Jankmomentjes wegslikken

Laatst omschreef Diana zich als een jankmoeder. En terwijl zij bij elke gebeurtenis haar waterlanden open zet, vecht ik altijd tegen mijn tranen en slik ze zo onopvallend mogelijk weg. Ik houd gewoon niet van huilen in het openbaar.

Jij mag van mij best huilen, maar ik gewoon liever niet.

Maar ja, dat betekent niet dat ik emotieloos ben en naar mijn kleintjes kijk alsof ik naar een koelkast aan het kijken ben. Nee, dat brok zit weleens hoog. En de gevoelens komen dan weleens uit mijn ogen en rollen zo over mijn wangen.

Wel het liefst als niemand het ziet. 

De onverwachte momenten. Die zijn het zwaarste. Zo een moment dat plotseling je stem overslaat en je voelt dat je er geen normaal woord meer uit krijgt. Die momenten branden de tranen. Die momenten staat het kippenvel op mijn hele lijf. Die momenten moet ik vechten. En ik weet het, het hoeft niet, maar het moet van mijzelf.

Huilen lucht voor mij niet op. Dat maakt mij vast een heel raar mens. Maar wel een mens dat voelt.

En zo heb ik sinds mijn kleintjes er zijn, al heel wat jankmomentjes weg moeten slikken.

Een welbekend en dus niet zo onverwacht jankmoment is bij de allereerste prikjes. Hard gekrijs uit het kleine bekkie van je newborn is onvermijdelijk en diep van binnen krijs je net zo hard mee. Maar die tranen? Die slik je weg.

Iets wat je van tevoren niet kan indenken is de wanhoop die je voelt als je kleintje maar niet slapen gaat. Huilen, huilen, huilen. Avond in, avond uit sta je te wiegen met een baby op je arm. Zelfs als je je baby weglegt, sta je nog heen en weer te hupsen. Er zijn momenten dat je je tranen zo voelt branden, in je hoofd smijt je die baby uit het raam en je rent heel hard (jankend) weg. Je weet dat dat geen optie is, dus die tranen? Die slik je weg.

Of wanneer je dat eerste tandje bij je kleintje door ziet komen en je kleintje drie shirts per dag vol kwijlt. Je wordt er bijna sentimenteel van. Totdat het tandje echt door is en je je realiseert dat je nog borstvoeding geeft… Auw! Die zag ik even niet aankomen. Maar die tranen? Die slik je weg.

Of wat dacht je van het moment dat je ziet dat al die energie die je steekt in het opvoeden, van die soms wat ongeleide projectielen, zijn vruchten gaat afwerpen. Zoals laatst, toen ik getuige was van het volgende. Er was een jongetje dat niet mee mocht spelen met een paar andere jongetjes. Mijn kleuter zag dat en zei tegen het jongetje dat hij wel met hem wilde spelen… Was dat mijn zoon? Ik kon wel janken van trots! Maar die tranen? Die slikte ik even weg.

En zo zijn er nog vele jankmomentjes die onverwacht op komen zetten. Dat gaat van de eerste haarknipbeurt tot de eerste keer dat je kleintje gekwetst wordt. En van de eerste keer dat je je baby bij een oppas achterlaat tot de eerste keer dat je je kleintje naar de kleuterschool brengt.

Allemaal jankmomentjes waarbij je de tranen voelt branden en je alles uit de kast moet halen om ze weg te slikken.

En dat is niet emotieloos, dat is oké want voor jou lucht huilen niet op.

Afbeelding: Shutterstock