Ah daar zijn jullie weer, de opvoedkundigen! Dit keer met een waarschuwing voor de veelgebruikte ‘wegloop-methode’…
Met alle respect voor jullie goedbedoelde adviezen en zorgvuldige tips, wil ik toch even een tegengeluid laten horen. Ik ben die moeder die vol overtuiging “Oké, doei!” roept in de speeltuin, het zwembad, of waar dan ook. En weet je wat? Ik krijg er geen greintje spijt van.
De realiteit van het ouderschap
Opvoeden is geen exact vak en soms moet je gewoon improviseren. Het leven met kinderen is een aaneenschakeling van momenten waarin je nét dat kleine beetje extra nodig hebt om de dag door te komen. Dus als mijn kind besluit dat het park nog niet verlaten mag worden, terwijl ik al half in de stress zit omdat er nog een ander kind ergens opgehaald moet worden, ja, dan roep ik “Oké, doei!” en loop ik weg. En guess what? Mijn kinderen rennen achter me aan alsof ze in een marathon zitten.
Tijdsbesef
Opvoedkundige Tovah Klein zegt dat peuters geen tijdsbesef hebben. Nou, ik denk dat mijn peuter een natuurkundig wonder is, want zodra ik begin te lopen, heeft hij ineens een razendsnelle klok in zijn hoofd die tikt dat mama écht wegloopt. En daar reageert hij meteen op.
Onvoorwaardelijke liefde
Opvoedkundigen beweren dat deze wegloop-methode schadelijk is voor het vertrouwen en de onvoorwaardelijke liefde tussen ouder en kind. Maar mijn kinderen weten dondersgoed dat ik ze nooit echt achterlaat. Ze weten ook dat mama soms een beetje drama creëert om hen uit de speeltuin te krijgen. En als ik ze in de auto heb gekregen, lachen we erom. Die kleine theatrale momenten maken onze band alleen maar sterker.
Opvoedkundigen Margolin en Gallant stellen dat je kalm moet blijven en redelijke grenzen moet trekken. Kijk, ik ben het ermee eens dat je grenzen moet stellen, maar laten we het ook een beetje luchtig houden. Soms is humor en soms is een beetje dreigen de beste manier om een peuter in beweging te krijgen. “Wil je lopen of gedragen worden?” Ja, dat werkt soms. Maar soms werkt een goed geplaatste “dikke, doei!” gewoon het beste. En ja, als ze boos worden omdat ze weg moeten, dan is dat maar zo. Boze peuters horen er gewoon bij.
Het spijt me zeggen?
En mocht ik ooit eens écht te ver gaan met mijn dramatische afscheid, dan zeg ik gewoon: “Sorry schat, mama was een beetje te enthousiast met het doen alsof ze wegging. Natuurlijk laat ik je nooit alleen.” En dan knuffelen we, en alles is weer goed.
Dus, beste opvoedkundigen, ik waardeer jullie zorgen en tips, maar ik ben er van overtuigd dat mijn opvoed-methode ook zo zijn charme heeft. We overleven het allemaal wel en uiteindelijk groeit mijn kind op met een goed gevoel voor improvisatie.
Afbeelding: Shutterstock