooie liedjes en wat een goede cast! Papa’s en mama’s, wil je quality time met je kinderen, dit is echt een aanrader!

Ja papa, Overige

Bedenk goed wat je met je openingszinnen doet

Arno

Mijn vrouw en ik zijn met de minipeuter in het ziekenhuis voor een paar controles. We hebben dit nu al een paar keer meegemaakt: Wachtkamer, specialist, wachtkamer bloedprikken, lunch in de kantine, wachtkamer longfoto, wachtkamer, kinderarts, wachtkamer anesthesist…

We komen voor de derde keer deze dag een wachtkamer binnen en zoeken een rustig hoekje op. Zo’n dag in het ziekenhuis blijft wat ongemakkelijk, en wij focussen ons volledig op het vermaken van de peuter en op onze missie deze dag zo snel mogelijk af te ronden. Wat ons betreft leven we vandaag met zijn drietjes en een paar doktoren in een communicatievacuüm, compleet afgezonderd van de rest van de wereld. Niet iedereen in de wachtkamer heeft diezelfde instelling.

Tegenover ons zitten een mevrouw, nog een mevrouw en een mijnheer zwijgend naast elkaar. Af en toe wisselen ze een vermoeide blik en een zucht naar elkaar uit. Ze kennen elkaar blijkbaar zo goed, dat ze in zuchten kunnen communiceren óf ze zitten al een hele tijd te wachten en hun gespreksstof is op. Het zal dat laatste wel zijn, want ik zie hoe één van de vrouwen gretig wacht op een kans om dan maar een gesprek met mijn vrouw te beginnen. Die heeft haar aandacht echter volledig op de koffiemachine gericht, met het doel er een koffie voor zichzelf en een bekertje koud water voor de peuter uit te trekken. Het duurt de vrouw te lang, dus ze richt zich maar tot mij:

– Wat ziet ze er wijs uit voor haar leeftijd!
– Sorry?
– Je dochtertje, ze ziet er zo wijs uit voor haar leeftijd.

„Uh… ja… zeker”, antwoord ik wat overrompeld en trek me weer terug in mijn communicatievacuüm. Ik vraag me af, hoe die vrouw zo goed kan inschatten hoe oud de peuter is. Zelf ben ik hier een hopeloos geval in, 2, 4, 6? Één pot nat. 6, 8, 12? Idem dito. Mijn gedachten dwalen al snel af naar de koffieautomaat. Zal er ook chocomel inzitten?

De vrouw probeert het doodgelopen gesprek nog een keer leven in te blazen:
– Hoe oud is ze eigenlijk?
– Huh?
– Je dochtertje, hoe oud is ze eigenlijk?

Op dat moment word ik gered door een longfoto, want een assistente komt de peuter ophalen.

Anderhalf uur later lopen we voor een volgende afspraak opnieuw door de wachtkamer. De vrouw zit er weer, op een andere plek, blijkbaar ook voor een andere afspraak. Ik glimlach even naar haar en bedenk me dat ik dan wel geen zin had in een gesprek, maar dat haar twee openingszinnen in ieder geval een mooi blog opleveren.

„Je dochtertje, wat ziet ze er wijs uit voor haar leeftijd. Hoe oud is ze eigenlijk?”

Ja papa, Kinderen

Een nieuwe fiets

Arno

Als onze oudste een rondje op haar fietsje fietste, zag het er niet alleen uit alsof Charlie Chaplin hoogstpersoonlijk uit zijn slapstick geplukt was en in een 6-jarig kinderlichaampje op een 16” fietsje was gezet. Maar na anderhalf jaar in de tuin begonnen er ook spontaan onderdelen van het fietsje af te vallen en kon je dochterlief van verre aan horen komen, door het gepiep en gekraak van de roestige ketting en alle aanlopende delen van het fietsje. Het was dus hoog tijd om op zoek te gaan naar een nieuwe en wat grotere fiets.

Ik besloot ons schoolkind inspraak te geven en toonde haar op marktplaats een paar plaatjes van tweedehands fietsjes in de juiste maat, binnen ons budget en binnen een straal van 10 kilometer. Hoe voorspelbaar koos de jongedame voor een fiets met een roze mandje voorop. Na enig onderhandelen kon ik deze een weekje later afhalen en dochterlief blij maken met de nieuwe aanwinst. Niets bijzonders zul je denken. En inderdaad, wat is hier zo bijzonder aan?

Het bijzondere is, dat ik dochter nog zelden zo blij met iets gezien heb. Trots toont ze de fiets aan iedereen die ’m nog niet gezien heeft, maar ook controleert ze elke avond of de fiets wel netjes, op slot, in de schuur staat. Is ze het vergeten, dan vraagt ze me soms zelfs voor het slapen gaan of ik het nog even wil controleren. Dit is een enorm contrast met haar interesse voor al het andere speelgoed, dat van haar rustig in weer en wind in de tuin mag blijven liggen… En hoewel ik dit allemaal al geweldig vind, is er zelfs nog slagroom op de taart: de afgelopen weken, heeft ze me al drie keer met een enorme knuffel bedankt, omdat ik zo’n mooie fiets voor haar gekocht heb!

Geweldig toch, ik kan niet wachten tot ze deze fiets ook weer ontgroeid is en we weer een nieuwe voor haar kunnen uitzoeken!

Ja papa, Overige

Opeens weet je het…

Arno

Luizen.

Voordat je schoolkinderen hebt, heb je als papa meestal zelden iets over luizen gehoord. Laat staan dat je je er druk over maakt. Voor de onwetenden zal ik bij deze vast een tipje van de sluier oplichten.

Als je kinderen eenmaal naar school gaan, kom je erachter dat er in het begin van zo’n schooljaar er een ware luizenklopjacht gestart wordt. Luizen blijken verschrikkelijk irritante beestjes, die zich in de vakantieperiodes blijkbaar goed weten te vermenigvuldigen en zich binnen een mum van tijd weten te verspreiden over al die kleine kinderkopjes. En van die kinderkopjes, is het blijkbaar maar een klein stapje naar de haren van de ouders.

Daarom zie je zo vlak na de vakantie ineens overal mensen met luizenkammen en shampoo in de weer, een enkeling zie je zelfs met een vuilniszak om zijn hoofd gebonden in de tuin zitten. (Da’s geen grapje!) Je krijgt nieuwsbrieven over de luizenzakken waarin de jassen op school opgeborgen worden en natuurlijk worden er op school ook weer luizenmoeders gezocht…

Gelukkig hebben wij zelf nog geen luizen van dichtbij hoeven bewonderen, en daar ben ik maar wat blij mee, want als ik de klopjacht en de maatregelen zo van een afstandje bekijk, dan is dat echt geen pretje!

Maar goed, gaan jouw kinderen ook bijna naar school? Wees niet verbaasd als je ineens iemand met een vuilniszak om zijn hoofd gebonden in de tuin ziet zitten…

Pin It

Ja papa, Netflix

Grrr… Netflix!

Arno

De vakantie is weer voorbij, en hoewel het fantastisch was, eindigde onze vakantie met een zwaar geïrriteerde peuter…

Op een regenachtige dinsdag besloten we dat onze vakantie toch echt voorbij was. Nadat we de auto en dakkoffer hadden volgepropt met een tent en alles wat je bij het kamperen nodig hebt, bleken er nog net drie plaatsjes voor de kinderen te zijn en, wonder boven wonder, pasten we zelf ook nog in de auto. We waren wel vijf uur verder, maar uiteindelijk reden we aan het eind van de middag, vanaf de camping in Zuid-Frankrijk de nacht en Nederland weer tegemoet.

Toen we na een fastfooddiner nog zo’n acht uur rijden voor de boeg hadden, vertoonden de kinderen nog geen verschijnselen van vermoeidheid. We besloten om de vrede in de auto te bewaren, door wat moderne hulpmiddelen tevoorschijn te halen.

De kleuter op de derde zitrij mocht filmpjes kijken op een tablet. De peuter op de tweede zitrij kreeg een portable dvd-speler in zijn handen gedrukt en de minipeuter kreeg een iPad met daarop wat spelletjes.

Op een gegeven moment begon de minipeuter te mopperen. Vrouwlief zat achter het stuur, dus ik wurmde me half over de stoelen heen, om te kijken wat er loos was. Was het spelletje vastgelopen? Nee, de jongedame probeerde, waarschijnlijk op zoek naar een van haar lievelingsfilmpjes, Netflix te starten. Ik legde haar uit dat je op onze iPad voor Netflix een WiFi verbinding nodig hebt, en dat we die in de auto niet hebben. En stel dat we die wel hadden, dan was Netflix in Frankrijk niet beschikbaar… „Maar morgen, lieverd, mag je thuis weer Netflix kijken! Speel nu maar weer even een spelletje.”

Mevrouw leek niet heel blij met dit nieuws, maar begon weer wat op de iPad te klikken. Ik liet me weer in de voorstoel zakken. Af en toe liet de minipeuter nog wat gegrom horen vanaf de achterbank, maar ik besloot er niet te veel aandacht aan te besteden. Na een half uur begon ik me toch af te vragen wat het gegrom inhield. Met wat moeite kon ik zien hoe ze Netflix opstartte, de melding dat er geen internet was wegklikte, even gromde en Netflix weer afsloot. Daarna startte ze Netflix weer op, klikte de melding weg, gromde weer geïrriteerd en sloot Netflix weer af…

Tja, wat heb je als tweejarige tegenwoordig nog aan een iPad zonder Netflix?! Ik weet het ook niet…

Ja papa, Kinderen

Grote Boze Hulk

Arno

We waren op de camping in Frankrijk. En op de camping in Frankrijk is altijd wat te beleven.

Ik loop ’vroeg’ in de ochtend over de camping. Voor me loopt een moeder met twee kinderen. Ze heeft haar handen vol aan de stokbroodjes en croissantjes die ze net bij het winkeltje gehaald heeft. Haar dochtertje huppelt naast haar en haar zoontje fietst vrolijk op zijn fietsje om haar heen. Het idee aan een ontbijt met stokbroodjes, de warme ochtendzon op mijn gezicht en dit vrolijke tafereeltje voor me, heb ik helemaal zin in de dag. Ik zie hoe het jongetje nog een keer vrolijk lachend om zijn moeder heenfietst, oh stuurfoutje, maar moeder springt lenig opzij. Ik glimlach erom, maar schrik als moeder ineens ontploft. ”NU is het genoeg geweest! Je houdt nu op, ik ben er HELEMAAL klaar mee!”, gilt ze naar het jongetje…

’Wat is hier nu net gebeurd?’, vraag ik me af.

Later in de week breng ik mijn vuilnis naar de vuilcontainers bij de ingang van de camping. De zon brandt al flink, het is heet, maar in gedachten lig ik al in het zwembad. Wat is het leven op de camping toch relaxed. Als ik mijn bolderkar vol vuilnis de laatste meters tegen de steile helling voor de containers optrek, zie ik hoe een vader zijn vuilnis in de auto heeft geladen en daar samen met zijn zoontje aan het lossen is. ’Gezellig als je kinderen je even helpen’, denk ik. Terwijl de vader een vuilniszak in de container gooit, zie ik hoe zijn zoontje met een ingespannen gezicht zijn uiterste best doet de laatste zware zak uit de auto te halen. Het is een zware klus voor het jochie, maar het lijkt hem te lukken… totdat de bodem van de zak scheurt. Beteuterd kijkt hij naar het hoopje vuilnis onder de zak en dan komt zijn vader terug en gaat volledig uit zijn plaat „ben je helemaal gek geworden! Blijf er dan ook met je fikken vanaf…”. Het jongetje staart verdrietig naar de grond en de boze vader begint al tierend met grote passen heen en weer te lopen tussen het hoopje vuil en de containers.

‚Wat een lul!’, denk ik.

Maar dit kan mij ook overkomen. Hoewel mijn kinderen natuurlijk mijn eigen vlees en bloed, mijn schatjes, mijn alles zijn, kan ik ze af en toe echt wel achter het behang plakken. Soms weten die kleine etters mijn bloed werkelijk aan het koken te brengen. Eenmaal geïrriteerd, kan elke actie dat laatste druppeltje zijn dat ik nodig heb om te veranderen in de hulk. Groen van woede dwing ik ze te luisteren naar wat ik te zeggen hebt, want dit was écht de laatste keer dat ik dit onbeschofte gedrag van ze gezien heb. Nee, dit keer zijn ze echt te ver gegaan. Zo heb ik ze niet opgevoed, en dit wil ik ze echt nooit meer zien doen! Wat zijn die kinderen toch onredelijk en hoe halen ze het eigenlijk in hun hoofd?!

Zo rondkijkend op de camping, ben ik gaan beseffen dat ik niet de enige hulk op de wereld ben. Er zijn blijkbaar meer ouders met het hulk-syndroom. En als je aan het hulken bent, dan zie je het gewoon allemaal niet meer zo helder. Vaak zijn het helemaal niet de kinderen, maar juist de ouders die onredelijk zijn. De kinderen zijn gewoon kind, ze willen spelen, helpen en vooral veel leuke dingen doen. Soms zijn ze daarbij wat Oost-Indisch doof of onhandig… Dat zijn kinderen!

Nu eens kijken of ik me dit de volgende keer dat ik in een grote boze hulk verander ook nog kan herinneren…

Ja papa

Drie kinderen geleden…

Arno

Vroeger, drie kinderen geleden, had ik een systeem dat altijd werkte. Waar we ook heen gingen, ik had maar drie dingen nodig. Mijn sleutelbos, mijn portemonnee & mijn telefoon. Om te controleren of ik alles bij me had, hoefde ik alleen even op mijn broekzakken te kloppen.

Als we tegenwoordig de deur uit gaan, gaat het als volgt.

Ik begin mezelf vragen te stellen. Heb ik voldoende luiers voor 2 kinderen bij me? En luierdoekjes. Waar gaan we heen? Oh, ze kunnen er vies worden? Laat ik dan ook nog maar een extra setje kleding meenemen. Hoe lang blijven we weg? Een thermometer, potjes en nog maar een extra pak luierdoekjes. De hond, misschien wat brokken en niet te vergeten de poepzakjes. Een speen voor de peuter, check! Misschien willen de kinderen nog wat speelgoed mee? “Ok, jongens, hier hebben jullie je rugzakjes, stop er maar wat speelgoed in.”

Als we alles verzameld hebben, gaan we de kinderen helpen hun schoenen en jassen aan te doen. Er is er altijd eentje die op onverklaarbare wijze zijn sokken heeft laten verdwijnen. Hans Klok kan hier nog wat van leren. Goed, een nieuw paar sokken halen en de schoenen kunnen aan. Net als de kinderen hun schoenen en jassen aan hebben, bedenk ik me dat we toch wel drie kwartier in de auto zullen zitten. De kleuter moet toch eerst nog maar even naar de wc. Ondertussen trekt de peuter zijn jas en schoenen natuurlijk weer uit. Het zal ook niet hé? Uiteindelijk zijn we klaar om te gaan. Moet er nog een buggy mee? Nee, vandaag niet?

Ok, we gaan de deur uit. Waar staat de auto? Oh, aan de overkant. “Stop! Eerst kijken voor je oversteekt!”, roep ik uit automatisme nog net op tijd. Alle spullen worden in de achterbak geladen, we hijsen de kinderen in de kinderzitjes en we kunnen gaan.

Ik start de motor en voel dat ik iets vergeten ben. Ik begin op mijn broekzakken te kloppen en inderdaad…

Afbeelding: Shutterstock/blessings

Advertorial, Uit met je kleintje, Vakantie

Papa’s vakantie voorpret

Arno

Wij leven helemaal naar de vakantie toe. De grote vakantie, zoals de kleuter het noemt staat voor de deur en we hebben er allemaal zin in. We gaan dit jaar voor het eerst met ons gezin met de tent kamperen in Frankrijk en dat vergt enige voorbereiding.

Terwijl vrouwlief haar focus voornamelijk op leuke jurkjes, zwemkleding, handdoeken en waterschoentjes richt, ben ik voornamelijk bezig met de inrichting van de tent en het vervoer naar Zuid Frankrijk toe.

Ik heb een hele checklist af te werken en met nog enkele weken te gaan, wordt het nu echt tijd om de laatste punten af te werken, de puntjes op de i te gaan zetten. Gasflessen worden gevuld, slaapmatjes aangeschaft. En hebben we eigenlijk ook nog een tarp nodig. Zo langzamerhand liggen er al wel heel veel spullen op zolder. En wat er nog ontbreekt, wordt de komende weken vanuit de luie stoel bij een van de online kampeerwinkels besteld. Gaat dit eigenlijk allemaal wel in onze auto passen, want er vormt zich al een flinke verzameling op zolder? Gelukkig rijden we een ruime zevenzitter en hebben we een flinke dakkoffer. Maar zal deze zee aan ruimte voldoende zijn, of ontkomen we volgend jaar niet aan een aanhanger?

Komend weekend staat de auto centraal op mijn pre-vakantie-takenlijstje. Even een grote schoonmaak van binnen en buiten. Alle vloeistoffen bijvullen, ruitenwissers en verlichting nakijken. Dakkoffer en fietsendrager moeten even gecontroleerd worden en zit er eigenlijk nog voldoende profiel op de zomerbanden voor een reisje naar Zuid Frankrijk en weer terug? Is het nodig, dan heb ik nu nog even de tijd om hier online een paar nieuwe banden te bestellen.

Het klinkt als een hoop werk, maar eigenlijk is dit allemaal puur vakantie voorpret en kunnen deze voorbereidingen niet lang genoeg duren. Was het altijd maar bijna vakantie! 😉

Uitstapjes

Het avontuur op de boerderij

Arno

De motor brult, ik zie de modder overal rondom de auto vliegen, maar ik kom geen centimeter vooruit. Ik geef voorzichtig nog wat gas, maar er is geen twijfel over mogelijk. Ik zit vast in de modder. Wat nu? Uitstappen is geen optie, tenzij ik tot mijn oksels in de modder wil verdwijnen. Gelukkig is er hulp op komst. Er komt een tractor aanrijden, met achter het stuur mijn vrouw en kinderen. Betere hulptroepen kan ik me niet wensen. De kinderen glunderen vol trots als ze mij met hun tractor uit de modder weten te bevrijden…

Het was een Opkikkerdag

Toen ik ’s ochtends wakker werd, had ik nooit verwacht vandaag in deze situatie terecht te komen. Maar dat was juist zo leuk. De hele dag was een opeenstapeling van verrassingen. Verrassingen voor onze kleine kanjer Valerie, voor haar grote broer en zus, maar ook voor mijn vrouw en voor mij. En wat hebben we veel gedaan. Van trakteren op school tot een workshop keramiek beschilderen. Van een ’koninklijk’ koetsritje met onze prinsessen tot offroad- en tractorrijden op de ’boerderij’. Van lekker ontspannen lunchen in een kindvriendelijke lunchroom tot heerlijk pannenkoeken eten met al onze vrienden. En mijn vrouw kreeg tussendoor ook nog eens een massage. Wat een geweldige dag hebben Lou Lou en Gerco, de vrijwilligers van Stichting Opkikker voor ons samengesteld. De hele dag hebben we met ons gezinnetje kunnen genieten van alle leuke verrassingen die ze voor ons in petto hadden!

Hoe zijn we hier beland?

Stichting Opkikker heeft als doel gesteld een fijne dag te verzorgen voor gezinnen, waarvan een kind in de leeftijd van 0 tot en met 17 jaar, in verband met een chronisch fysieke aandoening, langdurig onder behandeling is in een met de stichting samenwerkende instelling. Tijdens de behandeling van onze dreumes, zijn we door de pedagogisch medewerker in het ziekenhuis aangemeld voor zo’n Opkikkerdag. En 17 januari was het zover, onze Opkikkerdag.

Voor mijn peuter was het rijden in een tractor, en dan ook nog papa uit de modder bevrijden, het hoogtepunt van zijn dag. Dat weet ik zeker, want inmiddels is onze Opkikkerdag al een paar weken geleden en nog steeds wil mijn peuter elke avond even kletsen over ‘de kikkerdag’ en ons avontuur op de ’boerderij’, waarbij hij vaak nog even vermeldt dat hij en zijn zussen superhelden zijn.

Stichting Opkikker en alle vrijwilligers, Lou Lou en Gerco in het bijzonder, dank jullie wel! Jullie hebben ons echt opgekikkerd!

logo

Uit met je kleintje, Uitstapjes

Het kerstverhaal van Kleine Ezel

Arno

Met drie kleine kinderen valt het soms niet mee elk kind de aandacht te geven die het verdient. Daarom proberen we ook af en toe een één-op-één uitje met de kinderen te plannen. Dit keer was onze vijf-jarige dochter weer aan de beurt. Zij is gek op het theater, en ik ook! We gingen dus samen naar de nieuwe voorstelling ‘Het kerstverhaal van Kleine Ezel’, gebaseerd op de boeken van Rindert Kromhout en Annemarie van Haeringen.

Zin in de voorstelling

In de auto wordt dochterlief al helemaal enthousiast, wat zal er allemaal te zien zijn in de voorstelling? Als we dan voor de voorstelling nog even een drankje drinken en er zich steeds meer mensen verzamelen, kan ze echt niet meer wachten: “Papa, kunnen we nu naar onze stoelen gaan?”. Haar enthousiasme is aanstekelijk. Ik heb ook zin in de voorstelling.

Eindelijk is het zover. De lichten doven en het gordijn gaat open. De kleuter zit meteen helemaal in het verhaal. Op het puntje van haar stoel zit ze te genieten van het avontuur dat Kleine Ezel meemaakt. En ik geniet met haar mee!

Kerstverhaal

De voorstelling gaat over Kleine Ezel, die bij zijn vriend Jakkie gaat logeren als pappa en mamma Ezel samen op vakantie besluiten te gaan. Maar met Kerstmis zo ver bij elkaar vandaan, is dat wel zo’n goed idee? ‘We gaan naar je vader en moeder toe’ zegt Jakkie. Een spannende tocht door de sneeuw volgt. Zullen ze elkaar ooit nog terugvinden?

Wat een leuke voorstelling van Theater Terra. Alweer! Onderweg naar huis blijft mijn kleintje vertellen over alles wat ze gezien heeft en de volgende dag hoor ik haar enthousiast het verhaal aan haar broertje vertellen. Ze heeft genoten, dat is duidelijk!

Het Kerstverhaal van Kleine Ezel is een echt aanrader voor de de kerstvakantie! Je kunt er nog heen in december 2013 en januari 2014, in heel Nederland en België. Voor iedereen vanaf 4 jaar.

Ben je nieuwsgierig geworden? Kijk dan op de website van Theater Terra, of neem alvast even een kijkje achter de schermen: