Wanneer een vrouw moeder wordt, veranderen er een hele hoop dingen. De hersencellen lijken een hele andere invulling te hebben gekregen. Wanneer je aan een willekeurige moeder vraagt hoe het met haar hoofd gesteld is, zal menig moeder antwoorden met; verward, vermoeid, vol. Ze noemen het ook weleens zwangersschapsdementie, die bij sommige moeders iets langer duurt dan nodig. Maar ze kan er niks aan doen, de hersenen van een moeder zijn nu eenmaal gefocust op die van haar kind. Hoe treurig ook, maar voor haar hersenen geldt, eerst het kind, dan de moeder.
En omdat het hoofd van een moeder zo vol zit met gedachten voor en over haar kind, gebeuren er weleens dingetjes die je nooit voor mogelijk had gehouden.
Zonder dat je het door hebt, zou het zomaar kunnen dat…
– je midden in de woonkamer heen en weer staat te wiegen alsof je een baby in je armen hebt. Heen en weer, heen en weer. Maar feitelijk sta je gewoon een bord af te drogen.
– je tegen jezelf staat te praten met een hoog piepend babystemmetje.
– je keihard roept en wijst: ‘Kijk een vliegtuig!’ of ‘Kijk een politie!’ Tegen de tijd dat je je realiseert dat je je kinderen zojuist bij de oppas hebt afgeleverd, is je onnozele actie al geschied.
– je je eigen eten staat te pureren.
– je al een half uur naar Dora aan het kijken bent, terwijl je kinderen al lang in dromenland zijn.
– of erger nog; dat je antwoord aan het geven bent op de meest irritante vragen van Dora.
– je je kinderen hoort huilen, terwijl ze uit logeren zijn.
– je continu schrikt omdat je niet weet waar je kinderen zijn, terwijl ze dus uit logeren zijn…
– je jezelf als derde persoon benoemt. ‘Mama komt zo naar je toe’. ‘Mama wil dat je nu stopt met huilen’.
Waarom eigenlijk?
Tja… Misschien is mama gek geworden. Misschien ook niet. Misschien zijn deze hersencellen onderdeel van het moederschap. De moeder-hersencellen… Heb jij ze ook?
Afbeelding: Shutterstock