Toen ik voor het eerst zwanger was, was ik dolblij dat ik zwanger was van een meisje. Ik weet het, het is taboe om te zeggen en natuurlijk was ik ook heel blij dat het kindje er gezond uitzag. Maar mijn grote droom was toch echt een dochter. Ik had al jaren een meisjesnaam, ik wist precies welke Disney films onze favoriet zouden worden en de knutselspulletjes lagen bij wijze van spreken al klaar. Toen mijn tweede weer een meisje werd, was het officieel. Ik werd een meisjesmama! Naast het feit dat ik alle babyspullen zo door kon schuiven, was ik ook zo blij voor mijn oudste dochter dat ik haar een zusje geven kon. Voor mezelf was dat altijd een droom en deze droom werd voor mijn eigen dochters een werkelijkheid. Ik zag het samen tutten helemaal voor me…
Wat is er in de loop van de tijd toch gebeurd? Waar zijn die meisjesachtige meisjes waarmee ik lekker zou gaan tutten? Waarom herken ik mijn dochters toch altijd in blogs over jongensstreken en ik als meisjesmama in blogs over jongensmama’s?
Viel mijn droom in duigen? Nee zeker niet. Ik werd juist wakker!
Meisjes zijn leuk om aan te kleden
In mijn dromen was het inderdaad heel leuk om mijn meisjes aan te kleden. En ik moet zeggen, de eerste twee jaar van hun leventje heb ik er ook echt van genoten. Maar toen, toen begonnen ze te bewegen en kregen ze een eigen mening. Hebben jongens altijd gaten in hun broek? Dan heb je de maillots van mijn meiden nog niet gezien. Wanneer er binnen een maand wéér geen enkele legging, maillot of broek zonder kniegaten in de kast liggen, zijn meisjes opeens helemaal niet zo leuk meer om te kleden.
En dan dus nog die eigen mening! Want ze willen die legging, maillot of broek helemaal niet aan. Ze willen ook gewoon een joggingbroek, want dat zit zo lekker en het is zo makkelijk voor als je naar de wc moet.
Meisjes zijn makkelijker dan jongens
Dat is wat ze zeggen, maar wat zeggen ze nou eigenlijk? Wat is dan precies makkelijker? Luisteren meisjes beter? Zijn ze minder wild en doen ze minder domme dingen? Want als ze dat bedoelen met ‘makkelijker’, dan is dat één grote leugen. Is het opvoeden van kinderen überhaupt makkelijk, vraag ik me af. Ik hoor jongensmoeders klagen over de rommel die de jongens maken, maar wanneer ik een blik werp in de slaapkamer van mijn dochter, kan ik maar één oplossing bedenken. ‘Steek de fik er maar in’.
Zijn meisjes makkelijker in de omgang? Maken ze minder ruzie? Aan de blauwe plekken te zien, die ze elkaar zo nu en dan geven, is ook dat één grote leugen.
Meisjes hebben andere humor
Jongens kunnen lachen om de hardste boer en scheet, dat doen meisjes niet. Maar waarom hoor ik mijn dochter dan als hardste er bovenuit lachen, wanneer haar neefje een schunnige grap maakt? Heb ik haar dan geen manieren bijgeleerd? En waarom zet ze een scheetkussen op haar verlanglijstje? Hoort daar geen barbiepop of glitterlijm te staan?
Weet je, inmiddels ben ik best een beetje trots dat ze al tot de letter ‘H’ het alfabet kan opboeren.
Meisjes zijn rustiger
Maar niet in mijn huis. Niet mijn meisjes. Het lijkt hier soms wel een bouwplaats waar continu palen de grond in geramd worden. Het geschreeuw, het gelach, zelfs wanneer ze denken dat ze gewoon rustig praten, het is oorverdovend. Nee, mijn dochters hebben geen moeite om van zichzelf te laten horen. En ik besef met nu dat dat een goede ontwikkeling is! Laat jezelf maar horen en durf tegen te spreken.
Toen ik een meisjesmama werd, dacht ik dat ik mijn meisjes moest volpompen met zelfvertrouwen en kracht, maar ik heb ontdekt dat dat er gewoon in zit. Ik hoef ze niet te leren dat ze alles kunnen worden wat ze maar willen worden, dat weten ze namelijk al. Ik hoef ze er alleen maar aan te helpen herinneren, dat niemand ze kan zeggen dat ze iets niet kunnen of niet kunnen zijn.
Afbeelding: Shutterstock / Purino