Een baby met een speen in zijn mond, de hele dag? Een tweejarig kind dat nee zegt tegen eten? Een driejarig kind dat niet in haar eigen bed slaapt? Ik weet nog goed dat de kinderloze ik zo vaak dacht ‘het is een kwestie van opvoeden’. Oh oh, wat had ik veel oordelen over ouders waarbij het allemaal niet op rolletjes liep. Maar geloof me, dat verwaande mens is karma inmiddels meerdere keren tegen gekomen. Want als het op mijn opvoeden aankomt, is karma overal.
Vandaag even over de slaapgewoonten van mijn driejarige dochter. Als baby sliep ze vrij snel de nachten door. Zonder dat ik haar in slaap moest wiegen. Ik kon haar neerleggen en weglopen. Ik was verwend, dat weet ik nu. Maar toen dacht ik nog dat ik de beste opvoeder ooit was. Diep van binnen wist ik wel dat het een kwestie van geluk was en helemaal niets met mijn opvoeden te maken had. Er was namelijk geen slaaptraining aan te pas gekomen. Mijn baby was gewoon een makkelijke slaapster.
Totdat we na twee jaar de grote fout maakte om haar ledikantje in te wisselen voor een open peuterbed. Ik zag daar zoveel voordelen in. Bijvoorbeeld dat zij ’s morgens zelf naar ons toe kon komen wanneer ze wakker was geworden. Dat we samen nog even lekker konden snoezen in het grote bed van papa en mama, totdat de dag werkelijk beginnen zou.
En dat gebeurde ook. Alleen begon haar dag, midden in de nacht. En soms ’s avonds al, als wij nog geen eens op bed lagen. De mogelijkheid om zelf uit bed te stappen, heeft zij met beide handen aangegrepen. Soms kwam ze wel tien keer uit bed, voordat wij in bed lagen. Zo ’s avonds was dat nog wel te handelen. Irritant, dat wel, maar de kracht om vol te houden had ik nog wel. ‘S Nachts was het een ander verhaal. Midden in de nacht wilde ik maar één ding en dat was slapen. En voor de nachtelijke zwerftochten van mijn dochter had ik echt geen kracht en zo sloop het erin.
Daar lag ik dan met mijn motto ‘het is een kwestie van opvoeden’. Ik had werkelijk geen idee wat ik hiermee moest. Adviezen vlogen me om de oren.
Je moet je kind belonen! Wanneer ze in haar eigen bed blijft, krijgt ze een sticker. En bij 10 stickers, geef je haar een cadeautje.
Maar mijn dochter gaf helemaal niks om die stickers!
Je moet je kind straffen! Telkens wanneer ze haar bed uitkomt, dan haal je wat speelgoed van haar weg.
Dit is een methode wat totaal niet bij mij past, het geeft scheuren in mijn hart (en trommelvliezen).
Je moet een nachtlampje kopen. Je moet verduister gordijnen kopen. Je moet dit. Je moet dat!
Ik werd niet goed van alles wat ik moest. En dus besloot ik het los te laten. Als zij ’s nachts wilde ronddwalen, liet ik haar ronddwalen. Als zij ’s nachts in mijn bed kroop, verwees ik haar naar het matrasje naast mijn bed. En dat bleek de oplossing te zijn! Ze accepteerde het matrasje naast mijn bed, maar merkte al snel dat dit een stuk minder lekker lag dan het matrasje in haar eigen bed. Steeds minder vaak kwam ze ’s nachts aan mijn bed staan en steeds vaker bleef mijn inmiddels driejarige in haar eigen bed.
En inmiddels weet ik dat het niet altijd een kwestie van opvoeden is. Soms is het kwestie van uitzoeken. Soms een kwestie van loslaten. En soms een kwestie van geluk.
Afbeelding: Quintanilla / Shutterstock