Opgebrand

Groene wormpjes met rode streepjes dartelend in het onweer. Links erger dan rechts. De huiskamer flitste en mijn peuter werd een vlek. Een half uur duurde het en daarna kwam mijn zicht niet meer volledig terug. Oogmigraine.

Sinds die zondagavond was ik overgeleverd aan diverse medische onderzoeken. Ondanks een ernstig vitamine D tekort kwam ik door de apk. Mijn ogen bleken onder de categorie ‘kan mij niet voorstellen dat u ooit beter hebt gezien’ te vallen. Ik kreeg diagnoses, maar geen oplossingen.

Na de wormen kwamen de paniekaanvallen. Hyperventilatie. Gedesoriënteerd. Alsof ik buiten mijn lichaam was gestegen. Zelfs stofzuigen bleek een uitdaging. Burn-out constateerde de huisarts en schreef Oxazepam voor. Zombievoer. 

Wanneer de wanhoop regeerde zocht ik op Google naar ‘burn-out herstel’ en kwam terecht in het commerciële oerwoud dat ‘online cursus’ heette; de 1 beloofde 3 weken en de ander garandeerde 95% herstel binnen 6 maanden. Allerlei technieken om weer zo snel mogelijk optimaal te functioneren. Zelfhulpboeken. Methodes. Burn-out was duidelijke een cash cow. Maar was dat ook mijn insteek? En waarom ervaarde ik alles met titels als ‘vanaf nu staat u aan het begin van een heel nieuw leven!’, ‘nog even en u kunt er met volle kracht tegenaan!’, ‘de nieuwe ik!’ als druk?

Ruim twee jaar hoge stress had zijn tol geist en mijn lijf zei STOP. ‘Wees blij’ zei mijn homeopaat ‘dat je dit hebt gekregen. Het is een signaal.’ Ik had de chemische medicijnen onaangeroerd laten staan en was in een pure wanhoopspoging op de trein gestapt. Het zicht was grijs en vlekkerig en de mensen en geluiden in de trein kon ik nauwelijks verdragen. Toch had ik een missie; het zelf herstellende vermogen van mijn lichaam zijn gang laten gaan. Ik zocht heil bij de homeopaat, melde mij ziek, plande momenten voor mezelf in en ging vroeg naar bed ook al was het alleen zijn in het donker voldoende om mijn hart uit mijn borstkas te willen doen slaan. Ik sliep niet. Ik kreeg een stootkuur vitamine D die mij nog labieler maakte. Ik werd op een 3 maanden wachtlijst van de psycholoog geplaatst en gaf mij op voor een mindfulness cursus. Ik dwong mezelf tot ritme en voortzetting van het gezinsleven dat op mij, alleen MIJ, draaide. Sporten ook al was naar buiten lopen al een uitdaging op sommige dagen, want het licht verdroeg en verdraag ik niet. Rayban is mijn best friend.

De homeopathie sloeg niet meteen aan. Ik belde en overlegde en er kwam een zetje. Ineens werden de dagelijkse drieën voldoendes en zelfs tienen steeds vaker. Mijn adem werd rustiger en ik zekerder. Ik deed exact niet dat wat ik primair vanuit gewoonte zou willen doen. Ik skipte en verreikte. Ik blokte, maar plande bijna niet meer. Structuur en heel veel ‘me-time’ : lezen, slapen, wandelen, macrameeën en goede gesprekken. Mijn weg duurt nog lang, maar ik heb al een heel eind afgelegd namelijk erkenning. Het zal mij inzicht geven in mijn vastgeroeste geroutineerde handelen, mijn gewoontes, valkuilen. Het zal mij verder helpen op het vlak van zijn; moeder zijn, partner zijn, werknemer zijn, leerling zijn. Maar bovenal mezelf zijn. Het zal mij handvatten geven voor de uitdagingen die ik in mijn verdere leven zal tegenkomen. 2017 is mijn jaar. Ik als middelpunt. Nu nog leren dat niet als egoïstisch te ervaren.