Ik zit met mijn peuter in een speeltuintje. Ik moet van haar in het speeltoestel wat een vliegtuig moet voorstellen gaan zitten. Ze geeft duidelijke instructies. Braaf en gedachteloos volg ik ze op.
Mijn telefoon heb ik (vrijwel standaard) in mijn hand. Ik check mijn mail. Mijn Twitter en tik Instagram nog een keer aan. Niks veranderd sinds 3 minuten geleden, wat een teleurstelling. Facebook nog maar een keer dan.
“Mama. Mama. Mama. Kijk door het raampje. Mama. MAM-MA.”
‘Huh?’ Oh het raampje. ‘Waar dan?’
‘Hier mama, kijk door het raampje, we zijn in Azië.’
Ik neem het vaag in me op. Azië galmt het ergens in mijn achterhoofd. Wacht…. Zei mijn peuter nou ‘we zijn in Azië’? Tjonge, ze blijft me verwonderen. Een Facebookbericht over Justin Bieber zijn piemel overigens ook. Die klik ik toch even aan. Al grinnikend zit ik naar mijn beeldschermpje te staren, terwijl mijn peuter haar grootste fantasieverhalen op me afvuurt.
‘We gaan héééél ver vliegen. MAma, blijf uit het raampje kijken, mama, mama, mamaaaaa…’
O ja, we zitten in het vliegtuig en we gaan naar Azië. Azië, hoe komt ze daar toch bij bedenk ik me terwijl ik mijn telefoon vergrendel.
‘Mama, je moet nu hier zitten.’ Beveelt mijn peuter.
‘Hmmm, daar is het nat, vind je het goed als ik hier blijf zitten?’ Vraag ik haar.
‘O, okay’ Soms is ze zo lekker makkelijk die peuter van mij.
Ze gaat weer door met haar vliegtuigfantasie. En ongemerkt zit ik weer door mijn Instagram tijdlijn te scrollen, wederom met weinig vernieuwende plaatjes.
Shit hey, wat zit ik nou toch de hele tijd op dat beeldschermpje te kijken, denk ik bij de laatste teleurstelling van weinig nieuws. Nu doe ik dat ding in mijn broekzak en speel ik even mee in de fantasie van mijn peuter.
Yep, zo een moeder ben ik. Zo een moeder die meer naar haar beeldschermpje kijkt dan naar haar spelende kleintjes in de speeltuin.
Maar weet je, ik hoef ook niet elk sprongetje, draaitje, dansje, lachje te zien. En ik wil ook niet in elk fantasietje meespelen. Ik heb namelijk de hele ochtend al gekeken wat mijn kleintjes deden.
Ik heb gekeken hoe ze wakker werden terwijl ik ‘wakker worden, wakker worden’ voor ze zong, om vervolgens een ‘laat me slapen!’ toegesnauwd te krijgen. Ik heb gekeken hoe ze hun kleding binnenstebuiten en achterstevoren aantrokken en hoe ze in gevecht waren om hun eigen sokken aan te trekken. Ik heb met verwondering gekeken hoe ze hun ontbijt naar binnen werkten en hoe de helft van het beleg op hun wangen eindigde. Ik heb gekeken hoe ze nog een dansje deden voordat ik honderd keer beval om schoenen aan te trekken. Ik heb gekeken hoe ze hun klasje binnen wandelden en hoe ze hun vriendjes begroetten. Ik heb mijn peuter geduwd op de schommel tijdens ons wandelingetje terug naar huis. Ik heb gekeken hoe ze al kletsend terug naar huis liep. Ik heb gekeken hoe ze met de poppetjes van de PLAYMOBIL hele verhalen uit het echte leven naspeelden. Ik heb gekeken hoe ze een puzzel van 50 stukjes maakten. Ik heb gekeken…
En soms kijk ik even naar mijn telefoon. Want stel je voor dat je de piemel van Justin Bieber zou mislopen… 😉