Moeder zijn is eigenlijk best leuk. Niet alleen om mijn kinderen, die me met uitgestrekte armpjes tegemoet rennen. Maar ook omdat er andere moeders zijn. Nog nooit in mijn leven was contact maken met anderen, zelfs wildvreemden, zo simpel. Alles wat je moet doen is bij de glijbaan gaan staan en zeggen; “wat een schatje, hoe oud?”.
Moeder zijn. Iedereen doet het op haar eigen manier. Ik zie er velen voorbij komen, ik heb er heel wat bewonderd. Moeders die alles voor elkaar hebben en alles verloopt als een gesmeerde motor. Moeders die met engelengeduld reageren op hun kroost. Moeders die elke opvoedhandeling bewust uitvoeren. Ik laat me inspireren door deze moeders.
Moeders die met mij zijn in dit opvoedingsavontuur. De saaie dagen leuk maken en mijn falen minder erg. Moeders die vergeten om een luier in de luiertas te stoppen. Moeders die een iPad naar de koppies van hun kleintje werpen om 7.00 in de ochtend. Moeders die binnensmonds vloeken wanneer er weer een beker omver pleurt. Moeders waarvan je afleest dat ze ook werkelijk geen idee hebben waar ze mee bezig zijn.
De moeder die zegt ‘kom binnen’, zonder ook maar iets schoongemaakt of opgeruimd te hebben. Ik voel me vereerd wanneer ik in haar échte leven mag binnentreden.
De moeder die er alleen opuit gaat, omdat ze dat wil. Omdat ze dat kan. De moeder die er geen wedstrijd van maakt wie het meeste kan opofferen. De moeder die vindt dat ze ook recht heeft op een eigen leven. Ze maakt me zelfbewust. Ik ben er ook nog.
De moeder die geen nieuw kerstoutfit kocht voor haar kind, maar samen gewoon joggingbroeken aantrokken. De moeder die voor het avondeten vissticks met brood opdient. De moeder die me laat inzien dat niet alle ballen altijd in de lucht gehouden hoeven worden. Je kunt ze soms ook gewoon neerleggen.
Moeder zijn, er zijn zoveel moeders. Zoveel om te negeren. En zoveel om van te leren.
Afbeelding moeders: iordani/shutterstock