Laten we voorop stellen, mijn kinderen zijn met hun 8, 10 en 12 jaar nog steeds klein en schattig. Toch heeft de definitie ‘klein en schattig’ een andere betekenis gekregen dan 8 jaar geleden. Toen ze 0, 2 en 4 jaar waren. Het oetsiekoetsie buikje blazen is overgegaan in een boks met mislukte karateschop er achteraan. En het unieke moment van een baby aan de borst is overgegaan in ‘mam, wil je m’n brood smeren?’. Ik mis het weleens. Wat was dat genieten, toen ze nog klein en schattig waren. Toch zijn er een aantal dingen die ik niet mis. Zelfs niet een beetje.
1. Boodschappen doen met drie kinderen onder de vier jaar. Dat mis ik absoluut niet. Vaak vermeed ik het ook. Maar als de voorraadkast echt alleen nog maar een blik knakworsten en een pak macaroni bevatte, was er geen ontkomen meer aan. Een baby, peuter en kleuter in de auto krijgen was al een ramp. En voordat we ook maar een voet in de supermarkt gezet hadden, zat mijn energielevel al tegen 0. Als het goed ging, sliep de baby, bleef de peuter in de kinderwagen zitten en liep de kleuter braaf mee. Als ik pech had, was de baby aan het krijsen om wat voor reden dan ook, liet de peuter zichzelf gaan in een driftbui en wilde de kleuter werkelijk alles wat ze zag in mijn mandje gooien. Er zijn dagen geweest dat ik thuiskwam met 5 blikken kattenvoer (we hebben geen kat) en koekjes die op onverklaarbare wijze in mijn boodschappentas terecht waren gekomen.
2. De flesweigeraar. Ik gaf mijn kinderen borstvoeding. Maar bij mijn jongste zijn we iets te laks geweest met het oefenen uit een flesje drinken. Het was zo makkelijk zo’n baby aan de borst terwijl er een peuter en kleuter ronddartelde. Maar na een paar maanden was het voor mij ook wel lekker om er weer eens uit te gaan, iets drinken met vriendinnen of zo. Echter hadden we inmiddels een flesweigeraar gecreëerd, met de gevolgen dat mijn baby alleen maar aan mijn borst wilde. Op een gegeven moment, mede door omstandigheden, was het zelfs zo erg, dat mijn borst als speen functioneerde. Hoe mooi het ook was dat mijn lichaam haar voeding en troost gaf, de afhankelijkheid van mijn flesweigeraar mis ik niet.
3. Het ochtendritueel van drie afhankelijke wezentjes. Oh man, wat een werk was dat! Geen kind die zelf iets fatsoenlijk aantrekken kon. En al konden ze het wel, dan weigerden ze het te doen. Wassen, aankleden, ontbijten, tandenpoetsen, haren doen, tas inpakken en dat allemaal voor 8.00 uur ’s morgens. Nu zijn ze daar zoveel zelfstandiger in. En ook al smeer ik nog steeds weleens een boterham. Of pak ik nog steeds weleens een outfit uit de kast, het gaat zóveel makkelijker!
4. De pure uitputting. De nachten die meerdere malen onderbroken werden, brachten geen vermoeidheid, maar pure uitputting. Niet meer helder kunnen nadenken. Niet kunnen voorlezen omdat je door je eigen monotone gedreun in slaap dondert. Niet meer aardig kunnen reageren omdat je geduld en vooral je energie simpelweg op zijn. Nu ben ik nog weleens moe, maar de pure uitputting die drie kinderen onder de vier veroorzaken ben ik te boven gekomen.
5. Baby tv. Het was ideaal voor een powernappie, maar de films die mijn dochter nu aanzet zijn gewoon leuk om mee te kijken. Die achterlijke Bumba, Dora en shit mis ik niet.
6. Het hebben van mooie spullen was nutteloos. Een leuke vaas kopen? Dat leer je na één keer wel af. Een wit zacht en kek dekentje op de bank? Whahaha! Nee, het hebben van mooie spullen was gewoon echt compleet nutteloos. Nu beginnen we langzaamaan weer wat te proberen zo nu en dan. En het feit dat we het proberen, geeft al zoveel plezier. Dat ik de tijd waarin het hebben van mooie spullen nutteloos was echt niet mis.
Origineel gepost: maart 2018
Update: maart 2021