thuisblijfmoeder

Thuisblijfmoeders, het mooie ervan

Er wordt een hoop gezeurd en geklaagd over en door thuisblijfmoeders. Hoe zwaar het allemaal wel niet is om de hele dag voor de kleintjes te moeten zorgen en dat je er toch zelf voor kiest en niet zo zeuren moet. Jaja, we weten het wel. Maar vandaag, terwijl ik in het zonnetje met mijn koppie koffie de was aan het vouwen ben, vandaag vertel ik je over het mooie ervan. Het mooie van een thuisblijfmoeder zijn.

Want als je thuisblijfmoeder bent en als er een kleintje onverwachts ziek wordt, hoef je jezelf niet in allerlei bochten te wringen en erger nog aan iemand toestemming te vragen om je eigen zieke kleintje te kunnen verzorgen.

Je hoeft als thuisblijfmoeder niet voor een inkomen te zorgen. Dat betekent dus ook geen ingewikkelde en confronterende functioneringsgesprekken of leuren om salarisverhoging.

Als alle kleintjes op school zitten, zou je die tijd kunnen benutten om te gaan sporten. Mwoehahaha!

Als de zon schijnt, zoals vandaag, kan je de boel de boel laten en met je bakkie koffie zo lang pauze nemen als jezelf wilt. En ondertussen kan je kijken naar je kleintje die heerlijk aan het spelen is.

Je kan de hele, maar dan ook de hele dag in je joggingbroek blijven lopen.

Soms is het wandelingetje naar de brievenbus het uitje van de dag. Heb je meer uitdaging nodig? Dan ga je met de hond, je drie kleintjes en hun speeldates boodschapjes doen in de supermarkt.

Als het schoolvakantie is heb jij ook vakantie, althans, dat neem je jezelf voor. In de praktijk blijken de schoolvakanties hard, zeer hard werken te zijn. Maar het idee van 12 weken vakantie in het jaar, klinkt mooi toch?

Maar het allermooiste aan een thuisblijfmoeder zijn, is dat je altijd, 24/7, tot in den treuren aan toe, er bent voor je kleintjes. Dat is toch best een voorrecht. Helemaal als de zon ook nog schijnt.

Dat lieve mensen en nog veel meer, dat is het mooie van thuisblijfmoeder zijn.

Ps. En nee dit was geen aanval op de werkende moeder maar puur een gelukzalig momentje van een thuisblijfmoeder in de zon.


Afbeelding: Shutterstock
2015/2024

Wat ik ga doen als alle kleintjes op school zitten

Dit jaar gaat het gebeuren. Mijn kleinste kleintje gaat naar de basisschool. Het ene moment knijp ik mijzelf even en denk ik ‘holy fuck’ waar is de tijd gebleven? En het volgende moment kan ik stiekem niet wachten op het moment dat ik mezelf weer kan horen denken (binnen schooltijd dan).

Ik krijg dan na bijna acht jaar tijd om het huis schoon te maken en te houden (binnen schooltijd dan). Ik krijg tijd om alleen te douchen en om Netflix te kijken, maar dan wat ik wil zien.

En toch word ik er ook een beetje onrustig van. Mijn kleintjes worden groot. Ze hebben mij steeds minder nodig. Dat voelt fijn, maar ook rot. Ik zal mezelf weer moeten ontdekken. Wie ben ik eigenlijk als ik geen moeder ben? Voor sommige klinkt dit misschien een beetje raar, maar na bijna acht jaar continue in goede en in slechte tijden moederen ben ik mezelf, als losstaand persoon, wel een beetje kwijtgeraakt.

Het is ZO dubbel. Het lijkt een beetje op een mid-life crisis, maar dan de moeder-life crisis.

Lees meer

Thuisblijfmoeder zijn is géén baan

thuisblijfmoeder

De komende zes weken hebben mijn kleintjes weer zomervakantie. En terwijl zij vakantie hebben, is het voor mij zes weken extra hard aanpoten. Want in plaats van één peutertje de dag door loodsen, heb ik nu ook nog een groot kind met veel volume uit haar mond en een kleuter, wat op zich al genoeg zegt, die de hele dag om mij heen hangen.

En ook al is dat best weleens zwaar en ja, ondanks de kleintjes om je heen ook best eenzaam, toch vind ik het heerlijk. Ik houd ervan. Het is het mooiste werk en resultaat wat er ooit uit mijn ‘handen’ is voortgekomen.

En toch heb ik de onpopulaire mening: thuisblijfmoeder zijn is géén baan.

Ik zou namelijk op staande voet ontslagen worden.

Natuurlijk begrijp ik dat een thuisblijfmoeder graag wil horen dat wat ze aan het doen is onder het kopje ‘hard werken’ of ‘waardevol werk’ valt. Het is natuurlijk niet voor niets dat thuisblijfmoeders constant het gevoel hebben zich te moeten verdedigen en zich te verantwoorden. Waarom hebben ze de keuze gemaakt om thuis te blijven bij de kinderen en niet aan het werk te gaan en een bijdrage te leveren aan de maatschappij? Logisch dat thuisblijfmoeders gaan roepen: dit is ook een baan!

En ja, het moederschap is hard werken, maar een tent opzetten om vakantie te kunnen vieren is ook behoorlijk hard werken. Noem ik dat ook een baan? En ook al zijn er veel arbeidsintensieve taken die het moederschap met zich meebrengt – huishouden, schoonmaken, koken – het zijn taken die elke ouder, dus ook een werkende ouder, moet volbrengen (of tegen betaling laat volbrengen).

Nee, zoals ik al zei, als thuisblijfmoeder een beroep zou zijn, zou ik op op staande voet ontslagen worden. Ten eerste, ik voldoe nooit aan de eisen van mijn veeleisende baasjes, om nog maar te zwijgen over de veeleisende maatschappij die zeer hoge verwachtingen heeft van het moederschap.
Daarbij, welke werknemer kan er tijdens een zware dag om 16.00 besluiten dat het tijd voor een wijntje is? En welke werknemer kan tijdens de drukste weken van het jaar (schoolvakanties) besluiten om ’s morgens vroeg de tv aan te zetten voor haar baasjes en zelf nog even verder te dutten? En welke werknemer kan er beslissen dat het vandaag niet haar dag is en vervolgens de boel de boel laten? Welke werknemer kan er tijdens een hittegolf te pas en te onpas in een badje duiken? Welke werknemer gaat er tijdens werktijd op vakantie?

En welke werknemer zou er zoveel werk verrichten voor helemaal niets, nada, noppes euro’s?

Een thuisblijfmoeder kiest ervoor om thuis te blijven bij haar kleintjes. Het is tijdrovend, soms geestdodend en gekmakend. Noem het een zegen of een voorrecht, maar bovenal een keuze. Een keuze waar iemand anders niet de rekening voor hoeft te betalen.

Afbeelding: Shutterstock