Voordat ik moeder werd, was het geen enkele keer in me opgekomen dat het moederschap behoorlijk eenzaam kan zijn. Ik wist sowieso niet wat eenzaamheid inhield. Ik had altijd wel iemand om me heen of ik stond vol met afspraken in het weekend. Een vriendengroep van de middelbare school, een vriendengroep via mijn oude sportclub en gewoon een vriendengroep die ik zelf bij elkaar had geraapt. Kortom, vrienden genoeg. Nu ik moeder ben, is dat anders. Het is niet zo dat die vriendengroepen verdwenen zijn, maar de frequentie van afspreken of elkaar überhaupt spreken is laag. Zeer laag. De dagen met kinderen zijn druk en daarbij, de dagen vliegen voorbij. Voor ik er erg in heb, zijn we weer een week verder waarin ik niemand gezien of gesproken heb. En dat is wel eens eenzaam.
Te moe
Het gekke van deze eenzaamheid, is dat ik het helemaal zelf veroorzaak. Ik ben simpelweg te moe om met vrienden af te spreken, uit te willen en feestjes af gaan. Heel stiekem ben ik wel eens blij met deze Corona maatregelen, het haalt de sociale druk bij wel in ieder geval van de ketel. Afspreken met vrienden voelt op dit moment als opgave waar ik diep in mijn hart helemaal niet zoveel zin in heb. Ik ben dan wel eens eenzaam, maar het is oké.
Me-time
We hebben het allemaal over hoe vermoeiend en zwaar het moederschap kan zijn. Hoe belangrijk het is om als moeder aan jezelf te denken, jezelf niet weg te cijferen en dat je moet zorgen voor ‘me-time’. Maar als ik heel eerlijk ben, vul ik die me-time het liefste slapend door in mijn bed of met een boek op de bank. En niet door met wéér een vriendengroep af te spreken, die ik ‘zou moeten’ onderhouden. En hoewel niemand had me kunnen voorbereiden op de eenzaamheid van het moederschap, heb ik mezelf inmiddels al wel voorbereid op weinig vrienden die er overblijven aan het einde van de rit.
En dat gevoel is wel eens eenzaam, maar het alleen zijn is oké.
Afbeelding: Shutterstock / fizkes