fotoalbum | Voormijnkleintje.nl

‘Konden we soms maar even terug naar die tijd. De tijd dat ze zo klein zijn.’ Ik heb het verschillende oma’s zo vaak horen zeggen, maar een gevoel had ik er niet bij. Nu begin ik zo langzamerhand te begrijpen wat ze al die tijd zeiden, kon ik maar even terug naar die tijd. Je zou zo graag nog even willen knuffelen met je eigen newborn. Je zou zo graag nog even kusjes willen geven op die peuterwangen.

Kon het maar, voor heel even.

Mijn jongste wordt dit jaar vijf. De afgelopen jaren zijn zo ontzettend snel gegaan en dat terwijl ik af en toe de uren langzaam voorbij zag tikken en dacht dat er nooit een einde aan de dag zou komen. Maar toen ik laatst begon aan het babyalbum van mijn tweede en derde kleintje werd ik toch wel een beetje sentimenteel. En de betekenis van de woorden ‘konden we maar even terug naar die tijd. De tijd dat ze zo klein zijn’ voelde ik tot op mijn bot.

Bij het zien van de afbeeldingen ging ik echt weer even terug in die tijd. Ik rook de heerlijke geur van mijn baby, ik voelde de spekbeentjes in mijn armen en de moeilijk verstaanbare woorden dwarrelden voor even weer in mijn hoofd. Lees meer

Kinderen, Overige

20.000 GB aan afbeeldingen, maar geen fotoboek

Pauline

Ik weet nog goed dat ik als kind uren door mijn fotoalbum kon bladeren. Mijn moeder had daar een aantal (wazige) foto’s ingeplakt van wat gebeurtenissen in mijn kindertijd. Vakantie, verjaardagsfeestjes en gewoon wat fotootjes van een spelende ik. Doordat ik zo vaak door dat album bladerde, bleven de herinneringen levendig en misschien kwamen ze door de foto’s zelfs tot leven. Want ik kan mij nu dingen herinneren van toen ik een jaar of drie was, maar als ik er goed over nadenk, komt het door die foto uit het album dat ik het mij nog herinneren kan.

Toen ik mijn dochter in een zelf geïmproviseerd album met wat uitgeprinte afbeeldingen zag bladeren, realiseerde ik me dat ik duizenden foto’s van haar gemaakt heb, maar dat ze geen tastbaar album heeft dat ze onbeperkt kan pakken en waar ze in kan bladeren om weg te dromen bij de herinneringen. Alle foto’s staan ergens op de computer opgeslagen. Wachtend om gesorteerd te worden op de mooiste afbeelding.

Tijd voor verandering. Want het gaat helemaal niet om de perfecte foto, de juiste belichting, of het mooiste kader. Het gaat er om de situatie en de herinnering in leven te houden. Een tastbaar album dat onbeperkt bekeken kan worden.

En zo kwam ik bij Smartphoto terecht. Webprint maakt herinneringen tastbaar, hoe toepasselijk! Ik kon ervoor kiezen om een digitaal fotoboek te maken, dat heb ik niet gedaan. Ik heb gekozen om ‘old-school’ foto’s in te plakken, samen met mijn kleintje.
Ik gebruikte daarvoor het notitieboek, met persoonlijke foto en titel, dat dan weer wel. Het notitieboek heeft van binnen blanco papier, waarop ook mooie tekeningen gemaakt kunnen worden.

Inmiddels zijn er al heel wat fotootjes, dus herinneringen ingeplakt. En ik hoop dat er nog vele herinneringen bijkomen die de moeite waard zijn om levendig te houden.

Smartphoto is een veelzijdige online fotoservice. Zo kun je er naast het maken van een album ook terecht voor wanddecoratie, fotogeschenken en ik liet er ook mijn visitekaartjes drukken. Voor de zakelijke musthaves ben je daar dus ook op het juiste adres. Een site waar je gemakkelijk en snel kunt bestellen, zonder poespas.

Deze post is mede mogelijk gemaakt door Webprint.nl

Kinderen

Het lege fotoboek

Pauline

Mijn oudste dochter heeft een fotoboek. Ze heeft er zelfs meerdere. Één van de eerste zes weken. Één van haar eerste levensjaar en één van de drie daarop volgende levensjaren. Oké, eerlijk, die laatste heeft ze niet, maar staat klaar om afgedrukt te worden. Waarom dit album maar niet door de drukker komt? Ten eerste, het broertje wat in die opvolgende levensjaren ter wereld kwam. En ten tweede, schuldgevoel. Niet naar haar, maar naar haar broertje en zusje.

Want weet je, die middelste en die jongste kinderen, die moeten het maar doen met een leeg fotoalbum. Een eerstgeborene kan zijn eerste levensjaar bijna van minuut tot minuut nalezen en kijken. Het moment van haar eerste boertje, eerste scheetje, eerste lachje, tweede lachje tot het tachtigste lachje. En zo een tweede? Die zal nooit precies weten wanneer dat plaats vond. Een derde? Die zal nooit weten hoe ze er überhaupt als baby uitzag.

Dat is natuurlijk ontzettend oneerlijk, harteloos bijna. Alsof er niet naar je omgekeken werd, foto’s werden in ieder geval zeer selectief gemaakt. Maar niets is minder waar. Het is namelijk zo dat de tijd die anders opging in het maken van foto’s en, nog veel tijdrovender, het maken van fotoboeken, er van je genoten werd. Dat eerste lachje gaf je niet aan de camera, maar aan je vader of moeder. Na die eerste stapjes werd je niet opgevangen door één hand en een camera, maar met twee armen wijd open. En ‘who cares’ wanneer dat precies was. Je bent gaan lachen, je bent gaan lopen en je bent gaan praten, niet dan?

En ik weet het, er komt een dag dat ik het één en ander moet gaan uitleggen. Die dag dat ze hun babyboek openen en ze geen enkele foto of wat voor info dan ook te zien krijgen. Sterker nog, er is geen babyboek om te openen. Ze krijgen een harde schijf met 100GB aan bestanden overhandigd, want de afbeeldingen zijn er natuurlijk wel. Deze kunnen ze doorspitten en dan mogen ze zelf uitzoeken wie wie is.

En tot die tijd, maak ik mij niet druk om de cijfertjes, datums en plaatjes. Weg met het schuldgevoel, ik geniet gewoon van ze.