Ik ben er 1: een ik-ga-iedere-werkdag-naar-de-sportschool-zie-mijn-te-strakke-legging-mijn-postnatale-vet-eens-bij-elkaar-houden moeder die in de haast haar kind afgooit in de klas. O ho, niet afhaken! Hashtag #fitmom #MijnBuikBestaatUitBlokjes en #IkLeefOpInheemseZaden en ander onhaalbaar geneuzel is voor mij niet van toepassing.
Laten we voorop stellen: ik ben gezegend met een prima lijf. Ondanks de tijdelijke 22 tot 30 kilo die ik er bij kreeg, ben ik toch nog redelijk ongehavend uit de strijd die zwangerschap heet gekomen. Ok, ik heb een blubberbuik (maar door een diastase van m’n strot tot aan het geboorte kanaal moeilijk weg te trainen) en cup 70aa mag ook geen naam meer hebben (bijkomend voordeel: geen gezwabber tijdens het sporten en je bespaart op beha’s). Maar volgens mijn BMI ben ik gezond.
De reden dat ik regelmatig sport is dat ik baat heb bij regelmaat in mijn dagritme en door goed voor mijn lijf te zorgen bouw ik weer een beetje conditie en dus energie op. Energie die door mijn burn-out wordt opgeslurpt. Hoe beroerder ik mij voel, des te meer drive ik heb om te gaan voor een HIT, GRIT of een ander marteluur. En die energie heb ik hard nodig voor mijn gezin waar ik graag ook het goede voorbeeld aan wil geven. Overigens heeft zoonlief een sixpack van het gamen blijkbaar (zei ze giftig) en niet door het sporten, maar dochter 1 t/m 4 zijn ook dol op bewegen en gaan regelmatig mee.
Ik zie ze regelmatig hoor de ‘ik heb fit zijn tot religie gemaakt’ accounts op social media. Meestal met een voor en na foto: transformatie van aangespoelde walrus naar Doutzen look a like. Die ambitie heb ik niet: geen borden #vegan voedsel of ‘kijk mij eens met mijn nep nagels lachend zo 100 kilo optillen’ foto’s. Ik kom wel eens bij de grote gele M, iedere avond moet ik wel een speltkoekje (of vier) bij mijn thee en ik eet net zo makkelijk pasta als avocado (liefst met nachos dat dan weer wel).
Want ik ga dus iedere dag een beetje dood. Als ik sport zie ik eruit als Cruella in windkracht 10. Na het sporten ben ik tien minuten niet aanspreekbaar. En ’s middags kruip ik weleens een half uurtje op de bank. Of eigenlijk altijd. Sinds ik sport ben ik 5 kilo aangekomen en zie ik er uit als een gorilla die niet kan bewegen in mijn te krap geworden blazers; hallo spieren! Zo glamorous is dat sportschool bestaan helemaal niet. Lig jij je helemaal leeg te zweten op een matje in je fashionable ‘last season’ sporttopje vergeet dan niet dat 50 anderen dat voor jou ook hebben gedaan waardoor je dus makkelijk een schimmel mee kan pikken. Train je op de populaire ‘na werktijd’ uren, dan word je ingehaald door 15 jaar jonger en 10x fitter. Mijn buik blijft ondanks twee afbeul buikspieren rondes per week de gelijkenis vertonen met een drilpudding. But hey who cares?! I did it!
Tegen de tijd dat ik een bikinifoto durf te plaatsen, laten we zeggen in 2025, ben ik vast en zeker ook van die burn-out af. En zal zoonlief dankzij het studentenleven ook wel het licht hebben gezien en zich helemaal kapot trainen voor dat toch niet zo genetische aangelegde wasbord. Nu nog die chocolade verbannen.
Afbeelding: Shutterstock