”It takes a village to raise a child”, maar dat gaat in deze tijden een beetje moeilijk. Het hele dorp blijft zoveel mogelijk thuis en wij mama’s kunnen niet eens even uithuilen bij onze eigen mama’s. En nee, ik ben geen complotdenker, ik vind niet dat deze maatregelen onzin zijn. Ik begrijp waar we het voor doen en ik hou me er ook aan. Maar god, mag ik even klagen. Mag ik er klaar mee zijn? Mag ik het zwaar, moeilijk en eenzaam vinden? En mag ik kippenvel krijgen van de volgende uitspraken?
1. “Waar maak je je druk om, zo erg is thuisonderwijs toch niet?”
Nee Gerda, voor jou en je engeltjes misschien niet. Maar voor die draken van mij en als moeder van de draken is het een behoorlijk opgave om een dag met thuisonderwijs door te komen. Het gaat er hier nogal vurig aan toe kan ik je vertellen en ik ben dan ook de hele dag brandjes aan het blussen om te voorkomen dat het hele huis in vlammen opgaat. Waar ik me zo druk om maak? Nou daar om dus!
2. “Tel je zegeningen”
Ik kan beter nog maar weer eens tot tien tellen, daar heb ik meer aan.
3. “Ooit zul je dit allemaal missen!”
Ik probeer echt optimistisch te blijven, maar ik denk niet dat er ooit een dag komt dat ik deze periode ga missen. Het jaar waarin ik regelmatig tot het uiterste word gedreven en ik chronisch uitgeput ben. Ik ben dol op herinneringen maken, maar van thuisonderwijs word ik vooral dol.
4. “Wat doe je moeilijk, we zitten toch allemaal in hetzelfde schuitje?”
Uuhh, nee! We zitten zeker niet in hetzelfde schuitje. Jij zit misschien lekker op je luxe jacht, maar ik ben hier aan het roeien op een rubber boot. We varen misschien wel op dezelfde oceaan, maar onze bootjes zijn behoorlijk verschillend.
5. “Het waait wel weer over…”
Ja, uiteindelijk zal het allemaal weer voorbij gaan, maar nu zitten we nog midden in de storm. Bagatelliseer mijn gevoelens niet met dit soort clichés.