Pauline | Voormijnkleintje.nl | Pagina 193 van 248

Na twaalf weken weet ik het zeker. Een puppy opvoeden heeft verrekte veel overeenkomsten met het opvoeden van een kind. Er gaat ten eerste net zoveel energie, frustratie en geduld in zitten. Maar daarnaast moet je net als bij je kleintje, ook bij een puppy je trukendoos opentrekken om je opvoedkunsten tevoorschijn te toveren.

Overeenkomsten? Jazeker! Let maar op.

Voordat een kleintje zindelijk is piest en poept het overal, een puppy doet dat ook. Eén klein verschilletje, een baby heeft een luier om, een puppy niet. Daar ren je met een poepzakje achteraan.

In het begin slaapt een kleintje veel. Een puppy ook. Nog een klein verschilletje; een puppy gaat gewoon liggen en slapen, een mensenkind heeft daar over het algemeen iets meer moeite mee.

Zodra een kleintje de wereld gaat ontdekken, loopt het constant weg. Een puppy ontdekt ook de wereld volop en rent ook weg. Meestal komt een kleintje toch weer bij je terug als je hem roept. Na een beetje training, een puppy ook.

Een kind lijkt soms onverzadigbaar en eet alles wat los en vast zit. Een puppy nog meer.

Als een kleintje met een soortgenoot speelt, heeft hij geen aandacht meer voor jou. Als een puppy met een soortgenoot speelt, kun je roepen wat je wilt, maar dan is de aandacht als sneeuw voor de zon verdwenen.

Een kleintje moet overal even aan likken. Een puppy ook.

Kleintjes hebben een aantrekkingskracht op sommige mensen, alsof ze ernaartoe gezogen worden. Dit geldt ook voor puppy’s.

Een kleintje heeft zo nu en dan een bad nodig. Zoals je ziet, een puppy ook.

Een kleintje kan zijn puppy-ogen opzetten en krijgt dan meestal na tien keer nee zeggen toch een ja. Een puppy ook.

Nee hoor, ze mag niet op de bank.
Nee, nee, niet op de bank.
Lily, ga van de bank af!
LILY!
Ach, what the heck.

Om een kleintje kun je ongelofelijk hard lachen, zonder dat hij doorheeft dat hij grappig is. Geldt ook voor een puppy.

Kleintjes kunnen ongegeneerd scheten laten met een geur alsof ze een halve shoarma-tent naar binnen hebben gewerkt. Een puppy daar de schuld van geven is makkelijk, maar ze doen dat ook.

Een kleintje zoekt genegenheid en geborgenheid en wil het liefst 24/7 bij je zijn. Een puppy ook.

Kind

Je piemel valt er niet af

Pauline

Ik heb een zoon. Een ‘echte’ jongen in hart en nieren. Ik heb ook vriendinnen met zoontjes. Allemaal, stuk voor stuk, stoere binkies. En het zijn ook nog eens de vrienden van mijn zoon. Zo nu en dan een jongensomgeving dus.

Nee, een jongen is geen meisje. Een jongen doet jongensdingen. En ik wil niet generaliserend zijn, maar het is gewoon zo. Er zijn duidelijk zichtbare verschillen tussen een jongen en een meisje. Zo rammen jongetjes op alles wat ze op hun pad tegenkomen en als ze echt op gang zijn, brullen ze er ook nog bij. Maar er is nog een dingetje waar je niet omheen kunt. Ze hebben een piemel.

Jongens hebben een piemel!

Nu ben ik zelf nooit in het bezit geweest van een piemel en mag ik mijzelf dus geen grote expert op dit gebied noemen. Maar gezien de jongensomgeving waarin ik mij soms begeef, kan ik natuurlijk een poging wagen om een beeld te schetsen en misschien wat advies te geven over de piemel.

Lieve jongetjes,

Ik snap dat een piemel heel handig is om mee te kunnen plassen. Maar omdat je heel gemakkelijk overal kunt plassen, betekent niet dat je overal moet plassen. De ingang van onze tent is bijvoorbeeld niet de plek om plaskraan open te zetten. En de glijbaan op het speelpleintje is ook niet bedoeld om je plasje vanaf te laten glijden.

Ik weet hoe een piemel eruit ziet, je hoeft het dus niet nadat je onder de douche bent geweest in de rondte te wapperen en er een speciaal dansje mee te doen (dit geldt ook voor alle vaders).
Op school zijn er misschien kindjes (meisjes) die niet weten hoe een piemel eruit ziet. Het is niet jouw taak om dat laten zien. Alsjeblieft, hou hem in je broek! Echt waar, als klein jongetje kan dat misschien onschuldig overkomen, maar als je straks een tiener bent zal je niet zo onschuldig meer behandeld worden. Dus, leer het nu gewoon alvast af!

Het is ook echt niet nodig om je piemel in allerlei gaatjes te stoppen, zoals het gat van een cd, shampoofles of iets anders waar ‘ie nu nog wel doorheen past, maar er komt een dag… En het is ook zeker niet nodig om je piemel in de appelsap te dopen. Of op de tafel te leggen. Echt. Niet. Nodig.

En als laatste, wees gerust! Ontspan! Je piemel valt er niet af. Hij zit daar in je broek en hij blijft daar in je broek. Je hoeft dus niet elke vijf minuten te voelen of ‘ie er nog zit en je hoeft hem niet vast te houden terwijl je Spiderman zit te kijken. Echt, geloof me, hij zit daar voor de rest van je leven.

Nou de groetjes he… En boks!

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen

Ik heb je lief, lief kleintje

Pauline

Ik zie je lopen, met je blonde haren en je knappe koppie. Je noemt jezelf superheld Bodhi en je hebt speciale knopjes om te kunnen vliegen en piewen. Je vraagt me of ik ook van die speciale knopjes hebben wil. Ik geniet. Ik geniet van jou, van hoe je bent. Ik realiseer me dat je een fantastisch ventje bent. Maar voel ook mijn tekortkomingen. Mijn tekortkomingen naar jou.

De keren dat ik niet naar je luisterde, terwijl je me al 10x geroepen had. De keren dat ik je afwees, de keren dat ik boos op je werd. En waarom? Waarom lief kleintje, je bent zo lief, zo onschuldig. Het spijt me.

Vandaag word je vier en stuur ik je de wijde wereld in. Ik laat je los. Ik mocht jou 4 jaar alles leren, je leren lopen, je leren praten, je leren fietsen. Ik mocht een basis leggen, een basis voor de basisschool, een basis voor de rest van je leven. Heb ik je wel genoeg geleerd? Genoeg aandacht gegeven, genoeg naar je geluisterd, genoeg lief gehad?

En oh, wat zou ik vandaag jouw superhelden knopjes graag gebruiken. Ik zou ze gebruiken om ons terug te zetten in de tijd. Dan zou ik alles over doen. Alles beter doen.

Lief kleintje, ik heb je lief. Ik heb je lief omdat je straalt met je stralende oogjes. Ik heb je lief omdat je geniet van het leven en omdat je de kleine dingen zo groot laat lijken. Ik heb je lief omdat je bent wie je bent.

Ik kijk naar jou met je blonde haren en je knappe koppie en ik realiseer, ik kon het niet beter doen. Je bent namelijk wie je bent en je bent fantastisch.

Kinderen, Netflix, Netflixen met je kleintje

Het sneeuwt in huis

Pauline

In de regio waar wij wonen hebben we welgeteld één ochtend sneeuwplezier gehad. Gaat er nog meer komen? Ik heb geen idee. Ik ga er niet op wachten, ik haal de sneeuw gewoon in huis, (ook al kan ik niet wachten op het voorjaarszonnetje) het is tenslotte nog steeds winter. Dus om een beetje bij het seizoen te blijven, heb ik de leukste Netflix winterse kinderfilms op een rijtje gezet.

Snow Dogs Nu we zelf een puppy hebben, zijn films met honden heel interessant geworden. Snow Dogs is zo een kinderfilm die voor jezelf ook erg leuk is om mee te kijken.

Happy Feet Door het geweldige koppie van Mumble, de heerlijke muziek en het leuke verhaal, is dit een film om vrolijk van te worden.

Sprookjesboom de Film De Sprookjesfiguren uit de Efteling schitteren in een eigen winterse film. In de film wordt je meegetrokken in het onbekende Winterland, maar de Sprookjesbosbewoners willen graag weer naar huis…

Dolfje Weerwolfje Mijn peuter kan Paul van Loon zijn Dolfje Beerwolfje (zoals hij dat noemt) niet echt waarderen. Ondanks dat hij behoorlijk wat gewend is, jaagt Dolfje hem het stuipen op het lijf. Ik kijk hem dus met de zesjarige, die er wel van genieten kan. Aanrader, maar eerst even goed inschatten of het niet een beetje te spannend is voor je kleintje…

Snow Buddies Daar hebben we de hondjes weer. Naast Super Buddies, Space Buddies, Air Buddies en Spooky Buddies, is er ook een Snow Buddies. Echt ééntje voor de wintermaanden dus…

Frozen Ja sorry. Ik wilde het er eigenlijk niet meer over hebben, maar ik kom er (nog steeds) niet onderuit. Elsa en Anna blijven favoriet bij mijn peutertje. En tja, hij past wel heel goed in dit thema.

Kinderen, Voor mama

Moe

Pauline

moe

Er zijn van die dagen dan ben ik moe.

Moe van de time in’s, moe van de time out’s. Moe van Nanny Jo Frost en haar strenge blik.

Moe van de sokken-mand, waar werkelijk geen enkel setje meer in te vinden is en moe van de wasmand die nooit leeg lijkt te zijn. En als de wasmand leeg is, ligt alles ernaast omdat het blijkbaar te ingewikkeld is om de was IN de wasmand te doen.

Moe van het discussiëren met een tweejarige. Moe van het schreeuwen. Moe van de kleintjes die elkaar elke 10 minuten in de haren vliegen. Moe van het luisteren naar de lange, onduidelijke verhalen. Moe om wéér te moeten kijken naar het gebouwde bouwwerk.

Moe van het vroege opstaan. Moe van het late naar bed gaan. Ik word er ook echt moe van dat mijn koffie elke keer koud wordt. Ik ben moe van de oververmoeide kleintjes die maar niet willen gaan slapen.

Moe van het bedenken wat we nu weer moeten eten. Moe dat er telkens weer broodkorsten in mijn mond gepropt worden.

Ik word helemaal moe, nee ik ga huilen, als blijkt dat er geen wijn meer in mijn voorraadkast blijkt te staan.

Moe dat er altijd ongewenste haren op mijn benen zitten. Moe dat mijn shirt wordt gebruikt als snotlap en mijn broek als snoetenpoetser.

Moe van het spelletjes spelen, moe van het schooltje spelen, moe van het Mario spelen en zelfs moe van Netflix.

Moe, ik ben gewoon moe-der.

Afbeelding: Shutterstock

Een hondenleven

Een hondenleven! Week 10

Pauline

Ahhh, jullie hebben een week van het hondenleven gemist he? Ze was en is er nog wel hoor en hoe! Groter dan ooit, actiever dan ooit en liever dan ooit. Lily groeit en leert snel. En wij ook. Zo leren wij dat we in onze consequente aanpak weer eens volledig gefaald hebben. Lily heeft dus een plekje op de bank bemachtigd. Maar ik kan ook met trots zeggen dat ik al zeker een week geen drol in de woonkamer gevonden heb! Ze is er nog niet (zindelijk), maar vooruitgang zit er zeker in.

Vanaf de dag dat Lily bij ons is, kruipt ze onder de oven. Ze heeft zelfs de onderkant van de koelkast een keer bereikt…

Lily is een prima speelkameraadje die nergens voor terugdeinst, maar de speelplank vindt ze toch te spannend.

En ook Elmo ziet ze niet als leuk speelvriendje. Maar als een rood gewaad dat ze verslinden moet.

Zoals ik al zei, het plekje op de bank…

liy

Wie laat wie uit?

bo-lil

Dikke pret zo een pup. Hoewel Lily daar anders over denkt zo te zien…

En Lily in de sneeuw. Huppel de huppel, totdat je begint aan een sneeuwpop. Dan gaat ze als een malle door het sneeuw met als doel de bal zo snel mogelijk geen bal meer laten zijn.

Spelen met je kleintje

Let is snow!?

Pauline

Er komt sneeuw aan! Schijnt. Of iedereen daar blij mee is? Nee dat denk ik niet. Maar ja, wat doe je eraan… Juist! Het beste ervan maken.

Ik ben iemand die de sneeuwbroeken en sneeuwlaarzen uit de kast trekt en mijn kleintjes mee naar buiten sleurt. Lekker sleeën, sneeuwballen gooien en een sneeuwpop maken. Je kunt je afvragen wie er meer plezier in heeft, de kleintjes of de moeder. Maar goed, als ze het écht koud krijgen en blauw aan beginnen te lopen, gaan we weer naar binnen.
Heerlijk, tintelende tenen en vingertoppen omdat je je bakkie warme chocolade melk te lang vast heb. Kortom, sneeuwpret is wel aan mij besteed, maar wel met verse en een dik pak sneeuw graag.

Doordat de sneeuwkansen de komende dagen groot zijn, zie ik ook weer allemaal sneeuwpret attributen voorbij komen. Was daar 10 jaar geleden geen slee te krijgen, nu vliegen ze om je oren. En ook de leukste varianten daarop, zoals deze sneeuwstep.

Met deze opvouwbare Kidscoot sneeuwstep kunnen kleintjes vanaf ongeveer 6 jaar door de sneeuw steppen en (leuker nog) van een helling glijden. Ook al is de sneeuwstep speciaal ontwikkeld voor kinderen van 6-14 jaar, in de praktijk blijkt hij geschikt te zijn voor iedereen. Yes! Nog meer sneeuwpret voor papa en mama! En de kleintjes natuurlijk…

Kinderen

Ik ben drie en ik heb de regie

Pauline

Mijn driejarige wordt bijna vier, nog een week! Gelukkig duurt het niet lang totdat mijn tweejarige drie wordt. Want drie jaar is zo een leuke leeftijd. Ze zijn zo lekker gezellig en zitten vol levensvragen. Waarom, hoezo, waarom, waarOM, WAAROM?? Oh ja en ze schreeuwen nooit!

Wel moet je om kunnen gaan met het leven in constante angst. Je weet namelijk nooit of je de boterham van je driejarige wel op de juiste manier gesneden heb. Wil hij vandaag 4 stukjes? Wil hij het dubbel? Dubbel in stukjes? Je weet het nooit. En weet je het wel? Dan kan dat zomaar opeens weer anders zijn.

Ook moet je je eigen kijk op kindermode bijstellen. Of gewoon loslaten. Tot je kleintje drie werd, liet hij of zij zich nog kleden, met als resultaat een onschuldig en schattig kleintje. Een driejarige staat erop dat zij zelf haar kleding uitzoekt, met als resultaat een onflatteuze hippie die zo uit de jaren ’70 komt stappen.

Boodschappen doen ging altijd heel gemakkelijk, je kleintje zat in het karretje en viel een beetje af te leiden met wat boodschappen die je in z’n handen drukte. Een driejarige jat je boodschappenlijstje en bepaalt wat er in je karretje terecht komt.

Als je de deur uitgaat moet je minimaal 10 minuten extra rekenen, omdat ze werkelijk alles zelf willen doen! Zelfs bij het zichzelf in de autostoel wurmen, dien je je handen thuis te houden! Want O wee, als je een zetje onder de billen geeft… Dan moet ALLES opnieuw!

Tot hun derde jaar was manipulatie en onderhandelen nog niet in die kleine hersentjes opgekomen. Maar hé, ze zijn drie en hebben de regie! Ze zouden de beste advocaten en onderhandelaren ter wereld kunnen zijn! Ze bezitten je, ze dollen met je hoofd en je hebt zelf niet door hoe je bespeeld wordt…

Ja, een driejarige is fantastisch om te hebben! Elke dag speel je in een film, geregisseerd door je eigen driejarige. En het mooiste is dat de woordenschat van een driejarige de prachtigste zinnen kan uitbrengen.

‘Mama, ik blijf voor altijd bij jou!’

‘Mama, jij bent de allerliefste van de hele wereld!’

‘Mama, ik hou van jou’

Ik heb de beste regisseur!

Afbeelding peuter regisseur: Shutterstock

Baby, Voor mama

De gedachtes van een nieuwe moeder

Pauline

Soms (heel vaak) denk ik terug aan die eerste week met mijn eerste kindje. Wow, wat een magisch gevoel was dat. En vooral ook de verwondering over sommige dingen, je knulligheid en onwetendheid, hilarisch als je er aan terug denkt!

Er zijn een aantal gedachtes waarvan ik denk dat die in elke (nieuwe) moeder weleens op zijn gekomen.

– Oh My Freaking God! I did it! Hallo rest van de wereld… Realiseren jullie wel wat ik heb gedaan?? Ik ben bevallen! Van een baby!!

– Ik denk dat ik nooit meer kan lopen.

– Hoe kan het dat ik één keer in de drie dagen poep en zo een minimensje 10x op één dag?

– OMG, ik heb er één met kikkerogen gebaard! Ik heb een kikkervisje!

– Zwarte poep? Waarom? Gele poep? Waarom?

– Wat ruikt mijn nek vreemd…

– De evolutie heeft gefaald. Een moeder heeft een extra hand nodig.

– Ik heb écht het mooiste mensenwezentje in de geschiedenis gebaard.

– Welke dag is het? Welke maand überhaupt??

– Waarom huilt ze? Wat doe ik fout? Heeft ze nu weer honger?

– Wat maakt ze gekke bewegingen in haar slaap! Is dat wel normaal?

– Thank God voor Google!

– Zal ik de deur opendoen? Of zal ik eerst even mijn tiet terug in de bh stoppen?

– Stop alsjeblieft met huilen tijdens het avondeten!!

– Wat is dit zwaaaaaar! (Maar zo waard, duh)

Afbeelding: Shutterstock

Kinderen, Lekkers voor je kleintje

Aan tafel!

Pauline

Dat kale bord macaroni waar ik het laatst over had, dat schotel ik mijn kleintjes natuurlijk niet elke avond voor. Nee, ik doe echt mijn best in de keuken, maar het valt niet mee om aan ieders wensen te voldoen. Het avondeten kan bij ons dus alle kanten op gaan. Het kan super gezellig zijn en iedereen eet goed van zijn eten, dan eten we patat (of spinazie à la crème). Of het is één groot drama, een fiasco, een chaos. Dan eten we broccoli, spruitjes, andijvie, bietjes… of een ander soort groente.

Aan de laatste foodtrends hoef ik me ook al niet te wagen. Ik heb het geprobeerd hoor! Een soort fruitshakie, maar dan met avocado en spinazie erdoor gemixt. De peuter keek er vol afschuw naar en keerde het al snel de rug toe, zelfs de man riep een harde ‘gatverdamme’ uit. En eerlijk? Nee, ik vond het zelf ook niet zo een succes.

Maar het schijnt dat ik daar niet de enige in ben. Uit een onderzoek van de Ouders van Nu en FrieslandCampina bleek dat de meeste ouders de foodtrends (quinoa, Goji-bessen, kokossnippers, wagyu en amandel melk) liever aan zich voorbij laten gaan. Het mag allemaal wat simpeler aan tafel. Ze maakten een video van tafelmomentjes met kleintjes.

Oh yes Please… Simpeler, graag! Dit zijn mijn drie etertjes aan tafel:

De zesjarige
Als de zesjarige in de middag vraagt wat we ‘s avonds eten, is eigenlijk geen enkel antwoord het juiste, want alles is vies. Er is voor haar maar één goed antwoord: patat met spinazie à la crème. Bij groene dingetjes gaat ze gillen (behalve bij spinazie à la crème). Bij groene groente gaat ze gillen (behalve bij spinazie à la crème). Bij rode ook. Pannenkoeken moet ze niet, want daar zitten harde randjes aan. Poffertjes mogen daarentegen wel (van hetzelfde beslag) gebakken worden. Het Diva-gedrag is overigens niet terug te vinden in hoe ze haar eten eet. Het bestek kan na het eten weer regelrecht de la in, want eten met je handen gaat haar prima af.

De peuter
Voor de peuter hebben we dubbelzijdig plakband nodig om hem een schrale 5 minuten aan tafel te laten zitten. Nee, hij is meer van het lopend buffet. Een hapje hier, een hapje daar. Proeven is wel één van zijn kwaliteiten, tot rauwe ui en prei aan toe. Inmiddels weet hij wel wat eten met je doet. Hij vertelde me laatst dat ik beter niet meer kon eten, want ik werd wel erg groot… En bedankt!

De minipeuter
De minipeuter is een bodemloze put. Één van de eigenschappen die ze van haar moeder heeft. Haar bord kan niet snel genoeg gevuld worden. Na wat gecommandeer over eten op haar bord en het vlees snijden, begint ze heerlijk aan haar maaltje. Het liefst met macaroni of rijst. En vaak gaat het bordje tot de laatste korrel leeg. Maar er zijn ook zeker gerechten waar ze niks van moet hebben en dan begint ook de minipeuter hierin wat Diva-gedrag te vertonen…

Hoe zijn de tafelmomentjes met jullie kleintjes? Gaan jullie voor simpel en ben je blij dat er überhaupt iets in gaat of ga je voor de foodtrends en heb je een tafel vol fijnproevers?