Ik ben aan het trainen voor de Haarlemmermeerrun, een hardloopwedstrijd waar ik me, samen met Esther, een paar maanden geleden zomaar opeens voor inschreef. De 5 kilometer, dat leek ons wel wat. De inschrijving was vlot gedaan en toen gingen we weer verder met onze koffie. Af en toe renden we wat, maar niet te fanatiek, want er was altijd wel een excuus. Drukke dag gehad, rustig aan opbouwen, ongesteld, je kent het wel. Of niet, kan ook.
We hadden ook nog drie weken vakantie, waarin er (door mij) geen moment aan trainen gedacht werd. Wijn stokbrood en plezier maken waren de prioriteiten.
Maar toen waren daar nog 5 weken voor die 5 kilometer. Even dacht ik nog, we vinden wel een excuus om af te haken, maar toen kwam de man met opmerkingen als ‘jullie gaan dat niet halen’ of ‘jullie komen als laatste binnen’. WAT? Wat denkt hij wel niet? Dat ik Sjaak afhaak ben? Echt niet! Ik ga dat halen! En goed ook!
En ja dan moet je dus trainen. Hardlopen is net als bevallen. Van tevoren zie je er als een berg tegenop. Moet dat echt? Is dat nou echt nodig. En opeens ben je er klaar voor. Laat die bevalling, uuhh het hardlopen maar beginnen.
Tijdens denk je, ik wil niet meer, waar ben ik mee bezig? Dit doe ik nooit meer. En achteraf romantiseer je het in je hoofd en vind je het een onwijze kick als je 35 minuten achtereen gehold hebt.
Het schijnt dat je op een gegeven moment op een punt komt, dat je verslaafd raakt aan rennen. Op dat punt zit ik nog niet. Maar, met een schouderklopje voor mijzelf en Esther natuurlijk, die 5 kilometer volgende week gaan we halen!
Kijkje achter de schermen? Voormijnkleintje.nl op INSTAGRAM
Ha. Laat die man maar eens een poepie ruiken 🙂