Snapchat monsterfilter

Spookverhalen, monsters en enge wezens. Mijn kleintjes gaan ze op Netflix niet uit de weg. Sterker nog, ze zoeken het op! Heel soms verbied ik een filmpje, maar ik weet dat verbieden nutteloos is, want dan kijken ze het ‘stiekem’ alsnog bij een ander. Ook in deze is uitleggen dat er bijvoorbeeld nachtmerries van kunnen komen de beste optie. Toch kan ik het zelf ook niet laten om mijn kleintjes, als ze gespannen naar een filmpje zitten te kijken, even te laten schrikken. Door plots ‘boe‘ vlak naast hun oor te roepen.  Gewoon, een beetje plagen en reactie uitlokken. Wat overigens vaak een ‘Mahaaaam!’ is.

Lullig? Het valt best mee! Zeker toen ik laatst deze nogal bijzonder bizarre filmpjes op het internet voorbij zag komen.

https://www.youtube.com/watch?v=C-GVeITgkNE

Ik wil mijn kleintjes niet wereldvreemd opvoeden, toch merk ik dat ik zelf al een beetje achter begin te lopen. Deze filmpjes kun je namelijk maken met een filter op Snapchat. Snapchat, wât is dat? Met Snapchat maak je een gek filmpje of een rare selfie en stuurt die naar een of meerdere vrienden en daarna verdwijnt de foto weer.  

Anyway, er zijn dus ouders die dit filter erg grappig vinden en gebruiken om er hun kleintje de stuipen op het lijf mee te jagen. Voor het eerst ben ik blij dat ik achter begin te lopen en aan dit soort waanzin niet mee doe.

Persoonlijk vind ik het namelijk erg ver gaan. Véél te ver. Zoals ik al zei, wereldvreemd hoeven mijn kleintjes niet te zijn. Maar om ze zo bang te maken, gewoon voor de lol, daar zie ik de lol niet van in.

En ik denk alleen maar: doe normaal dan doe je al eng genoeg!

Nageltjes knippen, lachen joh!

Nadat ik een keer in mijn zoontjes vingertje heb geknipt, vind ik de nageltjes knippen bij een kleintje een helse klus. Dit kleintje maakt het haar papa ook vrijwel onmogelijk en tegelijkertijd maakt ze van het klusje één groot feest!

https://www.youtube.com/watch?v=JZmSzXJvAs8

Tiener met down syndroom op de catwalk van New York Fashion Week

Het Australische model Madeline Stuart verandert het gezicht van de mode. Ze schrijft geschiedenis door deel te nemen op de catwalk bij de New York Fashion Week die binnenkort van start gaat.

De tiener is in nog veel meer dingen zeer getalenteerd en is ook nooit tegengehouden door haar moeder.

“Madeline heeft altijd gedaan wat ze wilde doen,” vertelt haar moeder, Rosanne Stuart, aan Daily News. “Ze wilde drama doen, dus ze is drie jaar geleden drama gaan studeren. Ze wilde aan gymnastiek doen, en nu neemt ze deel aan de Special Olympics. Ze wilde indoor skydiven… gaan jetskiën… Ze deed het allemaal. Ik wil en ga Maddy niet tegenhouden van wat ze allemaal zou willen doen.

Bron: nydailynews.com

Madeline-Stuart-Model-Down-Syndrome

Bron afbeelding: Madeline Stuart Facebook

Kleintjes op de achterbank

Ik ben zo blij dat ik op een bakfiets rij en niet met een auto. Nou ja, blij, blij… Bij windkracht acht, hozende regen of afstanden boven de vijf kilometer ben ik minder blij. Oh ja en als ik na het afrekenen van een kar vol boodschappen bij mezelf bedenk dat ik op de bakfiets ben, ook dan ben ik minder blij. Maar verder red ik het prima zonder auto. Ik hoef me niet te irriteren aan andere weggebruikers die op de linkerbaan blijven plakken of om het geringste beginnen te toeteren en het allerfijnste, ik hoef niet meer te tanken. Man, wat had ik daar altijd een hekel aan.

Maar goed, op vakantie naar Zuid-Frankrijk met de bakfiets is niet echt een optie, dat hoef ik verder niet uit te leggen lijkt me. Vliegen is zeker een optie, als de bankrekening het toe zou laten. Niet op vakantie gaan zou ook zeker een optie zijn, maar toch romantiseren we het beeld van een blij gezinnetje op vakantie telkens weer en dus knallen we die bolide van de man telkens weer een kilometer of 1000 weg van ons huis.

Nu las ik gisteren in het nieuws dat er een meisje van drie ‘vergeten’ was langs de Franse snelweg en de ouders er pas na 200 kilometer achter kwamen dat het meisje niet in de auto zat. Op z’n zachts gezegd, vind ik dat nogal opmerkelijk.

Punt 1, (corrigeer me als ik het verkeerd zie) omdat je je kind tijdens een stop langs de snelweg toch niet uit het oog verliest. En al verlies je het voor een seconde uit het oog, dan vliegt de paniek je toch á la minuut aan omdat je je kind voor een seconde uit het oog verloren bent?

En punt 2, dit is waarom…

– Omdat kinderen gemiddeld elke half uur vragen of we er bijna zijn. Als je dan drie kinderen in je auto hebt zitten die kunnen praten en je een afstand aflegt van zo een 1000 kilometer en je er gemiddeld genomen twaalf uur over doet, zo ongeveer 72 keer deze vraag verwachten kunt.

– Omdat een kind, ook als het net ontbeten, geluncht of gedineerd heeft, zegt dat hij honger (in een snoepje) heeft. En anders is er wel de vraag wat het avondeten is.

– Omdat een kind, ook al heeft ze net geplast tijdens de plasstop, op de oprit al zegt dat ze plassen moet.

– Omdat zodra de beat van de muziek een standje hoger gaat, je dat gelijk kan voelen in je rug.

– Omdat je kind ongetwijfeld frustraties zal uiten over een spelletje dat hij verliest op zijn DS, of omdat na de zoveelste keer proberen Netflix het onderweg nog steeds niet doet, of omdat tijdens het spannendste deel van de film de batterijen leeg zijn, of omdat…

– Omdat een kwartier zonder gekibbel op de achterbank al zeer, zéér verdacht is.

– Omdat ze soms gewoon gaan gillen, zonder enige reden, gewoon zomaar uit het niets, Mweeeehhh!

Met andere woorden, het is vrijwel onmogelijk dat je je kleintje twee uur lang niet opmerkt. Maar goed, dat is in ons geval, blijkbaar zijn er ook andere gevallen…

En dan stap ik nu weer lekker op m’n bakfiets.

Ik doe aan kinderverwaarlozing. Want ze spelen buiten. Alleen.

buiten spelen

Mijn kleintjes loslaten. Ik vind het een dingetje. Een lastig dingetje kun je wel zeggen. Vooral als mijn kleine bloedjes buiten gaan spelen. Ik krijg het gevoel alsof ik ze loslaat in een donker bos vol met boze wolven die op de loer liggen en, als ik even niet kijk, toeslaan.

In de realiteit spelen ze aan de overkant. Op het schoolplein, zichtbaar vanuit mijn keukenraam. Ik voel me een zeiksnor als ik niet wil dat ze de straat op gaan, stel je voor wat er allemaal gebeuren kan. En bovendien heb ik geen zin om constant mee te moeten, want de peuter wil ook mee. En ik voel een vlaag paniek als ik mijn kleintjes even niet zie terwijl ik naar ze gluur.

‘Er komt een dag dat jouw 8-jarige vraagt of ze alleen buiten mag spelen.’ Ho, stop! Wat? Wacht even… 8-jarige? Het is de eerste regel die ik lees uit een artikel van VROUW (Telegraaf) en dat maakt mij natuurlijk nieuwsgierig naar meer. Want ik voel mij, mede door de boventitel ‘Kinderen alleen laten buitenspelen is kinderverwaarlozing’, een beetje aangesproken.

Mijn kleintjes zijn 4 en 6. En ze spelen buiten. Alleen. En nee ik laat ze niet de busbaan over sprinten. Of vissen aan de waterkant. Maar ze zijn daar wel, op het schoolplein. Alleen. Weet ik veel wat aan het spelen.

Als ik het artikel moet geloven, zou ik in sommige staten van Amerika worden aangeklaagd voor verwaarlozing. Bijvoorbeeld in Kansas is het verboden om kinderen onder de zes jaar alleen buiten te laten spelen. En in Illinois is het voor kinderen tot hun veertiende zelfs verboden om alleen thuis te blijven.

Pfff. Ik heb laatst de kleintjes voor de tv gezet en ik ben de hond uit gaan laten. Zolang er een kinderserie van Netflix aanstaat, hebben ze toch geen aandacht voor überhaupt iets wat er om hen heen gebeurt.

Ik vind het nogal wat, ik ben blijkbaar helemaal niet zo slecht in het loslaten. Sterker nog, ik verwaarloos ze zelfs!

En toch denk ik dat het wel goed is zo. Ik moet ze ook de ruimte kunnen geven om de wereld te ontdekken. Om zichzelf te laten ontdekken, wie ze zijn en waar ze staan. Zelfstandig vriendschappen te sluiten om vervolgens weer ruzie met deze vrienden te maken. En ja, ook kattenkwaad uit te halen. Is dat nou echt kinderverwaarlozing? Of misschien kinderverrijking?

 

Afbeelding: Shutterstock

WAT? Een flesje? Jammer hoor…

geboortezegel

Na 18 jaar wordt de bekende ooievaar ingeruild voor een nieuwe geboortepostzegel‬. Een vrolijk zegeltje met een kinderwagen, hobbelpaard, rammelaar en een… FLES! En ja, Nederland zou Nederland (lees de borstvoedingsmaffia zou de borstvoedingsmaffia) niet zijn om daarover te vallen. Maar waarom? Is een flesje geven dan zulke kindermishandeling dat alle (afgebeelde) flessen overal moeten verdwijnen en alleen nog aangeschaft kunnen worden in duistere achterkamertjes? Of zullen de borstenmoeders zich achtergesteld voelen dat er niet ook een borstje op de zegel is afgebeeld? Dan kunnen we nog wel even doorgaan. Mijn zoon krijgt echt geen roze rammelaar, waarom staat er geen blauwe op? En bovendien houd ik ook helemaal niet van hobbelpaarden, wel van raceauto’s.

baby_1

Ik ben het overigens ook volkomen oneens met de eerste geboortepostzegel‬. Die ooievaar. Alsof je newborn door die grote Pino wordt afgeleverd. Een beetje onrealistisch, vind je niet? Iedereen weet toch dat de kleine kindjes uit de boerenkool getrokken worden..

Wat te doen in de voorjaarsvakantie 2015

Volgende week (voor sommige deze week) mogen de schoolkleintjes weer een weekje relaxen. En dus geef ik je een aantal tips om de week lekker vol te plannen. Geintje natuurlijk. Naast het relaxen is het natuurlijk ook wel leuk om erop uit te gaan. Maar wat is leuk? Dat is natuurlijk helemaal afhankelijk van wat je zelf en wat je kleintjes leuk vinden. Daarom hier een aantal leuke tips.

uit-voorjaarsvakantie

Naar het theater: Kinderen voor kinderen familiemusical Waanzinnig Gedroomd
Waanzinnig Gedroomd is de eerste Kinderen voor Kinderen musical, geschreven door Roeland Fernhout en Ulrike Bürger-Bruijs ter ere van het 35-jarige bestaan van het beroemde kinderkoor. De grootste hits uit 35 jaar Kinderen voor Kinderen komen voorbij, dat wordt dus lekker meeblèren.
‘Waanzinnig Gedroomd’ gaat over Guus. Guus is een leuke, slimme jongen van tien jaar. Hij houdt van voetbal en maakt muziek met zijn vader Leo. Leo is eigenlijk zelf een groot kind. Guus houdt ook van lol trappen, koken en héél soms van knuffelen met zijn moeder. Maar dan wordt alles opeens anders…

Naar het museum: NEMO science center
NEMO is nou niet echt een museum-museum. Het is superleuk voor de nieuwsgierige doeners, die graag alles willen ontdekken. Hoe zit dit, hoe zit dat? Ontdek hoe bruggen werken, waarom je soms dingen ziet die er niet zijn en hoe bliksem ontstaat. Gegarandeerd leuk, ook voor de papa’s en mama’s.

Nog een museum: Het Rijksmuseum
Gek genoeg woon ik nog geen half uur van het Rijksmuseum af, ben ik er zeker al 100x langs gereden met de gedachte ‘daar wil ik binnenkort naartoe’ en toch ben ik er nog nooit binnen geweest. Misschien moet ik daar in de voorjaarsvakantie maar eens verandering in brengen. Als ik de site moet geloven, is er in ieder geval genoeg te beleven. Ook voor de kleinste kleintjes. Zoals de familierondleiding, waar een spannende reis naar de geheimzinnige Middeleeuwen wordt beloofd.

Naar de bioscoop: Paddington, Big Hero 6, Wiplala
Het mooie van naar de bios gaan met je kleintjes, is dat je kleintjes zich prima vermaken met de film en jij kunt minimaal 1 1/2 uur tukken. Ideaal!

Naar een kasteel: het Muiderslot
Iets wat ik zelf als kind fantastisch vond; een bezoekje aan een Kasteel. Ik droomde dan helemaal weg alsof ik een middeleeuwse prinses was. Een leuke tip: Alle kinderen tot en met 11 jaar die verkleed zijn als ridder of als jonkvrouw mogen tijdens de voorjaarsvakantie gratis naar binnen bij het Muiderslot. Kijk voor de details maar even op de website van het Muiderslot.

Heb jij nog leuke tips of ideeën? Altijd leuk om te horen, dus laat je het weten?

Broodje hagelslag valt in de smaak

Deze Amerikaanse kleintjes proberen een ontbijtje uit allerlei landen uit de hele wereld. Persoonlijk vind ik het al ontzettend knap dat ze niet gelijk beginnen te gillen, dat zouden mijn kleintjes namelijk doen als ze een dode vis in hun ontbijt zien drijven.

Uiteindelijk blijkt dat onze kleintjes die (volgens dit filmpje) een Hollands ontbijt krijgen, echte mazzelaars zijn…

De vierling is er!

Weet je dit verhaal nog? Ashley en Tyson zouden na jaren proberen zwanger te worden, de papa en mama worden van twee ééneiige tweelingen. En nu is het zover. De droom van dit stel, vader en moeder worden van een kindje, is dubbel en dwars uitgekomen. Vanaf nu zijn zij de trotse ouders van vier dochters met donker haar! Mooi nieuws toch?

Wil je het stel en de vierling volgen? Op hun Facebookpagina plaatsen ze regelmatig een update.

Het geheugen van de baby

Uit een Amerikaans onderzoek blijkt dat baby’s positieve belevenissen beter onthouden dan negatieve. Dat is een goed teken natuurlijk, want van positiviteit worden we vrolijk! De onderzoekers van de Brigham Young University zeggen ook dat jouw vijf maanden oude dochtertje het zich de volgende dag nog kan herinneren, als je haar in slaap zingt. Althans als het slaapliedje gepaard gaat met positieve emoties.

Aan deze conclusie ging een uitgebreid onderzoek aan vooraf. De onderzoekers bestudeerden een groot aantal vijf maanden oude baby’s. De baby’s werden met z’n allen in een afgesloten ruimte voor een televisiescherm geplaatst. Ze keken minutenlang naar beelden van mensen die op een opgewekte, neutrale én boze manier tegen ze spraken. Direct na de beelden verscheen er een vorm op het beeldscherm.

Na vijf minuten én na een dag moesten de baby’s opnieuw naar twee verschillende vormen kijken. Eéntje daarvan hadden ze al eerder op het beeldscherm voorbij zien komen en het andere figuurtje was nieuw. De onderzoekers bestudeerden en registreerden hoe lang en hoe vaak baby’s de vormpjes bekeken.

De baby’s herinneren de beelden van de vorm die gekoppeld was aan een negatieve stem niet, maar ze scoorden aanzienlijk beter in het onthouden van vormen die gekoppeld waren aan positieve stemmen.

Conclusie: Heb je een baby, zet je happyface op en zing zo positief mogelijk ‘Don’t worry be happy’.

blijebaby

Bron: BYU