Sint Maarten

Maandagochtend, 8.30 uur. We hebben de de zesjarige naar haar klasje gebracht en ik loop op mijn gemakje tussen de wild rondrennende vaders en moeder weer terug naar huis…
„Mama, gaan we naar de knutselclub?”, vraagt mijn peuter. „Jaa! Plutsleplup”, roept de minipeuter er achteraan. „Neeej, de knutselclub is woensdag, vandaag is het maandag”, is mijn antwoord. En ik probeer de twee peutertjes zo snel mogelijk weer naar huis te loodsen.

Dinsdagochtend, 8.30 uur. We hebben de de zesjarige, na een hoop getier en gehaast op tijd in  haar klasje gebracht. En met een wilde haardos en stoom uit mijn oren, loop ik met de peuter en de minipeuter weer richting huis. „Mama, ik wil naar de knutselclub!”, zegt mijn peuter dwingend. Gelukkig hoort de minipeuter het niet, want die staat te gillen omdat ze getild wil worden.
„Nej! We gaan nu naar huis, mama heeft koffie nodig!”, is mijn antwoord, op ietwat onaardige toon.

Woensdagochtend, 8.30 uur. We hebben de zesjarige naar de gymzaal gebracht, want het eerste uur heeft mijn zesjarige gymles. In een kleedhok vol met kakelende schoolkinderen help ik mijn zesjarige met het verkleden en loop na 10 minuten met tuitende oren weer naar buiten. Maar de locatie helpt mijn kleintjes herinneren aan de knutselclub, deze vindt namelijk plaats in datzelfde gebouw. Je kunt dus wel raden wat hun vraag is…
„JA! vandaag gaan we naar de knutselclub… Maar eerst nog een bakkie koffie!”

Goed, op woensdagochtend gaan wij dus naar de knutselclub. En mijn peuter en minipeuter vinden het fantastisch. Ze gaan graag naar de knutselclub. En ik ga altijd graag met ze mee, er is namelijk koffie, maar in sommige gevallen komen de knutsels ook erg goed uit. Zoals afgelopen woensdagochtend. De meeste kleintjes maken er één op het kinderdagverblijf of de peuterspeelzaal. Maar mijn kleintjes zijn afhankelijk van mijn creativiteit. Eerder had ik al eens het meesterlijke idee om een een flessenlampion te maken. Maar om nou elk jaar een fles te schilderen, daar win ik de originaliteitsprijs niet mee. Dus ik was maar al te blij dat ze de mogelijkheid kregen om een Sint Maarten lampion te maken op de knutselclub. 
Mijn kleintjes plakten en knipten en plakten en knutselden met als eindresultaat een geweldige zelfgemaakte Sint Maarten lampion.

Donderdagochtend, 8.30 uur. We brengen de zesjarige naar haar klasje. De minipeuter loopt volledig in gedachten en verwonderend, meters achter ons. Het is prachtig hoor, haar kalme kijk op de wereld. Maar als je even vlug de zesjarige naar school wilt brengen, is dat niet echt handig… Uiteindelijk komt de zesjarige toch op haar plek terecht en wij lopen weer richting huis.
Al lopend naar huis, wacht ik op de standaard vraag. Dit keer komt deze niet, maar een andere. „Mama, gaan we Sint Maarten lopen?”

Vrijdagochtend, 8.30 uur. Iedereen is duidelijk aan weekend toe. Maar de zesjarige moet toch echt nog een ochtendje naar school. Op school is iedereen ook duidelijk aan weekend toe. Gelukkig, we zijn niet de enigen… Toch denkt mijn peuter niet aan het weekend als we weer naar huis toe strompelen. Het enige waar hij nog aan kan denken… „Gaan we nu Sint Maarten lopen?”

Zaterdagochtend, 6.30 uur. Drie kleintjes springen boven op me, terwijl ik stug mijn ogen dichthoud en doe alsof ze er nog niet zijn. Maar na tien keer de vraag „MAMA, gaan we vandaag Sint Maarten lopen?” lukt het mij niet om terug te keren naar dromenland. En ik vraag me daarnaast ernstig af, waar-om de kleintjes toch niet gebruik maken van de mogelijkheid uit te slapen…

Zondagochtend, 7.00 uur. De kleintjes hebben mijn gedachtes gehoord en hebben een half uurtje aan de slaaptijd geplakt. Of zal het komen doordat ik ze op zaterdagavond veel te laat naar bed heb gebracht? Hoe dan ook, de peuter is het belangrijkste niet vergeten. Hij komt met zijn lampionnenstokje mij al rammend op mijn hoofd wakker maken. „Mama, gaan we vandaag SINT MAARTEN lopen?” is zijn vraag…

Maandagochtend, 7.30 uur. Na het wakker maken van mijn kleintjes, (ja hoe kan het!? Op maandagochtend slapen ze opeens wél uit…) begint de ochtendstress. Toch lukt het me wederom om de zesjarige op tijd in de schoolbanken te krijgen. Een beetje trots op mezelf, loop ik met mijn peuter en minipeuter weer naar huis. En ja hoor, de peuter is het nog niet vergeten. „Gaan we vandaag dan Sint Maarten lopen?”

Dinsdagochtend, 8.30 uur. We hebben een soort van vast ritueel en de dinsdagochtend gaat meestal met getier en gehaast. Waarom? Geen idee. Maar de zesjarige belandt wederom in haar klasje. Met enige hartkloppingen en een aantal grijze haren rijker, loop ik met de peuter en de minipeuter weer richting huis. Tijdens dit wandelingetjes realiseer ik me dat het vandaag D-Day is, en je raadt nooit wat de peuter mij vraagt…

„Mama, gaan we naar de knutselclub?”