Als je zwanger bent en iemand je vraagt of je voorkeur hebt voor een jongen of een meisje, dan komt meestal het correcte antwoord: ‘Als het maar gezond is’.
Ondertussen droom je stiekem van een meisje of een jongen, maar net wat je voorkeur is. En als je kleintje dan na negen maanden broeden geboren wordt, is gezondheid inderdaad een hele fijne bijkomstigheid en kan het je eigenlijk maar vrij weinig schelen of er een aanhangsel aanhangt of niet.
Als je kleintje dan eenmaal het daglicht heeft gezien, krijg je nog steeds allerlei vragen en opmerkingen op je afgevuurd. Het begint met vragen als ‘Slaapt je kleintje al door?’ en ‘Loopt jouw kindje al?’. Naarmate ze wat groter worden ‘Waar gaat je kind straks naar school?’, ‘Hopelijk doet hij het een beetje goed op school’ en ‘Heeft hij veel vriendjes en vriendinnetjes?’.
En terwijl je in de volle overtuiging denkt, dat je een wonderkind op de wereld heb gezet die zo door alle fases heen rolt, leert de ervaring je dat er maar één ding is wat je voor je kleintje wilt…
En dat is dat hij gelukkig is.
Gelukkige kinderen, daar ga ik voor.
Maar hoe kan ik ervoor zorgen dat mijn kleintjes gelukkig zijn?
Om te beginnen is het acceptatie. Accepteren dat mijn kind een uniek en eigen karakter is. Het was wel even wennen hoor, toen ik erachter kwam dat mijn dochter een heel ander persoon is dan dat ik ben. Ze reageert en handelt compleet anders dan dat ik zou doen. Toch is dat iets wat ik moet accepteren en ik kan haar niet dwingen om op een bepaalde manier te handelen en te reageren zoals ik het zou doen.
Dit is haar manier. Haar karakter, haar eigen ik.
Daarnaast is er geen mens 24 uur per dag, zeven dagen per week gelukkig. Het is oké om ook andere gevoelens te hebben. Angst, verdriet, boosheid. En natuurlijk is het hartverscheurend om mijn kleintje angstig, verdrietig of boos te zien, maar ik denk niet dat het goed is om die gevoelens meteen van de kaart te vegen of te negeren. Want hoe beter ze weet hoe de ‘negatieve’ gevoelens voelen, hoe beter ze ook weet hoe de positieve gevoelens voelen.
Gelukkige kinderen, helaas is het niet altijd vanzelfsprekend.
Kinderen doen wat ik doe en niet wat ik zeg. Daar probeer ik me echt bewust van te zijn door ze bijvoorbeeld te laten zien wat gelukkig zijn is. En helaas, ik weet het, het valt niet altijd mee. Maar trots zijn op mezelf om de dingen die ik doe en om hoe ik eruit zie, zijn prima voorbeelden. En daarnaast word ik gelukkig van leuke dingen doen. Tijdens dat avondje uit hoef ik me dus helemaal niet schuldig te voelen, het is uiteindelijk goed voor het geluksgevoel van mijn kleintjes.
Gelukkige kinderen, daar ga ik voor.
Zo, en dan boek ik nu een tripje naar Ibiza. Want daar word ik, uuhhh, worden mijn kleintjes heel gelukkig van.
Helemaal gelijk! Ik wil ook heel graag dat mijn kinderen gelukkig zijn, ze zijn het vast niet 24 uur per dag maar dat ben ik ook niet.