Het geheugen van de baby

Uit een Amerikaans onderzoek blijkt dat baby’s positieve belevenissen beter onthouden dan negatieve. Dat is een goed teken natuurlijk, want van positiviteit worden we vrolijk! De onderzoekers van de Brigham Young University zeggen ook dat jouw vijf maanden oude dochtertje het zich de volgende dag nog kan herinneren, als je haar in slaap zingt. Althans als het slaapliedje gepaard gaat met positieve emoties.

Aan deze conclusie ging een uitgebreid onderzoek aan vooraf. De onderzoekers bestudeerden een groot aantal vijf maanden oude baby’s. De baby’s werden met z’n allen in een afgesloten ruimte voor een televisiescherm geplaatst. Ze keken minutenlang naar beelden van mensen die op een opgewekte, neutrale én boze manier tegen ze spraken. Direct na de beelden verscheen er een vorm op het beeldscherm.

Na vijf minuten én na een dag moesten de baby’s opnieuw naar twee verschillende vormen kijken. Eéntje daarvan hadden ze al eerder op het beeldscherm voorbij zien komen en het andere figuurtje was nieuw. De onderzoekers bestudeerden en registreerden hoe lang en hoe vaak baby’s de vormpjes bekeken.

De baby’s herinneren de beelden van de vorm die gekoppeld was aan een negatieve stem niet, maar ze scoorden aanzienlijk beter in het onthouden van vormen die gekoppeld waren aan positieve stemmen.

Conclusie: Heb je een baby, zet je happyface op en zing zo positief mogelijk ‘Don’t worry be happy’.

blijebaby

Bron: BYU

Verwende kindertjes…

Weet je nog dat je kleintje lief in zijn of haar wiegje lag te slapen? Totale onschuld en helemaal puur. Je wilt dat kleintje de hele wereld geven, verwennen tot op het bot. Maar er komt een dag dat je je realiseert dat je lieve onschuldige en pure kleintje veranderd is in een verwend nest, een draak dat vuur gaat spuwen als ze niet krijgt waar ze om gevraagd heeft. En dan zou je even op ‘Control, Alt, Delete’ willen drukken, maar die toetsencombinatie is niet beschikbaar op je kleintje.

Het gedrag, waar wij als ouders overigens volledig schuld aan hebben, ook al bedoelden we het zo goed, ontwaakt deze maanden nog meer dan de andere maanden van het jaar. Hoe kunnen we dat verwende gedrag nu beperken? Of is het allemaal niet zo erg en kunnen we het gedrag beter accepteren?

Tevreden zijn. We kunnen ze bijvoorbeeld leren om tevreden te zijn met wat ze hebben en krijgen. Maar hoe erg is het om meer te willen? Als ze later groot zijn, zijn we ook apetrots als ze voor de volle mep ergens voor gaan. En niet zomaar tevreden zijn en genoegen nemen met minder. The Sky is the Limit.
Dus hoe erg is het eigenlijk als je kleintje bij het gekregen cadeautje zegt, dat ze eigenlijk een andere had willen hebben?

Kijken naar mogelijkheden. Natuurlijk is het vervelend als je kleintje niet enthousiast reageert op iets wat zij krijgt. Uiteraard wil je dat je kleintje tevreden is met wat ze heeft en krijgt. Maar voor haar is het totaal niet realistisch om direct gepikeerd te roepen dat andere kinderen helemaal niks krijgen. Misschien is het handig om te kijken naar de mogelijkheden om uiteindelijk toch te krijgen wat ze wil, door bijvoorbeeld ervoor te sparen. En nogmaals uitleg geven over dat niet alles meteen mogelijk is.

Durf nee te zeggen. Ook al kan het verrekte lastig zijn om nee te zeggen tegen die ‘puppy-ogen’, of om nee te zeggen omdat je simpelweg geen zin hebt in de gevolgen (krijsende kleintjes bijvoorbeeld). Ook bij deze kwestie kunnen we ons afvragen hoe erg het is dat onze kleintjes geen nee accepteren. Vervelend is het zeker, maar het is ook een doorzettingsvermogen waar je U tegen zegt. Wellicht is het in zo een situatie verstandig om weer te kijken naar de mogelijkheden. IS het in de toekomst (verjaardag?) wel mogelijk om die barbiepop of racebaan te kunnen bemachtigen. Op dat moment zal het een teleurstelling zijn, maar hé, ook daar moeten ze mee leren omgaan.

Nu ik erover nadenk is het opvoeden niet zwart of wit. Het is de kleur van je hart. En het gedrag, waar wij als ouders dus volledig schuld aan hebben, hoeft zo erg niet te zijn. Want The Sky is the Limit.

Winactie: Dora en Paw Patrol

Wie haar niet kent, heeft de afgelopen jaren onder een steen geleefd, of heeft geen kleintjes, kan ook. Maar de meeste van ons kennen dit tweetalig opgevoede meisje en haar aap van achter en van voren. Ook hier in huis is Dora nog steeds populair, zelfs de zesjarige kijkt zo nu en dan nog met veel plezier mee naar de avonturen van Dora.

In oktober verscheen er weer een nieuwe DVD – Dora’s Magische logeerpartijtje. Hierin gaan Dora met Diego en Boots naar een logeerpartijtje in het museum, waar ze een kunstig en koninklijk avontuur beleven. Zoals gewoonlijk leert deze interactieve serie spelenderwijs Engelse woordjes aan de kijkers.

dora-magical-sleepover-dvd-2d

Een iets minder bekende, maar minstens net zo leuke serie, is Paw Patrol.  Paw Patrol is net als Dora een avontuurlijke kinderserie. Deze gaat over zes stoere pups: Chase, Marshall, Rocky, Puin, Zuma en Skye – die worden geleid door de 10-jarige Ryder. Voor het puppyteam is er geen klus te groot en geen pup te klein! Een kinderserie met actie, goed teamwerk, helden, coole gadgets, voertuigen én leuke grapjes. Sinds deze maand verschenen de avonturen van Paw Patrol op DVD.

PawPatrow

Winnen
Van beide DVD’s geef ik twee exemplaren weg. Leuk cadeautje voor in de zak of onder de boom straks! Volg Voormijnkleintje.nl op Facebook, Twitter en/of Instagram en laat mij op het winformulier weten welke DVD jouw voorkeur heeft.

De vervloekte afstandsbediening

De kinderen kijken nog even tv, terwijl ik het eten kook. Het eten staat klaar, dus de tv moet uit. Maar waar is die afstandsbediening? Eindelijk liggen de kinderen op bed. Ik heb een drankje ingeschonken, misschien zelfs een bakje chips erbij gepakt en ik wil lekker onderuitgezakt mijn favoriete serie op Netflix gaan kijken. Waar is die afstandsbediening? ’s Ochtends vroeg, de man wil nog even het nieuws kijken voor hij de deur uit gaat. Laat maar zitten, want wéér geen afstandsbediening.

Komt het je bekend voor? Bij ons in huis rust er duidelijk een vloek op afstandsbedieningen. Als je ze nodig hebt zijn ze weg. En nu ik erover nadenken, deze vloek is wel eens confuus. Ook tandenborstels, kammen, huissleutels, opladers, zelfs laptops blijken op de meest ongemakkelijke momenten verdwenen te zijn.

Inmiddels weten we dat er een aantal plekken zijn waar we deze voorwerpen weer terug kunnen vinden. Onder de kussens van de bank, in de bakken met speelgoed, op de picknicktafel in de achtertuin. In ons huishouden is bewezen dat voorwerpen de eerste keer dat je ze zoekt, onzichtbaar zijn. Niet gevonden? Dan doen we het hele rondje dus nog een keer.

En blijven spullen langer dan 6 weken zoek, of beginnen de cd’s te kraken als we ze afspelen, dan schroeven we de subwoofer weer open. Want de opening hiervan is als een zwart gat, dat alles naar binnen zuigt dat maar door kinderhandjes vastgehouden wordt.

afstandsbediening

Heb jij suggesties om onze vloek te doorbreken? Alle tips zijn welkom!

P.S. Overigens hebben wij een omgekeerde vloek op haarspeldjes, legoblokjes en knikkers. Deze duiken juist op de meest onverwachte momenten en plekken op. Vooral als we op blote voeten lopen…

Afbeelding: Shutterstock

Definitie van ontvoeren

In de catergorie: Mooie uitspraken.

Fenne (6) kijkt een film en zegt: “Ik denk dat ze dat meisje gaan ontvoeren!”
De man: “Wat is dat? Ontvoeren?”
Fenne: “Dat ze haar ongezond gaan voeren. IJsjes enzo.”

Sinterklaas stress

Ik voel een soort van stress, noem het voor gemak, Sinterklaas stress. Altijd rond deze periode heb ik het gevoel dat de tijd nog sneller gaat dan normaal. In eens sta je bij een Sint intocht, zingen we liedjes bij het schoen zetten en prikken we een datum voor pakjes avond. Tussendoor die schoen natuurlijk niet vergeten en flink de schijn op houden. Ik vind het leuk hoor want emoties alom als mijn schatjes samen liedjes zingen smachtend naar een cadeautje. Zelfs mijn puber doet flink haar best om haar kleine broertje te overtuigen.

Maar dan die cadeaus, die moeten nog gekocht worden maar wanneer! Normaal heb ik al moeite met dat soort dingen te plannen maar in deze tijd van het jaar krijg ik een soort paniek gevoel. Vooral omdat de dagen dat ik niet werk, veelal in het ziekenhuis verblijf met mijn kleine Prins, en andersom, wordt shoppen op mijn gemakkie, niet eenvoudig gemaakt.

Sint vieren wij altijd samen met mijn ouders. Mijn moeder doet altijd veel moeite en is weken van te voren al klaar met inkopen. Ik spreek meer van dit soort moeders die ruim van te voren al klaar zijn en dan ben ik echt jaloers. Hoe doen ze dat toch! en wat knap dat zij weken van te voren al cadeautjes apart leggen.

Hier in huis zijn twee opties:

1. ik geef het alvast omdat ik mezelf niet kan beheersen.

2. iemand hier in huis heeft ogen op stelen en vindt een cadeau.

Optie 1  zal een zwakte zijn.

Dan de keuze van cadeaus. Mijn prinsje kijkt veel tv en ziet daardoor veel reclame. Die reclames zijn magisch want hij vindt alles leuk, de prijs maakt hem ook niet uit. En omdat Prinsje ziek is en al een jaar lang verwend wordt met cadeaus denk ik dat we zelf binnenkort een vestiging van Bart Smit kunnen openen. En dan, wat te halen voor puberdochter. Want met minder dat een Fashion Check, een mascara of een bon van de parfumerie is het lastig aankomen nog. En een vulling voor de bekende zak is dat al helemaal niet. Dus met bloed, zweet en tranen de hysterie in de winkels bezoeken en het liefst in een ruk alles aanschaffen dat is ideaal.

Maar deze pakjesavond wordt best speciaal. We vieren het dit jaar thuis in plaats van in het ziekenhuis. En als alle cadeautjes eenmaal binnen zijn geniet ik dubbel en dwars van de blije gezichtjes. Dan laat ik het even los, heel even…

Op naar de Kerst stress.

Liefs,
Diana

Zoeken we versimpeling?

Er is weer een onderzoek geweest. Leuk, ik ben gek op percentages, cijfertjes en uitkomsten. Waar val ik onder? De grote massa of ben ik zo een konijn die de snelweg over rent?

Dit keer komt het onderzoek van Ouders van Nu, uitgevoerd door The Choice onder een groep van ruim 1100 respondenten, ouders met kinderen van 1 tot en met 16 jaar.

Het eerste opmerkelijke wat ik lees is Het leven met kinderen brengt structuur en dat biedt vrijwel elke ouder (96%) rust. Vooral dat laatste. Ik heb geen moment meer rust sinds ik kinderen heb.

Om de, wil een deel van de ouders (31%) het kind (meer) eigen verantwoordelijkheid geven. Ja dat snap ik, het is inderdaad heel makkelijk om te zeggen dat het hún verantwoording is. Wil je de hele dag tv kijken? Prima, het is jouw verantwoording. Wil je de hele snoeppot leegeten? Prima, jouw verantwoording. Maar ook consequenter zijn in ‘nee is nee’ (33%) moet de opvoeding versimpelen. Consequent zijn simpel? I wish!
Niet dat ouders zichzelf nu te makkelijk vinden, voor streng zijn geeft de Nederlandse ouder zichzelf met 6,6 een dikke voldoende, net iets hoger dan het cijfer voor de striktheid van de partner (6,5).

Versimpeling

Gezelligheid aan tafel belangrijker dan het bordje leeg eten. Zeker weten! Soms moet ik al blij zijn dat er überhaupt wat in gaat. Ik vind het wel fijn als ze van alles wat zouden proeven.

Bij 68% nemen sociale contacten drastisch af.  Drastisch vind ik een groot woord, maar de prioriteiten komen ergens anders. En dan komen we dus bij de 93% waar de kinderen met stipt op één staan op het prioriteitenlijstje. Hier staan ze zeker weten bovenaan.

90% probeert de richtlijnen van de schijf van vijf te volgen. Ik heb werkelijk geen idee wat er op de ‘schijf van vijf’ allemaal staat. Ze krijgen hier gewoon ontbijt, lunch en avondeten. Een tussendoortje en fruit. Melk moeten ze niet, maar daar heb ik me werkelijk nog nooit druk om gemaakt. De één drinkt hier water en thee de ander limonade. Zolang ze maar niet uitdrogen en van mijn wijnrek afblijven, vind ik het prima.

En dan hebben we nog die wisselende berichtgevingen over wat wel en niet goed is voor de gezondheid van je kleintjes. De ene keer is het het beste om de eerste 6 maanden exclusief borstvoeding te geven, de volgende keer is het beste om met 4 maanden een broccoli naar binnen te schuiven. Maar liefst 36% wordt daar onzeker van. Hoe je het ook went of keert, perfect doe je het nooit. En of je nou bij de grote massa hoort, of dat gekke konijntje bent, zolang je maar het beste voor je kleintje wilt en doet, dan doe je het goed genoeg!

Wat je niet wist… De jongste

Kijk, met zo een derde en in ons geval ook de jongste, kan ik mij heel goed identificeren. Zelf was en ben ik nog steeds ook een derde en jongste. Ik zag dat echt niet altijd als voordeel. Zo heb ik meerdere malen een zusje gewenst, dat leek me echt helemaal het einde. Nu, als ik naar mijn eigen kinderen kijk, zie ik aan de oudste dat dat echt niet altijd het einde is. Ze vinden hun jongste zusje lief hoor en houden heel veel van haar. Maar hoe vaak het afgelopen jaar de oudste heeft gezegd dat ze graag de minipeuter zou willen zijn, is niet meer op één hand te tellen.

Niet zo gek ook, want zo een derde en jongste wordt toch een beetje behandeld als een prinsesje. En ja, dat zou de oudste natuurlijk ook wel willen. Een derde krijgt al snel haar zin. Niet zozeer omdat ik geen zin meer heb in het opvoeden, maar toch kies ik vaak de makkelijke weg. Als ik de zesjarige bijvoorbeeld op tijd op school wil hebben, zit er niets anders op dan de minipeuter op te tillen en te dragen naar school. Ook al heb ik drie keer gezegd, ‘nee, je moet lopen’.

Hoe snel je de oudste groot wilt kijken, een jongste wil je klein houden. Het is je baby. Voor altijd. Dus hoezo leren lopen, leren praten, leren zelfstandig worden? Dat is niet nodig voor een baby, mama doet het wel.

Daar staat waarschijnlijk tegenover dat de jongste vaak ook de rebel is. Logisch natuurlijk als je nooit de kans krijgt om iets zelfstandig te doen, er is altijd wel iemand die het voor je doet. Is het je moeder niet, dan is het wel een broer of zus. En er komt een tijd, dan ontploft de bom. Want als alles altijd maar voorgekauwd wordt, word je helemaal hondsdol. Ongetwijfeld komt daar het rebelse karaktereigenschapje vandaan.

Ook neemt de jongste meer risico’s. Er is toch altijd wel iemand die haar opvangt. Dat blijkt wel uit het feit dat ze flierefluitend rondloopt, zonder ook maar even op of om te kijken of er nog wel iemand in de buurt is. Er wordt toch op háár gelet?

Een derde geeft ook wat praktische problemen. Neem het pretpark. Er moet altijd iemand alleen de achtbaan in. Neem mijn handen, ik heb er maar twee. Neem mijn zijkanten, heb ik er ook maar twee van. Lastig, als ze alle drie naast je willen zitten. Overigens heeft de jongste daar dan weer het minste last van, die krijgt namelijk altijd haar zin.

Een jongste hoeft als baby niet eindeloos naar een draaiende Woezel en Pip boven haar hoofd te kijken, maar gaat gelijk door voor de DUPLO. Naar de schattige muziekdeuntjes hoeft ze ook niet te luisteren, voor haar eerste jaar kan ze K3 al achterstevoren meezingen. En als tweejarige kun je al uitgebreid met LEGO friends en een racebaan spelen. En daar staat dan weer tegenover dat een jongste het over het algemeen moet doen met de afdankertjes van broer en zus.

En zo al met al is een jongste het feestnummer in huis. Vrijwel alles wat ze doet is grappig en we lachen er om, wellicht komt daar het sterk ontwikkeld gevoel voor humor vandaan. En met haar charmante puppy-ogen krijgt ze alles voor elkaar. Maar onthoud wel, zo een jongste is ook echt weleens gevoelig en niet altijd een clown!

jongste kind

‘Uit de oude doos’ Daar krijg je vierkante ogen van…

Ik probeer mijn kinderen nu al een aantal jaar aan te leren dat ze niet te dicht op te tv moeten zitten. Zonder veel succes overigens. Want als ik ze er niet op heterdaad op betrap, dan kan ik aan alle vette vingers op mijn mooie platte tv wel zien dat ze er véél te dicht op hebben gezeten. Mijn dringende advies “Jongens, niet te dicht bij de tv zitten, dat is niet goed voor je ogen!” wordt compleet genegeerd!

Het voordeel van dichtbij de televisie zitten is dat je het dan allemaal veel beter hoort. Ik denk dat dat de reden is dat mijn kinderen beter naar de televisie luisteren dan naar mij.

Gelukkig zijn er tegenwoordig allemaal van die leuke educatief verantwoorde series op televisie. Zo spreekt mijn kleuter van vijf bijvoorbeeld al ‘vloeiend’ engels dankzij Dora en haar neefje Diego. En laatst hoorde ik mijn kleuter tot mijn grote verbazing tegen haar broertje zeggen “Niet zo dicht bij de televisie zitten, daar krijg je vierkante ogen van!”. In eerste instantie dacht ik nog dat ze eindelijk mijn advies ter harte had genomen, maar even later besefte ik me dat ik te term ‘vierkante ogen’ nog nooit gebruikt had. Nee, dit heeft ze natuurlijk van Abi geleerd…

https://www.youtube.com/watch?v=80UfdzgRD9U

Abi is een serie over een meisje dat in de Bijlmer woont. Elke aflevering gebeurt er wel iets dat haar bijzondere interesse heeft. Zelfs een deur verder komt ze al in heel andere culturen terecht en leert ze bijzondere mensen kennen. In één aflevering zegt haar vader dat ze niet te dicht bij de tv moet zitten, ‘daar krijgt ze vierkante ogen van’. Prompt komt ze bij een vriendje thuis waar iedereen graag tv kijkt en waar ze allemaal ‘vierkante ogen’ hebben…

Ja jongens, ga voortaan maar lekker dicht bij die televisie zitten, daar steek je tenminste wat van op!

En toen kwam er toch een vierde…

Na jaren lang ‘zaadjes planten’ door de man, ben ik om. Maar wat bezielt me? ’s Nachts eruit, weer van alles aan moeten schaffen, nog eentje om op te voeden, nog één extra om oppas voor te zoeken, al die aandacht die zo een kleintje vraagt en nóg meer chaos in huis…

Maar dat zaadjes planten, zeuren of drammen, hoe je het noemen wil, heeft gewerkt. Het lukte de man om mij mee te krijgen naar een nestje. En het waren niet eens zozeer de puppies, hoe lief ook, die de doorslag gaven. Maar het was de chemie die ik zag tussen mijn peuter en een puppie, om kippenvel van te krijgen. Neus aan neus stonden de twee elkaar dolgelukkig aan te kijken. Hier kon ik niet omheen. Pure liefde wat ik zag. En wilde ik dit mijn peuter onthouden? Nee natuurlijk niet!

Dus mensen… Dit is Lily. Ons vierde kleintje.

lily