Ik ben redelijk zelfverzekerd. Natuurlijk heb ik weleens mijn onzekerheden over het moederschap. Over het leven. Doe ik het allemaal wel goed? Verkloot ik de boel niet weer? En ondanks dat ik dat gerust weleens doe, ben ik globaal genomen toch best wel zeker van mijn zaak. Het komt wel goed.
“Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan”, staat op mijn lijf geschreven.
Ik laat me ook ook niet zo snel intimideren. Ook niet door de perfecte moeder. “Mij krijg je niet klein”, galmt er regelmatig door mijn hoofd.
Toch is er één iemand waar ik regelmatig mee in de clinch lig. Eén iemand die mij nu al jaren achtervolgt en telkens weer op de vingers tikt. Een iemand waar ik onzeker van word en over mezelf begin te twijfelen. Eén iemand die de zin verdraait naar, “Ik heb het nog nooit gedaan en freaking, ik kan het ook echt niet!”
De tandenfee en ik. Wij gaan niet door één deur.
Ik ben de moeder die ooit de fout maakte om bij de allereerste wisseltand een gigantisch cadeau onder het kussen te leggen. Niet een centje, ook geen kleinigheidje, nee een heel nieuw spel omdat ik dat nog in de kast had liggen. Wat bezielde mij? Was ik even vergeten dat er nog zestien tanden uit dat bekkie moesten vallen? Was ik even vergeten dat ze ook nog een broertje en zusje had met een melkgebit? Ik kon deze lijn never nooit voortzetten, ik had verwachtingen geschept die ik in het vervolg niet waar kon maken.
Voor de tandenfee in ons leven kwam, was alles rooskleurig. Ik was zelfverzekerd over mijn keuzes, zelfverzekerd over het moederschap. De tandenfee heeft beschadigingen aangebracht. Roet in het eten gegooid.
Want mijn oudste dochter vergeet nooit iets. Behalve haar kamer op te ruimen wanneer ik het zeg. Of haar huiswerk te maken, terwijl ik dat om de tien minuten roep. Of haar groente op te eten, ondanks dat het gewoon voor haar neus op haar bord ligt. Maar dat de tandenfee een groot cadeau geeft bij de eerste wisseltand, dat vergeet ze niet. En die informatie doorgeven aan haar broertje en zusje, vergeet ze ook niet.
En zo kwam naast alle keren ’s nachts wakker schrikken omdat ik weer eens iets vergeten was, het meest bizarre verhaal van de Tandenfee.
Waar andere moeders één, misschien twee keer de fout in gaan, heb ik dit onderdeel echt volledig verprutst. Telkens wanneer ik de mededeling ‘mijn tand zit los’ krijg, gaat er een vlaag van minderwaardigheid door mij heen en voel ik de ogen van de tandenfee in mijn rug branden. Maar het gebit is nog niet leeg en dus moet ik nog even doorbijten.
De tandenfee: Kseniia Vladimirovna/shutterstock