De afgelopen jaren is mijn jongste dochter heel wat onder het mes geweest. Niet dat er continu in haar gesneden werd, ik heb het over het spreekwoordelijke ‘mes’. De kijkoperaties na haar behandeling.
Dat mijn jongste dochter op zeer jonge leeftijd ernstig ziek werd, heeft als voordeel dat zij zich nu nauwelijks herinneren kan wat haar toentertijd allemaal overkomen is. We konden toen niet heel veel meer voor haar doen dan haar troosten. Ze had geen idee wat er allemaal op haar af kwam, ze moest het letterlijk ondergaan. Maar de afgelopen jaren is zij steeds ouder en bewuster geworden en dus komt er nu ook voorafgaande aan een operatie een emotionele kwestie bij kijken.
Ik kan haar nu niet meer zonder vooraankondiging de operatiekamer binnentreden en overgeven aan de doktoren. Enige voorbereiding is wel gewenst.
Aankomende donderdag is het weer zover. Dan zal zij (hopelijk de laatste keer, hoera!) weer een kijkoperatie krijgen. Dit is een onderdeel van de controle of de kankercellen weg zijn gebleven. En ondanks dat wij er het volste vertrouwen in hebben, blijft het spannend. Inmiddels niet meer alleen voor ons als ouder, maar ook voor haar. En aangezien ze tot nu toe niet getraumatiseerd lijkt te zijn, wil ik dat ook graag zo houden. Lees meer