Pubers

Ik zie je zuchten maar je blijft rustig. Je vraagt je soms af waar het mis is gegaan omdat je af en toe die controle kwijt bent. Je ziet de chaos van kleding in haar kamer terwijl je zojuist een berg wasgoed weggewerkt hebt en je hebt uitgesloofd om alles netjes in stapeltjes op haar bed te leggen, het kon zo de kast in. Vervolgens krijg je de vraag waarom die ene blauwe jeans er niet tussen zit. Je zucht maar blijft rustig.

Je ziet de koelkast open gaan, ze kijkt en zoekt. Ze heeft zoals gewoonlijk lekkere trek of dorst. Ze staart voor zich uit en je hoort roepen dat er niets lekkers is. Je reageert dat dat lekkers vrijwel meteen op was voor het überhaupt de koelkast had bereikt. Je weet, al vul je de koelkast voor een weeshuis, het is niet wat ze zoekt. Je hoort een klap, ijskast dicht. Dan maar chips. Je zucht maar blijft rustig.

Ik zie je ’s ochtends lunchpakketten maken tijdens ochtendstress, want je moet op tijd naar je werk. Ze klaagt dat ze niets heeft om aan te trekken en jij denkt terug aan die stapeltjes op haar bed. Ook zij moet over een kwartier weg dus dubbel stress. Je moedigt haar aan op te schieten en roept de tijd en herinnert haar aan de rijkelijk gevulde kledingkast, maar je wordt genegeerd.

Voor je vertrekt raap je nog een spoor van rondslingerende spullen op, make-up en kleding. Je vertrekt eindelijk met je kleuter die op het laatste moment nog wat speelgoed pakt of moet poepen, dat kost weer een paar minuten.

Je voelt frustratie en tranen en wilt heel hard schreeuwen. Je zucht heel diep, ademt in, ademt uit. Je kijkt naar je kleuter en houdt je in.

Je komt uit je werk, haalt je kleuter op en komt thuis. Je kijkt rond en ziet een bende met nog steeds rondslingerende kleuter- en puber restanten. Je negeert dit, er heerst honger!

Ik zie je in de keuken staan en zorgt voor het eten, terwijl koken je hobby niet is. Je wisselt gezond met ongezond af, aangevuld met vitaminepillen om zeker te zijn van de dagelijkse hoeveelheid. Je kijkt naar je puber, ze heeft geen trek, een uur eerder heeft ze een zak chips naar binnen gewerkt. Je hoort de kleuter rare geluiden maken en hij trekt een vies gezicht, hij vindt het niet te hachelen. Je voelt je een waardeloze moeder en hoopt dat een stuk fruit of een boterham de pijn verzacht. Je zucht en bedenkt, morgen moet het anders.

Maar beste moeder, heb je enig idee wat je bijdraagt en je rol is binnen dit gezin? Al is je werk soms compleet nutteloos, stel je eens voor dat je er niet zou zijn en al dat werk niet gedaan wordt? En ja, je kunt je puber inclusief kleuter regelmatig achter het behang plakken (en zij jou), maar wie troost ze dan als ze vallen of liefdesverdriet hebben? Wie stelt ze gerust als ze een nachtmerrie hebben of zegt ze te gaan slapen? En wie leert ze dan om te gaan met die gierende hormonen en wervelstormen van emoties in hun hoofdjes?

Wie helpt ze met hun huiswerk? Wie wast hun kleding en maakt de stapeltjes? Kookt het eten ook al is het soms niet te pruimen? Ruimt de kots op en veegt de billen? Haalt ze op uit school of van feesten en partijen en met wie delen ze hun geheimen?

Al wil ze de nieuwste smartphone, de duurste jas, die trendy niet te betalen winterlaarzen, ze is een puber die je mogelijk aan jezelf doet herinneren. Je weet zelf, bij jou is alles in de juiste balans bijgebracht en je hebt dit uiteindelijk als levenswijze aangenomen.

Er is geen betere moeder dan jij! De enige echte eigen moeder van je kleintje of puber. Morgen is er weer een nieuwe dag, nieuwe ronde nieuwe kansen. Zucht en adem in, adem uit.

Je kan het!

Liefs, Diana