Het krijgen van een dochter was voor mij, als vrouw, een droom die uitkwam. De man daarentegen moest even wennen aan het idee. Een dochter, nog één van het andere geslacht in huis, wat moest hij daar nou weer mee? Toen onze eerste dochter eenmaal geboren was, vielen alle zorgen en clichés weg. We hadden een baby! Een kindje, helemaal van onszelf.
Maar door de jaren heen, zijn daar toch wel een paar dingetjes, feitjes, die gelden voor een vader met een dochter. Lees meer
Mijn 7-jarige en ik liggen regelmatig samen in de clinch, oftewel in een negatieve spiraal. Dat komt niet door haar, dat komt niet door mij, het komt door de omstandigheden. Lekker makkelijk natuurlijk, om de omstandigheden de schuld te geven, maar ik voel me al schuldig genoeg, dus ik schuif het op de omstandigheden.
Wat ik allemaal uitblaat tijdens zo een negatieve spiraal, dat is niet fraai. Dat weet ik en daarom voel ik mij er ook zo schuldig over. Voor elke negatieve uitspraak, zijn er tien positieve uitspraken nodig om de schade een beetje te herstellen. En daarnaast hebben positieve woorden ook een duurzaam effect op je kleintje, daar ben ik van overtuigd.
Uitgelichte afbeelding: Shutterstock
Voor je aan kinderen begon hoorde je wel het één en ander over het ouderschap, maar eigenlijk drong dat nooit echt door. Je natuurlijke oerinstinct negeerde al het negatieve en alleen de rozengeur en maneschijn was wat je voor je zag. Maar als dat kleintje er eenmaal is, dan is er geen weg meer terug. Dan zijn daar toch bepaalde dingen die je irriteren. Bijvoorbeeld dat slaapgebrek. Dat is irritant. Of die jaarlijks terugkerende Pieten discussie. Ook behoorlijk irritant. Het zijn welbekende irritante feitjes. Maar er zijn nog meer irritante feitjes die elke ouder leert kennen dankzij het ouderschap…
Feitje 1. De wereld draait door als je kleintje (eindelijk) een middagdutje doet.
Waarom, oh waarom komt de pakketbezorger toch altijd op het moment dat je kleintje net (na een hevige strijd) in slaap gevallen is? Het lijkt zelfs wel alsof het volume van de bel twintig keer zo hard staat als hij erop drukt. En waarom hebben de vliegtuigen, altijd op het moment van het middagdutje, opeens een koers, zo laag mogelijk over jouw dak? Om nog maar te zwijgen over alle hulpdiensten die plots een route langs jouw huis lijken te hebben.
Feitje 2. Je krijgt altijd ongevraagde adviezen.
Ik weet het, de adviezen zijn allemaal goed bedoeld. Maar dat maakt ze niet minder irritant. Voorbeeldje: ‘Zorg goed voor jezelf! Want hoe kun je voor een kleintje zorgen als je niet goed voor jezelf zorgt?’. Leuk en aardig allemaal, maar maak ondertussen dan maar even het avondeten, doe mijn kleintje maar even in bad, geef het meteen even de borst en zorg dat het in zijn eigen bedje slaapt. Dan zorg ik wel even voor mezelf…
Feitje 3. Je kleintje heeft een eigen mening.
Ja ik weet het, dat is een zéér goede eigenschap. Maar niet als jij even snel een boodschap wil doen en je kleintje niet. Of als je je kleintje ’s morgens wil aankleden met je nieuw gekochte leuke jurkje, maar zij liever dat spuuglelijke Hello Kitty shirt aan trekt.
Feitje 4. Het is noodzakelijk om áltijd alert te zijn op plastic speelgoed dat over de vloer slingert.
En het maakt niet uit hoe oud ze zijn, er ligt altijd wel ergens een lego blokje, een Barbie schoentje of een ander godvergeten plastic stuk speelgoed dat jouw blote voetzool (midden in de nacht) weet te vinden.
Feitje 5. Er komt een dag dat je wenst dat je je kleintje nooit had leren praten.
Is het niet omdat je kleintje aan één stuk door ratelt en geen moment z’n kwebbel meer kan houden, dan is het wel om de meest genante opmerkingen die een kleintje maakt waar andere mensen bij zijn. Bijvoorbeeld als je kleintje op het (openbare) toilet opmerkt dat zijn vader een staart aan de voorkant heeft. Of als je kleintje in de supermarkt opmerkt dat die ene mevrouw een baby krijgt… Not! Of als je met je kleintje in de lift staat en je kleintje zich hardop afvraagt wie die gekke enge meneer is? Of als… Nou ja, er komt een dag dat je wenst dat je je kleintje nooit had leren praten.
Afbeelding jong gezin: Shutterstock
Het ‘echte leven’ gaat weer beginnen, de kleintjes gaan weer naar school. Niet alleen de kleintjes, ook wij mama’s (en papa’s) moeten weer wennen aan het schoolleven. Simpelweg omdat, ook al neem ik mezelf al een week voor om alvast weer in het schoolritme te komen, ik tot de laatste vakantiedag in de vakantiemodus sta. Ik heb wel zo een ideaal beeld voor me om mijn kleintjes in alle rust op hun eerste schooldag naar school te brengen, maar helaas…
En ook al breng ik nu mijn kleintjes al een paar jaartjes naar school, ik blijf mezelf telkens weer een nieuweling voelen. Het moment waarop ik weer voor die eerste keer van het schooljaar op het schoolplein stap, is gewoon een beetje ongemakkelijk. Toch weet ik inmiddels wel een beetje wat ik verwachten kan en dat zijn een aantal verschillende ‘soorten moeders’.
‘Kijk eens naar mij! Zeg KAAAAAAS!’ De moeder met haar telefoon of camera in haar hand omdat ze van plan is om van elke stap een foto te maken. Ze duwt de andere mensen een beetje opzij omdat haar kroost wel volledig op ’the picture’ moet. Een foto bij het hek, een foto bij de deur, een foto bij de luizenzak, een foto van het wegzetten van de beker, een foto van het gedag zeggen met de juf, een foto bij het tafeltje, een foto van het zwaaien. 10 Minuten later zijn de foto’s te bekijken op Facebook.
Zeer confronterend overigens, omdat ik me, bij het bekijken van de foto’s op Facebook, realiseer dat ik ook wel even een fotootje had kunnen maken…
Op deze moeders ben ik eigenlijk wel een beetje jaloers. Ze zijn namelijk zó verdrietig dat de leuke zomervakantie voorbij is, dat ze het niet droog kunnen houden.
Deze moeders zijn schaars, maar als er eentje is, dan staat ze daar met een brede glimlach en met een lijst in haar hand om vrijwilligers te werven voor de luizenpluis, de schoonmaak-ochtenden en andere vervelende klusjes.
Door mijn gebrek aan assertiviteit en ‘nee’ kunnen zeggen, probeer ik deze moeder zoveel mogelijk te ontwijken.
Ja, het lijkt de middelbare school wel, maar ze bestaan nog steeds! Van die groepjes die ‘het’ gewoon hebben. Er op maandagochtend uitzien alsof ze zo bij de styliste vandaan komen. En dan zien ze er ook nog altijd zo gelukkig uit. Of schijn bedriegt? Daar kom je nooit achter, je komt er bij zo een groepje namelijk niet tussen.
Deze moeder zie je niet, of in ieder geval zie je haar enkel zwaaiend vanuit de auto. Ze zet haar kinderen namelijk alleen maar af en scheurt vervolgens zo snel mogelijk naar haar werk om daar waarschijnlijk een vreugdedansje te doen en de champagne te laten ploppen omdat de schoolvakantie weer voorbij is.
Deze moeder heeft een leger aan kinderen (allemaal in een andere klas) en het lukt haar maar niet om de kleintjes op een normale manier, rustig en op tijd op de eerste schooldag in de klas te krijgen. Ze is blij dat de vakantie weer voorbij is, zodat de kinderen weer vermaakt en ‘opgevoed’ worden op school, maar heeft er daarentegen ook zo de pest in dat elke ochtend weer een race tegen de klok is.
Yep, that’s me…
Als een man achter een kinderwagen loopt, smelt menig vrouw. Als een man zijn kleintje juichend op het schoolplein onthaalt, smelt menig vrouw. Hoe komt het toch dat mannen met kinderen, ook wel ‘vaders’ genoemd, zo woest aantrekkelijk zijn. Althans, ik vind de vader van mijn kinderen woest aantrekkelijk.
– Omdat hij de kinderwagen voortduwt, terwijl hij ook nog een kleintje in zijn armen heeft.
– Omdat hij de kinderwagen voortduwt, terwijl hij ook nog een kleintje in zijn armen heeft én nog een kleintje aan zijn hand. The Master!
– Omdat hij na het verschonen van een luier net doet alsof hij de stelling van Pythagoras heeft opgelost.
– Omdat hij lacht om de boertjes en scheetjes van zijn kleintje.
– Omdat hij de kleintjes heel goed kan voorlezen. (Veel beter dan mama)
– Omdat hij de kleintjes heel goed kan helpen met huiswerk. (Veel beter dan mama)
– Omdat hij grappig en slim op hetzelfde moment kan zijn.
– Omdat zijn spierballen zo mooi uitkomen als hij zijn kleintje de lucht in tilt. O yeah!
– Omdat zijn ogen gaan stralen als hij zijn kleintje door het gat in het zwembad ziet duiken.
– Omdat hij het nog leuker vind om naar de bios (de nieuwste kinderfilm) te gaan dan de kleintjes.
– Omdat hij denkt dat een gevulde koek een prima ontbijt is.
– Omdat hij zijn kleintjes naar bed brengt en dan eerder in slaap valt dan de kleintjes.
– Omdat hij zijn kleintjes troost en geruststelt als ze bang of verdrietig zijn.
– Omdat hij, in gezelschap van vrouwen, gezellig mee kletst over de kleintjes. Sterker nog, hij schept het meeste op.
– Omdat hij mij (rustig) overneemt op momenten dat ik ga flippen. En oh ja, dat gebeurt weleens.
– Omdat hij voor zijn tweejarige een motorcross loopfietsje koopt. (Terwijl hij er nog lang niet op past.)
– Omdat hij vervolgens elke maand de peuter op het loopfietsje zet om te kijken of ‘ie er al op past.
– Omdat hij twee jaar later een gat in de lucht springt, omdat zijn zoon eindelijk op het motorcross loopfietsje past.
– Omdat hij altijd de deuren op slot doet, zodat iedereen in huis veilig is.
– Omdat hij naar beneden gaat om te kijken als hij iets vreemds heeft gehoord.
– Omdat hij elke dag voor het eten thuis wil zijn om met zijn gezin te kunnen dineren. Ook al eindigt dat regelmatig in een krijs-festijn.
– Omdat hij de vader van mijn kleintjes is en bovendien ook woest aantrekkelijk.
Afbeelding: Shutterstock
De man en ik zijn al ruim 10 jaar (of zelfs al ruim 11 jaar? Die discussie is nog gaande) samen. Eigenlijk is hij helemaal niet ‘de man’. Hij is namelijk nog steeds ‘de vriend’ of ‘vader van mijn kleintjes’, maar dat klinkt helemaal zo afstandelijk. We zijn dus niet getrouwd, iets met bindingsangst enzo, maar ondertussen zijn we toch behoorlijk aan elkaar verbonden (drie kleintjes en een hond) en komen we echt niet meer van elkaar af.
Ik zal je vertellen, ik zou dat ook helemaal niet willen. Ik moet er niet aan denken. We grappen weleens dat we allebei te lui zijn om uit elkaar te gaan en dat zou nog kunnen kloppen ook, áls we dat überhaupt zouden willen. Maar serieus, ik zou niet weten wat ik zonder de man zou moeten. Ik zou hem toch behoorlijk gaan missen, want hij is toch mijn steun en toeverlaat, mijn beste vriend en meestal begrijpen we elkaar met één blik. Nee, die zou ik toch niet willen missen.
En na tien jaar (of 11 jaar) kan ik je een aantal dingen vertellen over wat en hoe ik heb geleerd, hoe je het met een man vol kunt houden.
– Het is belangrijk om te praten en je gedachtes te delen. Maar het is ook belangrijk om te luisteren, of in ieder geval te doen alsof je luistert.
– Een romantisch diner met wijn kan niet op tegen een man die de kleintjes naar bed brengt, terwijl je zelf even wegvlucht onder het mom van ‘een rondje hardlopen’.
– Je hoeft je niet áltijd te scheren, af en toe een paar dagen overslaan, dat kan gewoon.
– Een nachtje samen weg is leuk, maar de kleintjes weer ophalen is nog veel leuker.
– Hoe ouder hoe sexier, inclusief de grijze haren en rimpels.
– Je moet elkaar leuk blijven vinden, ook op Facebook en Instagram
– Ik heb nog steeds altijd gelijk, maar ik hoef dat niet altijd meer te horen.
– Zware tijden, hoe graag ik ze niet had meegemaakt, het heeft ons nog meer gebonden en sterker gemaakt.
– Wees geen trut, tenzij het écht, maar dan ook écht nodig is.
– Het gaat er niet om hoeveel je hebt, het gaat erom wat je hebt.
– En het belangrijkste wat je elkaar kunt geven, naast een wijntje op het juiste moment of een meesterlijke rugmassage, is liefdevolle respect. En ik geloof dat dat ook het beste is wat je je kleintjes kunt meegeven, door het te laten zien.
Kortom, ik had 10 (of 11) jaar geleden de mazzel dat er een cupido raak schoot en ik de man heb gevonden die mij altijd weer aan het lachen kan maken, mij in hectische situaties klakkeloos over kan nemen en met alle liefde (althans dat denk ik) onvoorwaardelijk achter mij staat. En zo houd ik het nog wel weer 10 (of 11) jaar vol met deze man, of vriend, of papa van mijn kleintjes, hoe je het noemen wilt.
Ik ben geen out-going type. Ook al kan ik heel goed mijn party-outfit aantrekken en gezellig zijn tot op het bot, de meeste mensen moeten behoorlijk wat graven om enige hoogte van mij te krijgen. Op het schoolplein sta ik vaak alleen. Niet omdat ik stink (althans, dat denk ik), niet omdat ik niemand aardig vind, maar gewoon omdat het wel lekker rustig is.
Toch heb ik de afgelopen jaren geleerd en ben ik nog steeds aan het leren om een goede vriendin te zijn. Een moeder vriendin. Een soort van ‘BMF’ (Beste Mama Vriendin) Ughh, dat klinkt walgelijk!
Oké, gewoon een goede vriendin dan, die toevallig ook moeder is. En hoe doe ik dat dan, zo een goede vriendin zijn? Ik geef je een paar tips en tricks.
– Laat die zwangerschaps pondjes eraan zitten. Hoe frustrerend is het als iemand 6 weken na een bevalling weer volledig in shape is? Mijn vriendinnen zullen die frustratie bij mij niet hebben. Bijna 3 jaar na de bevalling zitten er zelfs nog meer pondjes aan.
– Wees niet de perfecte huisvrouw. Als vriendinnen bij mij in huis komen, zullen ze zich alleen maar opgelucht voelen. ‘Bij een ander kan het dus nog veel erger.’ Hier ligt de tafel ook vol met post, knutsels, stiften, ontbijtkruimels en lege glazen. De muur moet al maanden geschilderd worden (heeft niks met een perfecte huisvrouw te maken, maar toch). Er staan meer schoenen naast de schoenenkast dan in de schoenenkast en de wasmand zit zo vol dat het dagen kost om alle was weg te werken.
– Laat je auto voor wat het is als je je vriendin oppikt voor een ‘girls night out’. Hoe fijn is het voor haar om plaats te nemen tussen de koekkruimels en snoeppapiertjes, overal. Oke, misschien niet heel comfortabel. Maar ze zal zich zeker niet schamen als zij een keer de BOB mag zijn.
– Laat je kleintjes een keer heel hard schreeuwen als je met haar aan de telefoon bent. Oke, ik hoef het ze niet te laten doen, ze doen dat automatisch al. Maar wat zal ze het waarderen dat je kleintjes zo hard schreeuwen dat ze jou niet meer kan verstaan. Of het geeft haar een fijn gevoel omdat haar kinderen niet de enige zijn die dat doen, of het geeft haar een fijn gevoel omdat haar kinderen dat niet doen. Hoe dan ook, je geeft haar een fijn gevoel.
– Nodig haar uit voor het eten en laat het ‘per ongeluk’ aanbranden en bestel dan een pizza. Alleen omdat je een huisvrouw bent, betekent het niet meteen dat je fantastisch bent in de keuken. Je bent een totale flopkok. Zij zal zich vast een keer willen bewijzen en nodigt jou uit voor een etentje bij haar. Win-win, vind je niet?
– Ga een keer in je comfypants, desnoods je pyjamabroek op het schoolplein staan. Want als je het gevoel hebt dat je niks leuks hebt om te dragen en je denkt dat er meer leuks te vinden is in een kledingcontainer dan in je eigen garderobekast en je ziet vervolgens je vriendin in haar Mickey Mouse pyjama het schoolplein oprennen, dan verdwijnt je ‘saaie-moeke-gevoel’ als sneeuw voor de zon. Alles wat je draagt staat daarbij vergeleken fantastisch. Deze tip heb ik zelf overigens nog niet druven uit te voeren, maar staat op de bucketlist.
– En de laatste, deze is enkel voor gevorderden. Laat wat remsporen of zelfs een ‘unflushable’ achter in het toilet. Als je vriendin dit gespot heeft op je toilet, dan weet je zeker of je een blijvertje aan de haak hebt of niet.
Sommige zijn gemakkelijker uit te voeren dan de andere, maar als je ze eenmaal onder de knie hebt, ben je de beste vriendin aller tijden, of niet dan?? 😉
Ik merk dat er door mensen om mij heen regelmatig wordt gedacht aan een derde. Een goed antwoord op de vraag ‘is het verstandig om nog voor een derde kind te gaan?’ is er niet. Ik kan je alleen wat ervaringen geven over het hebben van drie kleintjes.
Ik heb er namelijk drie. En ik zou ze alle drie, stuk voor stuk niet meer willen missen. En dat zeg ik niet alleen maar omdat ik er geen één meer terug kán stoppen. Bovendien als ik dat zou kunnen doen, zou ik niet wéten welke ik terug in de doos zou stoppen.
Nee. Dat is omdat ik op alle drie trots ben, van ze hou en het voelt compleet.
Maar ze zijn er dus. Alle drie. 24 uur per dag. 7 dagen per week. Om gek van te worden. En dat is waar de volgende vraag vandaan komt. Een derde? Zou je dat nou wel doen?
Je zou het kunnen doen als je…
Lees meer
Je kent het wel (oke, oke, de perfecte en altijd opgeruimde moeders kennen het waarschijnlijk niet), overal waar je ook kijkt ligt speelgoed. Een blokje DUPLO op je looppad, een stempeltje aan je muur gekleefd, een omgekeerde Barbiebak, een Spidermanmasker op het toilet (waarom?), leesboekjes over de vloer… En terwijl je een half uur geleden nog dacht ‘goh, wat zijn ze lekker aan het spelen’, bedenk je je nu opeens ‘Wat een BENDE! Opruimen allemaal NU!’
Maar ja, zo simpel is dat natuurlijk niet. Want je denkt toch niet dat de kinderen meteen alle rommel gaan opruimen wanneer jij dat vraagt?
Toch zijn er 5 simpele stappen om die verrekte bende op te ruimen. Volg de stappen nauwkeurig en na stap 5 is alle bende weer opgeruimd.
Stap 1: Roep je kleintjes bij elkaar en zeg ze dat ze al het speelgoed moeten opruimen. Wees wel duidelijk. Barbie’s in de Barbiebak, Duplo in de Duplobak, boekjes in de boekenkast, enzovoorts. Klinkt vrij simpel toch?
Stap 2: Herhaal dit ongeveer 10.000 keer. Zo simpel was het blijkbaar toch niet.
Tip: Zet desnoods opruimliedjes erbij aan om de kinderen extra te motiveren.
Stap 3: Begin nu met dreigen. ‘Als je nu dat DUPLOblokje niet in de bak doet, ga je maar even op de gang zitten.’
Stap 4: Je doet even duidelijk voor, wat je nou precies bedoelt met opruimen. De Barbies in de Barbiebak, de leesboekjes in de kast. De kleintjes kijken aandachtig en spelen ondertussen nog even vrolijk verder. Hoe simpel kun je het maken?
Stap 5: Je stuurt de kinderen de kamer uit en je gaat nu zelf maar het laatste restje van de bende opruimen. Het grootste deel had je namelijk al in stap één tot en met vier gedaan. Uiteindelijk toch echt de simpelste manier.
Afbeelding opruimend kind: Shutterstock
Je lieve kleine baby’tje groeit als kool! Bij je eerste kleintje kijk je je kleintje groot en telkens een fase vooruit. Maar je derde kleintje wil je voor altijd je baby kunnen noemen, deze mag helemaal niet groot worden. Helaas, ook die wordt groot en belandt in de ‘dreumesfase’ met alle gemakken en ongemakken van dien.
Totdat je een dreumes had, wist je niet…
– dat je voor alle activiteiten die je onderneemt, aankleden, eten, deuren openen, licht aan, enzovoorts, twee keer zoveel tijd moet uittrekken. Ze wil namelijk alles, maar dan ook werkelijk ALLES zelf doen…
– dat ze op de meest onmogelijke momenten al haar kleren uittrekt en als je pech hebt ook haar poepluier in de rondte slingert.
– dat je nooit, maar dan ook nooit meer alleen op de wc zit.
– dat ze de meest mooie kledingcombinaties verzinnen kan en het outfit altijd afmaakt met kaplaarzen.
– dat ze op een gegeven moment veel te zwaar is om te tillen en vanaf het moment ze zelf lopen kan, ze altijd voor je voeten loopt of in de deuropening staat als jij erdoor wilt.
– maar ook op de plek gaat zitten waar jij wilt zitten en in je bed ligt op het plekkie waar jij net wilt gaan liggen.
– dat ze je haar afgekloven korsten in je mond duwt en net zolang doorgaat totdat ze de korst tussen je lippen door heeft geduwd.
– dat ze stronteigenwijs kan zijn en uitleg geven nog geen enkele zin heeft, want ze snapt er toch niks van. En bovendien is ze stronteigenwijs.
– dat dus dan ook de reden is dat ze met een afstandsbediening in slaap valt. Ze is namelijk stronteigenwijs.
Maar een dreumes is ook om op te vreten en ze is het aller schattigste wezentje op aarde. Als je die twinkelende oogjes ziet en het guitige snoetje wat de wereld aan het ontdekken is, vergeet je al het bovenstaande!
Uitgelichte afbeelding dreumes: shutterstock/Elena Chevalier