‘Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen’. Ik hoor het mijn moeder nog zeggen. Woorden die bij mij, in de fase luiers-tanden-doorkomen-slapeloze-nachten, niet doordrongen. Hey, wat kan er erger zijn dan maximaal 4 uur slapen per nacht?! Eenmaal groter slapen ze tenminste en kunnen ze zichzelf aankleden! Maar nu in de fase puberteit snap ik haar: de problemen zijn groter dan jouw ommuurde achtertuin en niet op te lossen met 5 minuten time-out op de trap.
Nu had mijn moeder heel wat te incasseren met haar (jong) volwassenen en ja ik was daar debet aan. Ik hoop niet dat Co genetisch daar iets van heeft mee gekregen….
Er is een nieuwe ’trend’ op de middelbare school: het met een potlood in je onderarm krassen en wie het meeste en diepste resultaat heeft is de leider. Er schijnt zelfs een heel item erover geweest te zijn op tv, maar mijn tv kennis reikt niet verder dan Netflix. Een vriendin van dochterlief ging ook overstag. De school ging gesprekken aan en maatschappelijk werk werd ingeschakeld. Mijn dochter walgde er van, maar om mij heen hoorde ik steeds meer geluiden dat het meisje niet de enige was. Een wedstrijdje krassen alsof het om de laatste trend sneaker ging (die overigens ook amper bij te benen is).
‘Je kind zou maar zo thuiskomen,’ foeterde ik tegen vriendin X; ‘wat mankeren die meisjes toch, dan ben je toch niet goed bij je hoofd?!’ We liepen op straat en het onderwerp kwam ter sprake. Ze duwde mij in een hoekje en zei zacht; ‘Ik ben ook gebeld door school en dochter Y moet ook in therapie…’ Gevolgd door een verhaal over er bij willen horen, beïnvloedbaar en wachtlijsten.
Trends komen en gaan, maar deze meisjes zitten voor de rest van hun leven met littekens en misschien wel een stempel. Dan liever de laatste sneaker. Kost je je vakantiegeld, maar nog altijd prima door te verkopen op marktplaats over een half jaar. Ik snap mijn moeder. Helaas kan ik het haar niet meer zeggen….
Afbeelding: fizkes/Shutterstock