Schreeuwen is niet altijd een kwestie van frustratie of eisen stellen omdat dit en dat gedaan moet worden. Soms schreeuw je ook om gehoord te worden, omdat je anders simpelweg genegeerd wordt. Het is misschien een andere vorm van schreeuwen. Maar het blijft schreeuwen. En telkens wanneer je je schreeuwsessie achter de rug hebt, realiseer je je dat het een belachelijke gewoonte is om je kinderen te laten luisteren. Lees meer
Tijdens de opvoeding van je kinderen val je van de ene in de andere verbazing. In het begin, als ze nog klein zijn en je continu achter je nageslacht aanhuppelt, zijn het nog de verbazingen van ‘huh, hoe komt die snot daar op mijn mouw?’ Wanneer ze ietsje groter worden sta je verbaasd over het gedrag wat je peutertje vertoont. ‘Wow, uit je plaat gaan in de supermarkt, zo ken ik niet hoor’. Lees meer
De leeftijd 9 – 10 – 11 is een lastige leeftijd. Niet zozeer voor de ouder, maar juist voor het kind zelf. Er vinden voortdurend veranderingen plaats, niet alleen in het lichaam van je pre-tiener, ook in het koppie. De emoties spingen van hot naar her, de kleine afgebakende wereld wordt steeds groter en de sociale verwachtingen veranderen. Het leven van een pre-tiener is verwarrend. Want het ene moment vragen ze zich af waarom het niet tof is om met de barbies te spelen? Spelen is toch leuk? Het andere moment hebben ze écht geen zin om met hun kleine zusje mee te kijken naar die kinderachtige tv-serie. Lees meer
Ik zie je zuchten maar je blijft rustig. Je vraagt je soms af waar het mis is gegaan omdat je af en toe die controle kwijt bent. Je ziet de chaos van kleding in haar kamer terwijl je zojuist een berg wasgoed weggewerkt hebt en je hebt uitgesloofd om alles netjes in stapeltjes op haar bed te leggen, het kon zo de kast in. Vervolgens krijg je de vraag waarom die ene blauwe jeans er niet tussen zit. Je zucht maar blijft rustig.
Je ziet de koelkast open gaan, ze kijkt en zoekt. Ze heeft zoals gewoonlijk lekkere trek of dorst. Ze staart voor zich uit en je hoort roepen dat er niets lekkers is. Je reageert dat dat lekkers vrijwel meteen op was voor het überhaupt de koelkast had bereikt. Je weet, al vul je de koelkast voor een weeshuis, het is niet wat ze zoekt. Je hoort een klap, ijskast dicht. Dan maar chips. Je zucht maar blijft rustig.
Ik zie je ’s ochtends lunchpakketten maken tijdens ochtendstress, want je moet op tijd naar je werk. Ze klaagt dat ze niets heeft om aan te trekken en jij denkt terug aan die stapeltjes op haar bed. Ook zij moet over een kwartier weg dus dubbel stress. Je moedigt haar aan op te schieten en roept de tijd en herinnert haar aan de rijkelijk gevulde kledingkast, maar je wordt genegeerd.
Voor je vertrekt raap je nog een spoor van rondslingerende spullen op, make-up en kleding. Je vertrekt eindelijk met je kleuter die op het laatste moment nog wat speelgoed pakt of moet poepen, dat kost weer een paar minuten.
Je voelt frustratie en tranen en wilt heel hard schreeuwen. Je zucht heel diep, ademt in, ademt uit. Je kijkt naar je kleuter en houdt je in.
Je komt uit je werk, haalt je kleuter op en komt thuis. Je kijkt rond en ziet een bende met nog steeds rondslingerende kleuter- en puber restanten. Je negeert dit, er heerst honger!
Ik zie je in de keuken staan en zorgt voor het eten, terwijl koken je hobby niet is. Je wisselt gezond met ongezond af, aangevuld met vitaminepillen om zeker te zijn van de dagelijkse hoeveelheid. Je kijkt naar je puber, ze heeft geen trek, een uur eerder heeft ze een zak chips naar binnen gewerkt. Je hoort de kleuter rare geluiden maken en hij trekt een vies gezicht, hij vindt het niet te hachelen. Je voelt je een waardeloze moeder en hoopt dat een stuk fruit of een boterham de pijn verzacht. Je zucht en bedenkt, morgen moet het anders.
Maar beste moeder, heb je enig idee wat je bijdraagt en je rol is binnen dit gezin? Al is je werk soms compleet nutteloos, stel je eens voor dat je er niet zou zijn en al dat werk niet gedaan wordt? En ja, je kunt je puber inclusief kleuter regelmatig achter het behang plakken (en zij jou), maar wie troost ze dan als ze vallen of liefdesverdriet hebben? Wie stelt ze gerust als ze een nachtmerrie hebben of zegt ze te gaan slapen? En wie leert ze dan om te gaan met die gierende hormonen en wervelstormen van emoties in hun hoofdjes?
Wie helpt ze met hun huiswerk? Wie wast hun kleding en maakt de stapeltjes? Kookt het eten ook al is het soms niet te pruimen? Ruimt de kots op en veegt de billen? Haalt ze op uit school of van feesten en partijen en met wie delen ze hun geheimen?
Al wil ze de nieuwste smartphone, de duurste jas, die trendy niet te betalen winterlaarzen, ze is een puber die je mogelijk aan jezelf doet herinneren. Je weet zelf, bij jou is alles in de juiste balans bijgebracht en je hebt dit uiteindelijk als levenswijze aangenomen.
Er is geen betere moeder dan jij! De enige echte eigen moeder van je kleintje of puber. Morgen is er weer een nieuwe dag, nieuwe ronde nieuwe kansen. Zucht en adem in, adem uit.
Je kan het!
Liefs, Diana
Lieve Puberdochter,
Als ik vraag of je je kamer wilt opruimen dan bedoel ik dat voor vandaag of uiterlijk morgen en niet voor volgende week. En als we dan toch eindelijk in de opruim modus zijn en ik de stofzuiger voor je klaarzet, ga dan niet nadat je de kleding hebt opgeruimd, tussendoor nog 3 uur lang op je bed series zitten kijken op je iPhone, zodat ik 200 keer mijn nek breek over dat zuigapparaat, we wonen namelijk al zo krap.
En lieve schat, hoe kan het toch dat als jij eten klaar maakt of snacks pakt voor jezelf dat ik de sporen in de keuken terug vind, bestek, boter, verpakkingen en restanten en je vervolgens als klein duimpje je sporen achterlaat naar je bestemming?
Wist je trouwens dat als je slaapt je je ogen dicht hebt? Waarom staan jouw tv en lampje dan altijd aan als ik even om het hoekje kijk voor ik ga slapen?
Wil je mij eens uitleggen hoe het komt dat jij meer hebt geleerd in die 13 jaar dan ik in mijn hele leven? En dat terwijl je pas in de 2e klas zit. Als ik je namelijk iets vertel of uitleg, weet jij het altijd beter.
Zoek voor mij ook eens het woord “ongerust” op in het woordenboek, wacht ik help je, ik heb het voor je opgezocht en dit is wat er staat: “on·ge·rust (bijvoeglijk naamwoord) 1. bezorgd, bekommerd”.
Dat was ik laatst namelijk toen je met het genereuze idee kwam om samen met een vriendin van 14 jaar, met de bus en trein naar de Efteling af te reizen. Jullie hadden zelfs al een hele route uitgestippeld. Stom! Wat vond je dat stom, dat je niet mocht. Thank God! heb ik je kunnen overtuigen en is het feest niet doorgegaan.
Mag ik je er trouwens aan herinneren dat die elastiekjes voor je beugel IN je mond horen en niet als confetti dienen als versiering door het hele huis? Toen laatst de ortho mij vertelde dat je al 30 maanden je beugel draagt in plaats van de afgesproken 24, kreeg ik een spontane flashback naar de huiselijke vloer en jouw bed en de versiering aldaar. Graag nog een paar maanden “doorbijten” en deze in je mond plaatsen.
Toch ben ik enorm trots op je lieve schat, want in deze hormonale verwarrende tijd weet je jezelf maar al te goed te redden. Sta je sterk op je benen en ben je de aller-leukste en liefste grote zus die er bestaat.
Liefs,
mama (Diana)
Afbeelding: Shutterstock