Slaaptekort

Elke ouder heeft ermee te dealen. De één kan er prima mee omgaan, voor de ander is het een grote vijand die je in een monster laat veranderen. Slaaptekort. Ik krijg al vlagen van misselijkheid als ik het woord hoor. En toch heb ik door de jaren heen, naast een flinke dosis koffie, een aantal manieren gevonden om het slaaptekort te beperken, zonder dat mijn kleintjes daar erg in hadden!

slaaptekort

Zo blijkt verstoppertje spelen een prima powernap te zijn! Regel is wel minimaal tot honderd tellen! Mag je je verstoppen? Naar bed, onder de dekens, meteen! Je houdt minstens 90 seconde over om je powernap te doen. Mag je tellen? Vertel je kleintjes dan na een kwartier dat je ze écht niet kon vinden.

Als je kleintje vraag: ‘Mam zullen we vechten?’. Zeg nooit nee! Altijd met beide handen aangrijpen. De momenten dat je voor dood speelt, zijn prima momenten om je powernap te doen.

Of zet de autobak neer, ga op de grond liggen en zeg dat jij de autobaan bent. Je kleintjes vinden het fantastisch! Jij kan rustig liggen en ondertussen krijg je een soort van massage. Nee, ik stel inderdaad geen hoge eisen aan een massage.

En als je kleintje vraagt om mee te spelen met vadertje en moedertje, EIS de rol van baby op! En spreek met je kleintjes af dat je dit de hele middag met ze gaat spelen. Een langere powernap ga je niet krijgen.

En zo kom je toch je dag weer door. Succes!

 

Afbeelding: Shutterstock

Het schreeuwen

Afbeelding: Shutterstock

Naar aanleiding van dit blog, heb ik een aantal opmerkingen gekregen over het schreeuwen (en meer, maar daar hebben we het nu niet over). Vandaag reageer ik op het schreeuwen. Want ja, ik schreeuw weleens.

Het is zeven uur ’s ochtends, mijn wekker gaat. Ik geef een stomp op mijn telefoon in de hoop dat deze op snooze springt. De minipeuter naast me, die rond 01.00 bij ons is gekropen, slaat met een afstandsbediening op mijn hoofd. “TV kijken”, roept ze, ik bedoel schreeuwt ze, er bij. Bij mijn voeten voel ik een ander paar voeten van de zesjarige en ik realiseer me dat ik beter maar op kan staan. Ik ben moe, maar ik heb een goed voornemen. Ik begin de dag met een dansje, ik begin de dag met een lach. Een liedje wat ik tot vervelends aan toe van de man geleerd heb. 

Ik strompel naar de badkamer, ik ben echt géén ochtendmens. Maar met een plens koud water word ik dan toch echt wakker. Toch heb ik nog steeds het liefst dat er niemand praat. Maar die kleintjes zijn er nu eenmaal, dus ik accepteer het praten. Zachtjes praten, dat wel.

Op de vroege ochtend kies ik voor gemak, dus ik kleed mijn kleintjes aan, hoewel ze dit eigenlijk best zelf kunnen, maar er gewoon geen zin in hebben. En ja, ook de zesjarige help ik met haar sokken. Die sokken, dat is toch echt een dingetje hoor. Ik moet die sokken met alle beleid bij haar aantrekken, want anders zit ‘ie scheef of erger nog voelt ze een draadje! En dat kan ze niet op een ‘normale’ manier melden, nee dat moet op volume 10 met de ogen dicht geknepen en op een nogal schreeuwerige toon. Ik begin van binnen al een beetje te koken en denk ‘potverdikkie, ik doe ook gewoon mijn best’. En ik weet een kalme ‘Niet zo schreeuwen’ uit te brengen.

We komen beneden. Tijd voor een ontbijtje. De zesjarige wil naast mama zitten. De peuter ook. De minipeuter ook. En ja, ik weet het, overal is een oplossing voor. Om beurten, schema’s wie, wat wanneer. Maar het is niet goed genoeg. Het komt niet aan en de drie kleintjes blèren op volume 10. Ik zou tot tien kunnen tellen, ik zou kunnen denken ‘alles komt goed’. Maar ik verhef mijn stem. Ik verhef mijn stem om ze te vertellen dat ze niet zo moeten schreeuwen.

Tijd om naar school te gaan. Ik begin een kwartier voor vertrek met de mededeling dat we schoenen en jassen aan gaan doen. Het komt niet aan. Ondertussen zie ik het aanrecht vol staan en denk het nog even snel op te ruimen (zie je, het gebeurt uiteindelijk wel). Tijdens dat opruimen roep ik een aantal keer met een lage stem dat ze hun schoenen en jassen aan moeten doen. Ik word wederom compleet genegeerd. Ik ga voor ze staan, ik kijk ze recht in hun oogjes en vraag ze om even te luisteren en hun schoenen en jassen aan te doen. Er wordt door me heen gekeken. ‘Joehoe’ probeer ik nog met een luide stem. Geen reactie.
Er zit niks anders op. ‘SCHOENEN EN JASSEN AAN, NUUUU! tjonge jonge jonge’

Nee, schreeuwen is niet fraai. Schreeuwen is onredelijk, schreeuwen is onmacht, schreeuwen is niet goed te praten. Het liefst schreeuw ik niet, praat ik altijd in de positieve vorm. Straf ik niet, beloon ik alleen maar omdat mijn kleintjes alles naar verwachting doen. Ja, dat zou ik willen, echt. Maar hé, ik ben een mens (geen ochtendmens) en ik leef, ik voel en ik kook soms. Ik heb het beste met mijn kleintjes voor, ik hou van ze en ik plak ze achter het behang.

Wie niet?

De eerste keer naar school

Lief kleintje,

Het is bijna zover en dan word je vier. Dan ben je geen peuter meer maar een kleuter. Dan moet je naar school, de basisschool. De ervaringen met het verlaten van je nest zijn in het verleden, op z’n zachts gezegd, niet echt positief door jou ervaren. Een jaar geleden wist je mij ervan te overtuigen dat een peuterspeelzaal volledig overbodig was. Hoezo, het is leuk om met andere kindjes te spelen? Jij kon toch gewoon thuis spelen met je zusje? En zo geschiedde het, je speelde nog een jaartje thuis. Met je zusje.

Maar nu, lief kleintje, nu is er geen ontkomen meer aan. Binnen een maand word je vier. En kindjes van vier gaan elke dag naar school. Ik weet dat het lastig is om te moeten luisteren naar de juf. En dat het lastig is om op je stoel te blijven zitten, aangezien je bij ons thuis nog geen 10 minuten aan tafel kan blijven zitten. En ik weet ook dat je het er helemaal niet mee eens bent dat je straks je eigen billen moet afvegen, maar je wordt nu eenmaal een grote jongen.

Vandaag heb je mij meerdere malen geprobeerd te overtuigen dat je later eigenlijk toch niks wilt worden. En dat je wel naar school gaat als je groot bent. En dat je niet één nachtje, maar nog heel veel nachtjes wilt slapen voordat je weer naar school gaat. Maar zoals ik al zei, lief kleintje, je wordt een grote jongen.

Blijkbaar heb jij je knop omgezet en het begrip ‘grote jongen’ op je eerste wendag wel heel letterlijk genomen. Je nam de schooltijden nogal flexibel of misschien dacht je dat je inmiddels wel genoeg geleerd had om Spiderman te kunnen worden. Halverwege de ochtend vond je het namelijk wel mooi geweest en ben je hem gesmeerd. Maar, lief kleintje, dat vindt de juf niet zo leuk he!? Die wist namelijk niet dat jij tegenover school woont en de weg naar huis op je duimpje kent.

Dus lief kleintje, als je straks weer gaat wennen in je nieuwe klasje, wil je dan alsjeblieft wachten totdat ik je weer ophaal? Want ik kom echt hoor! En als je dan toch op school bent, leer dan meteen even rekenen, lezen en schrijven zodat je later behalve Spiderman ook dokter, brandweerman of papa-blogger kan worden.

Leer om te beginnen in ieder geval alvast een kwartiertje op je stoel te blijven zitten en zelf je billen af te vegen.

Kusje,
mama

Ik ken een moeder die…

Ik weet het. Het is niet netjes om te oordelen. Maar soms moet je het gewoon even kwijt.

Ik ken namelijk een moeder die haar kleintjes compleet aan het verprutsen is. Ze probeert het telkens wel weer goed te maken, maar ik vraag me af of dat voldoende is.

Ze schreeuwt tegen haar kinderen joh! Het lijkt wel of ze de opperchef van het leger is. En wat doen de kleintjes? Ze doen er net even te lang over om hun schoenen en hun jas aan te trekken. Ze gooien voor de dertig duizendste keer hun glas om. Ze maken net even teveel geluid. Of ze doen gewoon simpelweg net alsof ze hun moeder niet horen. Dat komt waarschijnlijk doordat ze doof zijn geworden van al dat geschreeuw. En zeg nou zelf, als er iemand tegen jou zo zou tetteren, zou je er toch ook niet naar luisteren?

Ook noemt ze een bord kale macaroni een maaltijd. En die kinderen eten het met hun handen, hebben ze nooit van bestek gehoord? Niet biologische komkommer moet de groente voorstellen. En weet je wat ze ook doen? Tussendoor geeft ze haar kleintjes weleens een gevulde koek. Een hele! Weet je hoeveel suiker daarin zit!?

Ze zei laatst tegen haar zoontje dat hij meteen zijn kamer op moest ruimen anders mocht hij nooit meer Super Mario spelen! Nooit meer! Nou geloof me, dezelfde middag zat hij weer glazig naar het springende mannetje te kijken (samen met zijn moeder) en zijn kamer was nog één grote rotzooi! Lekker consequent…

Ze vergat de tanden onder het kussen van haar dochter weg te halen! Weg was de magie van de tandenfee…

Haar dochter moest wel 20 keer vragen of ze naar haar geïmproviseerde dans op Kinderen voor Kinderen wilde kijken. En toen ze na 20 keer vragen “nou een keertje dan” zei, staarde ze naar haar telefoon ipv het optreden! Oke, aan de choreografie valt nog wat te verbeteren, maar ze kan op z’n minst toch even 5 minuten kijken? Ze mag ook al niet naar zoetsappige kinderkoortjes luisteren! Arm kind.

Ze kijkt overigens sowieso net zoveel naar haar telefoon als naar haar kleintjes.

En dat jongste kleintje heeft tot voor kort elke nacht in haar bed geslapen! En ook nog aan de borst! Dat zal niet best zijn geweest voor hun seksleven…

Al die kleintjes kruipen ’s nachts weleens bij die ouders in bed!

En op sommige dagen, dan zitten die kinderen van haar de hele dag, hele dag! in hun pyjama’s.

Na de kerstvakantie was haar dochter niet helemaal fit en toch heeft ze haar naar school gebracht. Alleen maar omdat ze er even geen zin meer in had en vond dat ze niet ziek genoeg was!

Het huishouden is ook echt een zooitje daar! De wasmand is tot een kilometer gevuld, door de ramen kun je amper kijken en het aanrecht staat negen van de tien keer vol met vuile vaat. Van de vorige dag!!

En die trap! Dat ze nog naar beneden en naar boven kunnen. Op elke trede ligt er wel een speeltje of een poststuk.

Als je met dat gezin afspreekt, zijn ze echt altijd te laat.

Laatst vertelde ze mij dat ze wel een weekend of zelfs een WEEK weg wilde zonder de kinderen! Voor vakantie. Ze is een thuisblijfmoeder, ze heeft altijd vakantie!

Zo, nou. Dat moest ik even kwijt hoor!

O ja, die moeder… Dat ben ik!


Afbeelding: Shutterstock

Kerstdiner inspiratie

Wat word ik toch jaloers op de plaatjes van deze website. Prachtig gedekte tafels, perfect gestylde en ook nog gezonde gerechten en als klap op de vuurpijl; kindjes die netjes aan tafel zitten! Je raadt het misschien al, aan mijn kersttafel gaat dat er compleet anders aan toe. De gedekte tafel is binnen no time vervuild met omgevallen glazen limonade, de servetten vliegen om je oren en die leuke decoratie zien mijn kleintjes als totaal overbodig. En dan mijn gerechten. Als ik met groente aan slag ga, heb ik enkel keus uit spinazie a la creme, al het andere wordt namelijk gelijk weer aan de kant geschoven. Goed, een kwak spinazie (ik zou er een smiley van kunnen maken) is het kerstgerecht. En dan nog de kindjes aan tafel… Ja, het beeld is weer duidelijk.

Maar dat neemt niet weg dat het kinderkerstdiner van Veggie Kidz een enorme inspiratie is en ik het dit jaar gewoon ga proberen. Ik ga het doen!

_N1C7170

Vrolijk paddenstoeltje

Om op te starten, beginnen we met het vrolijke paddenstoeltje in het groen. En OH MY, wat ziet dit er ingewikkeld uit. Een waar kunstwerk wat bij mij zal eindigen in paddenstoel platgestampt door een reus of iets dergelijks. Maar als ik dan het recept lees, wat je hier vinden kunt, is het helemaal zo ingewikkeld nog niet. En er bestaat nog een grote kans dat de peuter en de minipeuter het nog lekker vinden ook!

_N1C7227

Een tomatensoepje, het klinkt zo lief

We vervolgen het Veggie Kidz kerstdiner met een tomatensoepje. HEY! Iets wat de zesjarige naast de spinazie a la creme ook lust! Zolang er geen ‘dingetjes’ in zitten dan he. Én belangrijker nog, iets wat ik al vaker gemaakt heb en dus ook echt wel kan. Maar nog niet eerder met dit recept. Moet ook lukken. Echt. Ik kan dat.

_N1C7356

Gemarineerde groentespiezen

Wow, de ingrediëntenlijst van de gemarineerde groentespiezen vind ik zo knetterlang dat ik het al niet meer overzie. Maar als ik de plaatjes zie, moet dat mij toch lukken!? En als de kleintjes het niet lusten, zien ze er smakelijk genoeg uit om ze zelf op te eten.
Ik ga de uitdaging aan.

_N1C7437

Kerstmannen vla

En als laatste gaan we voor het Veggie Kidz kerstdiner toetje, de Kerstmannen vla. Kijk, dat is iets wat er hier altijd in gaat. Ongetwijfeld zal het eindresultaat bij mij eindigen alsof de frambozen verzopen zijn, maar aan het duidelijke recept zal het niet liggen.

Ik ben heel benieuwd! Wat denken jullie, gaat het kerstdiner met mijn kleintjes lukken?

Wat je niet wist… Totdat de Sint werd ingeruild voor Santa

Iets wat ik wel weet, is hoe het gaat met het Sinterklaasfeest. En toch begin ik er elk jaar weer aan. Stilletjes hoopte ik dat mijn oudste er dit jaar niet meer in zou trappen. Dat alle credits nu eens naar mij zouden gaan. Maar helaas, niets was minder waar. Mijn kleintjes gingen er voor de volle 100% in en beleefden, voelden en ademden voor drie (lange) weken Sinterklaas. Elke ochtend om 6.00 wakker en niet zomaar wakker, springlevend, hyper waren ze. Elke avond gezanik over het schoenzetten. Driehonderd verlanglijstjes aan mijn neus voorbij zien gaan (hoe weet ik nu wat ze echt willen hebben??) Sinterklaasliedjes tot ik ze niet meer horen kon.

Sinterklaas, SinterKLAAS, SINTERKLAAS! Oh, wat is Sinterklaas te gek, de liefste, de aller aller liefste!

Ik wist het! En toch speelde ik het spel weer mee. Cadeaus inkopen, cadeaus inpakken, cadeaus verstoppen, midden in de nacht wakker schrikken omdat de schoenen nog gevuld moesten worden. En waar was Sinterklaas? Of Piet? En nee, ik ben de beroerdste niet. Maar dat geratel en geratel over die fantastische Sinterklaas die alle credits krijgt en waarvoor? Voor al mijn werk!

Maar halleluja, Sinterklaas is weer vertrokken en ingeruild voor het kerstfeest. Eindelijk, een vredig en rustgevend feest. Een kindje geboren, voor ons allemaal. De zesjarige die regelmatig om een Jezus-kleurplaat vraagt. En twee peuters die vredig met een stal spelen. Totdat… De zesjarige ergens vernomen had dat er een kerstman bestaat en cadeautjes rondbrengt. Baby Jezus vloog door de lucht en de peuters waren één en al oor. ‘Kerstman, cadeautjes, wat een fantastische man, vertel ons meer!!’, was nog net niet de tekst dat uit het mondje van de minipeuter kwam.

Maar nee, ik weet hoe dat gaat. Dan sta ik straks weer inkopen te doen en moeten we het volgende half jaar niet alleen op droog brood leven, maar ook op zeer slappe thee. Bovendien sta ik dan straks wéér cadeaus in te pakken, het plakband van de Sintcadeaus plakt nog steeds aan mijn mouw. En dan moet ik de drie kleintjes wéér kalmeren, temmen en in het gareel houden totdat mijn stem het begeeft.

En wie krijgt er alle credits?

Nee, het gaat niet gebeuren! NIET! Toch?


Afbeelding: Shutterstock

Grote mensen ingewikkeldheid

Ik zat vanmorgen aan de ontbijttafel met mijn kleintjes. Zoals altijd lurk ik, voor me uit starend, aan mijn bakkie koffie en hoop ik maar dat mijn kleintjes rustig hun ontbijtje eten, zonder geschreeuw en zonder geknoei. En het allerlaatste waar ik op zit te wachten, zijn ingewikkelde vragen. Eigenlijk komt het erop neer dat ze niet al te ingewikkeld moeten doen, zo vroeg op de ochtend. Gewoon even lekker simpel.

Maar vanmorgen realiseerde ik mij dat kleintjes helemaal niet zo ingewikkeld zijn. Het zijn de ‘volwassenen’ die altijd zo ingewikkeld doen. Deze realisatie kwam na een opmerking van mijn zesjarige.

Sinds gisteren is de Sinterklaas-gekte hier in huis begonnen. Met verkleedkleren, Sinterklaasliedjes, boekjes en ook het Sinterklaasjournaal. Eigenlijk had ik er dit jaar niet zo heel veel zin in door al die stomme discussies. Gelukkig hebben mijn kleintjes daar helemaal niks van meegekregen en ik hoop ook dat dat zo blijft. Want bewapende Pieten tijdens de intocht baren mij toch wat zorgen. Nee, waarom kan het niet gewoon simpel?

Maar goed, we zaten dus vanmorgen aan de ontbijttafel en mijn kleintjes zitten ‘gezellig’ (naar mijn idee net even te hard) Sinterklaasliedjes te zingen. En opeens vraagt mijn zesjarige waar de Pieten naartoe zijn gegaan? Want deze vertrokken in het Sinterklaasjournaal.

“Ja, de Pieten gingen van de boot af”, antwoord ik haar. (Klopt dat? Ik zou het eigenlijk niet weten, want zo goed let ik niet op.)
“O Nee! De Pieten kunnen helemaal niet zwemmen, dan worden het Witte Pieten!! Nou ja, ook leuk” was haar reactie.

En Voila! Daar hebben we de oplossing van ons Zwarte Pieten ‘probleem’. Laat ze lekker zwemmen, dan worden ze wit.

Dus grote mensen. Kunnen we nu ophouden met al die ingewikkeldheid en wat meer luisteren naar de eenvoud van kinderen en waar het werkelijk om gaat. Lekker simpel.

Sinterklaas

Happy Halloween! 3 gemakkelijke hapjes

Halloween… Ik heb er zelf vrij weinig mee. Van dat hele griezelige houd ik al helemaal niet. Halloween schmink met de meest gruwelijke gezichten zie je mij niet snel doen. Ik zie liever de humor ervan in en ga voor de geinige Halloween dingen. En aangezien ik eten altijd leuk vind, heb ik wat ‘Happy Halloween! Hapjes-inspiratie’ opgezocht. Maar… uiteraard niet te ingewikkeld, want daar houd ik dan weer niet van.

Foto en recept: the-girl-who-ate-everything

Kind kan de was doen! Je neemt een chocolade koekje, snijdt hem door de midden, smeert er rode frosting op en drukt er witte spektandjes in. Resultaat? Een griezelig lekker gebitje.

Foto: Reasons to skip the housework

Nog zo een simpele maar super leuk Halloween-hapje. De mummy-worst! Je maakt wat sliertjes van bladerdeeg, wikkelt het om een knakworst en dan +- een kwartiertje in de oven. De oogjes maak je uiteindelijk met mosterd of ketchup. Geinig toch?

Foto en recept: ambrosiabaking.com

En als derde de spookjes-cupcakes. De cupcakes kun je zelf bakken, je kunt ze natuurlijk ook gewoon kopen. Daarnaast heb je wat witte marsepein of fondant nodig en zwarte dropjes (of iets dergelijks) voor de oogjes. Schattig toch?

Happy Halloween allemaal!

De Cuddletwist

Mijn zesjarige heeft inmiddels een behoorlijke lengte aan haar op haar hoofdje. En zoals het niet overal gaat, gaat het wassen van d’r haar eigenlijk verrassend goed. Blijkbaar heeft ze door dat het geen enkele nut heeft om als een speenvarken te gaan krijsen terwijl d’r haartjes gewassen worden. Thank God, het mag ook weleens ‘gewoon’ goed gaan.

Natte haren gemakkelijk droog maken

Na het haren wassen zijn haar haren altijd behoorlijk nat. Zelf los ik dat altijd op door een handdoek op mijn hoofd te knopen en als mijn zesjarige dat ziet, wil ze dat ook. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, het vergt namelijk wat ervaring om zo een handdoek op je hoofd te houden. Of ik heb een verkeerde knooptechniek, kan ook. Hoe dan ook, voor de zesjarige hebben we nu dé oplossing! De Cuddletwist!

Handdoek met een twist

De Cuddletwist is een handdoek die op zo een manier is vormgegeven dat het gemakkelijk en stevig om het hoofdje van je kleintje blijft zitten. De handdoek doe je om het hoofdje van je kleintje, je draait de haartjes in de handdoek en de ’twist’ zet je in het lusje bovenop het hoofdje vast. Simpel en echt heel stevig. De Cuddletwist is gemaakt van zijdezachte natuurlijke bamboe vezels en absorbeert 60% meer dan een katoenen handdoek. De haartjes zijn dus nog sneller droog ook.

cuddletwist

Handig voor je kleintje? Je kunt de Cuddletwist bestellen bij bol voor € 15,95
Meer info vind je ook op cuddledry.com

Wat je niet wist… Totdat er één naar school ging (de ochtenden)

Vroeger, toen ik nog geen kleintjes op school had, twee jaar geleden, waren mijn ochtenden relaxt en vredig. Ik werd wakker, stond op, kleedde me aan, kleedde mijn kleintjes aan, we gingen een ontbijtje eten en daarna keken we wel wat de dag ons zou brengen. Nu, in het heden, vandaag de dag, doe ik op zich niet heel veel anders. Ik word wakker, sta op, kleed me aan, kleed mijn kleintjes aan, we gaan ontbijten en daarna brengen we de zesjarige naar school. Dat klinkt niet heel moeilijk toch? Maar toch gaat er geen ochtend voorbij dat er niet gejankt of geschreeuwd (sorry buren) wordt. Dat wakker worden is namelijk niet op een tijdstip dat ik wakker zou willen worden. Mezelf aankleden lukt meestal wel, maar dan ga ik aan de slag met mijn kleintjes. Als ik geluk heb, zijn ze allemaal al wakker, maar eigenlijk ligt er altijd nog wel één te pitten.

Mijn kleintje wakker maken, ik weet dat dat heel onverstandig is, maar wat moet ik anders? Ze moet naar school en dus moet ze wakker worden! Ik begin heel liefelijk met een gezellig liedje ‘wakker worden, wakker worden, hoor de vogeltjes fluiten’. ‘GA WEG’, krijg ik als antwoord. Ze trekt het dekbed over haar hoofd en keert mij haar rug toe. ‘Nee echt, je moet naar school. Wakker worden meisje.’ Van binnen begin ik al een beetje te koken, want ja ik ben ook geen ochtendmens.

Ondertussen houd ik de twee andere kleintjes zoet met de tv. Ja, ik beken, deze staat het eerste half uur van de dag op Netflix. Als alles is aangekleed komt de volgende uitdaging. De televisie uit krijgen en allemaal naar beneden voor een ontbijtje. Maar inmiddels zitten ze met z’n drieën in trance naar Peppa Big te staren. Nog geen drie kwartier wakker, wordt mijn geduld voor de tweede keer op de proef gesteld, omdat ik met geen mogelijk mijn kleintjes naar beneden krijg.

Wat er ook gebeurt, ik móét nu eerst koffie en een ontbijtje. Ik weet niet hoe, maar uiteindelijk belanden ze toch alle drie aan de ontbijttafel. Het ontbijt, er wordt gekibbeld over smeerkaas, pindakaas, wie eerst, wie daarna, zelf smeren en er pleurt minimaal één keer een beker om. 

En in de tussentijd staar ik naar mijn koffie. Denkend aan vroeger, toen er nog geen tijdsdruk was…

Oh shit, de tijd.

‘We moeten gaan! Schoenen aan, jas aan. O nee, jullie HAREN. Ga maar weer zitten. Hup, hup huhup!!’  Ik flats er snel een vlecht en wat staarten in. En dan moeten we echt gaan. Net voor de bel gaat rennen we naar de overkant. Thank God dat we tegenover school wonen.

Jeetje, ik wist dat ik geen ochtendmens was, maar nu weet ik het zeker. Ik ben géén ochtendmens, echt niet. Ik pleit daarom ook voor schooltijden die beginnen om 10.00. Op z’n vroegst.

Afbeelding: Shutterstock