Is het bij jullie wel eens rustig? Bij mij thuis niet. Een gewone rustige werkweek in mijn gezinsleven lijkt niet te lukken, mijn leven is een gewoonlijke chaos. En terwijl ik dit schrijf bedenk ik dat dit voor een groot deel aan mezelf ligt.
Ik schets een “gewone” werk- schooldag. Het begint op het moment dat de wekker gaat, 7 uur, een lastig moment maar oké. Ik hijs mezelf uit bed en loop als eerste naar de kamer van mijn puber, hier volgt een hele klus om haar wakker te krijgen. Na het eindeloos irritante geluid van haar eigen wekker die ze nooit hoort, roep ik en probeer haar wakker te schudden. Het laatste middel is de dekens van haar af trekken, eindelijk een teken van leven. Bij de kleuter is het iedere dag anders, soms wordt hij wakker van de geluiden van de puber, soms uit zichzelf. Maar als ik hem wakker moet maken, is het geen vrolijke noot.
Na het langzaam wakker worden volgt medicatie, ontbijt, douchen, aankleden, stress, make-uppen, haren, chaos en lunchpakketten. Denk hierbij aan een kleuter die zichzelf nog niet aankleedt en een puber die een kast vol kleding heeft, maar dagelijks zuchtend en stampvoetend door het huis loopt, omdat ze “niets” heeft om aan te trekken. Het standaard rijtje lukt niet dagelijks. Mijn puber bedenkt ’s ochtends ook wel eens dat ze haar schooltas nog moet inpakken en tussen alle haast door roepen natuurlijk Instagram en de nodige chat apps.
Met een beetje geluk gaan we op tijd de deur uit. Iedere dag is het weer een strijd tegen de klok.
Kids op school, ik race naar mijn werk. Op tijd? Op het nippertje of net niet. Eindelijk, computer aan, cappuccino erbij. Mijn werkdag kan beginnen en duurt tot 5 uur. Einde werkdag, richting huis maar eerst langs de plaatselijke supermarkt voor de dagelijkse boodschappen. Ik ben zeer goed in plannen, maar zeer slecht in het bedenken wat we morgen gaan eten. Eenmaal thuis is de kleuter op stuiterbal niveau, de partner op zijn vaste stek, dochter op haar kamer of nog niet thuis. Maar het koken kan beginnen en met een beetje mazzel heb ik gehaald wat iedereen graag wil.
Diner time! Sinds mijn kleuter ziek is geweest, is de structuur in dit gezin ver te zoeken, voor zover het er was. Maar we doen ons best dit terug te vinden. Gezamenlijk eten is iedere dag een uitdaging. In dit gezin eet niet iedereen altijd wat de pot schaft, maar ik probeer een ieder te geven wat ze lekker vinden. Ook dit is een lering die ik heb getrokken tijdens de ziekte van mijn kleuter. Na het eten is iedere dag anders. Doordeweeks volgen 2 dansavonden van de puber inclusief ik als taxi, heeft de partner 2 clubavonden, heeft de kleuter (thank God) nog niets en heb ik minstens 1 vriendinnenavond en probeer ik 1 sportavond te hebben.
Ergens is er rust, na de gewoonlijke chaos. Dan plof ook ik op de bank, ligt de kleuter op bed en zit de puber op haar kamer series te kijken of op haar chat apps.
Balans is mijn manier van leven, maar chaos houdt mijn motor draaiend.
Terwijl ik op de bank zit probeer ik de Zenmodus te vinden. Ik schrijf aan mijn column, of lees wat, ik app met wat vriendinnen, kijk tv en check mijn Facebook.
Ik kijk naar de klok, het is tijd en moet vroeg op. Ik zet de wekker en weet nu al dat ik baal van dat geluid.
Weer een dag met de gewoonlijke chaos.
Liefs, Diana
Oh mijn god, ziet er op die manier inderdaad knap vermoeiend uit. Een kleuter en een puber in huis, brrr LoL
Die puber zou ik alvast vragen om haar kledij ’s avonds klaar te zetten. En wakker worden, dat lukt hier het best door het licht binnen te laten op de kamer en de ramen open te zetten.
Zelf sta ik een uur vroeger op om rustig wakker te worden voor de rest van het huis ontwaakt :p
Leuke column weer lieve Di!! Ja bij vlagen best herkenbaar en al plan je het nog zo goed dan komt er opeens iemand spontaan binnen vallen, leuk als je aan het werk bent (werk thuis natuurlijk)..pfffff..Maargoed hier probeer ik in ieder geval wel een soort van planning te maken in de vorm van tussendoortje en lunchpakket avond tevoren klaar maken, 2 maal weeks de boodschapjes ad hand van een eetplanning (die soms ook hopeloos id soep loopt..haha) en zo wel meer dingen..Maar aan het eind van de week ligt er ondanks alle inspanningen toch weer een Kilimanjaro aan wasgoed en zijn de kinderkamers ontploft lijkt wel..tja, thats life 🙂 Dus aan het eind van de dag zeg ik toedeloe mamma neemt een lekker wijntje, jullie ruimen de tafel af en ga ik ff met de beentjes op de bank, ook mamma’s hebben zo af en toe rust nodig!