Hij is een vader, geen idioot

 

Regelmatig hoor ik uitspraken om mij heen als ‚mijn man past op’ of ‚het is papadag’. Mijn haren gaan altijd een beetje recht overeind staan als ik zulke dingen hoor, want ik denk dan bij mijzelf? ‚Huh? Als je samen bent, let je kerel dan niet op of zo? Of is hij de andere dagen, als het dus geen papadag is, geen papa? Wat is hij dan? De melkboer? Een vreemdeling die bij je op de bank hangt? Wat?’ En op het moment dat hij opstaat en iets met de kinderen gaat doen, krijgt hij dan een applaus?

Gendergelijkheid.

Als ik om mij heen kijk dan is de gendergelijkheid, zoals ze dat zo walgelijk noemen, nog ver te zoeken. We denken wel dat we allemaal zo gelijk zijn en gelijk behandeld worden, maar als we een jongetje in een prinsessenjurk of met nagellak zien rondlopen, dan puilen de ogen bijna uit ons hoofd.

Voor vrouwen

En voor vrouwen is er ook nog maar weinig gendergelijkheid te vinden en niet alleen op de werkvloer, maar ook in het sociale leven. Want als een vrouw kiest voor een carrière in plaats van bij de baby te zijn, dan ontbreken er toch wel wat moedergevoelens of niet dan? Maar gaat een man een dagje minder werken om papadag te kunnen vieren, dan is dat toch wel de meest betrokken en liefdevolle vader die er is. Beetje krom als je het mij vraagt. 

Maar goed, dan vraag je het ook aan iemand bij wie de rollen thuis echt volledig gelijkmatig zijn verdeeld. Mijn en man en ik zijn zeer gelukkig getrouwd en we hebben daarna vier kindjes gekregen. Dat is flink aanpakken, zeker wanneer je allebei een drukke baan naast het gezin hebt. Ons leven vergt wat planning en samenwerking en soms moet je handelen alsof je een alleenstaande ouder bent.

Gewoon papa

Zo zijn de ochtenduren voor mijn man. Hij maakt het ontbijt klaar, hij zet de lunchtrommels klaar, hij zorgt dat de kinderen er netjes en verzorgt bijlopen en hij brengt de kinderen naar school. Soms maakt hij het avondeten klaar en op zijn dagen brengt hij de kinderen naar hun clubjes. Niet als een ‚super papa’ of als in ‚papadag’, nee gewoon als een vader.

En natuurlijk waardeer ik het dat hij alles aanpakt, maar uitzonderlijk vind ik het niet. Ik bedoel, hij is een vader, geen idioot. Toch zijn sommige mensen geschokt als ik vertel over wat mijn man allemaal doet. „Vindt hij dat allemaal wel leuk dan om te doen?” Ik zal je vertellen, ik was niet alleen toen al die vier kinderen verwekt werden, zeker weten dat hij gewoon helpt en dat dat geen uitzondering is. Hij wil een gezin, ik wil een gezin. Hij wil een carrière, ik wil een carrière. Wij doen dat samen.

Oppas

Als ik ’s avonds een uurtje ga sporten, als ik voor mijn werk een middagje weg moet, als ik met mijn vriendinnen een filmpje wil pakken, dan regel ik een oppas of een opa of oma om op te passen. Of mijn man is thuis. Niet om op te passen, maar gewoon omdat hij een ouder is en ouders passen niet op, die zijn er gewoon.


Afbeelding Shutterstock
2016/2024

De schreeuwlelijk wordt opgevoed

Met vier kinderen gebeurt het niet vaak dat ik met één kind naar het winkelcentrum ga. Maar van de week kwam het zomaar voor het eerst voor dat de oudste drie een speeldate hadden en ik dus een middag alleen met mijn jongste, kind nummer vier, opgezadeld zat.

Ik had natuurlijk kunnen genieten (als in Netflixen) van mijn ‘vrije’ middag, want ja zo voelt dat voor mij met één kind om mij heen. Maar nee, ik koos ervoor om met hem naar het winkelcentrum te gaan. Ik bedoel, op stap met één kind, hoe relaxt is dat!? Dat Netflixen kan ik ook wel met vier kinderen dartelend om mij heen.

En dus liep ik met mijn jongste door het winkelcentrum, we kochten wat knutselspulletjes en wat lekkers om te snoepen. We hadden het fijn samen. Maar dat fijne moment werd plotseling onderbroken door een luidkeels geschreeuw dat door het winkelcentrum galmde. In de verte was een peuter het duidelijk ergens niet mee eens. Het kind stond te huilen, te schoppen en te krijsen naast zijn wanhopige moeder.

Ik had medelijden met beide, maar het meest met de moeder. Ik voelde me ook een klein beetje schuldig door het feit dat deze krijsscène mij een goed gevoel gaf. Het was namelijk een keer niet mijn kind dat daar stond te blèren. Ik hoefde er niets mee. Wat een zaligheid.  Lees meer