Na het baren van mijn kinderen ging mijn leven grotendeels als volgt: ik stond erbij en ik keek ernaar met de gedachte ‘what the heck gebeurde daar zojuist?’
Een ander deel was dat ik mezelf afvroeg of het me überhaupt serieus iets kon schelen en dan kwam ik tot de volgende conclusie: niet dus.
En het overgebleven deel, een klein deel, wist ik daadwerkelijk wat ik aan het doen was. Als in, volg je gevoel want dat zit altijd goed.
Het ouderschap is een rol waar je blanco ingemikt wordt. Er is geen opleiding voor, er zijn geen vaste regels voor, het enige houvast wat er geboden wordt, zijn de opvoedboeken en de artikelen in de mama-magazines. Maar aangezien die allemaal hetzelfde schrijven en de waarheid prachtig weten te verbloemen, weet je uiteindelijk nog niks!
In eerste instantie vond ik dat irritant. Ik was een soort van verloren schaap, een verloren moeder-schaap. Dat avondritueel ging bij mij helemaal niet zoals dat zo mooi in de Ouders van Nu beschreven stond. Mijn kind was een monster, een slapeloos monster! En die zindelijkheidstraining ging helemaal niet zoals in dat opvoedboek. Mijn kind poepte gewoon ongegeneerd op de grond. ‘What the heck gebeurde daar zojuist?’, poept ze daar nu gewoon klakkeloos op de grond?? Precies, dat dus. Lees meer
