Dit jaar gaat het gebeuren. Mijn kleinste kleintje gaat naar de basisschool. Het ene moment knijp ik mijzelf even en denk ik ‘holy fuck’ waar is de tijd gebleven? En het volgende moment kan ik stiekem niet wachten op het moment dat ik mezelf weer kan horen denken (binnen schooltijd dan).
Ik krijg dan na bijna acht jaar tijd om het huis schoon te maken en te houden (binnen schooltijd dan). Ik krijg tijd om alleen te douchen en om Netflix te kijken, maar dan wat ik wil zien.
En toch word ik er ook een beetje onrustig van. Mijn kleintjes worden groot. Ze hebben mij steeds minder nodig. Dat voelt fijn, maar ook rot. Ik zal mezelf weer moeten ontdekken. Wie ben ik eigenlijk als ik geen moeder ben? Voor sommige klinkt dit misschien een beetje raar, maar na bijna acht jaar continue in goede en in slechte tijden moederen ben ik mezelf, als losstaand persoon, wel een beetje kwijtgeraakt.
Het is ZO dubbel. Het lijkt een beetje op een mid-life crisis, maar dan de moeder-life crisis.