Ik ben twee en ik zeg nee. Ik ben drie en ik heb de regie. Ik ben vijf en ik ga je te lijf. Ik ben zeven en het duurt nog wel even. Al die leeftijden hebben donkere kanten en niet geheel zonder reden. Peuters beginnen die ontdekkingstocht en denken dat ze de wereld aankunnen. Maar ondertussen zijn het net dronkenlappen die maar wat in het wilde weg schreeuwen en neervallen wanneer het tegenzit. Kleuters vechten zich letterlijk los. Ouders kijken vol hoop naar oudere kinderen en kunnen niet wachten tot hun eigen bloedje een leeftijd bereikt, waarop het vaarwater wat rustiger is.
Je kijkt uit naar de dag dat het opvoeden van een kind makkelijker wordt. Maar wordt het makkelijker? Je zorgen verschuiven van ‘vieze luier verschonen’ naar ‘hoe doet mijn kind het op school’. En jouw oh zo zorgvuldig gevlochten vlechtjes worden een eigenwijze paardenstaart op het hoofd van je grietje. De roze jurkjes worden spijkerbroeken met een stoer shirt. En je gezellige theemomentje samen wordt vervangen door vriendinnen op de slaapkamer. Hoe is dit gebeurd? Wanneer is dit gebeurd? Waar is dat kleine grappige peutertje? Je weet wel, toen eigenwijs nog schattig was!
We hebben nu een pre-puber, een mini-tiener in huis. En geloof me, niemand heeft daar tijd voor.
En nee, ik ben geen zuurpruim die alleen maar jaloers naar jouw zoete, om op te vreten, lieve babytje kijken kan. Oké, misschien een beetje. Maar eerlijk waar, leven met een pre-puber in huis is… enerverend en elk synoniem (in positieve én negatieve zin) dat er dan ook maar bij hoort.
Een pre-puber brengt verontwaardiging naar een hoger level. Ze ramt een deur dicht en niet omdat ze gewoon boos is. Maar omdat haar broertje naast haar ging zitten, omdat hij het laatste koekje at, of gewoon omdat hij durft te bestaan. Ze schreeuwt het uit en niet omdat er gevaar dreigt, maar omdat haar zusje iets anders op Netflix kijkt dan wat zij wil zien. Weet je nog, al die energie die je in de opvoeding gestoken hebt, om je kind normen en waarden te leren. Samen spelen, samen delen en beheers jezelf. Allemaal verdwenen.
Een pre-puber liegt. Hoe goed je ook je best hebt gedaan om een eerlijk kind te creëren, haar te leren dat eerlijkheid het langste duurt. En dat ze alles, maar dan ook alles vertellen mag. Er komt een dag dat je pre-tiener keihard staat te liegen en ze geeft het niet eens op ook. Zelfs niet wanneer je haar op heterdaad betrapt.
Een pre-puber is ondankbaar. Ben je naar de Efteling geweest, dan wilde ze eigenlijk ook nog naar Disneyland. Heb je een vermogen aan nieuwe kleding uitgegeven, dan flikkert ze zo alles voor haar kast. Geef je alles wat haar hartje begeert, dan nog weet ze te verkondigen dat het leven niet eerlijk is. Voor een pre-tiener is het gewoon nooit genoeg.
Peuters kunnen drammen tot treurens aan toe. Pre-puber drammen tot je breekt. Nog nooit heeft je kind je zo wanhopig gezien. En denk je dat je met je opvoeding eindelijk bij haar doordringt en vooruitgang boekt, begint het gewoon weer opnieuw. Want ze blijft een pre-tiener.
Ik begin nu toch wel een beetje te klinken als een zuurpruim. Maar hoeveel grijze haren een pre-tiener je ook bezorgt, een pre-puber houdt je ook jong. Zo weet ik inmiddels alles over de nieuwste vloggers en dankzij haar huiswerk weet ik ook weer waar Breskens precies ligt. Op z’n tijd is ze behulpzaam op een manier dat je ook daadwerkelijk wat aan haar hulp hebt. En eindelijk kun je samen lachen om sarcastische grappen, want die lijkt ze opeens te begrijpen. Sterker nog, ze komt zelf weleens met een sarcastische grap.
Bovendien lijkt in het openbaar de opvoeding wel altijd redelijk gelukt, want daar weet ze zich goed te gedragen. Met als gevolg dat mensen niet zullen geloven dat dat engeltje thuis evolueert in een pre-pubermonster. Maar de grootste kwelling is misschien nog wel, dat je weet dat binnen een jaar of vier je schattige mini-tienertje een ware puber VOL in de puberteit zal zijn. Wat zal ik dan jaloers zijn op alle ouders met zo’n zoet, om op te vreten en lief pre-pubertje.
Afbeelding pre-puber: Pressmaster/shutterstock