Ik ben er 1: een ik-ga-iedere-werkdag-naar-de-sportschool-zie-mijn-te-strakke-legging-mijn-postnatale-vet-eens-bij-elkaar-houden moeder die in de haast haar kind afgooit in de klas. O ho, niet afhaken! Hashtag #fitmom #MijnBuikBestaatUitBlokjes en #IkLeefOpInheemseZaden en ander onhaalbaar geneuzel is voor mij niet van toepassing. Lees meer
Beste potentiële werkgever,
Ik zou moeten beginnen met een spetterende originele openingszin die meteen uw aandacht moet trekken, maar als ik vertel dat ik een alleenstaande moeder van 5 ben, zonder vangnet, wordt dit schrijven meteen op de stapel ‘afgeschreven’ gegooid, dus hou ik het maar op ‘hallo, ik zoek werk’. Lees meer
Zoon was een half uur te laat uit school. Nerveus checkte ik mijn telefoon: de app van school vermelde toch echt dat zijn rooster voor die dag ruimschoots was afgelopen.
Nooit kwam hij later dan 10 minuten na afloop thuis. Hooguit 15 minuten wanneer hij verstrikt raakte in de eindeloze stoet fietsers vanuit school. Een voordeel vond hij, want als hij ergens middenin verstrikt raakte kon hij mooi met de hele file oversteken: een automobilist zou het lef niet hebben de stoet uitgelaten scholieren zonder schroom te kunnen onderbreken. Lees meer
Groene wormpjes met rode streepjes dartelend in het onweer. Links erger dan rechts. De huiskamer flitste en mijn peuter werd een vlek. Een half uur duurde het en daarna kwam mijn zicht niet meer volledig terug. Oogmigraine.
Sinds die zondagavond was ik overgeleverd aan diverse medische onderzoeken. Ondanks een ernstig vitamine D tekort kwam ik door de apk. Mijn ogen bleken onder de categorie ‘kan mij niet voorstellen dat u ooit beter hebt gezien’ te vallen. Ik kreeg diagnoses, maar geen oplossingen.
Na de wormen kwamen de paniekaanvallen. Hyperventilatie. Gedesoriënteerd. Alsof ik buiten mijn lichaam was gestegen. Zelfs stofzuigen bleek een uitdaging. Burn-out constateerde de huisarts en schreef Oxazepam voor. Zombievoer. Lees meer
De vloer moest echt eerst worden geëgaliseerd. Hij snoof alsof hij er verstand van had en ik, DE LEEK stond er op mijn voorhoofd, knikte bevestigend. Natuurlijk waren deuken en scheurtjes in de vloer van een 60 jaar oud huurhuis niet goed als basis voor een zeil van €8 de m2. Perfectioneren die hap!
Dus stormden op die grauwe maandagochtend twee aardige manmenschen mijn huis in. Binnen een minuut lag de halve overloop al onder een glimmende laag cement. ‘Ik hoop niet dat het ergens lekt’ liet er 1 terloops vallen. Verbouwereerd griste ik de peuter uit bed, sloot de slaapkamerdeuren en vluchtte voor dat wat zo tegengesteld was aan mijn net spierwit geverfde houtwerk en muren: zwart vocht borrelend over mijn overloop. Vijf maanden schuren, gronden, afsteken, witten en drie aflaklagen per deur had het mij gekost. In de gestolen uren alias ‘middagdutje/kids naar school/papa’ momentebn. In mijn uppie had ik het voor elkaar gekregen; ik waande mij een professionele doe-het-zelver. De vloer zou de grande finale worden. Lees meer
Jo&Co, alleenstaande ploetermoeder van 5 kids die het leven niet zo serieus neemt, maar wel serieuze zaken tegenkomt in de uitdaging die het leven heet. Studeert, solliciteert en filosofeert.
Beste 2016,
Eigenlijk wilde ik een smekende brief schrijven aan 2017 in de trant van ‘please be good’, maar het voelde als de goden verzoeken. Dat ik orakel over het rampjaar 2016 en dan aan het einde van 2017 moet concluderen dat ‘2016 best een goed jaar was vergeleken bij 2017’. Zie hier mijn ‘doemdenken’ modus.
Want een rampjaar was je 2016. Het zwaarste jaar van mijn leven. Tot nu toe. Zullen we dat zo houden? Ja? Dat je dan op eoa manier toch memorabel was met deze titel. Dat je boven al die eerdere 35 jaar uitsteekt en al die jaren die daarna hopelijk komen. Hoop dat geen enkel ander jaar je kan evenaren. Deal? Lees meer
Toen ik werd gevraagd voor deze rubriek grapte ik nog serieus; ‘Maar mijn leven is saai….’ Ik had toen niet kunnen vermoeden wat een emotionele rollercoaster oktober voor ons zou worden…
Say what; saai?!! Ok, met 5 kinderen (kortweg Co) is mijn leven allesbehalve saai, echter ik heb flink wat gas terug moeten nemen nadat ik in januari vlak voor mijn bevalling bekkeninstabiliteit moest incasseren. Naast baby Vlinder is er nog een bijna puberzoon Sieb (11), een ‘ik waan mij al een puber’ dochter Faye (9), een ‘ik ben liever een prinses dan een puber’ Jade (8), en een 5-jarige terrorist aka Olivia die mijn energie claimen. Ik werk in de commerciële sector en woon in een niet zo bruisend stadje waar de kinderen nog lekker buiten kunnen spelen en neem daardoor het gemis van een bioscoop of koopzondag op de koop toe. En o, we hebben een gezinssamenstelling a la Anouk (lees; er is geen back-up die partner heet) en er lopen nog wat viervoeters rond… Welkom in villa kakelbont die Jo&Co heet!