Ik ben niet lui, ik geloof in intrinsieke motivatie

Waar geloof je in? Ik geloof in intrinsieke motivatie. En dus niet in extrinsieke motivatie. Wat mij betreft kunnen we daar als ouders niet vroeg genoeg mee beginnen. Mijn man en ik zijn met onze kinderen daarom ook in gesprek om te ontdekken waar hun intrinsieke motivatie vandaan zou kunnen komen. Waarom zou je huiswerk willen maken? Wat wil je worden? Ok, jij wilt dierenarts worden. Dat betekent dat je echt nu al je best moet doen op school. Een 7,5 is een mooi cijfer voor Geschiedenis. Is dat de overhoring waar je 10 minuten naar gekeken hebt? Wat voor cijfer zou je hebben als je er iets meer tijd in zou stoppen? Het motiveren van hun intrinsieke motivatie is wat mij betreft essentieel in deze. Ze hoeven het niet voor mij te doen, ook niet voor de juf of meester maar voor zichzelf!

klusjes kind

Mijn dochter is nu 10 en is vanaf haar 4e jaar gewend om af en toe iets te moeten doen waar ze geen zin in heeft. Op 4-jarige leeftijd is dat zelf haar tas uitruimen na een schooldag, na de kleurtijd moeten ze er zelf aan denken om hun gymtas mee te nemen. Ik kan dat met gemak vóór ze klaarzetten en voor mijn kinderen nadenken. Maar wat leren ze dan? Ik vind het ook geen luiheid, maar het prikkelt hun intrinsieke motivatie. Ze komen er namelijk achter wat er gebeurt als je je gymspullen vergeet en vinden soms creatieve oplossingen. Ze komen er achter wat het betekent als je je tas niet opruimt. Zoonlief heb ik een keer een hello Kitty beker meegegeven… Hahaha. Dat vond hij niet leuk. Dus wat wordt dan de motivatie om zijn spullen op te ruimen? Ja precies!  Lees meer

De rauwe opvoeding

Ik ben van de rauwe opvoeding. Dat wil zeggen dat ik dingen niet mooier verpak dan dat ze in werkelijkheid zijn. Ik slik mijn tranen niet weg, ik lach voluit en ik let ook meestal niet op mijn woorden.

rauwe opvoeding

Het leven is zoals het is. En meestal is dat gewoon leuk.

Soms niet.

Zo hebben wij toen onze jongste dochter ernstig ziek was, er geen doekjes omheen gewonden bij onze andere kinderen. Het woord kanker spraken wij gewoon uit en dat er mensen dood gaan aan kanker, wisten ze ook. Dat mijn oudste dochter vervolgens het woord te pas en te onpas uitspreekt, zijn de gevolgen van deze manier van opvoeden. Zo zei ze ooit dat ze het best wel leuk vond in dat ‘kankerziekenhuis’ van haar zusje.

Ik ben het niet altijd eens met mijn eigen manier van opvoeden. Maar die realisatie komt vaak pas achteraf. Bijvoorbeeld wanneer mijn zoontje zegt “Dat is fuck toch mama?” als er een beker omgaat. Uuuhhh, ja schat, maar zeg jij dat maar niet.

Oeps!

Mijn rauwe manier van opvoeden kwam afgelopen week ook weer op een bijzondere manier naar voren, toen ik plotseling door de juf werd opgebeld.  Lees meer

Wat ik heb geleerd in acht jaar moederen over drie kleintjes

moeder zijn
Blurry but perfect!

De afgelopen maanden zijn weer voorbij gevlogen. Mijn zoon werd alweer vijf jaar. De peuter werd een minikleuter en mijn oudste dochter werd acht jaar.

ACHT JAAR alweer, hoe is dat zo gebeurd?

Acht jaar moeder, acht jaar deze rol. Een achtbaan ritje dat voorbij is gevlogen en tegelijkertijd voelde het af en toe alsof de dagen nooit voorbij gingen. Extreme slaaptekort heb ik ervaren en overwonnen. Frustraties gevoeld wanneer ik niks van hun gebrabbel begreep, maar ook blijdschap, heel veel blijdschap als er een mijlpaal gezet werd.

Er zijn nu van die dagen dat ik naar mijn kleintjes kijk en me realiseer dat het echte mensjes zijn. Mijn mensjes, mijn team. En mijn team heeft mij veel geleerd de afgelopen jaren.

Zo weet ik nu dat niks voor eeuwig is, het gaat voorbij. Ook de nare dingen van het moederschap. Slapeloze nachten, een ziek kind, borstvoeding, afhankelijkheid, het leek voor eeuwig en onmogelijk om te handelen. Maar je leeft, je doet en je accepteert.

Wijn is essentieel.  Lees meer

Opvoedboeken en dat soort shit

opvoedboeken

Het ouderschap is een mijnenveld, één verkeerde stap en kapoef! Je wordt erop afgerekend.

We weten allemaal dat kinderen niet met een gebruiksaanwijzing geboren worden en toch zijn er vele te vinden. Voor elke fase en situatie is er wel een beschreven handleiding, meerdere zelfs. En als je er eenmaal een aantal gelezen hebt, blijken ze allemaal tegenstrijdig met elkaar.

Zijn er nog normale kinderen? Vraag ik me weleens af. Want overal is wel een richtlijn, een hokje of een opvoedboek voor. Het speuren naar problemen bij kinderen om er vervolgens een sticker op te plakken, maakt vele ouders onzeker. Maar helaas is het zo dat onze maatschappij dit voedt, een label betekent namelijk hulp en geld en weer een reden om nóg een opvoedboek te schrijven.

Overgevoelig? Faalangst? Gedragsproblemen door een sterke wil? Persoonlijke eigenschappen worden opeens problemen in de opvoeding en als ouder krijg je al snel het gevoel dat er iets mis is met je kind.

Er is helemaal niks mis met je kind!

Je kind is een kind met zijn eigen karakter, zijn eigen eigenschappen en eigen eigenaardigheden. Daar is inderdaad geen gebruiksaanwijzing voor, want elk kind en elke situatie is anders. Er zit niks anders op dan zelf uit te zoeken wat de juiste handleiding is voor jou en je kleintje. En helaas is dat waarschijnlijk het ene hoofdstuk uit dat ene opvoedboek en het volgende hoofdstuk uit het andere.  Lees meer