Moeder van een puber

Ik ben een moeder van een puber. Dat werd ik niet zomaar, dat heeft ongeveer een jaar of 12 geduurd. Je zou denken dat ik me dus goed kon voorbereiden, maar als het er eenmaal is dan is het er ook in eens. Ik schepte ooit op dat ik een super makkelijke en vooral brave dochter had en kon me niet voorstellen dat zij net zo een puber zou worden als IK was! Maar niets in minder waar. Dat lieve, verlegen, rustige meisje is uitgegroeid tot een goed gebekte, altijd het laatste woord hebbende, 100% puber. Voordeel van deze puber is dat ze uitslaapt, yes! Dat vroege opstaan is tijdens de pubertijd helemaal voorbij. Slapen schijnt een positief effect te hebben op de hersenen, dus in de weekenden stoor ik haar niet! Maar als ze dan wakker is, ligt ze nog uren lang op bed. Of verplaatst ze zich in het uiterste geval van bed naar bank, waar doctor Tablet en mister iPhone binnen handbereik liggen. Ideaal zou je denken. Maar dat luie gedrag is niet helemaal hoe ik het graag zie.

Rommel is haar middle name. Ik zelf ben ook geen Miep Kraak van de huishouding, maar zelfs ik kan me mateloos storen aan het spoor van jassen, schoenen, kleding, make-up, opladers, de stijltang en niet te vergeten de verpakkingen van alles wat er half liggend naar binnen wordt gewerkt aan consumptie.

Na zo een 30 keer vragen of ze haar kamer opruimt, gaat ze er als een tornado doorheen. ‘Top!’, denk ik dan, ‘Eindelijk!’. Tot ik een kijkje neem en er altijd een berg kleding ligt waar ik me van afvraag waar ze dat in vredesnaam zo snel vandaan heeft getoverd. Wat ze doet met die berg kleding? In-de-wasmand-natuurlijk! Dat ruimt zo lekker op, voor haar. FOUT! Orders van deze moeder, stuk voor stuk bekijken of het daadwerkelijk gedragen is, of dat het tijdens het kleding uitzoeken niet gewoon is neergekwakt. Want ze denkt “dit wil ik niet aan vandaag” en het wordt vervolgens als een zielig vodje op de grond afgedankt. Ik heb wel hobby’s maar “de was doen” staat niet op de kaart.

Kamer-Puber

Ik denk ook dat mijn puber ineens iets heeft onontwikkeld, namelijk het stukje “licht uit doen”. Waar ze gaat of waar ze staat, overal brandt licht. Zelfs als ik denk dat ze nog steeds in de badkamer staat, omdat daar nog licht brand, ligt ze al lang en breed in bed, uiteraard met het licht aan. Het schijnt niet makkelijk om dit op te slaan in haar puberbrein, want als ze ’s ochtends naar school gaat staan alle lichten nog aan waar zij zich heeft bewogen en zelfs de teevee maakt niet genoeg indruk om uit te zetten.

Ik heb al het nodige gelezen over het “puberbrein“, maar nog niet genoeg vrees ik. Dat ze vergeetachtig zijn heeft ook weer zo zijn verklaringen, maar hoe komt het dan toch dat ze NOOIT haar iPhone vergeet!

Mijn puber? I love her

Liefs,
Diana

Pubertaal

Ooit was ik een puber, en wat voor een. Ik heb mijn ouders extra rimpels en grijze haren bezorgd.

Als je praat over “mother’s worst nightmare” zit je er niet ver naast. Nu kan ik veel columns wijten aan de pubertijd, wat ook zal gebeuren, maar eerst wil ik wat kwijt over de “pubertaal”. Bestaat dat eigenlijk?

Ik heb het dan over de communicatie tussen “pubers VS ouders”. Voor zover je over communicatie kan spreken. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik me nog veel herinner van mijn eigen pubertijd, maar nauwelijks iets over de pubertaal.

Tegenwoordig praten pubers namelijk niet zoveel. Althans, mijn puber niet. Als ik iets vraag aan mijn schatje van 13 jaar krijg ik vaak in eerste instantie géén reactie. Na het roepen van haar naam kijkt ze op vanuit haar iPhone op een manier van, Ohw jij ook hier….

Maar soms, heb ik haar aandacht. Dan vertel ik haar iets en kijkt ze me aan. Heel soms. Niet zo heel lang hoor, want bij een signaal van Mr. iPhone is mevrouw weer afgeleid. Het communiceren met een iPhone blijkt erg interessant.

Wat ik me afvraag: is er ook een puberwoordenboek? Er is een Nederlands woordenboek en het straattaalwoordenboek, maar is er ook een woordenboek speciaal voor pubertaal? Het schijnt namelijk dat je ze moet begrijpen met enkele woorden. Ik heb het opgezocht maar het is er niet. Niet officieel. Als ik het ga schrijven vrees ik dat het niet veel inhoud zal hebben.

Na lang denken zijn dit vooralsnog de meest gebruikte woorden: ja en? Nee! Dusss? Serieus? Tssss, Zucht.… en irritant. Hebben jullie pubers ook leuke antwoorden?

Er is ook nog een “maniertje” voor ja en nee. Dan ligt de nadruk op de klemtoon. Ja en nee klinken hier anders: Jaahaa en neehee is voor het geval ik het niet meteen begrijp.

Wisten jullie dat Pubers onderling trouwens heel véél te vertellen hebben? Ze kletsen op school tijdens de lessen, tussen de lessen door en uit school gaan de gesprekken eindeloos door. Ik weet niet of dat ook met die paar woorden is, maar dan zijn het vast heel interessante verhalen. En eenmaal thuis? Dan zijn Mr. iPhone en tablet weer helemaal de focus. Wederom in “gesprek” en nog steeds vraag ik me af of dat ook in diezelfde taal is.

Maar Gelukkig heeft mijn puber, Apps. Apps waar ze alleen maar een foto hoeft te plaatsen. Hoe cool is dat! Dan Hoef je helemaal niets meer te zeggen! Alleen maar dubbel tikken voor een “like”! Dat is DE uitkomst voor mijn puber.

Hoe dat omschreven moet worden in dat “Pubertaalwoordenboek ” weet ik nog niet. Maar wellicht heeft mijn prachtige puber dochter daar een gepast “antwoord” op.

Liefs Diana