Ik zie je lopen, met je blonde haren en je knappe koppie. Je noemt jezelf superheld Bodhi en je hebt speciale knopjes om te kunnen vliegen en piewen. Je vraagt me of ik ook van die speciale knopjes hebben wil. Ik geniet. Ik geniet van jou, van hoe je bent. Ik realiseer me dat je een fantastisch ventje bent. Maar voel ook mijn tekortkomingen. Mijn tekortkomingen naar jou.
De keren dat ik niet naar je luisterde, terwijl je me al 10x geroepen had. De keren dat ik je afwees, de keren dat ik boos op je werd. En waarom? Waarom lief kleintje, je bent zo lief, zo onschuldig. Het spijt me.
Vandaag word je vier en stuur ik je de wijde wereld in. Ik laat je los. Ik mocht jou 4 jaar alles leren, je leren lopen, je leren praten, je leren fietsen. Ik mocht een basis leggen, een basis voor de basisschool, een basis voor de rest van je leven. Heb ik je wel genoeg geleerd? Genoeg aandacht gegeven, genoeg naar je geluisterd, genoeg lief gehad?
En oh, wat zou ik vandaag jouw superhelden knopjes graag gebruiken. Ik zou ze gebruiken om ons terug te zetten in de tijd. Dan zou ik alles over doen. Alles beter doen.
Lief kleintje, ik heb je lief. Ik heb je lief omdat je straalt met je stralende oogjes. Ik heb je lief omdat je geniet van het leven en omdat je de kleine dingen zo groot laat lijken. Ik heb je lief omdat je bent wie je bent.
Ik kijk naar jou met je blonde haren en je knappe koppie en ik realiseer, ik kon het niet beter doen. Je bent namelijk wie je bent en je bent fantastisch.