20 jaar geleden begon ik aan het grootste avontuur van mijn leven, om precies te zijn op maandag 2 juli 2001 om 12:36, in de vorm van een klein mensje van 3630 gram: het moederschap. 15 dagen te vroeg, na een perfecte zwangerschap en een wat lastige bevalling. Jake, vernoemd naar zijn beide opa’s: Ja van Jacques (meestal geschreven als Sjaak) en Ke van Kees.
Ik had als poppenmoeder al ruime ervaring: Liesbeth (naar mijn kleuterjuf Liesbeth), de tweelingpoppen Chantal & Chantal (mijn naam, een beetje zelfverheerlijking moet kunnen op die leeftijd), de Barbies en mijn vurig gewenste babypop Jacqueline hadden al mijn liefde en aandacht gekregen sinds ik een klein meisje was. Ook het oppassen op mijn 2 nichtjes van jongs af aan hadden bijgedragen aan het idee dat ik dit varkentje weleens zou wassen.
Dat viel een beetje tegen…
Niemand had me verteld dat op het moment dat zo’n klein mensje geboren wordt, hij niet alleen komt, maar meteen een rugzak meeneemt die boordevol verantwoordelijkheidsgevoel, schuldgevoel en onzekerheid zit. Die 1e nacht alleen met z’n drietjes, jeetje wat was dát spannend! Maar goed, niemand had het erover, dus ik dacht dat ik de enige was. Die roze wolk heb ik niet gezien, ik vond het vooral hard werken: zelf lag ik nog in de kreukels, het kind gedroeg zich niet zoals mijn poppen, was bovendien wat astmatisch en hoestte de eerste jaren van zijn leven ongeveer 24 uur per dag.
Maar goed, alles went en zo ook mijn babyvent! Mijn Jakiebaby groeide op tot een mooi mannetje, dol op autootjes, buiten spelen en verstoppertje spelen in het keukenkastje. Hij kon al vroeg heel goed praten: op het consultatiebureau kwam de vraag of hij al 5 woordjes kon zeggen waarop ik op een plaatje in het boekje wees wat hij eindeloos achter zich aan sleepte en vroeg of hij kon zeggen wat het betreffende plaatje moest voorstellen. Toen hij feilloos “egaliseermachine” zei was hij wel geslaagd voor de test. Hij kreeg uiteindelijk nog 2 broertjes erbij wat betekende dat ik blijkbaar iets meer vertrouwen in mijn moederschap kreeg en zo groeiden we samen verder op als gezin. Ik krijg vaak van mijn moppies te horen waarom ik zo naar ze zit te kijken en als ik dan zeg dat ik ze gewoon zo prachtig vind en het wonderlijk vind dat ik samen met hun vader zulke mooie kunstwerken heb gemaakt kijken ze me wat meewarig aan.
Onze Jake viert vandaag zijn 20e verjaardag, dit fantastisch mooie kind die mij moeder heeft gemaakt, die werkelijk geen enkel gen van mij heeft, maar een 100% kopie is van zijn vader. Ik vind hem lief, intelligent, rustig, geweldig humoristisch en dol op zijn broertjes. Als hij lacht kun je niet anders dan meelachen.
Ik vier vandaag mijn 20-jarig moederschap. Ondertussen heb ik mijn 3 varkentjes zo vaak gewassen dat ik wel durf te zeggen dat ik het kan. Misschien ben ik niet altijd de standaard moeder, maar zij zijn ook niet altijd standaard kinderen, en dat is mooi.
Zoals ik laatst aan tafel zei tijdens het eten: ik hou zoveel van jullie dat het soms gewoon pijn doet. Ik ben een trotse moeder van een paar retegoed gelukte kinderen!
Afbeelsing: Shutterstock / Krakenimages.com