Voordat ik kinderen kreeg had ik een plaatje in mijn hoofd van de moeder die ik wilde worden: een vrouw die door de stad slentert met een baby op haar buik. Het had iets oermoederigs vond ik. Als je met een peuter op je buik rustig boodschappen kunt doen, dan zeg je eigenlijk “Kijk mensen, Ik heb dat moederschap onder controle”.
Dus, zodra ik zwanger was bestelde ik een draagdoek. Het was een van de belangrijkste dingen op mijn verlanglijstje die ik huis had en ik was superenthousiast. Ik haalde de doek uit de verpakking en begon hem uit te vouwen, er leek geen eind aan te komen. Serieus, die lap stof ging van mijn keuken helemaal naar het andere eind van de woonkamer. Echt, ik meen het, dat ding was 6 meter lang. Verbaast, maar vastberaden besloot ik een poging te wagen.
Een paar uur en vijf YouTube filmpjes later: het zweet stond op mijn rug en het huilen stond me nader. Ik was ervan overtuigd dat ik de slechtste moeder ter wereld was omdat het me niet lukte om een knuffelbeer in die ellendige lap stof om mijn buik te knopen, laat staan een levend wezen. Het was waarschijnlijk ook geen goed idee om dit soort lichaamsorigami uit te gaan oefenen als je 8 maanden zwanger bent.
Uiteindelijk had ik toch onder de knie hoe ik mijn hummeltje comfortabel in die 6 meter lange draagdoek moest frommelen, maar het is nooit echt iets voor me geworden. Ik had mijn handen niet vrij want ik had constant het gevoel dat ik mijn kindje moest ondersteunen, ik was altijd bang dat de doek mijn kindje niet zou houden ofzo.
Ik heb die draagdoek waar ik trouwens een fortuin voor had betaald nooit meer gebruikt maar een draagzak gekocht. Veul makkelijker. Maar goed, dat is niet waar ik het over wilde hebben.
Sinds ik weet dat ik nooit een oermoeder zal worden kan ik me zo irriteren als ik een bedrijf zie dat draagdoeken verkoop ook het idee probeert te verkopen dat we vreselijke loedermoeders zijn als we onze babies niet op onze buik dragen. Één merk durft zelfs te verkondigen dat het dragen van je kindje “exterogestation” is (Google maar ff), alsof we allemaal buideldieren zijn en babies meer tijd nodig hebben om dicht bij de baarmoeder van de moeder te zijn. Uhm niet dus.
Laatst hoorde ik een “expert” vertellen:
“Als je kijkt naar de relatie tussen een moeder en haar kind en deze vergelijkt met kangoeroes dan kom je tot de conclusie dat dragen echt het beste is. Een babykangoeroe (een Joey) blijft in de buidel van de moeder zitten tot zijn “exterogestation” (als het goed is weet je nu wat dat is) compleet is en hij in staat is om zelfstandig rond te hupsen. En, net als Joeys, worden mensenkinderen ook onrijp geboren, nog erg afhankelijk van het lichaam van de moeder voor voeding en verzorging”.
Nietus. Kangoeroes worden blind geboren en hun nieren zijn het formaat van een boon. Ze zouden niet eens kùnnen overleven buiten de buidel, wat ze dus een buideldier maakt, mensen niet!
Maar wacht, ze zei nog meer:
“Steeds meer pasgeboren kindjes verblijven het grootste gedeelte van de dag in plastic dozen, wipstoeltjes en kinderwagens en verblijven de hele nacht alleen in hun wiegjes. Dat is zo onnatuurlijk”.
Babies verblijven de hele dag in plastic dozen? Echt? Zoiets als Tupperware? Hoe heb ik die handige oplossing nou gemist?
Kunnen we niet gewoon producten verkopen zonder moeders een schuldgevoel aan te praten? Als je een draagdoek verkoopt, zeg dan dat het ons leven makkelijker maakt want een kinderwagen neemt zoveel ruimte in beslag. Vertel ons dat ons kindje het fijn zal vinden. Maar zegt niet dat we onze kinderen afstoten omdat we besluiten hem voort te duwen in een buggy. Ik heb nog nooit een reclame spotje gezien waarin ze zeggen:
“Voorkom dat je kind een verwende huilebalk wordt, leg je kind in een kinderwagen, daar wordt ie hard van, Koop een Bugaboo! ”.
Het laatste wat een moeder nodig heeft is een schuldgevoel, zorgen en verwarring over of ze “het wel goed doet”. Dingen als een draagzak of draagdoek zijn er om ons leven makkelijker te maken, dus deze “schuldgevoel marketing” is nergens voor nodig.
Afbeelding draagdoek mama: Shutterstock